Συμπληρώθηκαν τριάντα τέσσαρα (34) καὶ πλέον χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ μία φωτεινὴ καὶ ἀσκητικὴ φυσιογνωμία τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς συγχρόνου Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἔφυγε ἀπὸ τὴν στρατευομένη γιὰ τὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία καὶ ἄφησε μέχρι σήμερα ἕνα μεγάλο καὶ δυσαναπλήρωτο κενό.
Ὁ πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος «δόκιμος» (Α΄ Κορ. 11,19) διάκονος τοῦ Εὐαγγελίου π. Γερβάσιος, ὁ ὁποῖος ἐγέμισε τὶς ψυχὲς μὲ τὴν ἔννοια τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφιέρωσε τὸν ἑαυτό του στὴν αἱματοβαμμένη καὶ χιλιοχτυπημένη Ἐκκλησία τοῦ Ἐσταυρωμένου, ὑπῆρξε, κατὰ κοινὴ ὁμολογία, «εἰς ὅλα μέγας καὶ ὑποδειγματικός». Ὁ θαρραλέος ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας ἦταν ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, τῆς ἀγάπης, τῆς νηστείας καὶ τῆς μελέτης. Εἰς τὸν νοῦν του ἔκαιε ἡ κανδήλα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ ταπεινὸς σκαφτιὰς τοῦ Λόγου καὶ σποριὰς τοῦ Πνεύματος, ποὺ πότισε τὸ πνευματικὸ ἔδαφος τῶν Πατρῶν ἑξῆντα (60) περίπου χρόνια, ἦταν ἡ φωνὴ τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ καὶ στὸ πρόσωπό του ἀνεγνώριζες Πατερικὴ μορφὴ καὶ αἰσθανόσουν ἀπέναντί του ἀγάπη, φόβο καὶ σεβασμό. Ταπεινῶς φρονοῦμεν ὅτι ἡ πνευματικὴ πορεία τοῦ π. Γερβασίου ἀκολουθεῖ τὰ χνάρια τοῦ παραδοσιακοῦ κινήματος τῶν ἁγίων Κολλυβάδων, γιὰ τὸ ὁποῖο σεμνύνεται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.
Ὁ φλεγόμενος ἀπὸ τὸν πόθο τῆς ἐν Χριστῷ θεώσεως π. Γερβάσιος, ποὺ ζοῦσε ἀνάμεσα στοὺς πτωχούς, στοὺς καταφρονεμένους καὶ στοὺς ἀλογάριαστους, πότε στὰ «προσφυγικά», τὴν «μικρὴ Μόσχα» τῆς Πάτρας, ὅπως τότε τὰ λέγανε, καὶ πότε στὰ «γύφτικα», ἤτανε πολέμαρχος ἐκ κοιλίας μητρός. Ὁ ἡρωϊκὸς Νικόλαος Πλαστήρας, ὁ θρυλικὸς «μαῦρος καβαλλάρης» τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ξακουστὸς γιὰ τὴν παλληκαριά του καὶ τὴν ὁρμητικότητά του, ὄχι μόνο στὸν Ἑλληνικό, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐχθρικὸ στρατόπεδο, εἶχε εἴπει γιὰ τὸν π. Γερβάσιο: «Θὰ ἦταν ἕνας μεγάλος στρατηγός, ἂν δὲν ἦταν παπάς».
ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ: ἕνας ἄνθρωπος, ἕνας κόσμος. Ἕνα ἔργο κι ἕνας θρῦλος. Μία ζωὴ γεμάτη μόχθο καὶ κόπο. Ὅταν γράφουμε «ζωὴ γεμάτη», πραγματικὰ κυριολεκτοῦμε, γιατί δὲν ὑπῆρξε γιὰ τὸν π. Γερβάσιο, ἡμέρα, ὥρα, λεπτό, στιγμὴ δίχως ἐργασία, χωρὶς δημιουργία. Ἡ πνευματικὴ ἐργασία ἦταν γι’ αὐτὸν ἡ καθημερινὴ ἀδιάλειπτος προσευχή, ἡ χαρά του.
Ἡ θερμὴ ὑποδοχή, ἡ θετικὴ κριτικὴ καὶ ἡ ἐπίμονος ζήτηση τοῦ ἐντὸς τριῶν περίπου μηνῶν ἐξαντληθέντος ταπεινοῦ καὶ ἀφιλοδόξου πονήματός μας «ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ – ἕνας σημερινὸς ἅγιος καὶ φάρος τῶν Πατρῶν» Πάτραι 1995, μᾶς παρακίνησαν νὰ προσεγγίσουμε καὶ πάλι τὴν ζωὴ ἀφ’ ἑνὸς τοῦ δικαιουμένου τιμῆς ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, θεοφόρου καὶ πολυπαθοῦς προμάχου τῆς Ἁγίας Τριάδος π. Γερβασίου, ὁ ὁποῖος μὲ πολικὸ ἀστέρι τὸ Χριστὸ ὡς εἰσάγγελος ὑπηρέτησε τὴν Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τῶν Πατρῶν φιλότιμα, μὲ ὑποδειγματικὴ εὐσυνειδησία καὶ ἐργατικότητα καὶ ἀφ’ ἑτέρου τοῦ ἀτιμήτου ἀξίας ἔργου του, ποὺ ὑπῆρξε μεγάλο καὶ πολύπλευρο καὶ ἔφερε τὴν σφραγῖδα τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἀποδυθήκαμε σ’ ἕνα ἀληθινὸ ἀγῶνα συλλογῆς διασταυρωμένων ἱστορικῶν πληροφοριῶν. Ἐρευνήσαμε ἀρχεῖα, βιβλιοθῆκες, περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες. Ἐλάβαμε πληθώρα συνεντεύξεων, διὰ νὰ ἀνακαλύψουμε τελικὰ ἕνα ἀληθινὸ θησαυρὸ στοιχείων ποὺ συνθέτουν τὴν ἁγία μορφὴ τοῦ ἀδικημένου καὶ λησμονημένου διδάχου, ὁ ὁποῖος εὐεργέτησε τὴν Πάτρα ποικιλοτρόπως, καὶ ἡ ὁποία δὲν φαίνεται τουλάχιστον πρὸς τὸ παρόν, νὰ ἔχη διάθεσι νὰ τὸν τιμήση, ἂν καὶ στὴ δρᾶσι καὶ τοὺς ἀγῶνες ἐκείνου ὀφείλει κατὰ πολὺ τὴν ὑπόστασί της. Καὶ τοῦτο διότι, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, ἐπηρεαζομένη ἐν μέρει μόνο ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἀδιαφορία ὡς πρὸς τὰ τῆς πίστεως, ἐξ ὁλοκλήρου δὲ ἀπὸ τὸ σιωνιστο(μασονο)κατευθυνόμενο καρνάβαλο, ἔχει βυθιστῆ σὲ ἕνα ἀπέραντο, ἀπροσπέλαστο καὶ σκοτεινὸ τέλμα.
Οἱ πάντες θὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ὁ κάλαμός μας τυγχάνει ἄκομψος καὶ ἀδόκιμος, γιὰ νὰ πλέξη καὶ νὰ καταθέση δάφνας καὶ μυρσίνας εἰς τὸν θεοφόρο Πατέρα καὶ μεγάλο Ἱεραπόστολο τῆς συγχρόνου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν ὁποῖο δυστυχῶς δὲν εὐτυχήσαμε νὰ γνωρίσουμε μὲ τοὺς σωματικούς μας Ὀφθαλμούς. Νομίζουμε ὅμως ἐπίσης οἱ πάντες θὰ ἀναγνωρίσουν ὅτι μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγκαλιάσαμε μὲ ἀγάπη, σεβασμό, δέος καὶ θαυμασμὸ τὴν Ἔρευνά μας, ὅσο αὐτὸ ἦταν δυνατό, διότι ὁ «πλήρης Πνεύματος Ἁγίου» (Πράξ. 6, 3) π. Γερβάσιος «ἔκρυβε» τὴν ζωή του. Ἐφθάσαμε τὴ ματωμένη καὶ δακρύβρεκτη πορεία του ἕως τὶς ρίζες του, φέρνοντας στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, γιὰ πρώτη φορὰ ἄγνωστα στοιχεῖα, μέρος τῆς Ἱστορικῆς ὕλης ποὺ φωτίζουν τὴν πολύπλευρη προσωπικότητά του.
Ἡ πτωχικὴ αὐτὴ Ἐργασία, ἡ ὁποία δὲν διεκδικεῖ τὴν πρωτοτυπία καὶ δὲν καλύπτει ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Ἱεροῦ Πατέρα, ποὺ ἀγωνίσθηκε μὲ ζῆλο καὶ αὐταπάρνησι γιὰ τὴν ἁγία καὶ αἱματόβρεκτη Ὀρθοδοξία, ἔχει σκοπὸ νὰ δώση ἀφορμὴ εἰς σοφοὺς ἐρευνητὰς νὰ ἐγκύψουν καὶ προσέξουν τὸν ἔνδοξο ἱερὸ ἀθλητὴ καὶ ὁμολογητὴ τῆς πίστεως καὶ ζηλωτὴ τῆς ἀγάπης π. Γερβάσιο, ποὺ ἐμπιστεύθηκε τὸν ἑαυτό του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ δίχως ὅρους. Νὰ τὸν ἐρευνήσουν καὶ νὰ ἀξιολογήσουν ὁλόκληρο τὸ φιλότιμο ἔργο του μὲ αἴσθημα ὑψηλῆς εὐθύνης τώρα ποὺ ὁ σατανογέννητος Οἰκουμενισμὸς ἐπιδιώκει τὸν ἀφανισμὸ τῆς Ἐκκλησίας, τῆς αἰώνιας πεντηκοστῆς, τῆς νύμφης τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδοξίας. Πιστεύουμε ὅτι ὁ χρόνος καὶ ἡ ἔρευνα θὰ φέρουν στὸ φῶς πολλὰ ἄγνωστα καὶ ἀνεκτίμητα στοιχεῖα γιὰ τὸν Πατέρα καὶ Διδάσκαλο Γερβάσιο, ὁ ὁποῖος πρωτοστάτησε στὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ πνευματικὴ ζωὴ τοῦ Ἔθνους σὲ περιόδους ἐξαιρετικὰ κρισίμους. Ὁ Ἱερὸς Πατέρας ποὺ ἦτο ἀναμμένη λαμπάδα στὸ βωμὸ τοῦ καθήκοντος καὶ ὑπῆρξε «δῶρον Θεοῦ» γιὰ τὴν Πάτρα, ἐποίμανε «μὴ ἀναγκαστῶς, ἀλλ’ ἑκουσίως, μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως» (Α’ Πέτρ. 5, 2). Θεωρεῖται δὲ ἡ μεγαλύτερη καὶ φωτεινότερη μορφὴ τοῦ συγχρόνου Ἑλλαδικοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου καὶ ὁ Παπαφλέσσας τῆς ἱεραποστολῆς.
Εἰς τὰ ἐσχατολογικὰ καὶ ἀποκαλυπτικὰ χρόνια, τὰ ὁποῖα διανύουμε καὶ κατὰ τὰ ὁποῖα «τερματίζουν οἱ καιροὶ τῶν Ἐθνῶν καὶ ἄρχονται οἱ καιροὶ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν», πιστεύουμε ὅτι καὶ ἡ ἔκδοσις αὐτή, ἡ ὁποία περιέχει ψήγματα ἐκ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἔργου τοῦ μεγάλου ἐραστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας π. Γερβασίου καὶ σπάνιο φωτογραφικὸ ὑλικό, θὰ δώση ἀφορμὴ ἐπὶ πλέον νὰ γίνη περισσότερο γνωστὸς ὁ πολὺ ἀδικημένος καὶ λησμονημένος γνήσιος ἐργάτης τῆς ἀρετῆς, γιὰ νὰ δοξασθῆ ἔτσι τὸ ὄνομα, «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», τοῦ παντοδυνάμου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι «θαυμαστὸς ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ» (Ψαλμ. 67,36).
Θέλουμε ἀπὸ τούτη τὴν θέσι νὰ εὐχαριστήσουμε κατ’ ἀρχὴν τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας π. Αὐγουστῖνο, διότι ἦτο ὁ πρῶτος ἀπὸ τὸν ὅποιον ἀπὸ μικρᾶς ἡλικίας ἀκούσαμε εἰς τὰ κηρύγματά του, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, νὰ ἀναφέρεται μὲ σεβασμὸ καὶ θαυμασμὸ στὸν διαπρύσιο κήρυκα τῆς θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἔνδοξο ἀθλητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο. Ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καὶ τὰ γνήσια πνευματικὰ τέκνα τοῦ Γέροντος, τὰ ὁποῖα διατηροῦν ἀκόμη ἐκεῖνο τὸ Ἀνατολίτικο ἄρωμα τῆς εὐλαβείας, ποὺ σοῦ δίνει καὶ ἀναπνέεις ἁγιότητα καὶ οὐρανίους γλυκασμοὺς τοῦ ἀγγελικοῦ πολιτεύματος, διότι ἔθεσαν στὴ διάθεσί μας πολλὰ ἄγνωστα καὶ διάφορα στοιχεῖα, ποὺ ἀναφέρονται στὸν θεοφόρο Πατέρα καὶ ἔνδοξο Ὁμολογητὴ τῆς μεγαλομάρτυρος Ὀρθοδοξίας, π. Γερβάσιο. Ἡ συμβολή τους ἦταν πολλὴ σημαντική.
Πάτραι τῇ 9ῃ Ἰουλίου 1998
Μνήμη τοῦ ἱερομάρτυρος καὶ ἐθνομάρτυρος Μοναχοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου (1786-1852) καταγομένου ἀπὸ τὸ χωριὸ Πουλάτα-Κεφαλληνίας, ὁ ὁποῖος πολλὰ ἔπαθε ἀπὸ τῆς ἀνθρωπίνης κακίας καὶ μοχθηρίας τῶν ἑλληνοφώνων Γραικύλων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φυλακισθῆ στὰ μπουντρούμια τοῦ Ρίο-Πατρῶν, ὅπου «ἀπεβίωσε διὰ τοῦ δηλητηρίου δυναστικῶς».
Παναγιώτης Ἀντ. Λόης
* Πηγή: ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ἀπὸ τὸ βιβλίο «ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ- Ὁ ἄγνωστος Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας καὶ Φάρος τῶν Πατρῶν», τοῦ μακαριστοῦ Π. Ἀ. Λόη, Ἔκδ. 1998.