Ἐπειδὴ γίνεται θόρυβος τὸν τελευταῖο καιρὸ μὲ τοὺς σχεδιασμοὺς ἔκνομου συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξὺ ἀλλοδόξων καὶ Ὀρθοδόξων, καλὸ θὰ ἦταν νὰ δοθοῦν μερικὲς διευκρινίσεις, ὥστε νὰ πάψουν νὰ ὑφίστανται ἄδικες προκαταλήψεις καὶ ἀπροκάλυπτες δυσφημήσεις κατὰ τῶν ἀντιοικουμενιστῶν κυρίως. Δυστυχῶς οἱ τελευταῖοι, ὄντας πιὸ παραδοσιακοί, εὔκολα τοὺς προσάπτεται ἡ ρετσινιὰ τοῦ φονταμενταλιστῆ καὶ ἀναχρονικοῦ ζηλωτῆ. Εἶναι ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα;
Εἶναι βέβαιο πὼς μὲ τὸν καιρὸ ἀποκρυσταλλώθηκαν κάποια χαρακτηριστικὰ τῶν δύο γενικῶν αὐτῶν κατηγοριῶν, στὶς ὁποῖες ἐντάσσονται οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ τῶν ἡμερῶν μας. Ἂς πᾶμε σὲ μερικὰ βασικὰ καὶ ὀφθαλμοφανῆ. Οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι χλιαροὶ καὶ νεωτεριστὲς σὲ σημεῖο ἀμφισβήτησης βασικῶν ἀρχῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. Χλιαροὶ στὴν πίστη, χωρὶς ἰδιαίτερες νηστεῖες ἢ σοβαρὴ μετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὰ εἶναι, πιστέψτε με, καρπὸς παρατήρησης καὶ ὄχι διάθεση συκοφάντησης τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν. Ἡ ἐκκοσμικευμένη ζωή τους ἔχει ἀντικαταστήσει τὴν ὀφειλόμενη πνευματικὴ ζωὴ ἐν Χριστῷ καὶ τὴν παραδοσιακὴ εὐλάβεια ποὺ χαρακτηρίζει διαχρονικά τοὺς Ὀρθοδόξους σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὸν δυτικὸ εὐσεβισμό. Τὰ δογματικὰ θέματα γιὰ αὐτοὺς δὲν εἶναι θέματα ζωῆς καὶ σωτηρίας, ἀλλὰ μᾶλλον φιλολογικὲς καὶ ἐννοιολογικὲς διαφορὲς τοῦ παρελθόντος, ψιλοῦ χαρακτῆρος καὶ ἄρα ἀμελητέες.
Οἱ ἀντιοικουμενιστὲς ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι πιὸ θερμοὶ στὴν πίστη – μὲ κίνδυνο μερικοὶ ἐξ αὐτῶν νὰ καθίστανται θερμοκέφαλοι καὶ νὰ ἐξέρχονται τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος μὲ τὴν ἐφεύρεση τῆς σύγχρονης ἀποτείχισης, ἡ ὁποία παίρνει διαστάσεις συρμοῦ καὶ εἶναι ξεκάθαρη πλάνη. Μετέχουν πιὸ σοβαρὰ καὶ ἐνσυνείδητα στὴν πνευματικὴ ἐν Χριστῷ ζωή, μὲ πνευματικὸ καὶ συχνὴ ἐξομολόγηση καὶ Θεία Κοινωνία. Τὰ δόγματα καὶ ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γιὰ αὐτοὺς θέματα ἀπαραβίαστα καὶ ὅρια αἰώνια καὶ ἀμετάθετα. Εἶναι μαχητὲς καὶ ζηλωτὲς σὲ θέματα διαχριστιανικῶν προσεγγίσεων παρὰ τὶς ὅποιες ὑπερβολές τους ἐνίοτε.
Ποιὰ ὅμως ἐκ τῶν δύο κατηγοριῶν εἶναι πιὸ εὐάρεστη στὸν Κύριο; Φυσικὰ καὶ οἱ πλέον παραδοσιακοί. Γιὰ αὐτοὺς οἱ δογματικὲς παρεκκλίσεις εἶναι θέμα ζωῆς καὶ θανάτου καὶ ὄχι ἁπλὲς ἰδεολογικὲς διαφορὲς μεταξὺ χριστιανῶν “ἀδελφῶν”. Καὶ σὲ αὐτὸ δικαιώνονται ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ τὴν Πατερικὴ γραμματεία. Θυμόμαστε τὸν Μ. Ἀθανάσιο ποὺ θεωροῦσε ἀθέους (sic) ὅλους ὅσοι δὲν πιστεύουν στὸν Τριαδικὸ Θεό, διότι ἁπλούστατα δὲν ὑπάρχει ἄλλος Θεός!
Ἂς ὑποθέσουμε, λοιπόν, πὼς γίνεται ἕνωση μεταξὺ Ὀρθοδόξων, προτεσταντῶν καὶ ρωμαιοκαθολικῶν. Τί ἕνωση θὰ εἶναι αὐτὴ καὶ πάνω σὲ ποιὰ βάση ἀληθείας; Σὲ ἕναν Χριστὸ ποὺ ἐκπορεύει μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Μὰ δὲν ὑπάρχει τέτοιος Χριστός! Μήπως ὑπάρχει Χριστὸς ποὺ δὲν ἔχει μητέρα τὴν ἀειπάρθενο Παναγία, ἡ ὁποία ἀπέκτησε τάχα καὶ ἄλλα παιδιὰ μὲ τὸν Ἰωσήφ; Ἥμαρτον… ἀλλὰ αὐτὴ ἡ Θεοτόκος Μαρία καὶ ὁ Χριστὸς αὐτὸς ἁπλὰ εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ καρπὸς φαντασίας! Πῶς λοιπὸν καὶ σὲ ποιὰ βάση θὰ στηριχθεῖ μία τέτοια ψευδοένωση; Καὶ ποιὸς Θεὸς καὶ Χριστὸς θὰ τὴν εὐλογήσει, ὑποστηρίξει καὶ ἐπικυρώσει, ἐφόσον δὲν ὑπάρχει; Ὁ ἔχων μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἁπλούστατες διαπιστώσεις τὸ σθένος καὶ τὴ συνείδηση νὰ προχωρήσει ἢ νὰ ἀποδεχθεῖ μία τέτοια ἕνωση, μὲ μοναδικό του ἐναπομεῖναν ἐπιχείρημα τὴν ἀγαπολογία τῆς ἐποχῆς, ἂς τὸ κάμει. Μὲ ποιὸ δικαίωμα ὅμως, ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία εἶναι τοῦ συγκεκριμένου Χριστοῦ καὶ ὄχι δική του;
Κ. Νούσης
Λάρισα