Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Ἐνθυμοῦμαι πρὶν κάποια χρόνια ἕνα Ὀρθόδοξο Ἱερέα στὴν Ἑλλάδα, ὁ ὁποῖος σὲ μία συνομιλία ποὺ εἴχαμε γιὰ τὸ πῶς ξεγελοῦν πολλοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς οἱ Οὐνίτες μὲ τὴν παρουσία τους, μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε ὅτι καὶ ἐκεῖνος μπῆκε σὲ ναὸ τῶν Οὐνιτῶν, θεωρώντας ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ Ναὸ Ὀρθοδόξων.
Μὲ λύπη μοῦ εἶπε, ὅτι πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ νομίζουν ὅτι πρόκειται γιὰ Ναὸ Ὀρθοδόξων καὶ μπαίνουν μέσα καὶ μάλιστα τὴν ὥρα τῶν ἀκολουθιῶν τους. Καὶ αὐτὸ φυσικὰ συμβαίνει σὲ πανελλήνιο ἐπίπεδο, ἐκεῖ ὅπου δραστηριοποιοῦνται οἱ Οὐνίτες. Πῶς νὰ μὴ παρασυρθεῖ ὅμως ἕνας Ὀρθόδοξος ποὺ δὲν τοὺς γνωρίζει; Οἱ Οὐνίτες ἱερεῖς ἐνδύονται μὲ ἄμφια ὅμοια μὲ ἐκεῖνα τῶν Ὀρθοδόξων Ἱερωμένων. Ἄν ἐνδύοντο μὲ τὰ ἄμφια τῶν ὑπολοίπων Παπικῶν, τὰ πράγματα θὰ ἦταν πολὺ διαφορετικά.
Ὁ μ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σεραφείμ, ὅταν εἶχε κληθεῖ νὰ συμμετάσχει στὴν Εἰδικὴ Συνέλευση ποὺ διοργανώθηκε ἀπὸ τὸ Βατικανὸ τὸ ἔτος 1991 μὲ θέμα “Ὁ ἐπανευαγγελισμὸς τῆς Εὐρώπης”, ἀπάντησε ἀρνητικὰ στὸν Πάπα, προτάσσοντας τὸ ὀξύτατο πρόβλημα τῆς Οὐνίας μὲ τὶς ἀπροκάλυπτες προσηλυτιστικὲς ἐνέργειές των.
Τὸ ἐπιχείρημα ποὺ προβάλλεται περὶ τῶν Οὐνιτῶν στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια, ὅτι δῆθεν εἶναι γόνοι Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων, τῶν καλουμένων ἀπὸ αὐτοὺς “Ἑνωτικῶν”, δὲν εὐσταθεῖ. Ὑπῆρχε κατὰ τὸν ἀνυπόστατο αὐτόν ἰσχυρισμό, διαχρονικὴ παρουσία Οὐνιτῶν στὴν Ἑλλάδα μετὰ τὴ σύνοδο τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας μέχρι τὶς μέρες μας;
Οἱ ναοὶ τῶν Οὐνιτῶν ἀνάγονται στὸν 19ο αἰῶνα καὶ μετά. Σίγουρα παρουσία Παπικῶν ὑπῆρχε στὴν Ἑλλάδα ἐκεῖ ὅπου τόσα χρόνια διαφέντευαν. Πείθουν ἑαυτοὺς ὅτι στὰ μέρη ὅπου κυριαρχοῦσαν οἱ Παπικοί, ἐθελούσια οἱ Ὀρθόδοξοι τοὺς ἀκολουθοῦσαν;
Καὶ ὅσοι τυχὸν κατὰ καιροὺς ὑπέπεσαν στὸ ἀτόπημα τῆς ὁποιασδήποτε συναίνεσης στὸν Παπισμό, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἐκφράσει τὴν ἄποψή της γι’ αὐτούς. Ὅσοι ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία πρὸς χάρη τοῦ Παπισμοῦ δὲν εἶναι “ἑνωτικοί”, ἀλλὰ προδότες τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης.
Ἡ προβολὴ τοῦ ἰσχυρισμοῦ περὶ διαχρονικῆς παρουσίας “Ἑνωτικῶν” στὴν Ἑλλάδα, ἀποτελεῖ μορφὴ ἀμφισβήτησης τῆς ἀπάνθρωπης πίεσης τῶν Παπικῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων. Καὶ μόνο τὸ παράδειγμα τῆς Κύπρου νὰ προτάξει κανεὶς γιὰ τὰ πάνδεινα ποὺ ὑπέφεραν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς ἀρκεῖ.
Ἐκτὸς καὶ ἂν θεωροῦν τὴν πιεστικὴ “ὑποταγὴ” τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ὡς ἐθελούσια “ἕνωση”. Τὸ φρικτὸ μαρτύριο τῶν Δεκατριῶν Ὁσιομαρτύρων τῆς Μονῆς Καντάρας καταμαρτυρεῖ τὴν ἀντιχριστιανικὴ βιαιότητα τοῦ “ἄλλου πνεύμονος” (κατὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ φλυαρία). Ἔχουμε πλῆθος Ἁγίων ποὺ μαρτύρησαν ἀπὸ τοὺς Παπικούς. Ἂς μᾶς ὑποδείξουν καὶ αὐτοὶ ἕνα ἁγιοποιηθέντα “ἅγιο”, ποὺ ὑπέμεινε μαρτύριο ἀπὸ Ὀρθοδόξους.
Γιατί δὲν τίθεται τὸ θέμα τῆς Οὐνίας στὴν Ἑλλάδα; Ἡ οὐνιτικὴ παρουσία ὑπάρχει ὡς μόνιμη αἰτία γιὰ ἀποκοπὴ Ὀρθοδόξων ἀπὸ τὴ Μία, Ἁγία, Ἐκκλησία καὶ αὐτὸ φυσικὰ συμβαίνει καὶ σὲ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο. Ἡ ἐπικινδυνότητα ἀπὸ τὴν παρουσία Οὐνιτῶν ποὺ ἐνδύονται μὲ ἄμφια ὅμοια μὲ ἐκεῖνα τῶν Ὀρθοδόξων Ἱερωμένων, γιὰ τὸν ἀνυποψίαστο Ὀρθόδοξο Χριστιανό, εἶναι πολὺ μεγάλη. Ἀντιλαμβανόμαστε ἐπιπλέον καὶ πόσο μεγάλο λάθος εἶναι καὶ ἡ κακόδοξη ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητας στὶς οὐνίτικες αὐτὲς κοινότητες.
Τὸ παράδειγμα τοῦ μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Σεραφείμ, ποὺ ὅταν εἶχε κληθεῖ νὰ συμμετάσχει στὴν Εἰδικὴ Συνέλευση ποὺ διοργανώθηκε ἀπὸ τὸ Βατικανὸ τὸ ἔτος 1991 μὲ θέμα “Ὁ ἐπανευαγγελισμὸς τῆς Εὐρώπης” καὶ ὁ ὁποῖος ἀπάντησε ἀρνητικὰ στὸν Πάπα, προτάσσοντας τὸ ὀξύτατο πρόβλημα τῆς Οὐνίας μὲ τὶς ἀπροκάλυπτες προσηλυτιστικὲς ἐνέργειές των, ἂς βρεῖ μιμητές.