Η ΤΕΤΑΡΤΗ Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα εἶναι ἀφιερωμένη στὸ μεγάλο θαῦμα τοῦ Κυρίου, τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ. Ὁ Κύριός μας φθάνοντας στὴν Ἱερουσαλήμ, ἀνέβηκε στὴν λεγομένη προβατικὴ κολυμβήθρα καὶ περιδιάβαινε στὶς στοές της, ὅπου ὑπῆρχαν πολλοὶ ἀσθενεῖς, περιμένοντας τὸ ἔκτακτο θαῦμα τῆς ἴασής τους. Παράμερα κείτονταν ἕνας ἀξιοθρήνητος ἄνθρωπος, ἐγκαταλειμμένος ἐκεῖ τριάντα ὀκτὼ χρόνια, ἀναμένοντας κάποιον νὰ τὸν ρίξει πρῶτο στὴν δεξαμενή, γιὰ νὰ θεραπευτεῖ ἀπὸ τὴν παραλυσία του. Ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε ἄνθρωπος γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει, ὥσπου τὸν συνάντησε ὁ Ἀληθινὸς Ἄνθρωπος, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἦρθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ σώσει τὸν πεσόντα στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο. Ὅταν οἱ ἄλλοι τὸν προσπερνοῦσαν ἀδιάφορα, ὁ Χριστὸς ὄχι μόνον ἐνδιαφέρθηκε γι’ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ τοῦ χάρισε τὴν πολύτιμη ὑγεία του καὶ προπαντὸς τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ἡ ὁποία ἀξίζει ἀσύγκριτα περισσότερο ἀπὸ τὴν ἴαση τοῦ σώματος. Ἡ κραυγὴ ἀπόγνωσης τοῦ παραλυτικοῦ «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» (Ἰωάν.5,5), εἶναι κραυγὴ ἀπόγνωσης καὶ τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος βιώνει ἀνυπόφορη μοναξιά, ἐν μέσῳ συνωστισμῶν, ἐξαιτίας τῆς πρωτοφανοῦς ἐγωπάθειας. Κι’ αὐτὸ διότι, ἀπεμπολώντας τὸ ὑπέρτατο πρότυπο τοῦ ἀληθινοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατάντησε νὰ εἶναι ἀπάνθρωπος! Αὐτὴ εἶναι ἡ κύρια αἰτία τῆς κακοδαιμονίας τοῦ σύγχρονου κόσμου!
«ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΚ ΕΧΩ»
