Τὸ γένος τῶν Ἰουδαίων ἦταν θεομάχον. Θρηνοῦσαν γιὰ τὴν δουλεία στὴν Αἴγυπτο καί, ὅταν ἀπηλλάγησαν, λοιδοροῦσαν τὸν ἐλευθερωτή τους. Σαράντα χρόνια ἔβλεπαν θαύματα στὴν ἔρημο, στὴ θάλασσα. Νεφέλη ὁδηγοῦσε, τροφὴ ἐξ οὐρανοῦ ἔσῳζε, τὰ ἐνδύματα διετηροῦντο καινούργια καὶ ὅμως ζητοῦσαν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Αἴγυπτο καὶ προσκύνησαν εἴδωλα.
Καὶ στὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Σωτῆρος, στὰ θαύματά Του καὶ στὶς εὐεργεσίες Του πάλι φθονοῦσαν καὶ ἔλεγαν «Τί ποιήσωμεν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος πολλὰ σημεῖα ποιεῖ; Ὁ φθόνος τοὺς ὡδήγησε στὸν φόνο καὶ μάλιστα διὰ Σταυροῦ».
Ὁ Χριστὸς ἐγνώριζε ὅτι τὸ Πάθος ἦταν τῆς θείας Οἰκονομίας, ἀλλὰ οἱ μαθητές Του ἐθλίβοντο. Γι’ αὐτὸ συχνὰ τοὺς τὸ ἀναφέρει καὶ προλέγει τὴν Ἀνάσταση. Ἀπέφευγε συχνὰ τὸν θάνατο, ποὺ Τοῦ ἑτοίμαζαν, γιὰ νὰ φθάση στὸν Σταυρό. Οἱ ἐπικεφαλῆς τοῦ Νόμου, διάδοχοι τοῦ Μωυσέως, συμπράττουν μὲ τὸν διάβολον. Ὅμως μὲ τὸν θάνατόν Του φυτεύεται πλέον ἡ ἀθανασία, καταργεῖται ἡ ἁμαρτία.
Ὁ Πέτρος λυπήθηκε βαθιὰ καὶ εὐχήθηκε νὰ μὴ συμβῆ κάτι τέτοιο, γιατί ὁ θάνατος εἶχε ἤδη νικηθῆ σὲ ἀναστάσεις νεκρῶν. Ὁ Χριστὸς ὅμως τὸν ἐπιτίμησε «Ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ», ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ». Ἐμποδίζεις τὸν Σταυρό, δὲν ἀποβλέπεις στὴν Ἀνάσταση χωρὶς νὰ τὸ θέλεις, συνηγορεῖς μὲ τὸν διάβολο.
Πῶς θὰ ἐκπληρωθοῦν οἱ Προφητεῖες; Ὁ Ἡσαΐας ἔλεγε «ὡς πρόβατον ἐπ’ σφαγὴν ἤχθη…», ὁ Ἰερεμίας «Ἰδοὺ ὡς ἀρνίον ἄκακον…» καὶ ὁ Ζαχαρίας «ὄψονται πρὸς με, πρὸς ὅν ἐξεκέντησαν».
Ὁ Χριστὸς ἐπετίμησε τὸν Πέτρο, στὸν ὁποῖο πρὸ ὀλίγου εἶπε «Σὺ εἶ Πετρος και ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν». Ἀντίθετα δὲν ἐπετίμησε τὸν Ἰούδα γιὰ ὅσα ἔκανε. Καὶ αὐτὸ γιατί γνώριζε ὅτι τὸ φάρμακο εἶναι ἄχρηστο σὲ ἀνίατο τραῦμα, ἀλλὰ ἀπαραίτητο, ὅταν ὑπάρχη ἐλπίδα θεραπείας.
Ὁ Χριστὸς παρότρυνε τὸν Πέτρο νὰ μιμηθῆ τὸν θάνατόν Του κατὰ τὸ «…ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι». Τὸ πάθος εἶναι ὁδὸς σωτηρίας καὶ ὁ Σταυρὸς πρόξενος Βασιλείας. Ἡ κοινωνία μὲ τὰ Πάθη μου δείχνει τοὺς μαθητές μου.
Βασιλείου Ἐπισκόπου Σελευκείας
Πηγή: Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον Ἁγ. Ὄρους