Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Τὰ ἀναφερόμενα περὶ “γεροντισμοῦ” σὲ κείμενο τοῦ Ἐπισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου, τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖται “Ὁ φονταμενταλισμὸς στὴ ζωή μας καὶ ἡ ὑπέρβασή του. Μία γενικὴ θεώρηση”*, ὅπου γίνεται σχολιασμὸς γι’ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, προβλημάτισαν πάρα πολλούς.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Καρπασίας, ὅταν ρωτήθηκε ἀπὸ κληρικό, ἂν ὑπέγραψε τὰ κείμενα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης (2016), τοῦ ἀπάντησε καταφατικά. Ἀκολούθως ὁ κληρικὸς τοῦ ἀνέφερε τὴν ἀντίθεση τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης μετὰ ἀπὸ προσευχὴ πληροφορήθηκε τὴ δυσωδία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Εἶναι λυπηρὸ ὅτι στὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης γίνεται ἀναφορὰ στὸ Π.Σ.Ε. καὶ εἰδικὰ για τὶς καλούμενες “ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις” τῆς Δήλωσης τοῦ Τορόντο. Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὸ λεγόμενο Π.Σ.Ε., εἶναι προπύργιο συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Μὲ τὸν συγκρητιστικὸ Οἰκουμενισμὸ ἀμφισβητεῖται ἡ Οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας, καθότι δι’ αὐτοῦ ἀμφισβητεῖται τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη δηλαδὴ Ἐκκλησία, εἶναι Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία.
Καὶ μόνο στὶς ἐκκλησιολογικὲς στρεβλώσεις τῆς Δήλωσης τοῦ Τορόντο νὰ προστρέξει κανείς, εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ τὸ μέγεθος τῶν στρεβλώσεων, ποὺ ὡς μὴ ὤφειλαν παρεισέφρησαν στὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης.
Ἀναφερόμενοι στὰ πλαίσια τοῦ Π.Σ.Ε. στὸν ὅρο “Οἰκουμένη”, τὸν ὁρίζουν μὲ “ἐκκλησιαστικὴ” ἔννοια, γεγονὸς τὸ ὁποῖο ἀντιστρατεύεται στὴν ἔννοια τῆς οἰκουμενικότητας τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο καταδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὶς ἀναφορὲς στὰ πλαίσια τοῦ Π.Σ.Ε. περὶ “ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας” καὶ περὶ “ἑνότητας τῶν Ἐκκλησιῶν”. Τοιουτοτρόπως ὁμιλώντας περὶ “χωρισμένων Ἐκκλησιῶν” στὸ καλούμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), καταλήγουν σὲ πλῆθος ἀτοπημάτων.
Τόσο δύσκολο εἶναι νὰ προβληματιστεῖ κανεὶς ἀπὸ τὴν δυσωδία, τὴν ὁποία αἰσθάνθηκε ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης, προσευχόμενος νὰ τοῦ ἀποκαλύψει ὁ Κύριος, τί εἶναι ὁ οἰκουμενισμός; Πλάνη ἦταν γι’ αὐτούς; Ἀλλοῦ εἶναι ἡ πλάνη καὶ τοῦτο εἶναι ἐμφανέστατο.
Ποιὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς μπορεῖ νὰ ἀναγνωρίσει “στοιχεῖα ἀληθοῦς ἐκκλησίας” σὲ αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες μέλη τοῦ Π.Σ.Ε., ὅπως αὐτὸ σημειώνεται σὲ καλούμενη “ἐκκλησιολογικὴ προϋπόθεση” τῆς Δήλωσης τοῦ Τορόντο; Τὴ δυσωδία μίας τέτοιας παραδοχῆς ποιὸς τὴν ἀμφιβάλλει;
Ἢ μήπως ἡ ἄλλη προϋπόθεση – παραδοχὴ καὶ ἐκ μέρους Ὀρθοδόξων, ὅτι δηλαδὴ εἶναι πιὸ περιεκτικὸ νὰ ἀνήκεις στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, παρὰ στὴν ἴδια σου τὴν ἐκκλησία. Αὐτὸ ποὺ ἐπισημαίνεται μὲ τὸ «περιεκτικότερο» (more inclusive)**, ὑποβαθμίζει τὸ γεγονὸς νὰ ἀνήκεις στὴν ἴδια σου τὴν ἐκκλησία καὶ γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἡ δυσωδία μίας τέτοιας προϋπόθεσης – παραδοχῆς εἶναι προφανής.
Ἡ ἄλλη ἐπίσης δυσώδης προϋπόθεση, ἡ ἀθεολόγητη ἐκκλησιολογικὴ ἐκτροπὴ τῆς παραγράφου 8 τῆς «Δήλωσης τοῦ Τορόντο», ἡ ὁποία ἀναφέρει ὅτι «οἱ ἐκκλησίες-μέλη εἰσέρχονται σὲ πνευματικὲς σχέσεις, γιὰ νὰ οἰκοδομηθεῖ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀνακαινισθεῖ ἡ ζωὴ τῶν ἐκκλησιῶν»**, ποιὸν Ὀρθόδοξο ἱκανοποιεῖ.
Μποροῦμε ὡς Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποδεχθοῦμε μία τέτοια βλάσφημη προϋπόθεση; Τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ οἰκοδομεῖται ἀπὸ πνευματικὲς σχέσεις ποὺ εἰσέρχονται “οἱ ἐκκλησίες-μέλη τοῦ Π.Σ.Ε.”; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας.
Μὲ τέτοια ἄτοπα ἦταν παρεπόμενη ἡ ἀρωγὴ τῆς ἀντισυνοδικότητας τῶν “ἀντ’ αὐτοῦ” ὑπογραφῶν, μιᾶς ἀντιδημοκρατικῆς ἐνέργειας καταγράφουσας τὴν ἐπίπλαστη “ὁμοφωνία” τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου στὴν “ὁλοκληρωτικὴ ἀποδοχὴ” τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης. Ἤδη τὸ ἄτοπο τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, ἔχει καταγραφεῖ στὴν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.
Σημειώσεις:
* “Ἐκκλησιολογικὴ παρέμβαση”, Ἐπισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου, Ἔκδοση Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου, Λευκωσία 2020.
**«Ἡ συμβολὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ θεολογίας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (Στυλιανοῦ Χ. Τσομπανίδη).