Τοῦ κ. Παύλου Ἀθ. Παλούκα, Ἐπιτ. Σχολικοῦ Συμβούλου Δ.Ε.
5ον.-Τελευταῖον
Γιορτάζοντας τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, θά πεῖ ὅτι ἐλπίζουμε πώς ὁ Θεός τῆς Ἀγάπης, τῆς πραότητας, τῆς ἄκρας ταπείνωσης, τοῦ δικαίου, τῆς δύναμης καί τοῦ θριάμβου, τῆς ἐλευθερίας (πνευματικῆς, ἠθικῆς καί κοινωνικῆς), τῆς εἰρήνης (ἐσωτερικῆς-ψυχικῆς καί κοινωνικῆς) καί τῆς κατανόησης τῶν συνανθρώπων θά θριαμβεύσει τελικά. Μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τόν εὐαγγελικό του λόγο: «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν (= σᾶς τά εἶπα) ἵνα ἐν ἐμοί εἰρήνην ἔχητε˙ ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε (= θά ἔχετε)˙ ἀλλά θαρσεῖτε (= ἔχετε θάρρος), ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν. 16, 33). Καί κατά τήν «Ἀποκάλυψι τοῦ Ἰωάννου»: «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (6, 2). Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Α΄ ἐπιστολή του μᾶς συμβουλεύει πῶς πρέπει νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό, μέ τό νά τηροῦμε τίς ἐντολές του˙ διευκρινίζει δέ ὅτι οἱ ἐντολές αὐτοῦ «βαρεῖαι οὐκ εἰσίν», γιατί κάθε τι πού ἔχει γεννηθεῖ ἀπό τόν Θεό νικᾶ τόν κόσμο˙ «καί αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (5, 3-4).
Ἄς ἔχουμε ἀνοικτό καί ἕτοιμο τόν δέκτη τῆς ψυχῆς μας, γιά νά πάρουμε αὐτό τό σωτήριο «fax» τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας καί νά ζοῦμε ἀπό ’δῶ καί μπρός σέ πελάγη χαρᾶς, ἐλπίδας, εὐτυχίας…
Ἄς πορευθοῦμε καί στόν νέο ἀνατείλαντα χρόνο, μέ σταθερή καί ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη, ὅπως μᾶς συμβουλεύει καί ὁ ἀπ. Παῦλος: «τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες» (Ρωμ. 12, 2). Μέ ἄλλα λόγια, μᾶς λέει: (Νά εἶστε) στήν ἐλπίδα χαρούμενοι, στή θλίψη ὑπομονετικοί, στήν προσευχή μέ καρτερία καί ὑπομονή.
Ἐν κατακλεῖδι, μποροῦμε νά συμπεράνουμε πώς «μέ ὁδηγό τόν Χριστό, ὑπάρχει ἐλπίδα», ὅπως μᾶς βεβαιώνει μέσα ἀπό τή δική του συναισθηματική καί ψυχική ἐμπειρία, ἕνας νέος, ὁ Ζήσης Κοντός, μέ ἄριστες ἐπιδόσεις στίς σπουδές του καί στήν ἐκμάθηση ξένων γλωσσῶν (σπουδές: Τμῆμα Διοίκησης Ἐπιχειρήσεων˙ ξένες γλῶσσες: ἀγγλικά καί ἰταλικά), πού πῆρε τό πτυχίο του μέ ἄριστα καί ὁδήγησε τά βήματά του στόν μοναχικό βίο. Μέ βάση τήν ἐμπειρία του, προβαίνει στήν ἐκτίμηση, ὅτι οἱ νέοι πρέπει σέ θέματα πίστεως νά δέχονται ἐρεθίσματα πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἀπό τό οἰκογενειακό περιβάλλον: «Δυστυχῶς, εἶχα συμφοιτητές πού διακρίνονταν γιά τήν ἄγνοια καί τήν ἀδιαφορία ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία καί στίς ἀξίες της», τονίζει μέ νόημα ὁ ἀδελφός Ζήσης, καί καταλήγει ἀπευθυνόμενος στούς νέους φοιτητές: «Ὁτιδήποτε καί ἄν κάνουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι στή ζωή μας, πρέπει νά ἔχουμε πάντα μέσα μας τόν Χριστό καί δέν πρέπει νά ἀπελπιζόμαστε γιά ὅσα μᾶς τύχουν! Ὅ,τι συμβαίνει, γιά κάποιον λόγο γίνεται. Καί ἐγώ ἀπό ἀλλοῦ ξεκίνησα, ἀλλά ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἀλλοῦ μέ ὁδήγησε!» (Σωτήρη Λέτσιου, «Δόκιμος μοναχός πῆρε πτυχίο ἀπό τά ΤΕΙ μέ ἄριστα», ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια», 26-9-2018, σελ. 14, ρεπορτάζ).
Λοιπόν, ὅπως μᾶς συμβουλεύει ὁ ψαλμωδός: «Ὁ καθένας μας ἄς στηρίξει τήν ἐλπίδα του στόν Κύριο καί ἄς ἐργάζεται τό ἀγαθόν σέ ὅλους, καί τότε ἄφοβα καί μέ ἀσφάλεια θά κατοικήσεις στήν εὐλογημένη γῆ τῆς ἐπαγγελίας καί ὁ Κύριος ὡς καλός ποιμένας θά σέ ποιμάνει καί θά σέ διαθρέψει μέ τόν πλοῦτο της» [Ψαλμ. (λζ) 36, 3].