Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Ὅσοι ὑπεραμύνονται τῶν ἐκκλησιολογικῶν στρεβλώσεων τῆς Δήλωσης τοῦ Τορόντο, εἴτε ἀγνοοῦν, εἴτε πεισματικὰ προσπερνοῦν τὶς Πανορθόδοξες προσπάθειες ἀνασκευῆς των.
Ὁ Ἐπίσκοπος Καρπασίας στὸ σύγγραμμά του ‘’Ἐκκλησιολογική παρέμβαση’’ σημειώνει σχετικὰ τὰ ἀκόλουθα : ‘’Ὀφείλουμε νὰ τονίσουμε στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅτι ἡ ἀντιπροσωπία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴ Β΄ Γενικὴ Συνέλευση (1954) (τοῦ Π.Σ.Ε. ἐννοεῖ) κατέθεσε δήλωση, διὰ τῆς ὁποίας ἔκανε ξεκάθαρο ὅτι «μόνον ἡ ἐπιστροφὴ ὅλων τῶν ὁμολογιῶν εἰς τὴν πίστιν τῆς ἀρχαίας, ἡνωμένης καὶ ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἤτοι εἰς τὴν καθαράν, ἀναλλοίωτον καὶ κοινὴν κληρονομίαν τῶν προγόνων ὅλων τῶν διηρεμένων Χριστιανῶν, θὰ πραγματοποιήση τὴν εὐκταίαν ἕνωσιν ὅλων τῶν κεχωρισμένων Χριστιανῶν. Διότι μόνον ἡ ἑνότης ὅλων τῶν Χριστιανῶν ὑπὸ μίαν κοινὴν πίστιν θὰ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν κοινὴν ἀδελφοσύνην αὐτῶν τοῖς μυστηρίοις καὶ τὴν ἀδιάσπαστον ἑνότητα αὐτῶν ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ σώματος τῆς μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ». Καὶ κατέληγε μὲ τὴν ὑπόμνηση ὅτι «ὀφείλομεν νὰ διαδηλώσωμεν τὴν πεποίθησιν ὅτι μόνον ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διεφύλαξε πλήρη καὶ ἄθικτον τὴν ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν. Ὄχι ἕνεκεν τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν ἀξιομισθίας, ἀλλὰ διότι εὐαρεστεῖται ὁ Θεός, ὅταν διατηρῆ τὸν θησαυρὸν Αὐτοῦ ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ»”.*
Καὶ σημειώνει ὁ Θεοφιλέστατος Καρπασίας μὲ Ὀρθόδοξη σοβαρότητα τὰ ἀκόλουθα: “Παρ’ ὅλα αὐτὰ στὴν πράξη τὸ Π.Σ.Ε. ὄχι μόνο δὲν υἱοθέτησε τὴ δήλωση αὐτή, ἀλλὰ οἱ ἐν γένει ἐνέργειες καὶ πρακτικές του καταδεικνύουν ὅτι ὁ στόχος τῶν Προτεσταντικῶν Ὁμολογιῶν εἶναι ἡ θεμελίωση καὶ παγίωση τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων».
Ἐπειδὴ δὲν ἔγινε κατορθωτὸ νὰ υἱοθετηθεῖ ἡ ἀνασκευὴ αὐτὴ τὸ ἔτος 1954 ἀπὸ τὸ λεγόμενο Π.Σ.Ε., θὰ πρέπει ἐπακόλουθα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ τὶς υἱοθετήσει, ἐντάσσοντάς τις μάλιστα στὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης; Καὶ παρεπόμενα οἱ ἐμμένοντες στὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ λοιδοροῦνται ὡς ἀκραῖοι»;
Παρατηρώντας κανεὶς προσεκτικὰ τὴν Πανορθόδοξη αὐτὴ ἀνασκευή, ἀντιλαμβάνεται τὸ μέγεθος τῶν ἐκκλησιολογικῶν στρεβλώσεων τῆς Δήλωσης τοῦ Τορόντο.
Εἶναι πασιφανὴς ἡ πνιγηρὴ πλειοψηφία τῶν Προτεσταντικῶν παραφυάδων στὸ λεγόμενο Π.Σ.Ε. καὶ φυσικὰ δὲν θὰ περίμενε κανένας νὰ συμφωνήσουν σὲ κάτι τέτοιο. Ἦταν ἀδύνατο νὰ συμφωνήσουν οἱ ἐμμένοντες μὲ τόσο πεῖσμα στὶς κακοδοξίες τους.
Τὸ πρόβλημα εἶναι γιὰ ὅσους τῶν Ὀρθόδοξων ἔκαναν τὶς ἐκκλησιολογικὲς στρεβλώσεις τῆς Δήλωσης τοῦ Τορόντο “παντιέρα’’, ὡς δῆθεν Ὀρθόδοξες ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις καὶ ὡς μὴ ὤφειλαν παρεισέφρησαν αὐτὲς σὲ κείμενα τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης.
Κανένας, μὰ κανένας δὲν τόλμησε νὰ ὑπερασπιστεῖ θεολογικὰ τὶς ἐκκλησιολογικὲς στρεβλώσεις τῆς Δήλωσης τοῦ Τορόντο. Οἱ ἀπαξιωτικοὶ χαρακτηρισμοὶ καὶ ἡ ὅλη “σιωπή’’, δὲν ἀποτελοῦν μορφὴ ἐπιχειρηματολογίας.
* “Ἐκκλησιολογικὴ παρέμβαση’’, Ἐπισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου, Ἔκδοση Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου, Λευκωσία 2020. (Τὰ ἀναφερόμενα εἶναι ἀπὸ κείμενο τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου, τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖται ‘“ Ὑπόμνημα σχετικὰ μὲ τὰ κείμενα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”*, τὸ ὁποῖο εἶχε κατατεθεῖ στὴ συνεδρία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου στὶς 11 Φεβρουαρίου 2016).