Ἡ θέσις τῆς γυναικὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Κορ. ιδ΄, 34, 35) ἀναφέρει:
«Ὡς ἐν πάσαις ταῖς ἐκκλησίαις τῶν ἁγίων, αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν· οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλ’ ὑποτάσσεσθαι, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει. Εἰ δέ τι μαθεῖν θέλουσιν, ἐν οἴκῳ τοὺς ἰδίους ἄνδρας ἐπερωτάτωσαν· αἰσχρὸν γάρ ἐστι γυναιξὶν ἐν ἐκκλησίᾳ λαλεῖν». (:Σύμφωνα μὲ τὴν τάξιν καὶ εἰρήνην, ποὺ ἐπικρατεῖ εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῶν Χριστιανῶν, αἱ γυναῖκες σας εἰς τὰς συνάξεις τῶν πιστῶν ἂς σιωποῦν, διότι δὲν ἔχει ἐπιτραπῆ εἰς αὐτὰς νὰ ὁμιλοῦν, ἀλλὰ πρέπει νὰ ὑποτάσσωνται, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει εἰς τὸ βιβλίον τῆς Γενέσεως. Ἐὰν δὲ θέλουν νὰ μάθουν κάτι, ποὺ ἐλέχθη εἰς τὴν σύναξιν καὶ δὲν τὸ ἐκατάλαβαν, ἂς ἐρωτοῦν δι’ αὐτὸ εἰς τὸ σπίτι τοὺς ἄνδρας των. Διότι εἶναι ἀπρεπὲς καὶ ἄσχημον εἰς τὰς γυναῖκας νὰ ὁμιλοῦν εἰς τὴν σύναξιν τῶν πιστῶν).
Τί λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα:
«Ἐπέφερε μὲν τὴν ὑποταγὴ ἡ ἁμαρτία, ὁ εὐμήχανος καὶ σοφὸς Θεός, ὅμως, μεταχειρίσθηκε κι αὐτὰ γιὰ τὸ συμφέρον μας. Ἄκουσε πῶς κι ὁ Παῦλος ὁμιλεῖ γι’ αὐτὴν τὴν ὑποταγή, γιὰ νὰ μάθης πάλι τὴ συμφωνία τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης. «Ἡ γυναίκα», λέγει, «νὰ δέχεται τὴ διδασκαλία μὲ ἡσυχία καὶ κάθε ὑποταγή» (Α΄ Τιμ. β΄, 11). Εἶδες κι αὐτὸν ποὺ ὑπέταξε τὴ γυναίκα στὸν ἄνδρα; Ἀλλὰ περίμενε καὶ θ’ ἀκούσης καὶ τὴν αἰτία. Γιατί «μὲ κάθε ὑποταγή»; Γιατί, λέγει, «Δὲν ἐπιτρέπω τὴ γυναίκα νὰ διδάσκη». Γιατί; Γιατὶ δίδαξε τὸν Ἀδὰμ μιὰ φορὰ κακῶς. «Οὔτε νὰ γίνεται ἐξουσιαστὴς τοῦ ἄνδρα» (Α΄ Τιμ. β΄, 12). Γιατὶ τέλος πάντων; Καθ’ ὅσον ἄσκησε ἐπάνω του ἐξουσία μιὰ φορὰ κακῶς. «Ἀλλὰ νὰ σιωπᾶ». Εἶπε ὅμως καὶ τὴν αἰτία. Γιατί, λέγει, «Ὁ Ἀδὰμ δὲν ἀπατήθηκε, ἡ δὲ γυναίκα ἀπατήθηκε καὶ παρέβηκε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Τιμ. β΄, 14). Γι’ αὐτὸ κατέβασα αὐτὴν ἀπ’ τὸ θρόνο τῆς διδασκαλίας. Γιατὶ ἐκεῖνος, λέγει, ποὺ δὲν γνωρίζει νὰ διδάσκη, ἄς διδάσκεται. Ἄν ὅμως δὲν θὰ ἤθελε νὰ διδάσκεται, ἀλλὰ θὰ ἤθελε νὰ διδάσκη, θὰ ζημιώση καὶ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς διδασκομένους, πρᾶγμα λοιπὸν ποὺ συνέβηκε τότε καὶ μὲ τὴ γυναίκα. Ἀλλὰ τὸ ὅτι μὲν ἔχει ὑποταχθῆ στὸν ἄνδρα, καὶ ὑποτάχθηκε ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, γίνεται φανερὸ ἀπ’ αὐτά, θέλω ὅμως κι αὐτὸ νὰ ἀκούσετε, τὸ «ὁ ἄνδρας σου θὰ εἶναι τὸ καταφύγιό σου καὶ αὐτὸς θὰ σὲ ἐξουσιάζει» [Ἀπ’ τὸν Δ΄ Λόγο του «ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ»].
Συνεχίζει ὁ Χρυσορρήμων:
«Ὑπάρχουν γυναῖκες ποὺ κατάφεραν νὰ κυβερνοῦν τοὺς κληρικοὺς ὅλων τῶν βαθμῶν ἱερωσύνης καὶ ὁδηγοῦν τὴν Ἐκκλησία σὲ σκάνδαλα πάσης φύσεως. Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ πρῶτα ἔγιναν αἰχμάλωτοι σὲ διάφορα πάθη (θηρία) καὶ ἔπειτα ὑποδουλώθηκαν σὲ γυναῖκες. Ὅλα αὐτά… ὑποδούλωσαν τόσο πολὺ ἐκείνους τοὺς κληρικούς, ποὺ τοὺς ἅρπαξαν στὰ νύχια τους, ὥστε γιὰ νὰ μὴ χαλάσουν τὸ χατίρι τους κάνουν πολλὲς φορὲς ἐκεῖνα ποὺ δὲν εἶναι καλὸ καὶ νὰ τὰ πῶ. Καὶ ἐπειδὴ μόνες δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτε, κάνουν ὅ,τι κάνουν μέσῳ ἄλλων κληρικῶν. Καὶ τόσο μεγάλη δύναμη ἀπόκτησαν, ὥστε νὰ ἐγκρίνουν ἤ νὰ ἀπορρίπτουν ὑποψηφίους ἱερεῖς, ἀνάλογα μὲ τὴν ἀρέσκειά τους. Καὶ ἡ Ἐκκλησία μας γίνεται ἄνω-κάτω. Καὶ ἐφαρμόζεται αὐτό ποὺ λέει ἡ παροιμία «νὰ ἄγουν καὶ νὰ φέρουν τοὺς διοικητὲς οἱ ὑπήκοοι» (MIGNE 386 Δ – 387 Α)».
- Ἔλεγε ὁ μακαριστὸς π. Φιλόθεος Ζερβάκος, τὴν ἐποχὴ ποὺ ἔδωσαν ψῆφο στὴν γυναίκα.
«Ἀλλοίμονο παιδί μου, ἀπὸ δῶ καὶ πέρα θὰ δῆς τὶς γυναῖκες νὰ γίνωνται καὶ ὑπουργίνες καὶ ἀξιωματικίνες καὶ νὰ ἐξουσιάζουν τοὺς ἄνδρες. Αὐτὸ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὶς ἐντολὲς τῆς Ἐκκλησίας, δηλ. ἡ γυναίκα νὰ ἔχη διοικητικὴ θέση».
Εἶναι ἕνα τέχνασμα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιὰ βγάλουν τὴν γυναίκα ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ ὅπως ὁμολόγησαν ἐκπρόσωποι τῆς Νέας Τάξεως ἔτσι θὰ ἀναλάβουμε τὴν παιδεία τῶν παιδιῶν καὶ κατὰ συνέπεια καὶ οἱ οἰκογένειες θὰ διαλύωνται. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τὸ προερχόμενο ἐκ τοῦ πονηροῦ.
- Γιατὶ δὲν ἐπιτρέπεται ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν;
Ἀπάντ: Ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ στηρίζεται καὶ φωτίζεται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση, ἀπέκλεισε τὴ συμμετοχὴ τῶν γυναικῶν στὴν εἰδικὴ ἱερωσύνη. Αὐτὴ εἶναι ἀρχαιότατη πράξη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦτο διότι: α) ὁ Χριστός, στὸν Ὁποῖον κάθε ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία, διακονία καὶ ἀποστολὴ ἔχει τὴν ἀρχή της, δὲν ἐπέλεξε καμία γυναίκα στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα. β) Ἡ Παναγία, ἄν καὶ ἀξιώθηκε νὰ γίνη ἡ Μητέρα τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔγινε «ἱερεύς», οὔτε ποτὲ ἄσκησε ἱερατικό λειτούργημα. γ) Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν λάβει τὴν διδακτική, ἱερατικὴ καὶ ποιμαντικὴ ἐξουσία ἀπὸ τὸν Χριστό, γενόμενοι μετέπειτα ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας οὐδέποτε χειροτόνησαν γυναῖκες μιμούμενοι βεβαίως τὸ ὑπόδειγμα τοῦ Κυρίου. δ) Ἡ θεολογικότατη διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου ἀποκλείει τὴν χειροτονία τῶν γυναικῶν καί ε) Στὴν ὀρθόδοξη θεολογία ὁ λειτουργὸς ἱερεὺς «ταυτίζεται» μὲ τὸν Τελετουργὸ τῶν Μυστηρίων καὶ Ἱδρυτὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἔτσι ὁ ἱερεὺς παρίσταται «εἰς τύπον Χριστοῦ», ὁ Ὁποῖος κατὰ τὴν ἀνθρώπινη ὑπόστασή Του ἦταν ἄνδρας. Ἐδῶ ἑδράζεται ἡ βάση τῆς ἱερωσύνης – χειροτονίας ὡς μετοχῆς στὴν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἀρνητικὴ αὐτὴ θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μὲ προκαταλήψεις ἀπέναντι στὸ γυναικεῖο φῦλο οὔτε ἔχει κίνητρα ὑποτιμήσεως ἤ περιφρονήσεως τῆς γυναίκας. Ἡ θέση τῆς γυναίκας στὴν Ἐκκλησία ἔχει τὴν ἀξία της καὶ ὁ ρόλος της εἶναι διαφορετικός· κυρίως εἶναι ἡ διακονία..
- Οὔτε στὸ ἱερὸ ἐπιτρέπεται νὰ μπαίνη γυναίκα παρά μόνον ὅταν τῆς ἔχη διαβασθῆ εἰδική εύχή ἀπό Ἐπίσκοπο.
Ὑπῆρχαν δύο γυναῖκες ἁγνές, ἀφιερωμένες τὸν Θεό, ποὺ εἶχαν ὡς διακονία νὰ καθαρίζουν τὰ ἐξωκκλήσια. Κάποτε ἡ μία γυναίκα, ἡ Φανὴ προέτρεψε τὴν Μαρία νὰ μπῆ στὸ ἱερὸ καὶ νὰ τὸ καθαρίση. «Ἁγνὲς εἴμασθε, εἶπε, πιστεύω ὅτι μποροῦμε νὰ μποῦμε». Ἡ ἄλλη ἡ Φανὴ δὲν μπῆκε. Ὅταν μετὰ ἀπὸ καιρὸ πέθανε ἡ Μαρία, ἐμφανίσθηκε μετὰ τὴν κοίμησή της στὴν Φανὴ καὶ τῆς εἶπε: «Τί μοῦ ἔκανες Φανή. Γι’ αὐτὸ ποὺ μπῆκα στὸ Ἱερὸ περνάω τώρα Δικαστήριο».