Ἐξεδήμησε εἰς Κύριον, σὲ ἡλικία 91 ἐτῶν, ὕστερα ἀπὸ πολύμηνη δοκιμασία, ὁ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν πρόεδρος τῶν «Ἐπάλξεων», κ. Βασίλειος Τσούπρας (12 Δεκεμβρίου 1934 – 9 Μαΐου 2025). Ὑπῆρξε ἱδρυτὴς τῆς Κοινωνικῆς καὶ Πολιτιστικῆς Κινήσεως «Ἐπάλξεις», ἐκδότης τῆς ὁμώνυμης ἐφημερίδος καὶ ἱδρυτικὸ μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Χριστιανοκοινωνικῆς Ἑνώσεως καὶ τῆς Πανελλήνιας Ἑνώσεως Ἐθελοντῶν Αἱμοδοτῶν.
Γεννήθηκε στὸ Καπελέτο Ἠλείας. Ἦταν τὸ 12ο παιδὶ τῆς οἰκογενείας του. Σὲ ἡλικία μόλις 13 ἐτῶν, ὕστερα ἀπὸ ἕνα τραγικὸ ἀτύχημα στὰ ταραγμένα χρόνια τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου, ἀπώλεσε ὁριστικὰ τὴν ὅρασή του. Ὡστόσο, χάρη στὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ στὴν ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονή του, κατάφερε νὰ ξεπερνάῃ τὶς δυσκολίες καὶ νὰ ἱκανοποιήσῃ τὴν ἐπιθυμία του γιὰ σπουδές. Ὑπῆρξε ἀπόφοιτος τῆς Θεολογικῆς καὶ Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τῶν Ἀθηνῶν, τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου-τότε Πάντειος Σχολή- καὶ τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετεκπαιδεύτηκε στὴν Φιλοσοφία καὶ στὴν Ψυχολογία σὲ Πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ (Βόννη, Μόναχο). Μιλοῦσε περισσότερες ἀπὸ 15 ξένες γλῶσσες.
Ἦταν νυμφευμένος μὲ τὴν Γεωργία Καραβία, μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησαν πέντε τέκνα. Ἔμελλε νὰ γευτοῦν μὲ τὴν σύζυγό του τὸ πικρὸ ποτήρι τῆς ἀπωλείας δύο ἐξ αὐτῶν, τοῦ Νέστορος καὶ τοῦ Γεωργίου, γεγονὸς ποὺ ἀντιμετώπισαν μὲ θαυμαστὴ πίστη.
Διετέλεσε ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν λαϊκὸς ἱεροκήρυκας τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς καὶ τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Μάρκου Εὐγενικοῦ Κ. Πατησίων. Μὲ τὴν ἴδια ἰδιότητα περιώδευσε ὅλην τὴν Μητρόπολη Ἠλείας. Ὑπῆρξε σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ ἕνας πιστὸς καὶ τίμιος ἀγωνιστής. Στὴν δεκαετία τοῦ 1960 πρωτοστάτησε στοὺς Φοιτητικοὺς Θεολογικοὺς Ἀγῶνες τοῦ ’62-64.
Ἀκολούθησαν οἱ κοινωνικοὶ ἀγῶνες στὴν διάρκεια τῆς δικτατορίας καὶ μετά. Ὡς μέλος τοῦ Προεδρείου τοῦ ΕΣΤΕ (Ἐθνικό Συμβούλιο Τυφλῶν Ἑλλάδος), ἀλλὰ καὶ τοῦ Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλῶν ἀγωνίστηκε γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν τυφλῶν καὶ τῶν ἀναπήρων, μὲ ἀποκορύφωμα τὸν Ἀγῶνα τῶν Τυφλῶν (1976-77), τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ἐμπνευστὴς καὶ πρωτοστάτης. Ὁ ἀγώνας αὐτὸς εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν κατάργηση τῆς ἐπαιτείας καὶ ὑπῆρξε ἀφετηρία γιὰ κατοχύρωση ἐπαγγελματικῶν δικαιωμάτων καὶ ἀσφαλιστικὴ κάλυψη τῶν τυφλῶν.
Ἀφιέρωσε τὴν ζωὴ καὶ τὸ συγγραφικό του ἔργο, κυρίως μέσα ἀπὸ τὶς στῆλες τῆς ἐφημερίδος «ΕΠΑΛΞΕΙΣ», ποὺ ἐκδόθηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 1974, καὶ τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ὑπεύθυνος μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του.
Τὸ 1990 ἱδρύονται οἱ ΕΠΑΛΞΕΙΣ καὶ λειτουργεῖ ὁ πρῶτος ραδιοφωνικὸς σταθμός, μὲ σκοπὸ τὴν βίωση καὶ διάδοση τοῦ ἑλληνορθοδόξου τρόπου ζωῆς καὶ πολιτείας. Ἕνα ἄλλο κομμάτι τῆς κοινωνικῆς του προσφορᾶς ἦταν ἡ μέριμνά του γιὰ τὴν δημιουργία ὑγιῶν οἰκογενειῶν ὡς ἐπίσης καὶ ἡ στήριξή των. Ὑπῆρξε μέχρι τέλους ἕνας ἀληθινὸς ἀγωνιστής.
Παρὰ τὴν κόπωση, τὰ οἰκογενειακὰ δεινὰ καὶ τὴν πολύμηνη προσωπική του δοκιμασία, στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, δὲν ἔχασε ποτὲ τὸ θάρρος του, τὴν ἀγωνιστική του διάθεση καὶ τὴν ἐλπίδα στὸν Θεὸ καὶ στοὺς Ἁγίους Του.