Γράφει ο κ. Παναγιώτης Νικ. Γκουρβέλος, Καθηγητής –Θεολόγος
Στην πνευματική παράδοση της Ορθόδοξης Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας -άρα και στην παράδοση της μιας (ενιαίας) προ του Σχίσματος του 1054 μ.Χ. αγίας, καθολικής (παγκόσμιας) Εκκλησίας-, η σωτηρία ανέκαθεν εννοείτο ως αποκατάσταση του ανθρώπου στην πρωτόκτιστη ομορφιά (στο «αρχαίον κάλλος»), με την οποία μας έπλασε ο Δημιουργός μας Τριαδικός Θεός, ως επιστροφή και επανάκτηση της αρχέγονης Παραδείσιας κατ’ εικόνα Θεού μακαριότητας («εις το καθ’ ομοίωσιν επανάγαγέ» μας, Κύριε), την οποία απωλέσαμε εξ αιτίας της αμαρτίας των προπατόρων μας. Επομένως, κατ’ αντίστροφο λόγο, η αμαρτία, στην καθ’ ημάς Ανατολή, λογίζεται τόσο ως παράβαση του Θεϊκού νόμου («παραβάσει εντολής») όσο και ως τραγική υπαρξιακή πτώχευση, ως θλιβερή (εκ)πτωση του ανθρώπου, ως πραγματική οντολογική καταστροφή (πνευματικός θάνατος). Με άλλα λόγια, η αμαρτία εξωτερικά φανερώνεται και συντελείται με την παραβίαση, την αθέτηση των εντολών του Χριστού και ουσιαστικά λειτουργεί η αμαρτία ως ολοσχερής ανθρωπολογική καταστροφή, κυριολεκτικά ως καταβύθιση του ανθρώπου στα έγκατα της Θείας εγκατάλειψης («της Κόλασης»).
Αν τα παραπάνω ισχύουν για τις αμαρτίες μας, για τις ηθικές μας δηλαδή διαστροφές γενικά, πόσο αλήθεια περισσότερο ισχύουν για το βδελυρό αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας; Αν η ομοφυλοφιλία ήταν κληρονομική κατάσταση, με την οποία γεννήθηκαν κάποιοι, έστω λίγοι συνάνθρωποί μας, εάν δεν ήταν δηλ. η ομοφυλοφιλία προσωπική ηθική η μάλλον ανήθικη επιλογή των ανθρώπων αυτών, τότε -ας με συγχωρήσει ο Θεός γι’ αυτό που θα ξεστομίσω- θα έγραφε ο ουρανοβάμων Απόστολος Παύλος στο ιερό Ευαγγέλιο ότι το ολέθριο αυτό πάθος είναι πάθος ατιμωτικό, μεμπτό και παρά φύσιν (Ρωμ. 1,26-27 Α Τιμ. 1,10) και, το κυριότερο ότι, εφόσον δεν υπάρχει συντριπτική μετάνοια, θα επισύρει την δίκαια τιμωρία του Θεού (Α Κορ. 6,9-10); Θα ήταν ποτέ δυνατόν ο απειροδίκαιος Θεός να κολάσει κάποιον για μια συμπεριφορά, εννοώ την ομοφυλοφιλική, για την οποία δεν θα είχε καμμιά ηθική ευθύνη;
Θα αντέλεγε όμως κάποιος: Και δεν υπάρχουν λίγοι, ελάχιστοι άνθρωποι με κληρονομική προδιάθεση προς την ομοφυλοφιλία; Βεβαίως υπάρχουν, αλλά εδώ ακριβώς απαιτείται να αναλάβουν τον δυσκολο αλλά ωραίο αγώνα κατά του φοβερού αυτού πάθους και σίγουρα θα αμειφθούν γι’ αυτό από τον Δίκαιο Θεό. Εξάλλου και από τον κάθε χριστιανό, ο Κύριος ζητάει να παλεύει γενναία εναντίον των αμαρτιών του, να επικεντρώνει δε τον πνευματικό αγώνα στο να ξερριζώσει εκείνα κυρίως τα πάθη του που, από κληρονομική προδιάθεση ασφαλώς(!), καταδυναστεύουν τον καθένα μας προσωπικά. Ας σημειωθεί ακόμη πως η Εκκλησία μας, όχι μόνο δεν αποκλείει, αλλ’ αντιθέτως εκθύμως συνιστά την επικουρία της Ιατρικής επιστήμης σε όσους συνανθρώπους μας έχουν γενετική προδιάθεση προς την ομοφυλοφιλία, προκειμένου να διορθώσουν –αποκαταστήσουν, και όχι βέβαια ν’ αλλάξουν το φύλο τους.
Αντί όμως να αναλάβουμε όλοι τον σωτήριο, ηρωϊκό και ανένδοτο αγώνα εναντίον της ποικιλώνυμης αμαρτίας, ενεργούμε εντελώς ανάποδα: Αμνηστεύουμε, ως κοινωνία, το ολέθριο πάθος της ομοφυλοφιλίας, παραβαίνοντας κατάφωρα τον άγιο νόμο του Χριστού, θεσπίζουμε τον πολιτικό γάμο των ομοφυλοφίλων ως κατά πάντα φυσιολογικό(!), διδάσκουμε τους μαθητές μας στα σχολεία πως το φύλο δεν μας δόθηκε από τον Δημιουργό μας κατά την γέννησή μας, αλλά μας επιβλήθηκε από την κοινωνία και άρα μπορούμε να το αλλάζουμε(!), καταστρέφοντας και διαλύοντας έτσι ένα από τα θεμελιωδέστερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που είναι το φύλο του καθενός μας και προπαγανδίζοντας ξεδιάντροπα στα νεαρά παιδιά μας την βαρύτατη αμαρτία της ομοφυλοφιλίας. Ετοιμαζόμαστε επίσης να νομοθετήσουμε το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων να υιοθετούν παιδιά προκειμένου βέβαια να τα κάνουν και αυτά όμοιά τους («και χείρονα αυτών» (βλ. Ματθ. κγ’15).
Ακόμα, αντί να ντρεπόμαστε και να πενθούμε για τις αμαρτίες μας ζητώντας το άπειρο έλεος του Πανάγιου Θεού, διοργανώνουμε και στην πόλη μας, την Πάτρα, που την καθαγίασε με το αίμα του μαρτυρίου του ο πολιούχος μας άγιος Απόστολος Ανδρέας, φεστιβάλ ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας! Δεν ακούμε τουλάχιστον τους σπαρακτικούς θρήνους του μεγάλου μας ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, στο ποίημά του: «Η σατραπεία», όπου εξομολογείται για το θλιβερό του κατάντημα εξ αιτίας του ατιμωτικού πάθους της ομοφυλοφιλίας;
Δεν είναι όμως η αθώωση και η με κάθε τρόπο διαφήμιση της παρά φύσιν αμαρτίας της ομοφυλοφιλίας το μόνο ανησυχητικό σημάδι των καιρών. Πυκνά μαύρα σύννεφα έχουν μαζευτεί πάνω από την Ελλάδα: αμνήστευση και νομιμοποίηση των αμβλώσεων, του φόνου δηλ. αθώων, ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων υπάρξεων –σε 400.000 κάθε χρόνο υπολογίζονται οι αμβλώσεις στην πατρίδα μας, με το 1/10 από αυτές (οι 40.000) να διαπράττονται από έφηβες κοπέλλες μέχρι 18 ετών και με το ¼ σχεδόν των Ελληνίδων να έχουν κάνει τουλάχιστον μία έκτρωση-, θεσμοθέτηση του επαίσχυντου, λίαν εύθραυστου συμφώνου συμβίωσης που τορπιλλίζει και διαλύει τον θεόσδοτο θεσμό του γάμου και της οικογένειας, επιβολή, φασιστικώ τω τρόπω, στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας, του ουδετερόθρησκου, η ορθότερα του άθρησκου σχολείου με διωγμό της θρησκείας μας, της Εκκλησίας από τις σχολικές αίθουσες και κατάργηση η -το ακόμα χειρότερο- πλήρη μετάλλαξη των Ορθοδόξων Θρησκευτικών σε Θρησκειολογία. Η ίδια λοβοτομή, ώστε να αποβάλει τον Ελληνικό της χαρακτήρα, επιχειρείται από εφέτος και στο μάθημα της Ιστορίας: Είναι πια ολοφάνερο ότι η Νέα Τάξη πραγμάτων, αδίστακτα φασιστική και θηριώδης, θέλει πάση θυσία να διαγράψει το Χριστό και την Ελλάδα από την ζωή μας, από τις καρδιές μας.
Αλλά και στον χώρο της πολιτικής και της οικονομίας τα πράγματα είναι εξ ίσου ζοφερά: παγκόσμια κυριαρχία του πιο χυδαίου και κτηνώδους καπιταλισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας, με τους οκτώ πλουσιώτερους ανθρώπους του πλανήτη να κατέχουν περιουσία ίση με την περιουσία των τρισήμισυ δισεκατομμυρίων φτωχότερων κατοίκων της γης, δηλ. ίση με αυτήν του μισού φτωχότερου πληθυσμού της γης! Όσο δε για την κοινωνική δικαιοσύνη και την Κρατική μέριμνα υπέρ των αδυνάτων, αυτή αντιμετωπίζεται από τους θιασώτες του αχαλίνωτου καπιταλισμού ως αίρεση, ως παρέκκλιση και εκτροπή από την οικονομική ορθοδοξία. Στην Ελλάδα, η εφαρμογή αυτού του θηριώδους καπιταλισμού, κυρίως από το 2010 και εντεύθεν μέσω των ανθρωποφάγων Μνημονίων, οδηγεί σιγά –σιγά στον αφανισμό την μεσαία τάξη και στην ολοκληρωτική εξαθλίωση τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα.
Την ίδια στιγμή που αυτά συμβαίνουν στην πατρίδα μας καθώς και σε όλες τις Δυτικές, δήθεν πολιτισμένες, κατ’ ουσίαν όμως αντίχριστες κοινωνίες, η μεγάλη ομόδοξη χώρα του Βορρά, η Ρωσία αντιστέκεται σθεναρά, αρνούμενη να προσυπογράψει τα ανήθικα και άνομα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και δεχόμενη γι’ αυτό την αυστηρή επίπληξη και καταδίκη του θεοστυγούς και παράνομου Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Φυσικά, περιποιεί μεγάλη τιμή για τους Ρώσους αδελφούς μας αυτή τους η κατασυκοφάντηση και ο ονειδισμός: «Μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού», ένεκεν του Κυρίου Ιησού Χριστού, δηλαδή (Ματθ. ε 11). Και δεν είναι το παραπάνω το μόνο Χριστιανικό δείγμα γραφής της σημερινής Ρωσίας και προσωπικά του εντιμωτάτου Προέδρου της χώρας Βλαδίμηρου Πούτιν: αναγέννηση της Εκκλησίας και πάλι, μετά την αθεϊστική λαίλαπα και άριστη συνεργασία της Ρωσικής Πολιτείας με την Εκκλησία, επιστροφή των Θρησκευτικών στην σχολική εκπαίδευση, αναβίωση και ενίσχυση των παραδοσιακών αξιών της Ρωσικής κοινωνίας, τόνωση της εθνικής υπερηφάνειας των Ρώσων και ανάδειξη και πάλι της χώρας τους σε παγκόσμια υπερδύναμη.
Και εμείς οι Έλληνες τι πρέπει να κάνουμε; Σε προσωπικό επίπεδο, ως χριστιανοί να μετανοήσουμε ο καθένας μας για τις αμαρτίες του και, ως έθνος, ως χώρα να αποχωρήσουμε αμέσως από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και να συμπήξουμε συμμαχία πολιτική και στρατιωτική με τους Ορθόδοξους Ρώσους αδελφούς μας, καθώς και με τους ομόδοξους λαούς της Βαλκανικής: Σέρβους, Ρουμάνους και Βούλγαρους. Αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη.