Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Σὲ ἄρθρο τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὴ romfea.gr στὶς 28 Μαρτίου 2024 καὶ τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖτο, “Παρουσίαση βιβλίου γιὰ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη στὴ Δράμα”, ἀνεφέρετο στὴ βιβλιοπαρουσίαση σχετικοῦ βιβλίου τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Γερασίμου Βλατίτση, στὶς 27/03/2024 στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας.
Ὅπως σημειώνετο μεταξὺ ἄλλων στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο, πρόκειται γιὰ “νέο πολυσέλιδο πόνημα – μεταπτυχιακὴ ἐργασία” τοῦ π. Γερασίμου μὲ τίτλο “Ἡ ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία καὶ πολιτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου τοῦ Α΄ κατὰ τὴν τριακονταετῆ Πατριαρχεία του»”.
Στὸ ἐν λόγῳ βιβλίο συμπεριλαμβάνεται καὶ τὸ κεφάλαιο “Διορθόδοξοι διάλογοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ ἀποκορύφωμα τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (Κρήτη 2016)”.
Ἀποτελοῦν ὅμως μορφὴ διπλωματίας οἱ ἐκκλησιολογικὲς στρεβλώσεις τῆς Δήλωσης τοῦ Τορόντο, οἱ ὁποῖες παρεισέφρησαν ὡς μὴ ὄφειλαν σὲ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης;
Ποιὰ ἀπὸ τις “ἐκκλησιολογικὲς” προϋποθέσεις – στρεβλώσεις ἀπὸ τὴ Δήλωση τοῦ Τορόντο, ποὺ παρεισέφρησαν ὡς μὴ ὄφειλαν σὲ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς προϊὸν διπλωματικῆς ἁβρότητας; Ὅταν μία κακοδοξία τὴν “ὑποβιβάζεις” σὲ προϊὸν διπλωματίας, κατ’ οὐσία τῆς ἀφαιρεῖς τὸ στοιχεῖο τῆς πλάνης.
Τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ οἰκοδομηθεῖ ἀπὸ τὶς πνευματικὲς σχέσεις ποὺ εἰσέρχονται οἱ “ἐκκλησίες-μέλη” τοῦ καλούμενου Π.Σ.Ε. Αὐτὴ ἡ κακοδοξία ἀποτελεῖ βλασφημία καὶ ὄχι διπλωματικὴ ἁβρότητα. Δὲν προμαχεῖ κανεὶς τῆς Ὀρθοδοξίας χαρακτηρίζοντάς την κακοδοξία ὡς διπλωματικὴ ἁβρότητα. Μποροῦμε νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ πνευματικὲς σχέσεις μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες μέλη τοῦ Π.Σ.Ε;
Ὁ ἀντιλαμβανόμενος τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν Παύλειο ἔκφραση, ἀντιλαμβάνεται καὶ τὸ μέγεθος τῆς κακοδοξίας νὰ προβάλλει κανείς, ὅτι οἰκοδομεῖται τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς πνευματικὲς σχέσεις ποὺ εἰσέρχονται οἱ ἐκκλησίες-μέλη τοῦ καλούμενου Π.Σ.Ε.
Μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἔκφραση διπλωματικῆς ἁβρότητας, ἡ κακόδοξη ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση ποὺ θέλει τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ νὰ οἰκοδομεῖται ἀπὸ τίς πνευματικὲς σχέσεις ποὺ εἰσέρχονται οἱ ἐκκλησίες-μέλη τοῦ καλούμενου Π.Σ.Ε.; Ἀπὸ τίς πνευματικὲς σχέσεις μὲ αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες οἰκοδομεῖται τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας. Μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες θὰ οἰκοδομηθεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ;
Ὁ Χριστὸς “ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ” (Ἐφ. 4, 11-12). Αὐτὰ ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή του. Δὲν συμπεριέλαβε καὶ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
“Τοὺς ἀποστόλους, τοὺς προφήτας, τοὺς εὐαγγελιστάς, τοὺς ποιμένας καὶ διδασκάλους, (ἔδωκε ὁ Χριστὸς) πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ”.
Ἀποτελεῖ διπλωματικὴ ἔκφραση ἡ ἀναφορά, ἡ ὁποία τονίζει ὅτι, «οἱ ἐκκλησίες-μέλη εἰσέρχονται σὲ πνευματικὲς σχέσεις, γιὰ νὰ οἰκοδομηθεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀνακαινισθεῖ ἡ ζωὴ τῶν ἐκκλησιῶν»;* Εἶναι δυνατὸ νὰ προβάλλεται ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι, ἀπὸ τὶς “πνευματικὲς σχέσεις” μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες τοῦ καλουμένου Π.Σ.Ε. θὰ ἀνακαινισθεῖ ἡ ζωὴ τῶν ἐκκλησιῶν»; Δὲν ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ βλασφημία μορφὴ διπλωματίας.
Μποροῦμε ἐπίσης ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ ἀναγνωρίσουμε στοιχεῖα ἀληθοῦς ἐκκλησίας σὲ αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες, στρέβλωση ἡ ὁποία συμπεριλαμβάνεται στὴ Δήλωση τοῦ Τορόντο; Ἀποτελεῖ ἡ κακόδοξη αὐτὴ ἀναγνώριση, προϊὸν διπλωματικῆς ἁβρότητας; Μεγάλη ἐκκλησιολογικὴ σύγχυση προκαλεῖ ἡ στρέβλωση τούτη.
Ἀποτελεῖ προϊὸν διπλωματικῆς ἁβρότητας ἡ “παραδοχὴ” στὰ πλαίσια τοῦ Π.Σ.Ε., ὅτι “τὸ νὰ ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιὸ περιεκτικὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποτελεῖ μέλος τῆς ἴδιας του τῆς ἐκκλησίας»;* Ὅταν τὸ παραδεχόμαστε αὐτὸ στὰ πλαίσια τοῦ Π.Σ.Ε., ἔχει τὴν ἔννοια τῆς παραδοχῆς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ διπλωματικὴ ἔκφραση ἡ κακόδοξη τούτη “παραδοχή”;
Δὲν ἀποτελοῦν οἱ κακόδοξες ἐκκλησιολογικὲς στρεβλώσεις προϊόντα διπλωματικῆς ἁβρότητας; Ἀποτελεῖ εὔκολη διαφυγὴ ἡ χροιὰ τῆς “διπλωματικότητας” σὲ κακόδοξες ἐκκλησιολογικὲς στρεβλώσεις.
*«Ἡ συμβολὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ θεολογίας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (Στυλιανοῦ Χ. Τσομπανίδη).