17. Προσεκτικοὶ καὶ διακριτικοί
Οἱ ἄνθρωποι συχνὰ ἀσχολοῦνται μὲ ξένες ὑποθέσεις, ἄσχετες μὲ τὸν ἑαυτό τους, καὶ κρίνουν πρόσωπα καὶ καταστάσεις. Συμπεραίνουμε τὶς περισσότερες φορὲς μὲ ἐσφαλμένο τρόπο καὶ αὐτὸ δημιουργεῖ δυσαρέσκειες καὶ ὀξύτητες. Τὴν ἴδια ἀδυναμία παρατηροῦμε καὶ σὲ μερικοὺς θρησκευόμενους, ἀλλὰ καὶ σὲ ἱερεῖς καὶ μοναχούς. Τὸ πρᾶγμα γίνεται ἀνεξήγητο, ἄλλοτε γιὰ μίμηση καὶ ἄλλοτε γιὰ ἀποφυγή, ἀνάλογα μὲ τὰ συναισθήματα ποὺ διακατέχουν τοὺς κρίνοντες.
Ὁ ἱερέας πρέπει νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικὸς στοὺς λόγους του, ἀλλὰ καὶ ἀνεκτικὸς σ’ αὐτὰ ποὺ ἀκούει, τὰ ὁποῖα συνήθως εἶναι ἀρνητικά. Ἡ προθυμία του νὰ ἀσχολεῖται μὲ ξένες ὑποθέσεις πάντα καταλήγει εἰς βάρος του. Σημειώνουμε μιὰ προσωπικὴ ἐμπειρία.
Κάποτε στὴ μία ἀπὸ τὶς τρεῖς ἐνορίες μου κάηκαν δύο σπίτια συγχρόνως. Ἦταν ἑνωμένα. Τὸ ἕνα ἦταν κλειστὸ χωρὶς ἐνοίκους καὶ στὸ ἄλλο ἔμενε ἕνας ἄνδρας. Προφανῶς ἡ φωτιὰ ξεκίνησε ἀπὸ τὸ ἀνοικτὸ σπίτι. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε γίνει τὸ μόνιμο καὶ μοναδικὸ θέμα συζήτησης τῶν κατοίκων τοῦ χωριοῦ. Διατυπώνονταν ἀτέλειωτες σκέψεις καὶ πολλοὶ πρότειναν νὰ πᾶνε στὰ δικαστήρια οἱ ἰδιοκτῆτες. Ἐγὼ ἀνυποψίαστος εἶπα τὴ γνώμη μου, ἀντικειμενικὴ θὰ τὴ χαρακτήριζα, ὅτι ἀφοῦ κάηκαν καὶ τὰ δύο σπίτια, καλὸ εἶναι νὰ μὴ πᾶνε οἱ ἄνθρωποι στὰ δικαστήρια, γιατί θὰ διαιωνίζονταν ἕνα μῖσος μεταξὺ τῶν δύο οἰκογενειῶν. Εἶπα δὲ ὅτι ὅλοι πρέπει νὰ βοηθήσουμε νὰ ξανακτιστοῦν τὰ σπίτια. Τὰ λόγιά μου ἔφθασαν γρήγορα στὰ αὐτιὰ τῆς μιᾶς οἰκογένειας, ποὺ πίστευε ὅτι τῆς ἔκαψαν τὸ σπίτι, καὶ ἀμέσως ἔκοψαν κάθε ἐπικοινωνία μαζί μου, ἀκόμα καὶ τὴν καλημέρα. Ἄρχισαν τὶς κατηγορίες καὶ τὶς ἀνατριχιαστικὲς συκοφαντίες εἰς βάρος μου, ἐνῷ εἶχαν ξεχάσει ὅτι παλιότερα μοῦ ἔλεγαν πληθωρικὰ ἐπαινετικὰ λόγια! Εἶχα γίνει πιὰ ὁ χειρότερος παπὰς τῆς περιοχῆς…
Βέβαια, δὲν θέλω νὰ ὑποστηρίξω ὅτι ὁ ἱερέας πρέπει νὰ μένει ἀδιάφορος ἀπέναντι στὰ προβλήματα τῶν ἐνοριτῶν του, γιὰ νὰ ἀποφεύγει τὶς κατηγορίες. Πρέπει νὰ συμμετέχει σὲ αὐτὰ καὶ νὰ κατευθύνει ἐνέργειες γιὰ ὀρθὲς καὶ δίκαιες λύσεις. Καὶ νὰ σιωπᾶ, ὅταν ἀκούει ἀνεφάρμοστες λύσεις καὶ ἀνόητες προτάσεις. Πολλὲς φορὲς τὰ πάθη καταργοῦν τὴ λογικὴ καὶ εἶναι μάταιο καὶ ἐπικίνδυνο νὰ συνομιλεῖ κανεὶς μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν σέβονται τὸν ἱερέα, ἀλλὰ οὔτε καὶ τοὺς ὀρθοφρονοῦντες συνανθρώπους τους.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει γιὰ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ὅτι «τίποτα δὲν εἶναι τόσο εὐχάριστο στοὺς ἀνθρώπους, ὅσον τὸ νὰ μιλοῦν γιὰ ξένες ὑποθέσεις, προπαντὸς μάλιστα ὅταν συμβαίνει νὰ παρασύρονται ἀπὸ κάποια συμπάθεια ἢ ἀπὸ μῖσος, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον συμβαίνει νὰ διαστρεβλώνεται ἡ ἀλήθεια».22
Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Σημείωσις:
22. Γρηγορίου Θεολόγου Ἔργα, Ε.Π.Ε., Τόμος Α΄ Θεσσαλονίκη 1975, σελ. 75.