Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μεσσηνίας Κύριον κ. Χρυσόστομον
Ἱεράν Μητρόπολιν ΚΑΛΑΜΑΤΑΝ
Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ,
Ἐπιτρέψατε εἰς ἕνα γεγηρακότα ἤδη ἐν Χριστῷ Ἀδελφόν Σας, ὁ ὁποῖος μετά περισσῆς ἀγωνίας παρακολουθεῖ τά συμβαίνοντα σήμερον εἰς τήν Ἑλληνικήν Κοινωνίαν, νά ὑψώσῃ φωνήν διαμαρτυρίας καί νά διαμαρτυρηθῇ πρός Ὑμᾶς διά τήν ἐκ μέρους Ὑμῶν δημοσίως γενομένην παρερμηνείαν ἤ καί ἀλλοίωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.
Ἀπευθύνομαι πρός Ὑμᾶς δημοσίως διότι:
α) Ἡ ἰδιότης Ὑμῶν ὡς Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῶν Ἀθηνῶν καί
β) Ἡ θέσις Ὑμῶν ὡς Ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί δή καί ὡς Μητροπολίτου τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, παρέχει ὅλως ἰδιαίτερον κῦρος εἰς τά ἑκάστοτε ὑφ’ Ὑμῶν δημοσίως λεγόμενα!
Ἄλλωστε καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, καθοδηγῶν ἡμᾶς, ἐντέλλεται ταῦτα: «Τά δημοσίως λεγόμενα καί πραττόμενα δημοσίως καί νά ἐλέγχωνται» (βλ. Ε.Π.Ε. 23, 393).
Οὕτω, λοιπόν, τήν ἀρχιερατικήν ἡμῶν καρδίαν ἐπλήγωσαν βαθύτατα μερικά λόγια, τά ὁποῖα ἐξῆλθον ἐκ τοῦ στόματος Ὑμῶν, ὡς ταῦτα ἐδημοσιεύθησαν εἰς τήν Ἐφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» τῆς 17ης λήγ. μηνός καί ὡς ταῦτα ἀναδημοσιεύονται εἰς τήν Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» τῆς 22ας Μαρτίου (σελ. 8η).
Μεταφέρομεν ἐνταῦθα τά λόγια Σας, τά ὁποῖα πολύ μᾶς ἐπίκραναν!
«Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν χωροῦν οἱ πόλεμοι καί οἱ διχοστα-σίες, ὅποτε μάλιστα τίς υἱοθέτησε, ἐκείνη ζημιώθηκε. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κανένα δέν ἀποκλείει…… Οἱ ὁποιεσδήποτε, λοιπόν, ἀκραῖες ἐνέργειες ἀποκλεισμοῡ, ἀφορισμοῦ και ἀποβολῆς ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ…Ἡ Ἐκκλησία δέν διχάζει, ἀλλά ἑνώνει, εἰρηνεύει καί θυσιάζεται χωρίς νά ζητάει νά θυσιασθοῦν ἄλλοι γι’Αὐτήν».
(βλ. ἄρθρον εἰς την Ἐφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τῆς 17ης.03.2024: «Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀφόρισε κανένα»).
Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ, διερωτώμεθα:
Τί ἆραγε Σᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν περίεργον ταύτην ἀλλοίωσιν τοῦ περι-εχομένου τῆς πίστεώς μας;
· Ἡ ἐπιθυμία διά τήν κατάκτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Θρόνου;
· Ἤ μήπως ἡ προσπάθεια διά τήν ἐξασφάλισιν τῆς προστασίας Κυβερνητικῶν Παραγόντων;
Ὡς ἕνας Ἀδελφός Ὑμῶν Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος, Χάριτι Κυρίου, ὑπηρέτησε τήν ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας ἐπί πεντήκοντα καί ὀκτώ (58) ἔτη, μέ πολύν πόνον ψυχῆς ἀπεφασίσαμεν νά Σᾶς ἀνακαλέσωμεν εἰς τήν τάξιν, ὑπομιμνήσκοντες πρός Ὑμᾶς μερικά στοιχειώδη στοιχεῖα ἀπό τήν Ὀρθόδοξον λατρείαν μας, τήν Ὁποίαν καί Ὑμεῖς ὑπηρετεῖτε, ὑποκλινόμενος δέ ἐνώπιον Ὑμῶν, νά Σᾶς ἱκετεύσωμεν, ὅπως διορθώσητε την πνευματικήν Σας πορείαν!
α) Τό πρῶτον σημεῖον, εἰς τό ὁποῖον ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπιστήσωμεν τήν προσοχήν Σας, εἶναι ἡ ὥρα τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία Σας. Ἐκεῖ, ὅταν Σᾶς παρέδωσαν τήν Ἀρχιερατικήν Ράβδον, εἶπον πρός Ὑμᾶς τά ἑξῆς λόγια:
«Λάβε την Ράβδον, ἵνα ποιμαίνῃς τό ἐμπιστευθέν σοι Ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ, καί τοῖς μέν εὐπειθέσιν, ἔστω αὐτοῖς ὑπό σοῦ βακτηρία καί ὑποστηριγμός, τοῖς δέ ἀπειθέσι καί εὐτραπέλοις, χρῷ αὐτῇ, ράβδῳ ἐπιστυπτικῇ, ράβδῳ παιδεύσεως».
Σᾶς ἐρωτῶ, λοιπόν: Πῶς γράφετε, ὅτι «στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν χωροῦν οἱ πόλεμοι καί οἱ διχοστασίες»; Ἡ Ἀρχιερατική Ράβδος δέν εἶναι ἕνα εἶδος ὅπλου; Δέν εἶναι ἕνα μέσον ἐπιβολῆς τῆς διοικητικῆς κυριαρχίας τοῦ Ἐπισκόπου; Ποία ἡ ἔννοια τῶν λόγων: «τοῖς δέ ἀπειθέσι καί εὐτραπέλοις, χρῷ αὐτῇ, ράβδῳ ἐπιστυπτικῇ, ράβδῳ παιδεύσεως»;
β) Εἰς τό ἱερόν Πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας περιλαμβάνεται καί ὁ 32ος Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ περί τοῦ Ἀφορισμοῦ Πρεσβυτέρου ἐκ μέρους τοῦ Ἐπισκόπου:
«Εἴ τις Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος ὑπό Ἐπισκόπου γένηται ἐν ἀφορισμῷ, τοῦτον μή ἐξεῖναι παρ’ ἑτέρου δεχθῆναι….»!
Ὁ Ἀφορισμός δέν εἶναι μία πρᾶξις ἐπιβολῆς μιᾶς τιμωρίας πνευματιοῦ χαρακτῆρος; Μέ ποῖον δικαίωμα, λοιπόν, Ὑμεῖς ἀποφαίνεσθε, ὅτι «οἱ ὁποιεσ-δήποτε …. ἀκραῖες ἐνέργειες ἀποκλεισμοῡ, ἀφορισμοῦ και ἀποβολῆς ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ…»; Μήπως πλανᾶσθε καί μάλιστα «πλάνην οἰκτράν»;
γ) Ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν ἐπεσκέφθη τά Ἱεροσόλυμα, καθώς περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, διεπίστωσεν, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι εἶχον μετατρέψει «τόν οἶκον τοῦ πατρός», δηλ. τόν Ναόν, εἰς «οἶκον ἐμπορίου»! Ὁπότε ἔλαβε τό φραγγέλιον καί ἀνέτρεψε τά πάντα ἐκεῖ μέσα! Ἰδού ἡ σχετική διήγησις:
«Καὶ ἐγγὺς ἦν τὸ πάσχα τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη εἰς Ἱεροσόλυμα ὁ Ἰησοῦς. Καὶ εὗρεν ἐν τῷ ἱερῷ τοὺς πωλοῦντας βόας καὶ πρόβατα καὶ περιστεράς, καὶ τοὺς κερματιστὰς καθημένους. Καὶ ποιήσας φραγέλλιον ἐκ σχοινίων πάντας ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ, τά τε πρόβατα καὶ τοὺς βόας, καὶ τῶν κολλυβιστῶν ἐξέχεε τὸ κέρμα καὶ τὰς τραπέζας ἀνέστρεψε, καὶ τοῖς τὰς περιστερὰς πωλοῦσιν εἶπεν· ἄρατε ταῦτα ἐντεῦθεν· μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου. Ἐμνήσθησαν δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι γεγραμμένον ἐστίν, ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου καταφάγεταί με» (βλ. Ίωάνν. β΄, 13-17).
Ἄρα, Σεβασμιώτατε Ἀδελφέ, μήπως σκέπτεσθε νά διορθώσετε καί τόν Φιλάνθρωπον Ἰησοῦν διά τήν ὡς ἄνω ἐνέργειάν Του; Πῶς , λοιπόν, ἀποτολμᾱ-τε καί γράφετε, ὅτι «στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέ χωροῦν οἱ πόλεμοι καί οἱ διχοστασίες»; Τό νέφος τῶν Ἁγίων καί Ἐνδόξων Μεγαλομαρτύρων, τῶν Ἱερομαρτύρων, τῶν Ὁσιομαρτύρων καί τῶν λοιπῶν Μαρτύρων τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας δέν εἶναι ἀποτέλεσμα ἱερῶν ἀγώνων ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας μας;
δ) Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφων τήν ἐπιστολήν Του πρός Γαλάτας, περιλαμβάνει καί τά ἑξῆς λόγια:
«…Άλλά καί ἄν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καί ἄρτι πάλιν λέγω: εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω…» (βλ. κεφ. α’, 6-9).
Ἐάν, λοιπόν, «στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέ χωροῦν οἱ πόλεμοι καί οἱ διχοστασίες» πῶς θά προβῶμεν εἰς τό ἀνάθεμα κάποιου, ἐάν αὐτός μέ τήν διδασκαλίαν του ἀλλοιώνῃ τό περιεχόμενον τῆς πίστεώς μας;
ε) Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, λοιπόν, πειθαρχοῦσα εἰς τήν ἐντολήν ταύτην, μεταξύ ἄλλων ποινῶν, αἱ ὁποῖαι ὀνομάζονται ΕΠΙΤΙΜΙΑ, ἐθέσπισε καί τήν ποινήν τοῦ Ἀφορισμοῦ διά τά ἀσεβῆ τέκνα Της! Γράφων περί τοῦ θέματος τούτου ὁ Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν. Ἀθηνῶν κ. Παναγ. Μπούμης, μεταξύ ἄλλων λέγει καί τά ἑξῆς:
«Ο μεγάλος αφορισμός ή ανάθεμα λογίζεται ως επισφράγιση της εκούσιας εξόδου ενός μέλους από τη στρατευόμενη Εκκλησία και ισούται με πνευματικό θάνατο, διότι αυτός που εξέρχεται από την Εκκλησία δεν συμμετέχει στην αγιάζουσα θεία χάρη και νεκρώνεται πνευματικώς. Γι αυτό και επιβάλλεται εν εσχάτη ανάγκη. Το ανάθεμα έχει επίσημο χαρακτήρα. Για το λόγο αυτό και απαγγέλλεται δημοσίως και όχι ιδιωτικώς….»
(βλ. -http://www.diakonima.gr/2020/05/18/αφορισμος-αναθεμα….).
Καί συμπληρώνει:
«Στην ποινή-επιτίμιο του αφορισμού-αναθέματος υπόκεινται όλοι οι χριστιανοί, από τους άρχοντες μέχρι και τους απλούς ιδιώτες, εκτός από τους διανοητικώς αναπήρους ή τους ανήλικες, οι οποίοι δεν έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους».
(βλ. Παναγ. Μπούμη: ΚΑΝΟΝΙΚΟΝ ΔΙΚΑΙΟΝ, Έκδόσεις Γρηγόρη, Ἀθῆναι 2000, σελ. 245-247).
Ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσις, λοιπόν, ἔχει καθιερώσει καί τόν ΑΦΟΡΙΣΜΟΝ, δηλ. τήν ἀποκοπήν, ἑνός μέλους ἀπό τήν ἀγκάλην τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τήν ἀποβολήν του ἐξ αὐτῆς!
Τά δέ λόγια τοῦ Ἀφορισμοῦ εἶναι σκληρά, πολύ σκληρά! Ἐπιτρέψατέ μοι να Σᾶς τά ὑπενθυμίσω.
«Προσέχετε εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το πνεύμα το άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο διά του ιδίου αίματος» (Πραξ. 20, 28-29). Τω θείω τούτω του μακαρίου Παύλου παραγγέλματι επόμενοι και Ημείς, ως πιστός και άγρυπνος θεματοφύλαξ της εμπιστευθείσης Ἡμῖν άνωθεν ιεράς της πίστεως παρακαταθήκης, ουδέποτε επαύσαμεν αντεχόμενοι των ευαγγελικών διδαγμάτων και των θείων και ιερών Κανόνων, ους οι πνευματέμφοροι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας, επί κραταιώσει της πίστεως και παραφυλακή των πιστών από καινοφώνων διδασκαλιών εθέσπισαν, καθώς η Μήτηρ Εκκλησία, αείποτε ουκ επαύσατο εκκόπτουσα εν Αγίω Πνεύματι τα εν τω περιβόλω αυτής φυόμενα ζιζάνια και τη των λειτουργών αυτής ευσταθεία, τας υπονομευτικάς εναντίον αυτής μεθοδείας αποκρούουσα. Όθεν δη τη αιωνοβίω ταύτη της Εκκλησίας πράξει, καταστοιχούσα και η Μετριότης ημών, έγνωμεν, ίνα την από της πρώτης αρχής αποδοκιμασθείσαν και κατακριθείσαν πάσαν πράξιν βεβηλώσεως τῶν ιερών Είκόνων, συμβόλων και σεβασμάτων της Αγίας ημών Εκκλησίας και την ασεβεστάτην συμπεριφοράν του…
Όθεν, οφειλετικώς προνοούμενοι του πνευματικού συμφέροντος σύμπαντος του Ορθοδόξου πληρώματος, αφορίζομεν και εκόπτομεν τούτον τέλεον του σώματος της Μητρός ημών Εκκλησίας. Αφωρισμένος είη παρά της Παναγίας, Ομοουσίου, Ζωοποιού και αδιαιρέτου Τριάδος, του ενός τη φύσει Θεού κυρίου Παντοκράτορος. Κατηραμένος, ασυγχώρητος, και μετά θάνατον άλυτος και τυμπανιαίος, κληρονομήσει την λέπραν του Γιεζή και την αγχόνην του προδότου Ιούδα. Σχισθείσα η γη καταπίοι αυτόν ως τον Δαθάν και Αβειρών. ……. Κατηραμένος έστω και ο εισερχόμενος εν τη οικία αυτού και ο εξερχόμενος. Τα υπάρχοντα αυτού έστωσαν εις διαρπαγήν. Συνεκλειπέτω-σαν εκ της οικίας αυτού, ως εκλείπει καπνός από προσώπου πυρός. Εν γενεά μιά εξαληφθείη το όνομα αυτού. Άγγελος Σατάν προπορεύεσθω έμπροσθεν αυτού. Γένοιτο έμπνους, κατάβρωμα των σκωλήκων, στένων και τρέμων επί της γης ως ο Κάϊν. Πρόσωπον Θεού ου μη ίδοι. Είη υπόδικος τω αιωνίω αναθέματι και υπέκαυμα της ατελευτήτου κολάσεως, έχοι εν δε και τας αράς απάντων των Οικουμενικών Συνόδων και λοιπών αγίων πατέρων. Ει δε τις των Ορθοδόξων χριστιανών συγχρωτίζεται και συνεργεί αυτώ, και ούτος έσται κατάκριτος από της Εκκλησίας. Ο δε Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως δώη ἡμίν το αυτό φρονείν, εν αλλήλοις, κατά Χριστόν Ιησούν, ίνα ομοθυμαδόν και εν ενί στόματι δοξάζωμεν τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Ρωμ. 1,5), Ού η χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων υμών. Αμήν»!
Διατί, λοιπόν, ψεύδεσθε, Σεβασμιώτατε; Διατί ίσχυρίζεσθε, ὅτι «οἱ ὁποιεσδήποτε …. ἀκραῖες ἐνέργειες ἀποκλεισμοῡ, ἀφορισμοῦ και ἀποβολῆς ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ…»! Εἶσθε καί Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς;
ε) Ἔπειτα ἀπό τά ἀνωτέρω θά εἶναι πηγή ἀπελπισίας δι’ Ὑμᾶς, ἐάν συνεχίσωμεν νά Σᾶς προσκομίζωμεν ἀποδεικτικά στοιχεῖα, διά τῶν ὁποίων καταδεικνύεται, ὅτι «πλανᾶσθε πλάνην οἰκτράν», ὅταν ἰσχυρίζεσθε ὅτι «οἱ ὁποιεσδήποτε …. ἀκραῖες ἐνέργειες ἀποκλεισμοῡ, ἀφορισμοῦ και ἀποβολῆς ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ…»! Συγχωρήσατέ μας, παρακαλῶ, τήν ἐμμονήν!
Συνοπτικῶς, λοιπόν, Σᾶς ὑπενθυμίζωμεν, ὅτι
1ον) Κατά τήν ἑορτήν τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν θυμιάζωμεν διά νά ψαλλῇ τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ», Ὑμεῖς ἀπαγγέλλετε τούς στίχους:
«Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί Αὐτοῦ καί φυγέτωσαν….οἱ μισοῦντες Αὐτόν. Ὡς ἐκλείπει καπνός ἐκλιπέτωσαν, ὡς τήκεται κηρός ἀπό προσώπου πυρός…. οὕτως ἀπωλοῦνται οἱ ἁμαρτωλοί ἀπό προσώπου τοῦ Θεοῦ….».
2ον) Εἰς τόν Προοιμιακόν Ψαλμόν, ὁσάκις χοροστατεῖτε εἴς τινα Ἑσπερινόν, ὁ ἱεροψάλτης λέγει καί τά ἑξῆς σκληρά λόγια:
«Ἐκλείποιεν ἁμαρτωλοί ἀπό τῆς γῆς καί ἄνομοι, ὥστε μή ὑπάρχειν αὐτούς…».
Τά λόγια ταῦτα δέν ἀποτελοῦν μίαν κατάραν; Διατί τό ἐπιτρέπετε;
3ον) Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφων τήν Ἐπιστολήν πρός Τῖτον, λέγει καί τά ἑξῆς:
«Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (βλ. κεφ. γ’, 10-11).
4ον) Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπίσης, γράφων τήν πρώτην πρός Κορινθίους ἐπιστολήν του (κεφάλαιον 5ον), περιλαμβάνει καί τά ἑξῆς φοβερά λόγια:
«Ἔγραψα ὑμῖν ἐν τῇ ἐπιστολῇ μή συναναμίγνυσθαι πόρνοις, ….νυνί δέ ἔγραψα ὑμῖν μή συναναμίγνυσθαι, ἐάν τις ἀδελφός ὀνομαζόμενος ᾖ πόρνος ἤ πλεονέκτης ἤ εἰδωλολάτρης ἤ λοίδορος ἤ μέθυσος ἤ ἅρπαξ, τῷ τοιούτῳ μηδέ συνεσθίειν….Καί ἐξαρεῖτε τόν πονηρόν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν» (στ. 9-13).
5ον) Ἐάν τώρα ἀνατρέξωμεν εἰς τό ΤΡΙΩΔΙΟΝ, τότε κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας θά ἴδωμεν νά καταχωρῆται τό «ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ Ζ΄ ΣΥΝΟΔΟΥ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», ὅπου περιέχον-ται πολλαί σελίδες, ἔχουσαι ὡς ἐπισφράγισιν τήν ἐκφώνησιν «Ἀνάθεμα γ΄». Ἰδού δύο παραδείγματα:
· «Νεστορίῳ τῷ θεηλάτῳ, τῷ παθητήν λέγοντι τήν ἁγίαν Τριάδα, καί Οὐαλεντίνῳ δυσσεβεῖ τῷ παράφρονι.
«Ἀνάθεμα γ΄».
· «Ὅλοις τοῖς Αἱρετικοῖς,
«Ἀνάθεμα γ΄».
Ἔπειτα ἀπό τά ἀνωτέρω πῶς εἶναι δυνατόν νά ἔχουν ἰσχύν οἱ λόγοι Σας: «Οἱ ὁποιεσδήποτε …ἀκραῖες ἐνέργειες ἀποκλεισμοῦ, ἀφορισμοῦ καί ἀποβολῆς ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»!!!
Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ,
Ἡ ἀναζήτησις ἐπιχειρημάτων, διά τῶν ὁποίων ἀνατρέπεται ὁ παράλογος καί ἀντιεκκλησιαστικός ἰσχυρισμός Σας ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ! Θά ἐπισφραγί σωμεν τά πτωχά αὐτά λόγια μας μέ δύο λέξεις τοῦ Νυμφίου τῆς ψυχῆς μας, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ:
Εἰς τό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον ἀναγιγνώσκομεν τά ἑξῆς λόγια:
«Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν. Ἦλθον γάρ διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ πατρός αὐτοῦ καί θυγατέρα κατά τῆς μητρός αὐτῆς καί νύμφην κατά τῆς πενθερᾶς αὐτῆς….»
(κεφ. 10, στ. 34-35).
Εἰς δέ τό Κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον ἀναγιγνώσκομεν ἐπίσης τά ἑξῆς λόγια:
«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν, καί τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη;»
(κεφ. 12, στ. 49-50)
Θά ἐπισφραγίσωμεν και θά ὁλοκληρώσωμεν τήν ταπεινήν, πλήν ὅμως και ἐλεγκτικήν, ταύτην ἀναφοράν μας πρός Ὑμᾶς μέ το παράδειγμα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἀμβροσίου, Ἐπισκόπου Μεδιολάνων, ὁ Ὁποῖος ἠρνήθη νά παραλάβῃ τά Τίμια Δῶρα (πρόσφορον κλπ.) ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Αὐτοκράτορος Θεοδοσίου τοῦ Α’ διά τήν τέλεσιν τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἐνῶ συγχρόνως ἀπηγόρευσεν εἰς τόν παντοδύναμον Αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου καί τήν εἴσοδον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν, προκειμένου νά συμμετάσχῃ κατά τήν τέλεσιν τῆς θείας λειτουργίας! Ἰδού, λοιπόν, ἡ σχετική διήγησις:
«Αλλά το γεγονός, που έκαμε γνωστό το ηρωικό φρόνημα του Αμβροσίου, ήταν ο δριμύς έλεγχος κατά του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄. Το 390 έγινε στάση στη Θεσσαλονίκη, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ο στρατηγός της πόλεως και μερικοί αξιωματικοί του. Ο αυτοκράτορας θύμωσε και αποφάσισε να τιμωρήσει σκληρά και παρα-δειγματικά τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης. Αφού συγκέντρωσε μέγα πλήθος στον ιππόδρομο, διέταξε γενική σφαγή, όπου φονεύ-τηκαν περισσότεροι από επτά χιλιάδες αθώοι πολίτες. Μετά από λίγο καιρό βρέθηκε στα Μεδιόλανα και μετέβη με την πολυπληθή συνοδεία του στο μητροπολιτικό ναό της πόλεως να εκκλησιαστεί. Ο Αμβρόσιος πληροφορήθηκε την προσέλευση του αυτοκράτορα, πήρε το Ιερό Ευαγγέλιο και τον περίμενε στη θύρα του ναού. Όταν εκείνος πλησίασε τον έλεγξε δριμύτατα για το αποτρόπαιο έγκλημά του και του απαγόρευσε την είσοδο στο ναό! Του ζήτησε να μετανοήσει ειλικρινά και να ζητήσει δημόσια συγγνώμη για το κρίμα του! Μάλιστα δε τον συγκατέλεξε μεταξύ των μετανοούντων!»
(βλ. https://www.pemptousia.gr/2023/12/agios-amvrosios-mediolanon-o-asimvivastos-episkopos/).
Σεβασμιώτατε,
Ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπισφραγίσωμεν τήν ἐλεγκτικήν ταύτην παρέμβασίν μας πρός Ὑμᾶς μέ ἕνα ἐπί πλέον ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΟΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ! Ὅταν τελῆτε μίαν νεκρώσιμον Ἀκολουθίαν ἤ ἕνα Μνημόσυνον, τότε ἀναγιγνώσκετε μίαν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ἀναγιγνώσκει ΜΟΝΟΝ Ο ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ! Ἐκεῖ, λοιπόν, ἐμπεριέχονται καί τά ἑξῆς λόγια:
«…Ναί, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, νικησάτω Σου τό ἄμετρον ἔλεος καί ἡ φιλανθρωπία ἡ ἀνείκαστος∙ καί εἴτε ὑπό κατάραν πατρός ἤ μητρός, ἤ τῷ ἰδίῳ ἀναθέματι ὑπέπεσεν ὁ δοῦλος Σου οὗτος… εἴτε…..εἴτε ὑπό Ἀρχιερέως βαρυτάτῳ ἀφορισμῷ περιέπεσε, καί ἀμελείᾳ και ραθυμίᾳ χρησάμενος οὐκ ἔτυχε συγχωρήσεως, ….συγχώρησον αὐτῷ δι’ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί ἀναξίου δούλου Σου∙ καί τό μέν σῶμα αὐτοῦ εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη διάλυσον, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ἐν σκηναῖς Ἁγίων κατάταξον….….».
Τολμῶμεν νά Σᾶς ἐρωτήσωμεν: Πῶς προφέρετε τά λόγια αὐτά, ὅταν δημοσίως ἰσχυρίζεσθε, ὅτι «στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν χωροῦν οἱ πόλεμοι καί οἱ διχοστασίες…..»;
Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐπιχειρημάτων ἀδελφικῶς Σᾶς ἱκετεύομεν νά διορθώσητε τό εὐτελιστικόν διά τήν ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας κείμενόν Σας. Μή πλανᾶσθε καί μή παρασύρετε εἰς τήν πλάνην τά πιστά τῆς Ἐκκλησίας τέκνα! Μόνον ὁ Διάβολος θά ἦτο δυνατόν νά διατυπώσῃ τήν ἄποψιν, ὅτι «στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν χωροῦν οἱ πόλεμοι καί οἱ διχοστασίες, ὅποτε μάλιστα τίς υἱοθέτησε, ἐκείνη ζημιώθηκε. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κανένα δέν ἀποκλείει…… Οἱ ὁποιεσδήποτε, λοιπόν, ἀκραῖες ἐνέργειες ἀποκλεισμοῡ, ἀφορισμοῦ και ἀποβολῆς ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ…Ἡ Ἐκκλησία δέν διχάζει, ἀλλά ἑνώνει, εἰρηνεύει καί θυσιάζεται χωρίς νά ζητάει νά θυσιασθοῦν ἄλλοι γι’ Αὐτήν».
Ταῦτα μετά πολλῆς παρρησίας ἐθεωρήσαμεν χρέος, ὅπως γνωστο-ποιήσωμεν πρός Ὑμᾶς.
Ἐπί δέ τούτοις, κατασπαζόμενοι Ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ, διατελοῦμεν
Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀδελφός
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο πρ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ