Γιώργος Καλλινίκου
Kάθε χρόνο τέτοια μέρα, μόλις ξημέρωνε συνήθιζα να κατηφορίζω στην Πλατεία Ελευθερίας. Με έπαιρνε μικρό ο πατέρας μου. Μου αγόραζε δυο σημαιούλες, μια της Κύπρου και μια της Ελλάδας. Και μου αφηγείτο ιστορίες από τον αγώνα της ΕΟΚΑ.
Ο ίδιος δεν ήταν αγωνιστής σε αυτό το έπος. Βρισκόταν εκτός Κύπρου, στην εξέχουσα Αλεξάνδρεια, με τις ελληνικότατες (τότε) ρίζες. Είχε, όμως, πολεμήσει σε ένα άλλο αγώνα. Εκείνον του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κόντρα στις φασιστικές δυνάμεις. Όταν επέστρεψε, είχε ήδη γεννηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Μέγα επίτευγμα ενός μικρού λαού με τεράστια ψυχή. Απέφευγε να μου εξηγήσει γιατί μου έδινε δύο σημαιούλες. Όταν μεγάλωσα, αντιλήφθηκα….
Όπως και να ‘χει, η συνήθεια μου έμεινε. Λίγο μετά τα μεσάνυκτα, μόλις το ημερολόγιο έγραφε 1η Οκτωβρίου, πήγαινα στην Πλατεία. Χωρίς σημαιούλες πια. Της είχα φυλάξει για πάντα στο μουσείο της καρδιάς μου. Πήγαινα με όνειρα όμως. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι ονειρευόμουν την στιγμή που αυτή η επέτειος θα είχε πραγματικό νόημα. Όταν οι βάρβαροι θα έφευγαν. Όταν ο ήλιος θα έλαμπε πλέον απ’ άκρη σ’ άκρη στο μικρό νησί. Όταν η Κυπριακή Δημοκρατία θα έβγαζε τα μαύρα και θα φορούσε ξανά τα πορφυρά.
Δεν έκανα τίποτα άλλο εκεί στην Πλατεία. Μόνο όνειρα… Άλλωστε, συνήθως, ήμουν μόνος τέτοια ώρα. Πέρσι, συνάντησα εκείνη την βασανισμένη μαυροφορούσα ηλικιωμένη κυρία, που είχε γενέθλια την 1η Οκτωβρίου. Εκείνη, που όπως μου είχε εξηγήσει, δεν πήγαινε ποτέ στη γιορτή την οποία στήνουν τέτοια μέρα τα παιδιά της. Ήταν τόσο παράξενη. Είχε τόσο πόνο μέσα της. Μου είχε προκαλέσει μεγάλη απορία και περιέργεια, ώστε αποφάσισα να μάθω το γιατί. Ήθελα να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι, πώς γίνεται να στήνεται μια γιορτή για κάποιον αλλά το τιμώμενο πρόσωπο να αρνείται να παραστεί.
Ρώτησα κι έμαθα με έκπληξη, ότι η γιορτή λάμβανε χώρα στο Προεδρικό. Τόση αξία είχε, λοιπόν, η μαυροφορούσα κυρία… Χρησιμοποίησα τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και εξασφάλισα πρόσκληση. Ήταν όλοι τους εκεί. Πρόεδροι, πρώην πρόεδροι, υπουργοί, πρώην υπουργοί, βουλευτές, πρώην βουλευτές, πολιτειακοί αξιωματούχοι, πρώην πολιτειακοί αξιωματούχοι. Όσοι πέρασαν κατά καιρούς από κάποιο πόστο εξουσίας… Γιόρταζαν και αντάλλασσαν ευχές για την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ανάμεσά τους και κάποιοι γνωστοί στην πιάτσα. Καρεκλοκένταυροι, εξουσιομανείς, άπληστοι, κάποιοι στιγματισμένοι, λαμόγια, μιζαδόροι, τιποτένιοι. Και πολλοί με σφραγίδα αποτυχίας, λιγόψυχοι και άτολμοι. Με βαριά ευθύνη για την τραγωδία που οδήγησε το 1974 στην απώλεια της μισής… ανεξάρτητης πατρίδας. Κατάλαβα αμέσως, γιατί η μαυροφορούσα κυρία ένιωθε αηδία και αρνείτο να παραστεί.
Έκαναν και ομιλίες οι αθεόφοβοι. Εξαιρετικοί ρήτορες, έβγαζαν διθυραμβικούς λόγους. Πόσο να αντέξει κάποιος τόση υποκρισία… Βγήκα στην αυλή. Χρειαζόμουν καθαρό αέρα. Στα δέκα μέτρα με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Η γνωστή μαυροφορούσα κυρία καθόταν σε μια γωνιά. Κρατούσε ένα βιβλίο και διάβαζε.
Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Την ρώτησα γιατί κλαίει. «Διάβασα αυτά που γράφουν για τον περιβόητο Άγγλο δήμιο. Αυτόν που έπαιρνε τις ζωές των παλικαριών. Μετρούσε ακόμη και τα δευτερόλεπτα που χρειαζόταν κάθε παλικάρι για να πάρει το δρόμο της αθανασίας», μου είπε. Την ακούμπησα στοργικά στον ώμο. Αναλογίστηκα εκείνες τις ηρωικές στιγμές, που αμούστακα παιδιά έδιναν μάθημα πατριωτισμού και ανδρείας στους αδίστακτους εγκληματίες. Αναπόφευκτη η σύγκριση με τις πράξεις όσων βρίσκονταν μέσα στο χώρο της γιορτής. Βούρκωσαν και τα δικά μου μάτια…
Είπα στην κυρία ότι κατάλαβα γιατί αρνείται να παραστεί στο περιβόητο πάρτι. Την ρώτησα, όμως, γιατί φέτος ήρθε, έστω και στο προαύλιο. «Ήρθα να δω πώς κάνουν μνημόσυνο ανοίγοντας σαμπάνια», μου είπε με νόημα.
Την αγκάλιασα και της υποσχέθηκα πως όσο ζω, εγώ θα γιορτάζω κάθε 1η Οκτωβρίου και θα εύχομαι να λυτρωθεί κάποια στιγμή από τα βάσανά της. Να βρει την ευτυχία που της αξίζει. Η μαυροφορούσα κυρία, με τα δάκρυα να κυλάνε στο ρυτιδωμένο πρόσωπο της, ξεκίνησε με αργό βηματισμό να φύγει. Απομακρύνθηκε αρκετά αλλά σταμάτησε. Γύρισε και μου είπε: «Να εύχεσαι το ίδιο και για την αγνοούμενη αδελφή μου μου, την Ελευθερία. Να εύχεσαι να βρεθεί».
Κανονικά σήμερα είναι γιορτή. Για τα 63 χρόνια μιας πατρίδας. Το σύμβολο της κατοχής στη ράχη του παλληκαρόβουνου, όμως, μας υποχρεώνει να βυθιστούμε σε βαθύ στοχασμό… Με την ελπίδα να μπορέσουμε κάποια στιγμή να αγαπήσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία. Και να ενώσουμε δυνάμεις για να βρούμε την Ελευθερία. Κυρίως, να την καθαρίσουμε από την διαφθορά, που τρώει σιγά-σιγά τα σωθικά της. Να την απαλλάξουμε από την απληστία πολλών που κατέχουν αξιώματα και άλλων που εμπλέκονται σε σκάνδαλα. Υπονομεύοντας κατ’ αυτό τον τρόπο, την ισχύ της μικρής αλλά τόσο λατρεμένης πατρίδας μας. Απειλώντας την με ολοκληρωτική καταστροφή.
philenews.com