Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς…
Ως συνειδητά μέλη της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, σας απευθύνουμε κραυγή αγωνίας και αγανάκτησης, όσον αφορά την προετοιμαζόμενη Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο.
Η αγωνία μας αυτή πηγάζει κυρίως, από τη μελέτη του πέμπτου κειμένου της Ε´ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως της Γενεύης με τίτλο: «ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟ ». Θεωρούμε λοιπόν αυτό το κείμενο, ως το πιο κρίσιμο και βαρυσήμαντο.
Διαβάζοντας λοιπόν αυτό το κείμενο προσεκτικά, αντιλαμβανόμαστε πόσο πονηρό και επικίνδυνο είναι, αφού συνδυάζει, αλλού πατερικές θέσεις και ορθόδοξη εκκλησιολογία και αλλού αιρετική εκκλησιολογία και μεταπατερική θεολογία. Για παράδειγμα το άρθρο 6, που αναγνωρίζει την ύπαρξη κι άλλων «Εκκλησιών». Είναι φανερό ότι οι συντάκτες αυτού του κειμένου προσπαθούν τεχνηέντως να μας μπερδέψουν.
Η επικεφαλίδα, « προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον » άλλαξε σε, « ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών » και έτσι παρουσιάζεται και γίνεται αποδεκτή – με καμουφλαρισμένο και έμμεσο τρόπο – η αιρετική « θεωρία των Κλάδων ». Στο ίδιο άρθρο 6 αναφέρεται, πως η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ως «αντικειμενικόν σκοπόν την προλείανσιν της οδού της οδηγούσης προς την ενότητα».
Ποιά ενότητα όμως; Αυτήν που αφορά το πλανηθέν μέλος που επανέρχεται στην ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ Εκκλησία η γίνεται λόγος για την αιρετική εκκλησιολογία περί «διηρημένης Εκκλησίας»; Όμως οι άγιες Σύνοδοι κι οι άγιοι όλων των αιώνων, αναφέρονται σε ΜΙΑ μόνο Εκκλησία που σώζει: την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία.
Δόλιο επίσης άρθρο, είναι και το 12. Εμμέσως πλην σαφώς, απορρίπτεται η Ορθόδοξος Εκκλησία ως η ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ και εξισώνεται με τις ΑΙΡΕΣΕΙΣ, και ότι κι αυτή ακόμα, ψάχνει να βρει, μέσω των θεολογικών διαλόγων την ορθή πίστη. Αλλά αφού εξισώνεται η Ορθόδοξη Εκκλησία με τις αιρετικές και δεν έχουμε με αυτές διαφορά πίστεως, τότε σε τι αποσκοπούν αυτοί οι περιβόητοι και αιώνιοι διάλογοι;
Επίσης το άρθρο 20 διακρίνεται από επιτηδευμένη ασάφεια και σύγχυση, καθώς ουσιαστικά υιοθετείται η λεγόμενη « βαπτισματική θεολογία » σε αντίθεση και σε ανατροπή σχεδόν της όλης Ορθόδοξης θεολογίας.
Κλείνουμε με μία θλιβερή διαπίστωση, όσον αφορά το άρθρο 22. Με αυτό το άρθρο, θα θεωρείται « καταδικαστέος » όποιος θα επιδιώκει να ζει « επόμενος τοις αγίοις Πατράσι » και όποιος θα μείνει σταθερός στην Πατερική διδασκαλία, θα θεωρείται ότι διασπά την ενότητα της Εκκλησίας!
Όμως η διατήρηση της Ορθοδόξου Πίστεως, δεν διασφαλίζεται μόνον δια του συνοδικού συστήματος, όπως ισχυρίζεται ο συντάκτης αυτού του άρθρου, αλλά και μέσω του πιστού λαού.
Η Σύνοδος Επισκόπων είναι βεβαίως μία έκφραση καθολικότητας, αλλά έσχατος κριτής περί των θεμάτων της Πίστεως είναι η αγρυπνούσα συνείδησις, του σώματος της Εκκλησίας, δηλαδή του ευσεβούς λαού, όπως τονίζεται και στην κοινή διακήρυξη των 4 Πατριαρχών της Ανατολής, το 1848.