Ἰδοῦ τί ἀναφέρει ὁ μεταστραφεὶς στὴν Ὀρθοδοξία πρώην παπικὸς Ἱεροδιάκονος Παῦλος Μπαγεστὲρ-Κονβαλιέρ, γιὰ τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα: «Ὡς κορώνα καὶ κορυφὴ τῆς παντοδυναμίας του ὁ Πάπας κατέχει ἀκόμη ἕνα τρομερὸ προνόμιο, μοναδικὸ στὸν κόσμο. Ἕνα τερατῶδες καὶ ἐξωτικὸ προνόμιο, ποὺ οὔτε οἱ πιὸ ποταπὲς εἰδωλολατρίες δὲν εἶχαν τὴ φαντασία νὰ τὸ συλλάβουν: εἶναι ἀλάθητος θείῳ δικαίῳ, σύμφωνα μὲ δογματικὸ ὅρο τῆς Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ ἔγινε στὰ 1870. Ἀπὸ τότε καὶ πέρα “σ’ αὐτὸν ἡ ἀνθρωπότης ὀφείλει νὰ ἀποτείνη τοὺς λόγους ποὺ προηγουμένως ἀπέτεινε στὸν Κύριο: Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις”. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ ὁδηγῆ τὴν Ἐκκλησία “εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν”. Δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη τῆς Ἁγίας Γραφῆς οὔτε τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, διότι εἶνε πλέον ἕνας θεὸς πάνω στὴ γῆ, μὲ ἐξουσία νὰ ἀχρηστεύη καὶ νὰ διακηρύσση ὡς πλανερὲς τὶς διδασκαλίες τοῦ Οὐρανίου Θεοῦ. Μὲ βάσι αὐτὸ τὸ ἀλάθητο, ὁ Πάπας εἶναι ὁ μόνος κανόνας τῆς Πίστεως καὶ μπορεῖ νὰ ἐκφράση, ἀκόμη καὶ ἀντίθετα πρὸς τὸ κριτήριο ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, καινούργια δόγματα, τὰ ὁποῖα ὅλοι οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ τὰ παραδεχθοῦν, γιὰ νὰ μὴ ἀποκοποῦν ἀπὸ τὴ σωτηρία. Ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ τὴ θέλησί του καὶ τὴ διάθεσί του νὰ θεωρῆ ὅ,τι αὐτὸς θέλει ὡς ἱερὸ ἢ ὡς ἅγιο μέσα σ’ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία” καὶ οἱ δεκρετάλιες ἐπιστολές του πρέπει νὰ θεωροῦνται, νὰ πιστεύωνται καὶ νὰ ὑπακούωνται “ὡς κανονικὲς ἐπιστολές”. Ἀφοῦ εἶναι ἀλάθητος ὁ Πάπας, πρέπει νὰ ἀπολαβαίνη τυφλὴ ὑπακοή. Ὁ καρδινάλιος Βελλαρμίνος, ποὺ ἀνακηρύχθηκε “ἅγιος” ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία, λέγει τὰ ἑξῆς μὲ φυσικώτατο ὕφος: “Ἂν ὁ Πάπας καμμιὰ μέρα ἐπιβάλλη ἁμαρτίες καὶ ἀπαγορεύση ἀρετές, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ πιστεύση ὅτι οἱ ἁμαρτίες αὐτὲς εἶναι καλὲς καὶ ὅτι οἱ ἀρετὲς ἐκεῖνες εἶναι κακές”» (Πηγή: περ. “ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ” Τεῦχος 1, Ἰανουάριος – Μάρτιος 2006)! Φρίκη, φρίκη, φρίκη!
Τερατῶδες καὶ δαιμονικὸν τὸ «ἀλάθητον» τοῦ Πάπα!
