ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ἑβρ. ιγ΄ 17-21

     17 Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. 18 Προσεύχεσθε περὶ ἡμῶν· πεποίθαμεν γὰρ ὅτι καλὴν συνείδησιν ἔχομεν, ἐν πᾶσι καλῶς θέλοντες ἀναστρέφεσθαι. 19 περισσοτέρως δὲ παρακαλῶ τοῦτο ποιῆσαι, ἵνα τάχιον ἀποκατασταθῶ ὑμῖν. 20 Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης, ὁ ἀναγαγὼν ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν ἐν αἵματι διαθήκης αἰωνίου, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν, 21 καταρτίσαι ὑμᾶς ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ εἰς τὸ ποιῆσαι τὸ θέλημα αὐτοῦ, ποιῶν ἐν ὑμῖν τὸ εὐάρεστον ἐνώπιον αὐτοῦ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

 

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Λκ. ς΄ 17-23

   17 Καταβὰς μετ᾿ αὐτῶν ἔστη ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, 18 καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο· 19 καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ᾿ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. 20 Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγε· μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 21 μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. 22 μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. 23 χάρητε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ· κατὰ τὰ αὐτὰ γὰρ ἐποίουν τοῖς προφήταις οἱ πατέρες αὐτῶν.

 

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

    Στίς 17 Ἰανουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀντωνίου τοῦ μεγάλου. Καταγόταν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί διδάχθηκε τήν χριστιανική πίστη ἀπό τούς γονεῖς του. Ἔζησε τόν 3^ο αἰώνα ἐπί Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ καί ἔφθασε ἔως τούς χρόνους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (318). Ἀφιερώθηκε στήν ἀσκητική ζωή μέ μεγάλο ζῆλο, ὑπερέβαλε δέ τόσο πολύ ὅλους τούς συγχρόνους του ἀσκητές καί ἁγίους, ὥστε ἔγινε σέ ὅλους τούς μεταγενέστερους παράδειγμα τῆς ἀσκήσεως. Πρῶτος ἐκεῖνος ἤ μέ πολύ λίγους ἔγινε ἀρχηγός τῆς ὑπερανθρώπου ἀσκητικῆς καί ἀγγελικῆς πολιτείας καί μόνος ἔφθασε στό ἀνώτατο σημεῖο τοῦ μοναχισμοῦ. Ἕνα χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι κατεῖχε ἰδιότητες, πού εἶναι χαρακτηριστικές μόνο τῆς νοερᾶς καί ἀσωμάτου φύσεως: Ὅταν ζούσε ἀκόμα σέ αὐτήν τή γῆ, ἁρπαζόταν ὁ νοῦς του ἐκτός τοῦ σώματος καί ἔβλεπε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ἐξέρχονταν ἀπό τά σώματά τους. Ἄλλες ἀνέβαιναν ψηλότερα ἀπό τούς δαίμονες πού προσπαθοῦσαν νά τίς πιάσουν καί ἀλλες δυστυχῶς τίς ἔπιαναν καί τίς γκρέμιζαν σέ βαθύ χάσμα. Ἐκοιμήθη εἰρηνικά σέ ἠλικία ἑκατόν πέντε ἐτῶν. Μετά τήν κοίμησή του, κάποιος διακριτικός γέροντας παρεκάλεσε τόν Θεό νά δεῖ τούς πατέρας πού εἶχαν κοιμηθεῖ. Πράγματι, τούς εἶδε ὅλους ἐκτός ἀπό τόν ἀββᾶ Ἀντώνιο. Ρώτησε τόν ἄγγελο πού τόν συνόδευε, ποῦ εἶναι ὁ πατήρ Ἀντώνιος; ὁ δέ ἄγγελος τοῦ ἀπάντησε ὅτι ὁ Ἀντώνιος βρίσκεται στόν τόπο, ὅπου εἶναι ὁ Θεός, γι’αὐτό καί δέν βρισκόταν μαζί μέ τούς ἄλλους πατέρες. Συνέχισε ὁ γέροντας νά ρωτᾶ, γιατί ἀξιώθηκε ὁ Ἀντώνιος τόσο περισσότερη δόξα ἀπό τούς ἄλλους; καί ἡ ἀπάντηση ἦταν, διότι ἀγάπησε τόν Θεό περισσότερο ἀπό ὅλους. Ὁ ἀββᾶς Σισώης ἔλεγε χαρακτηριστικά, ὅτι ἐάν εἶχε ἕναν μόνο ἀπό τους λογισμούς τοῦ μεγάλου Ἀντωνίου, θά γινόταν ὅλος σάν φωτιά.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ΄.

   Τόν ζηλωτήν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος, τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος, Πάτερ Ἀντώνιε, τῆς ἐρήμου γέγονας οἰκιστής, καί τήν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου· διό πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον

   Χαίροις τῶν ὁσίων ὁ ἀρχηγός, καί τῆς ἰσαγγέλου πολιτείας καθηγητής· χαίροις τῆς ἐρήμου στυλοειδής νεφέλη, Ἀντώνιε παμμάκαρ Πατέρων καύχημα.