Ὅσοι νηστεύουν ἂς μὴ εἶναι πλέον σκυθρωποί. Τὸ φῶς τοῦ Σταυροῦ σημειώνεται ἐπάνω τους. Μὲ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἀναιρεῖται ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πραγματοποιεῖται ἡ οἰκείωση, ὅπως εἶπε ὁ Ἰησοῦς, «ὅταν ὑψωθῶ, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν».
Ὁ Χριστὸς ἔγινε ὑπήκοος στὸν Θεό-Πατέρα μέχρι θανάτου καὶ ἀναιρεῖται ὁ καρπὸς τῆς παρακοῆς ἀπὸ τὴν ὑπακοή. Τότε προηγήθηκε ἡ ἡδονὴ καὶ ἀκολούθησε ἡ ὀδύνη. Τώρα ἡ ὀδύνη καὶ τὸ ἑκούσιο πάθος ὁδηγεῖ στὸν Παράδεισο τὸν ἄνθρωπο.
Προτύπωση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ ἦταν ἡ ὕψωσις τοῦ χάλκινου φιδιοῦ στὴν ἔρημο καὶ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶχε τὴ δύναμη νὰ σῴζη. Ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, μὲ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἔδωσε νέα ζωὴ στὸν παλαιὸ Ἀδάμ. Ὑπῆρχε ἡ προκατάληψη ὅτι ὅποιος πεθαίνει σὲ Σταυρὸ εἶναι ἐπικατάρατος. Ὁ Χριστὸς ὅμως κατεδέχθη τὴν φαινομενικὴ ἀτιμία, γιὰ νὰ σωθῆ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ μὲ τὴν προαίρεσή του ἔχασε τὴν τιμή.
Ὁ Σταυρὸς πλέον εἶναι εὐλογημένο ξύλο, διότι δι’ αὐτοῦ ἡ σωτηρία. Ὁ Σταυρὸς εἶναι θέμα ἀνδρείας, καυχήσεως, διότι περιφρόνησε ὁ Κύριος τὸν θάνατο. Εἶναι θυσιαστήριο ποὺ πρέπει νὰ τιμήσουμε ὄχι μὲ ὅ,τι ὁδηγεῖ στὴν ἡδυπάθεια. Ἡ ἡδονὴ θὰ ὑπάρξει μετὰ τὴν πικρὴ διαβίωση καὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση. Ὁ Σταυρὸς εἶναι καὶ βασιλικὴ κλίνη, ὅπου ἔγειρε τὸ κεφάλι ὁ Κύριος, γιὰ νὰ κοιμηθῆ ἑκουσίως ὕπνο ζωηφόρο μὲ τὰ ἑξαπτέρυγα νὰ ψάλλουν τὰ νικητήρια.
Μὲ τὸ ξύλο αὐτὸ ὡς πηδάλιο ὁ ἄνθρωπος δὲν φοβᾶται τὰ κύματα τῆς ζωῆς, διότι πλέει ἐλαφρός, ἑτοιμοπόλεμος, σταθερὸς ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ θὰ προσορμισθῆ στὸ ἀκύμαντο λιμάνι τῆς Βασιλείας.
Λόγοι Ἁγίου Γερμανοῦ Α΄ Πατριάρχου Κων/πόλεως
Πηγή: Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον