«Ἀμπελοφιλοσοφιῶν τὸ ἀνάγνωσμα» τοῦ «ἀλαθήτου»…

Ο «ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ» τῆς ἀνίερης καὶ βλάσφημης συμπροσευχῆς στὸ Βατικανό, ὁ ἀμετανόητος αἱρεσιάρχης «Πάπας» Φραγκίσκος, προσπάθησε νὰ κάμει «βαρυσήμαντη» ὁμιλία, γιὰ τὴν «περίσταση». Ἀλλά, λόγῳ τῆς θεολογικῆς ἀσχετοσύνης του, ἰδοὺ τί ἀνούσιες ἀμπελοφιλοσοφίες, «πασπαλισμένες» μὲ ρηχότητα «θεολογίας» ἀπηύθυνε πρὸς τὸ θρησκευτικὸ μωσαϊκό τοῦ ἀκροατηρίου του: «Ἡ σιωπὴ βρίσκεται στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ὕπαρξης τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Λόγος, ὁ Λόγος τοῦ Πατέρα, ἔγινε σιωπὴ στὴ φάτνη καὶ στὸ σταυρό, τὴ νύκτα τῆς Γέννησης καὶ τὴ νύκτα τῶν Παθῶν του. Πράγματι ὁ Θεὸς φαίνεται νὰ προτιμᾶ τὴ σιωπὴ ἀπὸ φωνές, κουτσομπολιὸ καὶ θόρυβο. Ὅταν ἐμφανίζεται στὸν Προφήτη Ἠλία, ὁ Θεὸς δὲν ἐμφανίζεται στὸν ἄνεμο, τὸν σεισμὸ ἢ τὴ φωτιά, ἀλλὰ μὲ μία μικρὴ ἀκίνητη φωνή. Ἡ ἀλήθεια, ἄλλωστε, δὲν χρειάζεται δυνατὲς κραυγές, γιὰ νὰ φτάσει στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, εἶπε, χρειάζεται καὶ ἐμεῖς ὡς πιστοὶ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τόσο θόρυβο, γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνή του. Γιατί μόνο στὴ σιωπή μας ἀντηχεῖ ὁ λόγος του» (Ἱστ. Παραπολιτικά)! Φυσικὰ κανένας μας δὲν περίμενε λόγια αὐτογνωσίας καὶ μετανοίας ἀπὸ τὸν Ἰησουίτη Φραγκίσκο, γιὰ τὰ διαχρονικὰ ἐγκλήματα τῆς «ἐκκλησίας» του κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀντίθετα περιμέναμε ἕνα συγκροτημένο λόγο, ποὺ νὰ «δικαιολογεῖ» τὸν «ἐξαναγκασμὸ» τοῦ Θεοῦ νὰ κάνει εἰρήνη στὸν κόσμο! Ἀλλὰ ὁ «ἀλάθητος ὑπέρτατος διδάσκαλος τῆς παπικῆς ἐκκλησίας καὶ ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ», οὔτε γιὰ κάτι τέτοιο εἶναι ἱκανός! Νὰ γελᾶμε ἢ νὰ κλαῖμε γιὰ δαῦτον;