Η μνησικακία

Share:

Ο Άγιος Νήφων (23/12) Επίσκοπος Κωνσταντιανής μας λέγει: «Τι κακούργοι είναι οι διάβολοι, βάζουν τους ανθρώπους και μαλώνουν και οι άνθρωποι είδησι δεν το παίρνουν».
Πράγματι ο Άγιος αυτό το είδε με τα μάτια του. Έτσι ενώ εμείς μαλώνουμε μεταξύ μας και κρατάμε μίσος, δεν καταλαβαίνουμε ότι μας βάζει ο σατανάς.
Έλεγε ο Άγιος Μακάριος: «Κάθε πάθος και ένας διάβολος».
• Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος παρατηρεί: «Μνησικακία (το να κρατάμε μίσος) είναι μία ενθύμηση του κακού και μοιάζει με τα αναμμένα κάρβουνα, τα οποία είναι κρυμμένα και σκεπασμένα από τον καπνό. Και αφού σβήση η φλόγα τους, μένουν πυρωμένα και αναμμένα και καίουν. Η μνησικακία είναι τα αναμμένα κάρβουνα και ο θυμός είναι η φλόγα και διατηρούνται μεταξύ τους.
Η μνησικακία είναι δηλητήριο της ψυχής, εντροπή της προσ­ευχής. Η εντροπή έγκειται στο ότι αναφερόμεθα προς τον Θεόν, λέγοντας στο «Πάτερ ημών», «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν…», καθ’ ην στιγμήν ούτε συγχωρού­με τους άλλους ούτε λησμονούμε το κακό που τυχόν μας έχουν κάνει.
• Το πόσο κακό είναι η μνησικακία το βλέπουμε στον βίο του Αγίου Νικηφόρου (8 Φεβρουαρίου). Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις διδαχές του αναφέρει:
«Ήτο ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Σαπρίκιος, ο οποίος ενήστευε πάντοτε, προσηύχετο, υπάνδρευε πτωχάς γυναίκας, έκτιζεν εκκλησίας, ποτέ του δεν έβλαψεν, αλλ  ἀγαποῦσε το δίκαιον. Ήτο και ένας άλλος ονομαζόμενος Νικηφόρος, ο οποίος ποτέ του καλόν δεν έκαμε, μάλιστα έκλεπτεν, αδικούσε τον κόσμον, επόρνευεν, όλα τα κακά τα είχε κάμει. Ήθελε δε να φονεύση και τον αδελφόν του Σαπρίκιον. Μίαν ημέραν στέλλει ο βασιλεύς και παίρνει τον Σαπρίκιον και του λέγει: Να αρνηθής τον Χριστόν και να προσκυνήσης τα είδωλα. Λέγει ο Σαπρίκιος: Εγώ τον Χριστόν μου δεν τον αρνούμαι ποτέ. Τον εβασάνισεν ο βασιλεύς δυνατά και ωσάν είδε πως δεν είνε τρόπος να νικήση την γνώμην του, απεφάσισε να τον θανατώση. Παίρνοντάς τον λοιπόν ο δήμιος να τον υπάγη εις τον τόπον της καταδίκης, το έμαθεν ο Νικηφόρος και πηγαίνει εις τον δρόμον και λέγει του Σαπρικίου: Εγώ, αδελφέ, σου έπταισα• και έμαθα ότι θα σε θανατώσουν. Δια του­το σε παρακαλώ, αδελφέ, να με συγχωρήσης• σου έσφαλα. Πάλιν κύπτει ο Νικηφόρος και τον παρακαλεί, του φιλεί τα πόδια. Αδελφέ, λέγει, συγχώρησόν με δια τον Θεόν. Αλλ  ὁ αδελφός του δεν τον συγχωρεί. Έφθασαν και εις τον τόπον της καταδίκης. Τον παρεκάλει ο Νικηφόρος μετά δακρύων, και δεν τον εσυγχώρησε. Του λέγει πάλιν ο Νικηφόρος: Ιδού, αδελφέ, τώρα θα σε κόψουν• διατί δεν με συγχωρείς; Εσύ θα κολασθής• εγώ σε συγχωρώ με όλην μου την καρδίαν. Λέγει ο Σαπρίκιος: Εγώ δεν σε συγχωρώ ποτέ! Και καθώς εσήκωσεν ο δήμιος το σπαθί να του κόψη το κεφάλι, βλέπων ο πανάγαθος Θεός την κακήν του γνώμην, σηκώνει την χάριν του, και ερωτά ο Σαπρίκιος τον στρατιώτην: Διατί θέλης να με φονεύσης; Λέγει του ο στρατιώτης: Και δεν το ηξεύρεις τώρα τόσον καιρόν; Διότι δεν προσκυνάς τα είδωλα. Λέγει ο Σαπρίκιος: Δια τούτο με βασανίζεις; Εγώ αρνούμαι τον Χριστόν και προσκυνώ τα είδωλα! Και ευθύς λέγοντας τον λόγον δεν τον εφόνευσεν, αλλ  ἠρνήθη τον Χριστόν και υπήγε με τον διάβολον. Βλέπων ο Νικηφόρος τους Αγγέλους οπού έστεκαν με ένα στέφανον χρυσούν, λέγει εις τον δήμιον: Εγώ είμαι χριστιανός και πιστεύω εις τον Χριστόν μου. Λέγει του Σαπρικίου: Συγχώρησόν με, αδελφέ, και ο Θεός συγχωρήσοι σε. Και αμέσως έκοψεν ο στρατιώτης το κεφάλι του Νικηφόρου και παρέλαβον οι Άγγελοι την ψυχήν αυτού και την υπήγαν εις τον παράδεισον.
Δια τούτο και ημείς ευσεβείς χριστιανοί πρέπει να αγαπώμεν τους εχθρούς μας και να τους συγχωρώμεν».
Ιδού τα αποτελέσματα της μνησικακίας αλλά και της ταπεινώσεως.

Previous Article

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Next Article

Σεβ. Ιωαννίνων: Οι φάκελοι να αλλάξουν