Τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου †, Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας
20ον
Γι’ αὐτὸ τὸ θέμα εἶναι πολὺ ἀποκαλυπτικὴ ἡ αὐτοσυνειδησία τῆς κίνησης «Παγκόσμια Ὀργάνωση Εὐρωπαίων Μωαμεθανῶν», ποὺ ἔχει κέντρα στὶς πόλεις Granada, Freiburg, London, Zurich, Genua, Soweto, Kuala Lumpur, Saigon, Mexico-City, Bermudas, New Caledonia. Στὶς 7 Ὀκτωβρίου 1990 ὀργανώθηκε στὸ Βερολίνο διάλεξη τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ ἰσλαμικοῦ τάγματος Darquawi-Murabitum, Ἄγγλου δημοσιογράφου Schaykh Abdalqadir As-Sufi Al-Murabit, μὲ θέμα: «Ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ παγκόσμιο κράτος». Στὸ σχετικὸ φέϋγ-βολὰν πρόσκληση ἀναφέρεται ὡς ὑπότιτλος στὸ θέμα:
«Πέρα ἀπὸ τὴν ἰουδαϊκὸ-χριστιανικὴ (κομμουνιστικὸ-καπιταλιστικὴ) Ἐποχὴ- Τὸ Εὐρωπαϊκὸ- ἰσλαμικὸ μέλλον: Κυριαρχία καὶ διαμόρφωση τῆς ζωῆς». Στὸ ἐπεξηγηματικὸ κείμενο, ποὺ δημοσιεύεται ὑπογραμμίζεται: «Ἡ κατάρρευση τῆς Ρωσσίας εἶναι καὶ ἡ κατάρρευση τῆς Ἀμερικῆς. Τώρα εἶναι τὸ τελικὸ παιχνίδι τοῦ παγκόσμιου κράτους. Μόνο ὁ νέος ἄνθρωπος μὲ θεϊκὴ σημασία θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν σκλαβία, ἀπὸ τὴν τοκογλυφία καὶ ἀπὸ τὰ χρέη». Στὴ συνέχεια ἀναφέρεται:
Οἱ νικητὲς τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ἡ Ρωσσία καὶ οἱ ΗΠΑ ἀποκαλύπτονται τώρα σὰν ἕνα σύστημα – ἡ χρηματοκρατία (Moneunismus). Ἡ κατάρρευση τοῦ κομμουνισμοῦ δὲν σημαίνει τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν παράδοση τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸ κράτος στὶς τράπεζες. Στὸ δυτικὸ μοντέλο τὸ κράτος εἶναι σοσιαλιστικὸ καὶ ἡ ἐλὶτ τῶν τραπεζῶν θρονιάζει πάνω ἀπὸ τὸ κράτος. Τὸ κράτος ἐλέγχει τὴ μᾶζα καὶ οἱ τράπεζες ἐλέγχουν τὸ κράτος».
• Τὸ Ἰσλὰμ εἶναι κυβέρνηση, χωρὶς κράτος. Ἡ μεγάλη γερμανικὴ παράδοση ἔφθασε στὴν πύλη τοῦ Ἰσλάμ. Ὁ Γκαῖτε, ὁ Βάγγνερ, ὁ Νίτσε, ὁ Ρίλκε, ὁ Χάϊντεγκερ… Ἀντίθετα οἱ Ἄραβες πούλησαν τὸ Ἰσλάμ τους γιὰ εὐημερία. Τὸ Ἰσλὰμ ἐπέστρεψε πάλι στὴν εὐρωπαϊκή του πατρίδα: χιλιετὴς εὐρωπαιο-ισλαμικὸς πολιτισμὸς στὴν Ἰβηρικὴ χερσόνησο ἦταν τὸ λίκνο τῆς Δύσης. Ἡ κατάρρευση τῆς ἀνατολικοδυτικῆς διαλεκτικῆς ἀνοίγει τὴ νέα ἀνάπτυξη τοῦ Ἰσλὰμ στὴν καρδιὰ τῆς Εὐρώπης»!
Γιὰ τὸ Ἰσλάμ. «Εὐρωπαϊκὸ Σπίτι» σημαίνει ὁλοκληρωτικὴ ἐπικράτηση μίας Ἰσλαμικῆς -θεοκρατίας, ἐξουδετέρωση τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν καὶ ὅλων τῶν ἀξιῶν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, ποὺ ἔχει τὶς ρίζες του στὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ στὴν χριστιανικὴ ἀντίληψη γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
β) Μπαχάϊ
Πρόκειται γιὰ σιιτικὴ αἵρεση, ποὺ ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν Ayyid AH Mohamed (1819-1850). Τὸ 1814 διακήρυξε πὼς ὁ Θεὸς τὸν ἐξέλεξε σὰν Bab, δηλαδὴ «Πύλη», μὲ σκοπὸ νὰ προετοιμάσει τοὺς ἀνθρώπους -γιὰ τὴν ἄφιξη τοῦ «Πνεύματος τοῦ Θεοῦ», στὸ πρόσωπο τοῦ Mahdi. Ἀργότερα ἰσχυρίσθηκε πὼς εἶναι ὁ Mahdi καὶ προχώρησε στὴν ἔκδοση τοῦ Νόμου (Bayan), ποὺ πνευματοποίησε τὶς ἐσχατολογικὲς προσδοκίες τοῦ Κορανίου καὶ κήρυξε τὴν ἀνοχὴ ἀπέναντι στὶς ἄλλες θρησκεῖες καὶ ἀπαγόρευσε τὸν θρησκευτικὸ πόλεμο.
Ὅμως οἱ Σιίτες πίστευαν πὼς ὁ ἀναμενόμενος μεσσίας θὰ εἶναι ὁ Ibn-Hasan Al-Mohadi (1833), ὁ δωδέκατος Ἰμάμης, ποὺ, ὅπως πιστεύουν, «μετατοπίσθηκε» μυστηριωδῶς σὲ «ὑπερβατικὴ ἀφάνεια» καὶ στὶς ἔσχατες ἡμέρες θὰ ἔλθει σὰν Ἰμάμης Mahdi.
Ἡ νέα αἵρεση διώχθηκε ἀπὸ τοὺς Σιίτες καὶ τὴν κυβέρνηση τῆς Περσίας. Ὁ Ἱδρυτής της καταδικάσθηκε σὲ θάνατο καὶ ἐκτελέσθηκε (1850).
Ἀκολούθησαν ἐσωτερικὲς διαμάχες γιὰ τὴ διαδοχή. Τελικὰ ὁ μεγαλύτερος υἱὸς τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς κίνησης Hirza Husan Ali (1817-1892) αὐτοχαρακτηρίσθηκε Baha’ ullah (θεία Μεγαλοπρέπεια) καὶ δήλωσε πὼς αὐτὸς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος (1863). Γι’ αὐτὸ ἀντικατέστησε τὸ νόμο μὲ τὸ βιβλίο του «Kitab-I-Aqdas» (Ἅγιο Βιβλίο), ποὺ θεωρήθηκε θεῖος Νόμος γιὰ τὴ Νέα Τάξη. Ὁ Μπαμπισμὸς παραμερίσθηκε καὶ ἱδρύθηκε ὁ Μπαχαϊσμός!
Ὁ νέος μεσσίας ὑπέστη διωγμὸ καὶ ἐξορία ἀπὸ Iraq (1862), ὅπου ἔγραφε τὸ βιβλίο Kitab-I-Iqan (Τὸ βιβλίο τῆς Βεβαιότητας). Στὸν πρόλογο τῆς γερμανικῆς ἔκδοσης ἀναφέρεται πὼς τὸ βιβλίο αὐτὸ ἔχει τὴν πηγή του σὲ θεία ἀποκάλυψη καὶ ἀποτελεῖ «διάγραμμα τοῦ μεγάλου σχεδίου σωτηρίας τοῦ Θεοῦ». Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ «Ἅγιο Βιβλίο», λαμβάνει «ἄφθαστη θέση στὴ βιβλιογραφία τῆς Μπαχάϊ»· ἐκπροσωπεῖ τὴ σχετικότητα κάθε θρησκευτικῆς ἀλήθειας καὶ τὴ διάρκεια τῆς θεϊκῆς ἀποκάλυψης· βεβαιώνει τὴν ἑνότητα τῶν προφητῶν ἀναμεταξύ τους, τὸ μήνυμά τους, ποὺ περιέχει τὰ πάντα, τὴν «ἱερότητα τῶν γραφῶν τους καὶ τὸν διπλὸ χαρακτῆρα τοῦ ἑκάστοτε ἐπιπέδου τους». Τὸ βιβλίο «ἐξουδετέρωσε τοὺς φραγμούς», ποὺ χωρίζουν τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου καὶ ἐδημιούργησε τὴ βάση «γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ καὶ διαρκῆ ἕνωση τῶν ὀπαδῶν των» (Das Buch der Gewisscheit Kitab-I-Iqan, Franfurt 1969, σ.7-8).
Πηγή: Ἐκδόσεις Διάλογος, τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καὶ Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν σὲ συνεργασία μὲ τὴν Π.Ε.Γ.