Γράφει ὁ Σεβ. Ἀσκάλωνος Νικηφόρος
Μακάρι νὰ ἦταν δυνατὸς κάποιος καλοπροαίρετος διάλογος, χωρὶς φανατισμούς, σχετικὰ μὲ τὴν ὑπόθεση τοῦ “ἡμερολογιακοῦ ζητήματος”. Δὲν τὸ βλέπω ὅμως. Ἀπὸ τὴν μιὰ πλευρὰ ἡ “Νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία” «προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξη» ὅτι ξέφυγε τελείως ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μὲ ὅλα ὅσα λέγει καὶ κάνει καὶ μὲ ἀποκορύφωμα τὴν Ληστρική Σύνοδο τῆς Κρήτης. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ “Παλαιοημερολογίτες” προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ὅσοι ἀκολουθοῦν τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο θὰ πᾶνε κατ’ εὐθεῖαν στὸν Παράδεισο”. Ἀλλά, ἀδελφοὶ Χριστιανοὶ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, δὲν θὰ μᾶς σώσει τὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἡ πίστη μας. Ἐξάλλου, ὁ Χρόνος καὶ μὲ τὸ παλαιὸ καὶ μὲ τὸ νέο ἔχει 365 ἡμέρες. Ἐὰν δὲν μποροῦμε ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι ποὺ φθάσαμε στὸ Φεγγάρι, νὰ βροῦμε τὴν λύση γιὰ ἕνα θέμα πού, κατὰ τὴν γνώμη μου, δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν πίστη μας, (ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός μας, δὲν ὑπῆρχαν, οὔτε τὸ νέο, οὔτε καὶ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ τὸ Ρωμαϊκό), τότε τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τὸ ἡμερολόγιο ἀλλὰ ἐμεῖς.
Ὅταν ἡ Ἐκκλησία μας καθόριζε τὶς ἑορτὲς καὶ τὸ λοιπὸ τυπικὸ της, ὑπῆρχε – στὶς περιοχὲς μας – τὸ ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο – τὸ ὁποῖο καὶ χρησιμοποίησε, (οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν τὸ δικὸ τους ἡμερολόγιο, οἱ Μωαμεθανοὶ ἔκαναν καινούργιο, δικὸ τους ἡμερολόγιο καὶ ἄλλοι λαοὶ εἶχαν – καὶ μερικοὶ συνεχίζουν νὰ ἔχουν τὰ δικά τους ἡμερολόγια, παρ’ ὅλον ὅτι ἐπισήμως, καὶ στὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς ἄλλους λαούς, χρησιμοποιοῦν τὸ λεγόμενο νέο ἡμερολόγιο). Δὲν θὰ μᾶς σώσει οὔτε τὸ ἡμερολόγιο οὔτε τὸ τὶ χρῶμα ἄμφια καὶ πόσο μακριὰ γένεια ἔχουν οἱ κληρικοὶ μας. Θὰ μᾶς σώσει ἡ πίστη μας. Μποροῦμε νὰ ἐπικεντρωθοῦμε λοιπὸν στὴν πίστη μας, νὰ καταδικάσουμε τὶς αἱρέσεις καὶ κυρίως τὴν πολυθεΐα καὶ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν διὰ τῆς βίας οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις στὴν ἐποχὴ μας; ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Παλαιοῦ ἡμερολογίου, νὰ ΒΟΗΘΗΣΗ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, (ἄς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο δὲν βοήθησε τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, οὔτε τὶς Σλαβικὲς Ἐκκλησίες, οὔτε τὸ «καύχημα» τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ Ἅγιον Ὄρος, νὰ «Ὀρθοδοξήσουν»), νὰ ξαναβρῆ τὸν δρόμο της μέσῳ ἑνὸς γόνιμου καὶ ἐπικοδομητικοῦ διαλόγου.
Ἐπαναλαμβάνω μὲ εἰλικρίνεια: Δὲν θὰ μᾶς σώσει κανένα ἡμερολόγιο, ἐὰν δὲν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὴν πίστη ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του. Ἄς θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: ” ηὐχόμην γὰρ ἐγώ, ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου”, (Ρωμ. 9,3-), καὶ “Ἐλεύθερος γὰρ ὤν, ἐκ πάντων πᾶσιν ἐμαυτόν ἐδούλωσα, ἵνα τοὺς πλείονας κερδίσω… τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω” (Α.Κορ. 9, 20). Θά μπορούσατε, οἱ Παλαιοημερολογίτες, νὰ προκαλέσετε τοὺς Νεοημερολογίτες νὰ σταματήσουν τὸν κατήφορο ποὺ ἔχουν πάρει, εἰδικὰ μετὰ τὸ Συνέδριο τῆς Ἀποστασίας (βλέπετε Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου), ὑποσχόμενοι ὅτι θὰ δεχθεῖτε τὸ Νέο ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο, παρ’ ὅλον ὅτι ἐπεβλήθη, ὅπως ἐπεβλήθη, βοηθάει τὸν ἁπλὸ πολίτη στὴν καθημερινότητὰ του, χωρὶς νὰ μπερδεύεται μὲ τὰ δύο ἡμερολόγια. Πιστεύω ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν θὰ ἀποδεικνύατε ὅτι σκέπτεστε τὸν Λαὸ μας καὶ ὄχι τὶς προσωπικὲς σας ἰδέες. Ἐπίσης θὰ κερδίζατε καὶ τὴν συμπάθεια μεγάλου μέρους τοῦ Λαοῦ μας. Τὶ λέτε;