Καὶ πάλι μὲ ἀλγεινὴ ἐντύπωση[2] καλούμαστε ἀπὸ τὰ πράγματα νὰ περισώσουμε τὰ θεολογικὰ αὐτονόητα σὲ μία ἐποχὴ ἄγνοιας καὶ πλήρους συγχύσεώς τους. Τὸ θλιβερὸ παίρνει ἄλλες διαστάσεις, ὅταν τὸ βλέπεις νὰ ἀναπαράγεται ἀπὸ εἰδήμονες ἤ, ἔστω κατὰ τὸ γράμμα, σχετικοὺς μὲ τὸ θέμα. Ἀναφέρομαι στὸν ἐπίσκοπο Ἀγαθάγγελο καὶ στὸν κ. Ροηλίδη. Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει τόσο ἐπιδερμικὴ προσέγγιση σὲ ἕνα τόσο φλέγον ζήτημα, ὅπως αὐτὸ τῆς Ὀρθόδοξης ἀκριβείας;
Μὲ πολλὴ ἄνεση ὁ συνάδελφος Ροηλίδης (στὸ ἑξῆς Ρ.) διατείνεται ἀφοριστικῷ τῷ τρόπῳ: “Ἐνῷ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἡγέτες ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων συμφωνοῦν μὲ τὰ περὶ κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, ὡστόσο τρέμουν στὴ σκέψη τῶν ἀντιδράσεων πού θα δεχθοῦν ἀπὸ ὀργανωμένες ὁμάδες συντηρητικῶν ἢ ἀκόμη καὶ σχισματικῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ συμπαρασύρουν κι ἄλλους στὴν ἀδιέξοδη πορεία τους”. Ποιοὶ ἀκριβῶς εἶναι οἱ συντηρητικοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν ἀδιέξοδη, κατ’ αὐτόν, πορεία; Θὰ θέλαμε πράγματι κάτι πιὸ συγκεκριμένο καὶ σὲ ἐπίπεδο κατονομασμοῦ προσώπων, ὅσο καὶ σὲ αὐτὸ τῶν συγκεκριμένων ἀπόψεων. Ἡ ἐμμονὴ στὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συντηρητισμός; Εἶναι νευρωτικὴ ἢ ψυχωτικὴ ἐμμονή; Καθότι ἂν ἰσχύει κάτι τέτοιο, θὰ χαρακτηρίζαμε ὁμοτρόπως τὸν σύγχρονο ὅσιο Παΐσιο καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ ἁγιορεῖτες ποὺ πρόσφατα διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα γιὰ τὶς ἀντικανονικές του σκανδαλώδεις ἐνέργειες…
Ἂν θεωροῦνται ἐμμονικοὶ καὶ οἱ μεγάλοι ἀντιδυτικοὶ Ἅγιοι τοῦ παρελθόντος, ὅπως ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ πόσοι ἀκόμα, τότε νὰ ἐπαναπροσδιορίσουν οἱ σύγχρονοι αὐτοὶ φιλενωτικοὶ τὸ δόγμα καὶ τὰ ὅρια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τὸ θέμα, ἂν δὲν θέλουμε νὰ κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό μας, εἶναι ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ὄχι ὁ προσχηματικὸς συνεορτασμὸς τοῦ Πάσχα. Ἐκτός, φυσικά, ἂν γιὰ τοὺς φιλενωτικοὺς τοῦ 21ου αἰ. τὸ θέμα τῆς πίστης εἶναι ἀμελητέο καὶ οἱ προγενέστεροι ἀνθενωτικοὶ μάρτυρες καὶ θεολόγοι ἦταν τὰ μεγάλα κορόϊδα, οἱ στενόμυαλοι μεσαιωνιστὲς ποὺ πλανήθηκαν χάρη στὴν ἱστορικὴ συγκυρία, στὴν ὁποία βρέθηκαν. Εἶναι ἔτσι; Ἂς τὸ ποῦν εὐθαρσῶς καὶ ὄχι πονηρευόμενοι, ὡς κατὰ τὴ γνώμη μας ὁ Ρ.
Κλείνει ὁ Ρ. μάλιστα ἐπιρρίπτοντας καὶ πάλι ἔμμεσα τὶς εὐθύνες στοὺς Ὀρθοδόξους: “Αὐτὴ θὰ ἦταν μιὰ γενναία, εὐλογημένη κένωση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στοὺς ἑτεροδόξους”. Πάλι ἐμεῖς νὰ προβοῦμε σὲ κένωση; Πόσες καὶ πόσες δὲν κάναμε ὥς τώρα; Ἀλλάξαμε ἡμερολόγιο, συμμετέχουμε σὲ διαλόγους ἄκαρπους καὶ ἀτελέσφορες συμπροσευχὲς ποὺ καὶ ἀντικανονικὲς εἶναι καὶ σκανδαλιστικὲς γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Ὀρθοδοξία καὶ ὀρθοπραξία πᾶνε χέρι χέρι καὶ δὲν ἐπιτρέπεται κανεὶς νὰ τὶς δώσει διαζύγιο. Εἴπαμε καὶ θὰ τὸ ξαναλέμε μέχρι νὰ μαλλιάσει ἡ γλῶσσα μας: Ὁ Χριστὸς ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἂς ἔλθουν μαζί μας καὶ οἱ Προτεστάντες καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί. Ὄχι ἄλλες ἐκ τοῦ πονηροῦ ὑποχωρήσεις ἀπὸ πλευρᾶς μας. Καὶ οἱ θεολογοῦντες καλὸ θὰ εἶναι, πρὶν καταπιαστοῦν μὲ τόσο σοβαρὰ θέματα, νὰ φρεσκάρουν τὶς γνώσεις τους στὴν Πατερικὴ γραμματεία καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.
Κ. Νούσης
Λάρισα, 6-4-2024
Σημειώσεις:
[1] romfea.gr
[2] paterikos.blogspot.com