Το μεγαλύτερο ίσως μειονέκτημα μας είναι η πολύ κοντή μνήμη μας. Είναι η συνταγή για την αποτυχία όταν κάποιος ο οποίος περνάει κάποιο πρόβλημα το ξεχνά πάρα πολύ γρήγορα και έτσι είναι καταδικασμένος να το ξαναβρεί πάλι μπροστά του χειρότερο ενδεχομένως. Την περίοδο του κορονοϊού έγινε πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση για το θέμα των μονάδων εντατικής θεραπείας. Η κυβέρνηση μάλιστα προσπάθησε να μας πείσει ότι μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τις ανύπαρκτες κλίνες των μονάδων που υπήρχαν μέχρι τώρα τις πολλαπλασίασε και παρουσίαζε ένα τεράστιο αριθμό Μονάδων που δημιουργήθηκαν εν ριπή οφθαλμού.
Ανύπαρκτες ΜΕΘ στα επαρχιακά νοσοκομεία. Η ΜΕΘ είναι ένας μηχανισμός που χρειάζεται καιρό για να λειτουργήσει εύρυθμα.
Είχαμε από τότε επισημάνει ότι η μονάδα εντατικής θεραπείας είναι ένας μηχανισμός ο οποίος χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο για να οργανωθεί και για να μπορεί να λειτουργήσει εύρυθμα. Δεν είναι απλώς ένας αναπνευστήρας, ένα μόνιτορ και μερικά ακόμα μηχανήματα, αλλά είναι ένας ολόκληρος τρόπος να σκέπτεται και να λειτουργεί μια ομάδα γιατρών, νοσηλευτών και άλλων επαγγελματιών Υγείας με την υποστήριξη ενός ολόκληρου οργανωμένου νοσοκομείου. Είχαμε μάλιστα εκφράσει πολύ έντονη την αντίρρησή μας σε αυτό το οποίο υποτίθεται ότι αποτελούσε το θαύμα της εποχής του κορονοϊού, δηλαδή την γρήγορη ανάπτυξη κρεβατιών μονάδων εντατικής θεραπείας. Δεν έχουμε βέβαια την απαίτηση κάποιος ο οποίος ακούει για πρώτη φορά τα θέματα αυτά να έχει σχηματίσει άποψη. Μετά όμως από αρκετές δεκαετίες εργασίας στο χώρο των ΜΕΘ, νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια πολύ έγκυρη άποψη για το θέμα αυτό.
Έχουμε νομίζω όλοι καταλάβει ότι για τη διατήρηση της ζωής σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις είναι απαραίτητη η ύπαρξη μιας οργανωμένης μονάδας εντατικής θεραπείας.Μια από τις πιο χαρακτηριστικές καταστάσεις στις οποίες εάν μέσα στα πρώτα ει δυνατόν λεπτά δεν υποστηριχθεί κάποιος, θα χάσει τη ζωή του είναι ένα μεγάλο τροχαίο ατύχημα. Ο πολυτραυματίας είναι ο χαρακτηριστικός άρρωστος, ο οποίος χρειάζεται όχι απλώς ένα κρεβάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείες, αλλά και έναν ολόκληρο μηχανισμό που να μπορεί να τον υποστηρίξει. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους ακριβώς γιατί στην πατρίδα μας δεν υπάρχει ένα τέτοιος οργανωμένος μηχανισμός.
Ένα περιστατικό από τροχαίο ατύχημα.
Διαβάζουμε λοιπόν πρόσφατα στην ειδησεογραφία και μεταφέρουμε ακριβώς όπως έχουν γραφτεί : «Κηδεύτηκε το Σάββατο στο Αγρίνιο ο 28χρονος που παρασύρθηκε την περασμένη Δευτέρα από αυτοκίνητο και κατέληξε την περασμένη Παρασκευή, μετά από νοσηλεία στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Καλαμάτας. Όπως αναφέρουν οι συγγενείς του, μέσω αναρτήσεών τους, αλλά και ο τοπικός Τύπος, ο νεαρός Γιώργος πήγαινε για προπόνηση καράτε το βράδυ της Δευτέρας όταν, ένας 32χρονος που πήγαινε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε ελιγμό του, έπεσε πάνω στο μηχανάκι του νεαρού, με αποτέλεσμα τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του.
Το τροχαίο έγινε στο Θερμό Αγρινίου και η κατάσταση της υγείας του 28χρονου ήταν πολύ σοβαρή και κρίθηκε απαραίτητη η νοσηλεία του σε ΜΕΘ. Όμως ελεύθερη κλίνη δεν υπήρχε στο Νοσοκομείου του Αγρινίου, των Ιωαννίνων ούτε και της Πάτρας κι έτσι, σύμφωνα με την οικογένεια, ο νεαρός μεταφέρθηκε 3,5 ώρες αργότερα στο Νοσοκομείο της Καλαμάτας, όπου και υπήρχε διαθέσιμη κλίνη σε ΜΕΘ.»
Για όσους πραγματικά ενδιαφέρονται για όσα σημαντικά συμβαίνουν στην υγεία στη χώρα μας τα πράγματα είναι πάρα πολύ, δυστυχώς, απλά. Ένας νέος άνθρωπος βρίσκεται στην άσφαλτο με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Σε κάθε πολιτισμένη χώρα ο ασθενής αυτός θα πρέπει επειγόντως να μεταφερθεί σε ειδικό χώρο όπου εκτός από τη ΜΕΘ να υπάρχουν και όλα τα μέσα για να διερευνηθεί και να αντιμετωπισθεί το πρόβλημά του. Απαραίτητο παραδείγματος χάρη είναι να υπάρχει αξονικός τομογράφος, μαγνητικός τομογράφος, νευροχειρουργική ομάδα και όλα τα απαραίτητα μέσα για μια επείγουσα Νευροχειρουργική επέμβαση.
Ανύπαρκτες ΜΕΘ στα επαρχιακά νοσοκομεία.Η μεταφορά του περιστατικού σε μακρινή ΜΕΘ.
Στην περίπτωσή μας ο ασθενής βρίσκεται κοντά στο Αγρίνιο. Φυσικά το νοσοκομείο Αγρινίου ούτε σοβαρή ΜΕΘ διαθέτει, αλλά ούτε και όλα τα υπόλοιπα τα οποία χρειάζονται. Γίνεται κρούση σε δύο νοσοκομεία που θα μπορούσαν πραγματικά να βοηθήσουν, το νοσοκομείο της Πάτρας και το νοσοκομείο των Ιωαννίνων, που αν και βρίσκονται μακρύτερα θα είχαν κάποια ουσιαστική συμμετοχή στο πρόβλημα του ως Πανεπιστημιακά. Τα νοσοκομεία αυτά δηλώνουν ότι δεν διαθέτουν ελεύθερες κλίνες στις μονάδες εντατικής θεραπείες τους. Πολύ φοβάμαι βάσει της εμπειρίας μου ότι το πρόβλημα δεν ήταν μονάχα η κλίνες ΜΕΘ, αλλά και η γενικότερη δυνατότητα των νοσοκομείων να υποστηρίξουν το περιστατικό αυτό.
Τη λύση δίνει ένα νοσοκομείο το οποίο βρίσκεται πολύ μακριά και το οποίο σαφέστατα δεν έχει καμία ουσιαστική δυνατότητα να προσφέρει στον νέο αυτό. Είναι γνωστές οι ελλείψεις του νοσοκομείου Καλαμάτας, όχι για τόσο βαριά περιστατικά μόνο αλλά και για πολύ απλούστερα περιστατικά, τα οποία φθάνουν εκεί με μια απλή κάκωση όπως το κάταγμα του ισχίου ενός ηλικιωμένου. Όταν λοιπόν μεταφέρουμε έναν ασθενή εκεί αυτό το κάνουμε απλώς και μόνο για να πούμε ότι του δώσαμε ένα κρεβάτι εντατικής θεραπείας με σίγουρη την κατάληξη, όπως και πράγματι συνέβη, να πεθάνει.
Είναι δηλαδή εντελώς προσχηματική η μεταφορά του ασθενούς αυτού σε μια ΜΕΘ, ενός τέτοιου επιπέδου οργάνωσης νοσοκομείο. Παρόμοια με αυτή την τακτική που ακολουθήθηκε στην περίοδο του κορονοϊού. Ένας αναπνευστήρας, ένα μόνιτορ και περιμένουμε εκεί παθητικά να δούμε τον νέο αυτό άνθρωπο να πεθαίνει. Και φυσικά, αφού δεν του είχαν παρασχεθεί οι απαραίτητες έστω στοιχειώδεις Πρωτες βοηθειες, τα όργανά του ήταν ακατάλληλα ακόμη και για αυτό που με μεγαλοψυχία ζήτησαν οι οικείοι του, να δοθούν δηλαδή για μεταμόσχευση. Από αυτό το τελευταίο φαίνεται ότι το παιχνίδι για τον ασθενή είχε ήδη χαθεί, την ώρα που αναζητούνταν κρεβάτια ΜΕΘ.
Κατά το υπουργείο το ΕΣΥ …βελτιώνεται.
Τι συμβαίνει λοιπόν στη χώρα μας; Την ώρα που ο Υπουργός Υγείας κάνει συνεχή σόου για να αποδείξει το πόσο σπουδαίες διεργασίες γίνονται για τη βελτίωση του ΕΣΥ, δεν υπάρχουν στοιχειώδη πράγματα. Όταν κάποιος τραυματιστεί σε ολόκληρη τη Δυτική Ελλάδα δεν θα βρει κρεβάτι εντατικής θεραπείας, άρα οι κάτοικοι της Δυτικής Ελλάδος ζουν αυτή τη στιγμή λίγο ως πολύ στην τύχη. Όχι ότι τα πράγματα στις άλλες περιοχές της χώρας είναι καλύτερα. Πιθανόν στα αστικά κέντρα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, με την ύπαρξη των πανάκριβων ιδιωτικών νοσοκομείων θα μπορούσε να έχει μια καλύτερη τύχη ένας τέτοιος ασθενής χωρίς αυτό να είναι και βέβαιο.
Αυτή λοιπόν είναι η κατάσταση. Ανακοινώθηκε ότι φτιάχτηκαν κάποιες δήθεν μονάδες στα επαρχιακά νοσοκομεία. Θυμηθείτε ότι η μονάδα του Αγρινίου είχε 100% θνητότητα, όπως και πολλές άλλες από τις κατ’ όνομα επαρχιακές μονάδες. Κάναμε το σχετικό επικοινωνιακό θόρυβο και το πράγμα ξεχάστηκε. Αυτή τη στιγμή αυτές οι δήθεν μονάδες ουσιαστικά δεν λειτουργούν, όπως έγινε και με τα ολυμπιακά έργα και απλώς γυρίσαμε όχι μόνο στην παλιά κατάσταση, αλλά και σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή. Διότι αν ψάξει κανείς γιατί δεν υπάρχουν κρεβάτια στην Πάτρα ή στα Ιωάννινα θα δει ότι ενώ χωροταξικά υφίστανται, δεν υπάρχει προσωπικό ή και μέσα για να διατηρήσουν κάποια από αυτά αλλά και οι υπόλοιπες κλινικές έχουν τεράστιες ελλείψεις
Αλλά δεν φταίνε οι κυβερνώντες, αυτοί έχουν μάθει να παίζουν το παιχνίδι της επικοινωνίας. Φταίμε όλοι εμείς που μια τέτοια είδηση του θανάτου, ενός νέου ανθρώπου αβοήθητου μετά από ένα τροχαίο μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Οι περισσότεροι από μας θα σχολιάσουν ότι «τι να κάνουμε; Έτσι είναι η κατάσταση». Είμαστε λοιπόν άξιοι της τύχης μας, εφόσον έχουμε αποδεχθεί τη μοίρα μας και δε θα είμαστε καθόλου δικαιολογημένοι, αν ω μη γένοιτο διαμαρτυρηθούμε γιατί στη θέση αυτού του νέου ανθρώπου θα βρίσκεται το δικό μας παιδί ή ένας οποιοσδήποτε φίλος μας.
Ν. Παναγιωτόπουλος – Καρδιολόγος
cardiodoctor.gr