Γράφει ὁ κ. Κώστας Δημητριάδης
Τὸ περιεχόμενον τοῦ «ἑλληνοτουρκικοῦ διαλόγου εἰς τὰς νέας συνθήκας»
Ἡ διπλωματία μπορεῖ νὰ εἶναι «μυστικὴ» (ἀπὸ τοὺς λαοὺς κυρίως) τὰ κομβικὰ ζητήματα καὶ ἐπιδιώξεις γίνονται πιὸ ἀνάγλυφα στὶς νέες συνθῆκες. Ἂς τὰ δοῦμε.
– Ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν: Πανθομολογούμενο ὅτι οἱ ΗΠΑ πιέζουν γιὰ ἀποφασιστικὴ ἐπιτάχυνση καὶ καταλήξεις. Ἡ ἀναγγελθεῖσα ἐπανεκκίνηση τῆς διαδικασίας τῶν ΜΟΕ αἴρει καὶ τὶς τελευταῖες ἀμφιβολίες. Εὐρύτερο πλαίσιο ὁ χωρισμὸς τοῦ Αἰγαίου στὸν 25ο μεσημβρινὸ (Σκύρος), ἡ δραστικὴ ἀποψίλωση τῆς ἄσκησης τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας ἀνατολικότερα καὶ ἡ ὑπὸ ἀμερικανικὴ ἐπιδιαιτησία, οὐδετεροποίηση ἑνὸς διαδρόμου ἀπὸ τὰ Δαρδανέλλια μέχρι τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο. Ἀμερικανικοὶ σχεδιασμοὶ μὲ ἱστορικὸ βάθος, «ἀπελευθερώνονται» μὲ τὰ νέα δεδομένα, ζυμώνονται «λύσεις» ποὺ θὰ παρουσιασθοῦν ὡς «εὐκαιρία» γιὰ τὸ ξεπέρασμα ἀδιέξοδων χρόνιων ἀντιπαλοτήτων, ἐξασφάλιση τῆς «εἰρήνης» κ.λπ. Ἄλλωστε ἔχει προηγηθεῖ μεγάλο σχετικὸ ἐσωτερικὸ ἰδεολογικὸ ἀριστεροδέξιο (μὲ τὸν τόνο στὴν ἀριστερὰ – κεντροαριστερὰ) δούλεμα τῶν συνειδήσεων.
– Συνεκμετάλλευση: Ἐπίσημες θέσεις γιὰ τὴ συνάντηση Ἐρντογάν- Μητσοτάκη: «ρεαλισμὸς» ὅτι παραμένουν οἱ ἀπόψεις τῶν δύο μερῶν (δηλαδὴ ὡς πρὸς τὴν οὐσία τῶν συσχετισμῶν, οἱ ἀξιώσεις τῆς Τουρκίας), καὶ ἐπικέντρωση στὴν ἀναζήτηση εὐκαιριῶν σημείων σύγκλισης μὲ τὰ «νέα δεδομένα». Δηλώσεις τοῦ Χ. Ἀκὰρ μετὰ τὴ συνάντηση τῆς 13/3/2022: «ὑπάρχει τουρισμός, ψάρεμα καὶ πολλὰ ἄλλα πλούτη. Εἴμαστε ὑπὲρ τῆς κοινῆς ἐκμετάλλευσής τους, τὸ ἔχουμε πεῖ αὐτό. Λάβαμε θετικὴ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν συνομιλητή μας. Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια, περιμένουμε νὰ προχωρήσουν πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση». Γενικὸ πλαίσιο: βίαιο ἄνοιγμα ἀπὸ μεριᾶς τῶν ΗΠΑ καὶ τῆς «Εὐρώπης» (καὶ εἰδικότερα τῆς Γερμανίας) τῶν ζητημάτων τῆς ἐκμετάλλευσης τῶν ὑδρογονανθράκων Αἰγαίου καὶ Ἀν. Μεσογείου μὲ ἀναβάθμιση τῶν προτροπῶν γιὰ «συνεκμετάλλευση». Καὶ ἐπειδὴ μέσα στὴ χώρα μας ἔχει ἤδη καλλιεργηθεῖ σκόπιμα μία ἀποχαυνωτικὴ στάση ποὺ βλέπει στὴν «συνεκμετάλλευση» τὴν «διὰ τοῦ ἐμπορίου» ἐκτόνωση τῆς τουρκικῆς ἀπειλῆς, πρέπει νὰ γίνει σαφές: Ἡ προώθηση τῆς «γαλάζιας πατρίδας» προωθεῖται μὲ διευρυνόμενο τρόπο μέσα ἀπὸ τὸ εὐρύχωρο ὄχημα τῆς «συνεκμετάλλευσης». Μὲ ὅλες τὶς πατέντες ποὺ θὰ πέσουν τὸ ἑπόμενο διάστημα στὸ τραπέζι, στρώνοντας δρόμους γιὰ τὴ φαλκίδευση τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας μέσῳ τῆς ἔνταξης σὲ εὐρύτερες ὁλοκληρώσεις, τοῦ ξεθωριάσματος συνόρων, τῆς ζωνοποίησης καὶ ἐπαναχάραξης γεωπολιτικῶν ἑνοτήτων – «ΝΑΤΟϊκῶν ἐδαφῶν» κ.λπ.
– «Ἡ καταδίκη τοῦ ἀναθεωρητισμοῦ τοῦ Πούτιν παγώνει τὸν ἀναθεωρητισμὸ τοῦ Ἐρντογάν»!: Ἐπικαιροποιημένος ὁ ἐξορκισμὸς τῶν βαθύτερων ἀδιεξόδων τῶν ἑλληνικῶν ἐλὶτ ποὺ συνδέονται μὲ τὶς διαδοχικὲς διευρύνσεις τοῦ κλονισμοῦ τῶν διασφαλίσεων ποὺ παρεῖχε τὸ «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν» κατὰ τὸν πάλαι ποτὲ Ψυχρὸ πόλεμο (δαπάναις Κύπρου πάντως). Μὲ πραγματικοὺς ὅρους: Ἡ «Οὐκρανία» ἀνοίγει ἐποχὴ γενίκευσης τῶν ἀναθεωρητισμῶν σὲ εὐρύτατη κλίμακα καὶ εἰδικὰ στὰ καθ’ ἡμᾶς. Μὲ ἐπιπλέον ἀνοικτὸ τὸ ζήτημα, τοῦ μέχρι ποῦ οἱ ΗΠΑ μποροῦν νὰ ἐπιβάλλουν τὴ θέλησή τους ἐπὶ τῆς Τουρκίας. Ἔτσι ἡ ἀναζήτηση ἐσωτερικὰ πολιτικὰ διαχειρίσιμων «λύσεων» γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῶν προωθούμενων (ἀπὸ εὐρωατλαντικῆς πλευρᾶς) ἐπαχθῶν συμβιβασμῶν μὲ τὴν Τουρκία, βρίσκεται διαρκῶς ἔκθετη. Κάτω ἀπὸ τὶς δυτικὲς ἐμφανῶς κάλπικες δῆθεν «ἐγγυήσεις» καὶ τὴν διαρκῶς ἐπανερχόμενη σαφήνεια τῶν ἐπιθετικῶν προθέσεων τῆς Ἄγκυρας (ἐξ οὗ καὶ οἱ ἀπελπισμένοι τόνοι μήπως ὑπάρξει περιθώριο νὰ «τὰ βροῦμε μὲ χαμήλωμα τῆς ρητορικῆς» κ.λπ.).
Ὁ βαρύνων ρόλος τοῦ πλέγματος τῶν ζητημάτων τῆς ἐνεργείας
Ὁ Μητσοτάκης στὸ τελευταῖο του διάγγελμα ἀνακοίνωσε (μάλιστα μὲ ἕνα τρόπο τύπου «εἰρήσθω ἐν παρόδῳ»! ποὺ λέει πολλὰ γιὰ τὶς συνθῆκες καὶ τοὺς ὅρους), ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ προβεῖ «ἀσφαλῶς σὲ ἀξιοποίηση τῶν ἐθνικῶν κοιτασμάτων φυσικοῦ ἀερίου μὲ οἰκονομικὸ ἐνδιαφέρον. Γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ θὰ ὑπάρξουν σύντομα καὶ νέες ἀνακοινώσεις».
Τὸ κομβικὸ ζήτημα τῆς πιεστικῆς προώθησης τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐνεργειακῆς ἀπεξάρτησης ἀπὸ τὴ Ρωσία, πυροδοτεῖ πολλαπλὲς ἐξελίξεις. Ἐπιταχύνονται ἐπιδιώξεις γὰ πολυεπίπεδες ὁλοκληρώσεις, γόνιμες γιὰ ἀναθεωρητισμοὺς στὴν περιοχὴ τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, τῶν Βαλκανίων, καὶ τῆς Μ. Ἀνατολῆς. Κοιτάσματα ἀερίου-ἐξορύξεις σὲ περιοχὲς μεγάλων ἀμφισβητήσεων ἀπὸ πλευρᾶς Τουρκίας μὲ τὸ τουρκολιβυκὸ μνημόνιο καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα.
Δρόμοι μεταφορᾶς ἀερίου. Καθόλου τυχαῖα ἐπανέρχεται αἰφνιδίως ἀπὸ συγκεκριμένα κέντρα τῆς ἀμερικανικῆς πλευρᾶς ἀκόμα καὶ ὁ East Med, ἀλλὰ οἱ ἐξελίξεις δείχνουν ὅτι πρὸς ὥρας κυριαρχοῦνται ἀπὸ ἕνα πλησίασμα Ἰσραὴλ-Τουρκίας ὑπὸ ἀμερικανικὴ ἐνορχήστρωση καὶ μὲ δρομολογήσεις ἀγωγῶν μέσῳ Τουρκίας. Ἠλεκτρικὲς διασυνδέσεις μὲ Αἴγυπτο καὶ ἄλλους. Πυρηνικὸ ἑλληνοβουλγαρικὸ πρότζεκτ στὰ σύνορα τῶν δύο χωρῶν. Τὸ πλέγμα τῶν σχετικῶν ἐξελίξεων ἔχει τεράστιο βάθος καὶ θὰ πρέπει νὰ ἐπανερχόμαστε λόγῳ τῆς ἐπιδραστικότητάς του.
Ἐδῶ θὰ κλείσουμε ἐπὶ τοῦ παρόντος μὲ τὰ ἑξῆς: α). Στὴν Ἑλλάδα ἀνατίθεται ρόλος διαμετακομιστικοῦ κόμβου μὲ ὅρους ποὺ βαθαίνουν τὸ καθεστὼς «χειροπόδαρης» ἐξάρτησής της ἀπὸ τὴ Δύση καὶ τὴν συμμετοχή της «σὲ νέες συμπεριληπτικότητες» ποὺ θέτουν ὑπὸ αἵρεση τὴν ἀκεραιότητα τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας. Σταθερὴ ἐπιδίωξη ἐπίσης εἶναι ἡ διαρπαγὴ τῶν μεγάλων ἑλληνικῶν ἐνεργειακῶν ἀποθεμάτων μέσῳ τῆς ὑπαγωγῆς τους σὲ μηχανισμοὺς τύπου ΤΑΙΠΕΔ καὶ τοῦ λεόντειου συμψηφισμοῦ τους ἔναντι τῆς βιωσιμότητας τοῦ χρέους. β). Τὸ ἐγχώριο πολιτικὸ σύστημα, ποντάρει στὴ δυνατότητα ἐξασφάλισης κρίσιμων κοινωνικῶν συναινέσεων (ἔναντι ψυχίων ἐπιδοματισμοῦ) πάνω στὴν ὑλικὴ βάση τῆς «οἰκονομικῆς ἐξαγορᾶς» ποὺ παρέχει ὁ παρασιτισμὸς τοῦ «Ἑλλάδα- κόμβος» καὶ ἡ συνάφεια μὲ μεγάλες πλουτοπαραγωγικὲς πηγές. Ἐπιπλέον παίρνει θάρρος ἀπὸ τὶς σημαντικὲς ἐπιτυχίες τῆς πολλαπλὰ ἐπιδιωκόμενης πολιτικῆς ἀποδιοργάνωσης τῶν πιθανῶν ἀντιδράσεων. Μέσα σὲ ἕνα πλαίσιο συσσωρευμένων δυσμενῶν ὅρων γιὰ τὸν λαϊκὸ παράγοντα ποὺ ἔρχεται νὰ τοὺς ἐπιβαρύνει ἡ εἰσβολὴ Πούτιν στὴν Οὐκρανία καὶ τὰ ὅσα αὐτὴ «ἀπελευθερώνει», οἱ δυνατότητες αὐτὲς τῶν κυρίαρχων εἶναι πολὺ ὑπαρκτὲς καὶ ἐνισχυμένες. Ὅμως τὸ ἐκρηκτικὸ δυναμικὸ ποὺ κυοφοροῦν οἱ ἐπαγόμενες κοινωνικὲς ἀντιθέσεις μέσα στὶς νέες στροφὲς ποὺ παίρνει ἡ ὀξύτατη πολυοργανικὴ συστημικὴ κρίση, εἶναι ἡ ἀξεπέραστη βάση μίας χαρακτηριστικῆς ἀστάθειας ποὺ ἀφήνει ἀνοιχτὲς χαραμάδες (ἢ κατὰ περίπτωση θὰ δημιουργεῖ καὶ πραγματικὲς «ρωγμὲς») γιὰ ὅσους ἔχουν τὴν ὑπομονὴ νὰ ἐργασθοῦν, συμβάλλοντας σὲ μία πορεία δύσκολης οἰκοδόμησης βαθμῶν αὐτονομίας γιὰ τὸν λαὸ καὶ τὴ χώρα.
Πηγή: Ἱστοσελὶς «edromos.gr», 23.3.2022