«Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, (βλ. «Ρομφαία», 25.5.2020), ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρος σὲ ἐκτενὲς Ὑπόμνημά του στὶς 18.5.2020… γράφει:
«Ἡ ἐνορία θὰ πρέπει νὰ χρησιμοποιεῖ πολλαπλὰ μεταλλικὰ κουτάλια ποὺ θὰ εἶναι μιᾶς χρήσης κατὰ τὴ διανομὴ τῆς Ἁγίας Κοινωνίας. Ὁ ἐνορίτης θὰ πλησιάζει τὸ δισκοπότηρο καὶ θὰ τοῦ ζητηθεῖ νὰ γείρει τὸ κεφάλι του πίσω καὶ νὰ ἀνοίξει τὸ στόμα του πλατιά, ἔτσι ὥστε ἡ Κοινωνία νὰ πέσει μέσα στὸ στόμα του. Ὁ ἱερέας θὰ χρησιμοποιήσει ἕνα νέο κουτάλι, γιὰ νὰ προσφέρει Κοινωνία καὶ στὴ συνέχεια θὰ τοποθετήσει τὸ κουτάλι σὲ ξεχωριστὸ δοχεῖο πρὶν ἀπὸ τὸν ἑπόμενο ἐνορίτη. Ἀντὶ τῆς μάκτρας, (Communion Cloth), ἡ ἐνορία θὰ ἔχει διαθέσιμες πετσέτες μιᾶς χρήσης γιὰ τοὺς πιστούς, καὶ ὅταν πλησιάζει τὸ δισκοπότηρο, ὁ ἐνορίτης θὰ πάρει μία χαρτοπετσέτα, θὰ τὴν κρατᾶ κάτω ἀπὸ τὸ πηγούνι του, θὰ σκουπίζει τὸ στόμα του καὶ στὴ συνέχεια θὰ πετάει τὴν πετσέτα. σὲ ἕνα δοχεῖο στὸ σολέα, τὸ περιεχόμενο τοῦ ὁποίου θὰ καεῖ τὴν ἴδια μέρα. Μετὰ ἀπὸ κάθε ραντεβού, τὰ κουτάλια θὰ βυθιστοῦν σὲ βραστὸ νερὸ, γιὰ νὰ καθαριστοῦν».
…Γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν καινοτομία αὐτή, δήλωσε…:
«Τί εἶναι πιὸ σημαντικὸ γιὰ ὅλους μας; Ἡ Θεία Κοινωνία, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἢ ὁ τρόπος ποὺ μεταλαμβάνουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Δὲν εἶναι ὁ τρόπος τῆς μετάληψης, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ Θεία Κοινωνία, ποὺ μᾶς σῴζει καὶ μᾶς χαρίζει αἰώνια ζωή. Ὁπότε, τὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ὅπως ἡ κοινὴ λαβίδα, ἢ ὅ,τι δοκίμασε ἡ ἐκκλησία, ἀκόμα καὶ στὰ τελευταῖα χίλια χρόνια, μπορεῖ νὰ ἀλλάξει. Ἀκόμα καὶ προσωρινά, ἢ ὄχι προσωρινά. Αὐτή ἡ παράδοση, τῆς κοινῆς λαβίδας, δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἀποφασίζεται ἀπὸ ὁποιαδήποτε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἢ (τοπικὴ) Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, στὴν ἱστορία τῆς ἐκκλησίας. Εἶναι μία πρακτικὴ ποὺ ἔχει ἀποδειχθεῖ πολὺ ἀποτελεσματική, πολὺ πρακτική, πολὺ εὐπρόσδεκτη καὶ γι’ αὐτὸ ἦταν εὐρέως διαδεδομένη, χωρὶς καμία προσπάθεια καὶ χωρὶς κανένα νὰ ἐπιβάλει, ἢ νὰ ὑποχρεώσει τοὺς πιστοὺς νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν κοινὴ λαβίδα. Καὶ στὴν πραγματικότητα ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι λαμβάνουμε, ὅτι ὅλοι κοινωνοῦμε, ἀπὸ τὸ κοινὸ Ποτήριο, ὄχι ἀπὸ τὸ ἕνα κοινὸ κουτάλι. Καί ὑπάρχουν κάποιες ἀνησυχίες ὅτι ἴσως αὐτὸ τὸ κουτάλι, τὸ κοινὸ κουτάλι, μπορεῖ νὰ παρουσιάσει κάποια προβλήματα ὑγείας στοὺς ἐνορίτες μας, ἢ μερικοὶ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ὅτι δὲν εἶναι ἄνετα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Γιατί πρέπει νὰ κρατήσουμε αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους μακριὰ ἀπὸ τὴν Θ. Κοινωνία, μόνο λόγω τῆς κοινῆς λαβίδας;».
Εἶναι γεγονὸς ὅτι τὸ πανάγιο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι ἐκεῖνο «ποὺ μᾶς σῴζει καὶ μᾶς χαρίζει αἰώνια ζωή», ὅμως τὸ γεγονὸς αὐτὸ σὲ καμία περίπτωση δὲν σημαίνει, ὅτι «τὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, ὅπως ἡ κοινὴ λαβίδα, ἢ ὅ,τι δοκίμασε ἡ ἐκκλησία, ἀκόμα καὶ στὰ τελευταῖα χίλια χρόνια, μπορεῖ νὰ ἀλλάξει», μὲ τὴν πρόφαση ὅτι «δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἀποφασίζεται ἀπὸ ὁποιαδήποτε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἢ (τοπική), Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ὁ παραδοσιακὸς τρόπος τῆς μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας μὲ τὴν μία κοινὴ ἁγία λαβίδα ἔχει καθιερωθεῖ ἐδῶ καὶ περίπου 1200 χρόνια στὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑπομένως ἔχει ἐνσωματωθεῖ ὡς οὐσιαστικὸ καὶ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως. Καὶ μπορεῖ, βέβαια, καμία Οἰκουμενική, ἢ Τοπική, Σύνοδος νὰ μὴ ἀσχολήθηκε εἰδικὰ μὲ τὸν τρόπο μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας, ὡστόσο ἐπειδὴ ἀποτελεῖ οὐσιαστικὸ καὶ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας παραδόσεως…
Ἐδῶ τίθεται ἐπίσης τὸ ἐρώτημα: Ἀφοῦ, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος, ἡ παραδοσιακὴ μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας, «ἔχει ἀποδειχθεῖ πολὺ ἀποτελεσματική, πολὺ πρακτική, πολὺ εὐπρόσδεκτη καὶ γι ‘αὐτὸ ἦταν εὐρέως διαδεδομένη», γιὰ ποιὸ λόγο σήμερα, μετὰ ἀπὸ 1200 χρόνια, θὰ πρέπει νὰ ἀλλάξει; Τί κρύβεται πίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀλλαγή; Μὰ εἶναι φανερό, τί κρύβεται! Ὁ φόβος μεταδόσεως τοῦ κορωνοϊοῦ μέσῳ τῆς Θείας Κοινωνίας διὰ τῆς κοινῆς ἁγίας λαβίδος. Τὸ ὁμολογεῖ καὶ ὁ ἴδιος παρὰ κάτω: «Καὶ ὑπάρχουν κάποιες ἀνησυχίες, ὅτι ἴσως αὐτὸ τὸ κουτάλι, τὸ κοινὸ κουτάλι, μπορεῖ νὰ παρουσιάσει κάποια προβλήματα ὑγείας στοὺς ἐνορίτες μας, ἢ μερικοὶ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ὅτι δὲν εἶναι ἄνετα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο». Ἐὰν ὑπάρχει μέσα μας ἡ παραμικρὴ ἀμφιβολία, μήπως ὁ κορωνοϊὸς μεταδίδεται μέσῳ τῆς Θείας Κοινωνίας, τότε οὐσιαστικὰ δὲν πιστεύουμε ὅτι στὸ Ἅγιο Ποτήριο, μετὰ τὸν καθαγιασμὸ τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου, ὑπάρχει τὸ τεθεωμένο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ὑπάρχει δηλαδὴ ὁ ὅλος Χριστός, ὁ Ὁποῖος ὄχι μόνον δὲν μπορεῖ νὰ γίνει αἴτιος μεταδόσεως ἀσθενειῶν καὶ θανάτου, ἀλλὰ ἀντίθετα εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ φάρμακο ἀθανασίας, ὅπως μᾶς διαβεβαίωσε ὁ Ἴδιος «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνη, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰω.11,25). Καὶ ἀκόμη: «ἐγὼ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐὰν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὅν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἥν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» (Ἰω. 6, 35, 51).
Ἰσχυρίζεται ἀκόμη ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος ὅτι «Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Εὐχαριστίας, λαμβάνουμε σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ καὶ τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου, μᾶς μεταδίδουν ζωή καὶ ὄχι ἀσθένειες… ὅμως, ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι τὰ μέσα, τὰ ἐργαλεῖα μὲ τὰ ὁποῖα προσφέρουμε τὴ Θεία Κοινωνία, εἶναι φθαρτὰ καὶ γήινα». Ἡ ἁγία Λαβίδα, (αὐτὴ εἶναι ἡ ὀρθὴ ὀνομασία καὶ ὄχι ὁ χαρακτηρισμὸς «κοινὸ κουτάλι»), ὅπως καὶ τὸ ἅγιο Ποτήριο, εἶναι μὲν «φθαρτὰ καὶ γήινα», ἐπειδὴ ὅμως ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ πανάγιο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου, δέχονται καὶ αὐτὰ τὸν ἁγιασμό, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου. Μεταδίδεται καὶ σ’ αὐτὰ ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ χρησιμοποιοῦνται γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλη χρήση καὶ χαρακτηρίζονται ὡς ἅγια καὶ ἱερά. Ἡ ἄκτιστη Χάρις μεταδίδεται στὰ ἱερὰ σκεύη, ὅπως ἀκριβῶς μεταδίδεται καὶ στὰ ἅγια λείψανα καὶ στὶς ἅγιες εἰκόνες, τὰ ὁποῖα ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ προσκυνοῦμε, ἐπειδὴ εἶναι μεταδοτικὰ Χάριτος…
Κλείνοντας, ἐκφράζουμε τὴν βαθειά μας λύπη, γιὰ ὅσα ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος εἶπε καὶ ἔπραξε. Ἐμποτισμένος ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν μπόρεσε δυστυχῶς, νὰ ἀπαγκιστρωθεῖ ἀπὸ τὸν πειρασμὸ τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄Ἰωάν.5,19) καὶ ταυτίστηκε μαζί του. Ἀθέτησε τὴν εὐαγγελικὴ προτροπὴ «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον, ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ.5,29). Ἔβαλε πάνω ἀπὸ τὸν Χριστό, τὴν ἀληθινὴ ζωή καὶ τὸν χορηγό τῆς ζωῆς, τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, γιὰ τὴν ὁποία, δυστυχῶς συχνὰ ἐφαρμόζεται τὸ λόγιο τοῦ Πλάτωνα «Πᾶσά τε ἐπιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία τις καὶ οὐ σοφία φαίνεται». Συντάχτηκε μὲ τὴ θέληση καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ πτωτικοῦ κόσμου καὶ κυρίως μὲ ὅσους θέλουν τὴν πίστη στὰ μέτρα τους καὶ βάζουν πάνω ἀπ’ ὅλα τὴν σωματικὴ ὑγεία τους…».