Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Μὲ λύπη παρατηροῦμε ἱστολόγια, νὰ διαχωρίζουν τοὺς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου σὲ Πατριαρχικοὺς καὶ μή, ἢ γιὰ τὴν ἀκρίβεια σὲ “Πατριαρχικοὺς” καὶ “φιλορώσους”.
Ὁ ἐξωεκκλησιαστικὸς αὐτὸς διαχωρισμὸς μὲ βάση τὸ λεγόμενο Οὐκρανικὸ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα, εἶναι ἐντελῶς λανθασμένος. Τὸ νὰ μὴ παρακάμπτεις τὴ συνοδικὴ ἐπίλυση τοῦ πολύπλοκου αὐτοῦ ζητήματος, καθὼς ὁ κλονισμὸς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας ποὺ ἐπέφερε ἡ μονομερὴς ἐκχώρηση Αὐτοκεφαλίας στὴν Οὐκρανία, δὲν ἀποτελεῖ ἰδιοτελῆ “φιλορωσισμό”.
Πέραν ἀπὸ αὐτὸ διερωτᾶται κανείς, πῶς ὅλοι αὐτοὶ ποὺ προβαίνουν μὲ τόση “σαφήνεια” σὲ τέτοιες διακρίσεις, προσπερνώντας μὲ ἐξωεκκλησιαστικὴ ἀδιαφορία καὶ τὸ πλῆθος τῶν πρωτειακῶν στρεβλώσεων, μηδὲ τῶν δο-γματικῶν παρερμηνειῶν ἐξαιρουμένων, οἱ ὁποῖες συνόδευσαν ὑποστηρικτικά, σὲ θλιβερὰ κείμενα, τὴ μονομερῆ ἐκχώρηση Αὐτοκεφαλίας στὴν Οὐκρανία.
Ἔτσι λοιπὸν χαρακτηρίζονται ὡς “Πατριαρχικοί”, Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, μὲ βάση τὸ κριτήριο αὐτὸ τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος καὶ ὄχι μὲ βάση τὴν πρέπουσα ἀγάπη πρὸς τὸν θεσμὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀγάπη τὴν ὁποία δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ διαμφισβητήσει σὲ κανένα Ἱεράρχη μας. Ὁ χαρακτηρισμὸς “Πατριαρχικός”, ὅπως φυσικὰ τὸν ἀποδίδουν, ἐνέχει τὴ χροιὰ τῆς ἰδιοτελοῦς στήριξης.
Παραθέτουμε τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀναφορικὰ μὲ τὴ “μνημόνευση τοῦ Ἐπιφανίου ὡς Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου” (ὅπως ἔγραφε ἡ ἀπόφαση μετὰ τὶς συνεδρίες τῆς 23ης καὶ 25ης Νοεμβρίου 2020), ἡ ὁποία τόνιζε μεταξὺ ἄλλων ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, “ἀπεφάσισε ὅπως, μὴ ἐναντιωθεῖ στὴν ὡς ἄνω ἀπόφαση τοῦ Μακαριωτάτου”. Δὲν διαφαίνεται ἀπὸ τὸ λεκτικὸ τῆς ἀνακοίνωσης καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν φράση “ ὅπως μὴ ἐναντιωθεῖ”, ὅτι συνηγορεῖ στὴν προαναφερθεῖσα διάκριση καὶ στὸν χαρακτηρισμὸ “Πατριαρχικοί”. Ἡ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου εἶναι ξεκάθαρη καὶ δὲν χρειάζεται καμιὰ ἐπεξήγηση.
Μὲ ποιὰ συλλογιστικὴ προχώρησαν καὶ στὸν ἀνυπόστατο χαρακτηρισμὸ “ρωσόφιλοι”, γιὰ ὅσους Ἱεράρχες πιστεύουν ὅτι Συνοδικῶς ἔπρεπε νὰ ἐπιλυθεῖ τὸ λεγόμενο “Οὐκρανικὸ ζήτημα”; Ὁ χαρακτηρισμὸς “ρωσόφιλοι”, τὸν ὁποῖο τόσο εὔκολα καὶ μὲ ἐξωεκκλησιαστικὸ τρόπο τοὺς ἀποδίδουν, καὶ μάλιστα σὲ σχέση μὲ τὴ διάκριση “Πατριαρχικοί”, εἶναι ἐντελῶς ἀνυπόστατος. Πέραν αὐτοῦ δημιουργεῖται στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἡ ἐντύπωση μίας ἀνυπόστατης διχόνοιας. Πρὸς τί λοιπὸν τέτοιες ἀνυπόστατες διακρίσεις;