Ἱ. Μονή Ἁγ. Ἰωάννου Θεριστή, Σικελία – saint.gr
Γράφει ὁ Ἀκαδημαϊκὸς & Καθηγ. Δρ. Ἀλέξιος Παναγόπουλος*
Ἡ Magna Graecia εἶναι ἕνα σημαντικὸ καὶ ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ γνωστοῦ καὶ ὡς «Europa Nostra», γι’ αὐτὸ ἡ γενικὴ κοινωνικὴ καὶ γεωπολιτικὴ ἱστορία μᾶς ἔχει ἀποδείξει ὅτι, ὅ,τι εἶναι ἀληθινὸ καὶ ἔχει ὑγιῆ πνευματικὰ θεμέλια ἀργὰ ἢ γρήγορα γίνεται μία αἰώνια καὶ ἰσχυρὴ πραγματικότητα, μὲ τὴν ὁποία ἀσχολεῖται καὶ ὠφελεῖται, ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ ἐπιστήμη δημιουργικὰ καὶ διδακτικά.
Κανένα ἱστορικὸ ψέμα καὶ καμία οὐτοπία δὲν διαρκεῖ αἰώνια, γιατί καμία νοσηρὴ κατάσταση ἢ θεωρία δὲν ἀντέχει στὸ χρόνο καὶ στὸ ἀνθρώπινο γίγνεσθαι. Ἡ διάλυση τῆς ὀργάνωσης τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἱστορικοῦ νότου μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν διαφόρων μορφῶν βίας εἰς βάρος ἑνὸς ἱστορικοῦ λαοῦ καὶ ὁμιλῶ κυρίως ἀπ’ τὸ ἔτος 1861, μὲ τὴ δημιουργία ἑνὸς τεχνιτοῦ ἰταλικοῦ ἔθνους, ποὺ δὲν ὑπῆρχε στὸ παρελθόν, ἦταν ἕνα κακὸ κοινωνικὸ καὶ γεωπολιτικὸ πείραμα. Ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀνθρώπων τὸ πλήρωσαν μὲ τὴ ζωή τους καὶ ἑκατομμύρια ἄλλοι ἀναγκάστηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ σπίτια τους, ἀπ’ τὴ Μεγάλη Ἑλλάδα μέχρι τὰ πέρατα τοῦ Σύμπαντος Κόσμου καὶ κυρίως στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ καὶ Ἀργεντινή, ὅπου ὑπολογίζεται σήμερα νὰ εἶναι στὰ 20 ἑκατομμύρια ἀπ’ τὴ Μεγάλη Ἑλλάδα, ὅπως μᾶς ἀναφέρουν οἱ ἐκεῖ ἐπιστήμονες.
Στὸ ἐπίκεντρο τῆς ὕπαρξης τῶν λαῶν καὶ τῶν ἐθνῶν βρίσκεται ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ πνευματικότητα ποὺ δημιουργοῦν διαχρονικά. Τὰ σύγχρονα κινήματα στὴ Magna Graecia δηλώνουν ὅτι ὅλοι μαζὶ θέλουν καὶ μποροῦν νὰ συνεργαστοῦν, γιὰ ἕνα εὐρωπαϊκὸ ὅραμα δημιουργικῆς ἑνότητας, ἀλλὰ καὶ αὐτονομίας. Τὸ κράτος τοῦ Βορρᾶ ὁδήγησε τὸν εὐρωπαϊκὸ Νότο σὲ παρακμή, γιὰ νὰ ἔχει τὰ ἀρνητικὰ ρεκὸρ σὲ οἰκονομικοὺς καὶ κοινωνικοὺς δεῖκτες. Σήμερα, εἶναι κοινωνικὸ καὶ ἐπιστημονικὸ καθῆκον νὰ ἀναδείξουμε αὐτὴ τὴ κοινωνικὴ ἀνισότητα καὶ τὴ γεωπολιτικὴ σημασία, ὥστε νὰ ἑνώσουμε τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ νὰ ἐπιτύχουμε τὸ θαυμαστὸ Ὅραμα τοῦ ἀνιδιοτελῆ κυβερνήτη μας Ἰω. Καποδίστρια.
Ἡ πολυ-πολιτισμικὴ πόλη τῆς Νάπολης – ὡς Νέα Πόλη, μαζὶ μὲ ὅλη τὴ Μεγάλη Ἑλλάδα μᾶς ὑπενθυμίζουν ἀρκετὲς φορὲς ὅτι ὅλοι μαζὶ οἱ λαοὶ μποροῦμε, γιὰ τὴ δημιουργικὴ κοινωνικὸ/πολιτικὴ τῆς καλῆς συνεργασίας τῶν Εὐρωπαίων Πολιτῶν καὶ Ὅλων τῶν Ἑλλήνων ὅπου γῆς.[1] Τὰ ἑκατομμύρια Ἑλλήνων ποὺ ἀναγκάστηκαν νὰ ξενιτευτοῦν ἀπ’ τὶς ἑστίες τους, κι ἀπ’ τὴ Μεγάλη Ἑλλάδα στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, εἶναι ἔγκλημα κατὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀντίστοιχα καὶ ἀπ’ τὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολὴ μὲ τὴ φοβερὴ προδοσία καὶ Μικρασιατικὴ καταστροφὴ τὸ ἔτος 1922, ὅπου στάλθηκε ὁ ἔνδοξος ἑλληνικὸς στρατὸς ἕως καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα γιὰ τὰ πετρέλαια τῆς Μοσούλης.
Κι ὅταν οἱ «φίλοι» φράγκοι μᾶς ἐγκατέλειψαν, ἐκδηλώθηκε ἡ βαρβαρότητα τῆς γενοκτονίας ἀπ’ τὸν Κεμὰλ (τὸν ὁποῖο ὁ Βενιζέλος πρότεινε γιὰ νόμπελ εἰρήνης, ποιὸν τὸν σφαγέα;) καὶ σφαγιάστηκαν οἱ Ἕλληνες σὰν τὰ ζῷα, κι ὅσοι σώθηκαν ἔφυγαν ἢ μὲ τὴ βία ὑποδουλώθηκαν. Τὰ κόκκαλά τους τὰ φόρτωσαν πουλώντας τα σὲ γαλλικὰ πλοῖα γιὰ καλλυντικά. Θυμᾶμαι μᾶς τὰ ἔλεγε μὲ πόνο τόσο ὁ γέροντας Παΐσιος στὴν Παναγούδα, ὅσο καὶ ὁ παππούς μου Ἀλέξιος Παναγόπουλος ὡς στρατιώτης τοῦ μηχανικοῦ ἕως ἔξω ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα καὶ αἰχμάλωτος στὴ Σμύρνη καὶ ὡς ἐκ θαύματος διασωθεὶς ἐπέστρεψε, γιὰ νὰ ζήσει ἕως τὰ 97 ἔτη καὶ νὰ μᾶς τὰ διηγηθεῖ διὰ ζώσης ὅτι στὴ Σμύρνη δὲν ἦταν συνωστισμὸς καὶ πράσινα ἄλογα, ποὺ ἰσχυρίζονται ἀδιάβαστοι καθηγητὲς πανεπιστημίων, ἐπιζήμιοι, γιὰ τὴ νέα γενιά μας.
Μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου λέγεται ὅτι γιατρεύονται οἱ πληγές, κι ἴσως νὰ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ κοινωνικὴ ἀλήθεια καὶ ἡ ἐπανένωση ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν Μεσογειακῶν Λαῶν καὶ Ἀποικιῶν, μὲ τὴ δημιουργία στὸ κέντρο τῆς Μεσογείου μίας μεγάλης Εὐρωπαϊκῆς Κρατικῆς καὶ Πολιτειακῆς Πραγματικότητας, ὅπως ὁραματίσθηκε ὁ Καποδίστριας. Ἆραγε μήπως εἶναι σήμερα πολιτισμικὰ καὶ κοινωνικὰ ἐφικτὸ νὰ γίνει αὐτὸ μία ἰσχυρὴ πραγματικότητα; Μήπως εἶναι κοινωνικὸ καθῆκον καὶ ἱερὸ στὴ μνήμη τοῦ κυβερνήτη, ἀλλὰ καὶ γεωπολιτικά, ἡ ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ ἑνωτικοῦ σκοποῦ σήμερα.
Μήπως ἡ δημιουργία μίας Ἑλληνικῆς Συνομοσπονδίας Εὐρωπαϊκῶν πληθυσμῶν ἐκ τῶν κρατῶν τῆς Μεσογείου μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴ συνέχεια τῆς δημιουργίας ἑνὸς Μεσογειακοῦ Εὐρωπαϊκοῦ αὐτόνομου μορφώματος καὶ ἰδεώδους, σύμφωνα μὲ τὸ ὅραμα τοῦ Ἰωάννου Καποδίστρια, θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀνησυχήσει; Ἡ Πολιτισμικὴ Πρωτεύουσα αὐτοῦ τοῦ γεωγραφικὰ καὶ γεωπολιτικὰ τεράστιου θαλάσσιου Μεσογειακοῦ Εὐρωπαϊκοῦ ἰδεώδους θὰ μποροῦσαν νὰ γίνει καὶ πάλι ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα καὶ οἱ Συρακοῦσες (ἢ τὸ Ναύπλιο τοῦ Καποδίστρια), οἱ ὁποῖες ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀρχαιοελληνικὴ πόλη καὶ στὴν κλασικὴ ἐποχή.
Σᾶς ἐρωτῶ μήπως εἶναι ἡ ὥρα νὰ πραγματοποιηθεῖ σήμερα τὸ ὄνειρο τοῦ ἀνιδιοτελῆ κυβερνήτη Ἰωάννου Καποδίστρια, τοῦ πρώτου κυβερνήτη τοῦ Νεοελληνικοῦ Κράτους (1828-1831), μὲ καταγωγὴ τῆς οἰκογένειάς του ἀπ’ τὴν Ἴστρα καὶ τὸ παραθαλάσσιο Κόπερ, σήμερα τῆς Σλοβενίας, σὲ ἀπόσταση ὁδικὴ 20 λεπτῶν ἀπὸ Τεργέστη. Ὁ ὁποῖος σχεδίαζε τὴ δημιουργία ἑνὸς τέτοιου κοινωνικὸ-πολιτικοῦ-κρατικοῦ Μεσογειακοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συνδέσμου ποὺ θὰ συμπεριλάμβανε τὴ Σικελία, τὴ Κάτω Ἰταλία, τὴν Ἑλλάδα, τὴ Κύπρο, ἀκόμα καὶ τὴ Σαρδηνία, ἔχοντας ὑπόψη τὸ πρότυπο τῆς ὀργάνωσης ποὺ ἐπέφερε ὁ ἴδιος στὴν Ἑλβετία μὲ τὰ καντόνια. Ἡ ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου ἐξυπηρέτησε κυρίως τὴν δίοδο τῆς Ἀγγλίας στὶς Ἰνδίες, ἐνῷ τὸ νέο-ἑλληνικὸ κράτος ἀναδείχθηκε ἀπὸ τὴ ρωσικὴ συνθήκη τῆς Ἀνδριανούπολης τὸ 1829.
Ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα σήμερα ἔχει ἀρκετὸ πληθυσμό, ὅπως τὸ ἴδιο καὶ στὴν ἀρχαιότητα, ὅπου οἱ πόλεις τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας, εἶχαν γίνει πιὸ πολυπληθεῖς σὲ ἀριθμὸ κατοίκων ἀπ’ τὶς πόλεις τῆς Μητέρας Ἑλλάδας. Ἕνα σπουδαῖο ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς Πανελληνικῆς καὶ Πανευρωπαϊκῆς Ἕνωσης θὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἡ κοινωνικὴ καὶ πολιτισμικὴ σύνδεση μὲ ὅλα τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀρχαῖο-ἑλληνικῶν μεσογειακῶν πληθυσμῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς Εὐρύτερης Διασπορᾶς, ὡς «μέγα τὸ τῆς θαλάσσης κράτος» τοῦ ὁράματος τοῦ Καποδίστρια. Θὰ μποροῦσε νὰ ἐξελιχθεῖ σὲ πολιτειακὸ ὀργανισμὸ καὶ συνομοσπονδία μὲ μέσα ὅλα τὰ σχεδὸν 120 ἑκατομμύρια Ἑλλήνων ποὺ ζοῦν σὲ ὅλο τὸν πλανήτη γῆ, ποὺ ἔχουν ἑλληνικὴ καὶ ἀρχαιοελληνικὴ καταγωγή, κι ἂς μὴ μιλοῦν σήμερα τὴν ἴδια γλῶσσα.
Ἐὰν αὐτὴ ἡ κοινωνικὴ πραγματικότητα γίνει γεωπολιτικὸ γεγονὸς μὲ γεωστρατηγικὸ ρόλο στὴ διευρυμένη Εὐρώπη τῶν Πολιτισμῶν καὶ τῶν Λαῶν, τὸ ἑλληνικὸ μεσογειακὸ κράτος, μέσα στὴν ἑλληνικὴ λίμνη τῆς μεσογείου εἶναι σημαντικό. Καθότι τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει ἐμφανιστεῖ ἕνας κοινωνικὸς ἀγώνας γιὰ τὴ προβολὴ καὶ πολιτισμικὴ ἀνεξαρτησία τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας καὶ τὴν αὔξηση τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτισμικῆς ἕνωσης μὲ τὴ Μητέρα Ἑλλάδα καὶ τὴ Κύπρο. Οἱ πνευματικὲς καὶ πολιτικὲς δυνάμεις ὠθοῦν στὴ νέα γεωπολιτικὴ τάξη, μὲ ἱστορικὲς ἀξίες, μὲ τὰ ἰδανικὰ τῆς ἀρετῆς ποὺ ἐπέλεξε ὁ γνωστὸς σὲ ὅλους μας ἥρωας Ἡρακλῆς, κι ὄχι τοῦ δρόμου τῆς κακίας.
Οἱ Ἐφιάλτες, οἱ Δοσίλογοι καὶ οἱ Νενέκοι ποὺ μᾶς πρόδωσαν, ἐξυπηρέτησαν βέβαια ὄχι δωρεάν, τὰ ξένα συμφέροντα. Ἀπαιτεῖται ἡ ἐνεργὴ συμμετοχὴ τῶν πολιτῶν στὰ κοινὰ εἰδικὰ σήμερα, μὲ ἐπαναφορὰ στοὺς νομικοὺς θεσμοὺς τοῦ συστήματος τῆς ἀρχαῖο-ἑλληνικῆς ὀργάνωσης τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἄμεσης Δημοκρατίας τῆς πόλης-κράτος. Ἐλεύθερες ὑπάρξεις καὶ ἐλεύθερα «πολιτικὰ ὄντα» κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη, σήμερα, γιὰ νὰ διαφωτιστεῖ καὶ νὰ διασωθεῖ καὶ πάλι ὁ νέος εὐρωπαϊκὸς καὶ ἑλληνικὸς κόσμος τῆς Εὐρώπης, κι ὄχι φιέστες σατανιστικὲς μὲ τὴν λήξη τῶν ὀλυμπιακῶν ἀγώνων στὸ Παρίσι τοῦ 2024, ποὺ ἀμαύρωσε τὸν τίτλο του ὡς πόλη τοῦ φωτός.
Ἡ ἀδελφότητα, ἡ ἐντιμότητα, ἡ ἀλήθεια, τὰ ἰδανικά, θὰ εἶναι πολὺ σημαντικὰ σὲ μία σύγχρονη εὐρωπαϊκὴ περιφέρεια. Ὁ ἀρχαιοελληνικὸς κόσμος ὑπῆρξε πάντα Φῶς τοῦ Κόσμου καὶ σταθεροποιητικὸ στοιχεῖο γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὴν Εὐρώπη. Στὴν ἐποχὴ τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης τῆς Ἑσπερίας, ἑκατοντάδες ἄνθρωποι στὴ Δύση ἔχασαν τὴ ζωή τους ἢ ταλαιπωρήθηκαν ἀπ’ τὸ φράγκικο θρησκευτικὸ φανατισμό, ἐνῷ τὴν ἴδια χρονικὴ στιγμὴ στὴ Μεγάλη Ἑλλάδα καὶ τὴ Μητέρα Ἑλλάδα ἡ ἀντίστοιχη πρακτικὴ θεωρήθηκε ξένη πρὸς τὰ ἑλληνικὰ ἤθη καὶ ἔθιμα καὶ δὲν προχώρησε στὴ κοινωνία. Παρότι στὴν νοτιοανατολικὴ Μεσόγειο ὑπῆρχε ὁ ἰσλαμικὸς φονταμενταλισμὸς κι ὁ σκοταδισμός, τὸ ἑλληνικὸ μέτρο καὶ ἡ ἁρμονία ἦταν ἡ ἰσορροπία ἀνάμεσα σὲ δύο κόσμους.
Τὰ κινήματα στὴ Magna Graecia δηλώνουν ὅτι ὅλοι μαζὶ μποροῦν νὰ συνεργαστοῦν γιὰ ἕνα γεω-πολιτισμικὸ κίνημα. Οἱ πολιτικὲς ταμπέλες τοῦ τύπου «δεξιός», «ἀριστερός», «κεντρῶος», κλπ., εἶναι σήμερα ταμπέλες ἄνευ οὐσίας, κι οἱ ὁποῖες ἁπλῶς δίχασαν, ἐπειδὴ ὠφελήθηκαν νενέκοι καὶ δοσίλογοι καὶ σήμερα κάποιοι ἀπ’ αὐτοὺς ὡς πολιτικοὶ μᾶς καταδυναστεύουν οἰκτρά.
Οἱ ἀρχαῖοι Πελασγοὶ κατοικοῦσαν καὶ στὶς δύο περιοχὲς τῆς Μεσογείου, οἱ Μινωίτες ἔκαναν ἀρκετὲς ἀποικίες στὴν Ἀπουλία καὶ τὴ Σικελία. Οἱ Μυκηναῖοι ἔφτιαξαν μικρὰ χωριὰ ὡς ἐμπορικοὺς σταθμοὺς ἀνεφοδιασμοῦ γιὰ τὰ πλοῖα τους πρὸς τὸ Νότο ἕως καὶ τὴ Δαλματία καὶ τὴν Ἀντιβάρη. Ὁ ἀποικισμὸς τῆς ἀρχαϊκῆς καὶ τῆς κλασσικῆς περιόδου, ὁδήγησε στὴν ἵδρυση περισσότερων ἀπὸ -80- πόλεων. Ἀρκετοὶ θὰ μετακομίσουν κι ἀπ’ τὴ Πελοπόννησο καὶ τὴν γενέτειρά μου Ἀχαΐα, ἔτσι ὥστε ἕως σήμερα νὰ διατηροῦν τὴν ὀνομασία «Ἀκτὴ τῶν Ἀχαιῶν», ποὺ εἶναι μία γεωγραφικὴ ἔκταση στὴ Σικελία ποὺ βλέπει πρὸς τὴ νῆσο Κέρκυρα. Ἡ ἐπέκταση τῶν Ἑλλήνων ἔγινε μὲ πλοῖα ἤδη ἀπ’ τὸν 7ο αἰῶνα πρὸ Χριστοῦ, ἀκόμα καὶ στὴν ἀρχαιοελληνικὴ πόλη Ἀντίβαρις καὶ τὴ πόλη τοῦ βασιλέα Κάδμου τὴ γνωστὴ Τίβατ καὶ τὴ Βουθόη τοῦ σημερινοῦ Μοντενέγρο καὶ τὸ Ντουμπρόβνικ καὶ τὸ Τσάβτατ (Ἐπίδαυρος).
Μὲ τὴ κυριαρχία τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ τὴ διοίκηση τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους ὡς χριστιανικοῦ κράτους μὲ ἀνεξιθρησκία καὶ σημαία τὸ Σταυρὸ «ἐν τούτῳ νίκα» (ποὺ σήμερα θέλουν νὰ βγάλουν ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα), ἡ Ἀδριατικὴ Θάλασσα θὰ μπορέσει νὰ ἔχει καὶ στὶς δύο ἀκτὲς τῆς Ἀδριατικῆς τοὺς ἑλληνικοὺς πληθυσμοὺς μικρὲς πόλεις-κράτη, μὲ ὀργανωμένους σταθμοὺς ἀνεφοδιασμοῦ πλοίων. Ἐπίσης, καὶ κατὰ τὴ περίοδο τῆς εἰκονομαχίας στὸ Βυζάντιο καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν πολέμων μὲ τοὺς Ἄραβες καὶ τοὺς Πέρσες θὰ βροῦν ἐκεῖ καταφύγιο πολλοὶ Ἕλληνες ἀπὸ τὴ μητέρα Ἑλλάδα. Ἀλλὰ καὶ ἀργότερα ἀπ’ τὴ πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης (1453) καὶ τὴ θυσία τοῦ Κων/νου Παλαιολόγου υἱοῦ τῆς Σέρβας Ἕλενας κατόπιν ἁγίας Ὑπομονῆς (ἡ κάρα της στὴ μονὴ ὁσίου Παταπίου Λουτράκι) καὶ κατόπιν λόγω τῆς Ὀθωμανικῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς χιλιάδες ἄνθρωποι ἀπ’ τὴ Μητέρα Ἑλλάδα, θὰ θελήσουν κατὰ καιροὺς νὰ καταφεύγουν γιὰ προστασία στὴ Μεγάλη Ἑλλάδα.
Ὁ λαὸς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας ἀνέδειξε μεγάλες μορφὲς τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ἐπιστήμης: Ἀρχιμήδης, Πυθαγόρας, Νοσσίς, Σαπφώ, Γοργίας, Ἐμπεδοκλής, Πλάτων, Φιλόλαος, Θεόκριτος, Στησίχορος, Αἰσχύλος, Ἵππασος, Ἀρχύτας, Ἡρόδοτος, Ξενοφάνης, Ἀλκμέων, Παρμενίδης, Ζήνων, Ζεῦξις, Ἀρχέστρατος, Ἀριστόξενος, Ζάλευκος, Χάρωνδας, Δημοκήδης καὶ τόσοι ἄλλοι καὶ ὁ γνωστὸς ἥρωας τῆς Σαλαμίνας ὁ Φαῦλος, ποὺ ἐπάνδρωσε τὰ πλοῖα του ἀπ’ τὸν Κρότωνα, γιὰ νὰ πάει νὰ βοηθήσει ἀποτελεσματικὰ στὴ Ναυμαχία τῆς Σαλαμίνας, ἐναντίον τῶν κατακτητῶν Περσῶν ποὺ ἤθελαν νὰ κυριεύσουν ὅλη τὴν Εὐρώπη.
Τὸ ἱστορικὸ ὄνομα «Μεγάλη Ἑλλάδα» δὲν καθιερώθηκε ἐντελῶς τυχαῖα. Οἱ Συρακοῦσες ὑπῆρξαν ἡ μεγαλύτερη καὶ ἡ πολυπληθέστερη πόλη, καθὼς καὶ ἡ ὡραιότερη πόλη τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ κόσμου στὴ Μεγάλη Ἑλλάδα. Οἱ πόλεις τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας εἶχαν ἀναρίθμητες πρωτιὲς στοὺς ἀρχαιοελληνικοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες καὶ στόλιζαν ὅλα τὰ Πανελλήνια Ἱερά τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας. Ὅσα καὶ νὰ παρουσιάσω ἐδῶ ἢ νὰ περιγράψω, δὲν θὰ μπορέσω ἄριστα νὰ ἀποδώσω τὸ ὑψηλὸ μεγαλεῖο τῶν ἱστορικῶν πόλεών τους καὶ τῶν ἱερῶν προγόνων τους, τὸ μεγαλεῖο αὐτὸ γνώριζε πολὺ καλὰ ὁ Ἰω. Καποδίστριας.
Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἀπ’ τοὺς πρώτους ποὺ ἀσπάστηκαν τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τὸν μεταλαμπάδευσαν σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη. Αὐτὸ τὸ μαρτυροῦν οἱ σπάνιοι πρωτοχριστιανικοὶ ναοὶ καὶ τὰ ἱστορικὰ καὶ τὰ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα. Μὲ τὸ διάταγμα τῶν Μεδιολάνων καὶ τὴν ἀνεξιθρησκία ἐπὶ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου μὲ τὴ σημαία τοῦ Σταυροῦ καὶ τὴν ἑδραίωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἔγιναν οἱ ὡραῖοι ἀρχιτεκτονικοὶ βυζαντινοὶ ναοί, μὲ τὴ ξεχωριστὴ καὶ ἰδιαίτερη τέχνη τους, καθὼς καὶ τὰ ξεχωριστὰ βυζαντινὰ μοναστήρια τους. Αὐτὸς ἦταν ὁ ἐπίσκοπος τῶν ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ βήματος, διότι ὁ ἐπίσκοπος καθόταν ἐντὸς καὶ ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τράπεζας. Σήμερα πῆραν τὰ ἄμφια τοῦ αὐτοκράτορα πέρα ἀπὸ τὸν ἐθνάρχη Πατριάρχη, καταχρηστικὰ ὁ κάθε τοπικὸς ἐπίσκοπος καὶ σοῦ λέει σήμερα βγάλτε τὸ Σταυρό, ἀπὸ τὸ ἱερὸ βῆμα, ἀντὶ νὰ σοῦ πεῖ ξαναφορῶ τὸ Φαιλόνιο.
Ἐκεῖ, ἀναδείχθηκαν οἱ μεγάλες μορφὲς τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος, ἕως καὶ τὴ βυζαντινὴ περίοδο. Μεταξὺ τῶν πολὺ γνωστῶν Ἁγίων συγκαταλέγονται ἡ Ἁγία Λουκία ἀπ’ τὶς Συρακοῦσες, ἡ Ἁγία Ἀγάθη ἀπ’ τὴ Κατάνη, ὁ Ἅγιος Νικόλαος στὸ Μπάρι ἀπ’ τὴ Μικρὰ Ἀσία, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἐπίσκοπος Μεθώνης ἀπ’ τὴ Μεσσήνη, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ἀπ’ τὴ Μεσσήνη, οἱ Ἅγιοι Γρηγόριος, Θεόδωρος καὶ Λέων ἀπ’ τὴ Σικελία, ὁ Ἅγιος Λέων ἀπ’ τὴ Καλαβρία, ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ἀπ’ τὸ Ταυρομένιο, ὁ Ἅγιος Νικήτας, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀπ’ τὴ Σικελία ἢ τὴ Καλαβρία, ὁ Ἅγιος Νικηφόρος Ἑξακιονίτης, ὁ Ἅγιος Νίκων ἀπ’ τὴ Νάπολη, ὁ Ἅγιος Παῦλος ἀπ’ τὴ Σικελία ἀργότερα ἐπίσκοπος Κορίνθου, ὁ Ἅγιος Πέτρος ἀπ’ τὴ Σικελία ἀργότερα ἐπίσκοπος στὸ Ἄργος, ὁ Ἅγιος Πέτρος ἀπ’ τὶς Συρακοῦσες, ὁ Ἅγιος Συμεὼν ἀπ’ τὶς Συρακοῦσες, οἱ Ἅγιοι Φιλάδελφος καὶ Ἀλφειός. Ἀρκετοὶ ἀπ’ τὴ Μεγάλη Ἑλλάδα πέρασαν στὴ Μητέρα Ἑλλάδα, ὅπου ἔζησαν καὶ ἁγίασαν μὲ τὸν ὑποδειγματικὸ βίο τους. Ὅταν δυστυχῶς σὲ ὅλη τὴ Μητέρα Ἑλλάδα ὑπῆρχε τότε ἡ δυσβάστακτη Τουρκικὴ Ὀθωμανικὴ σκλαβιὰ γιὰ 400-500 χρόνια.
Αὐτὸς ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ γνώση ποὺ διέδωσε ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα πρὸς τὴ Δυτικὴ Εὐρώπη, θὰ πρέπει μία μέρα νὰ τοὺς ἀναγνωρισθεῖ ἀπὸ τὰ θεσμικὰ ὄργανα τῆς Εὐρώπης. Θὰ πρέπει μία μέρα ὁ πολιτισμένος κόσμος τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἀξία τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας καὶ τὴ προσφορά της, γιὰ τὴν ἐπιστήμη, τὴν κοινωνία καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης.
Τὸ γνωστὸ Βασίλειο τῶν Δύο Σικελιῶν, ἦταν ἀπ’ τὰ πιὸ προηγμένα Εὐρωπαϊκὰ Κράτη μέσα στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη, μὲ τὶς ἀναρίθμητες πρωτιὲς γιὰ τοὺς τομεῖς τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς οἰκονομίας, γιὰ βιομηχανικὴ ἀνάπτυξη τὸ 1856, μὲ φωτισμὸ ἀερίου, τὸ πρῶτο σιδηρόδρομο μέσα στὴν ἰταλικὴ χερσόνησο τὸ 1860, μὲ ὑψηλὸ ποσοστὸ ἰατρῶν, θεάτρων, ἐφημερίδων, τυπογραφικῶν οἴκων, μουσικῶν ᾠδείων, τὴ πρώτη κρεμαστὴ γέφυρα στὸ ποταμὸ Garigliano, μὲ φορολογικὸ σύστημα μὲ τὴ χαμηλότερη φορολογικὴ ἐπιβάρυνση μέσα στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη, μὲ δικές τους κρατικὲς τράπεζες, μέχρι τὸ κοινωνικὸ-οἰκονομικὸ κρὰχ τὸ 1861, μὲ πολεμικὲς συγκρούσεις. Ὅλα αὐτὰ τὰ γνώριζε ὁ Ἰω. Καποδίστριας γι’ αὐτὸ ὁραματίστηκε τὸ Ἑλληνικὸ Μεσογειακὸ Κράτος, νὰ λειτουργεῖ ὑπὸ τύπο καντονίων Ἑλβετίας. Σὲ καμία χώρα τοῦ κόσμου δὲν ὑπῆρξε τόσο ἄνιση καὶ ἄδικη κατανομὴ τῶν κρατικῶν κονδυλίων ὅσο στὴν νότια Ἰταλία, γι’ αὐτὸ ἀρκετοὶ προτιμοῦσαν νὰ φεύγουν γιὰ τὴν Ἀμερική.
Σήμερα, ἴσως θὰ πρέπει νὰ ἐπανασυνδεθοῦν καὶ νὰ πρωταγωνιστήσουν καὶ πάλι γεωπολιτικά, οἰκονομικά, πολιτισμικὰ καὶ κοινωνικὰ μέσα στὴν ἑνωμένη Εὐρώπη. Ὡς πρῶτο βῆμα θεωροῦμε ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀποκτήσουν τὴν αὐτονομία τους, τὴν αὐτοδιάθεσή τους, ὡς περιοχὴ καὶ στὴ συνέχεια καὶ ὡς μία μορφὴ αὐτόνομης ἀνεξάρτητης νομικῆς ὀντότητας μέσα στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση.
Ὀφείλουμε νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἐπανένωση τῶν κομματιῶν τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου μέσα στὴν ἑνωμένη Εὐρώπη, ὅπως κι ὁ Ρήγας Φεραῖος ποὺ προσπάθησε μὲ τὴ ζωή του γιὰ τὴ Διαβαλκανικὴ Κοινοπολιτεία τῶν Λαῶν ποὺ εἶχαν βρεθεῖ ὑπὸ τὴ κυριαρχία τῶν Ὀθωμανῶν. Ἐπίσης ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ὡς ἀρχιστράτηγος τῶν Ἑλλήνων στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 κατὰ τοῦ Ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ, σημείωνε: Ὅταν ἐμεῖς ξεκινήσαμε, δὲν ρωτήσαμε ἂν ἔχουμε χρήματα, ἂν ἔχουμε ὅπλα, ἂν ἔχουμε βόλια. Ἀλλὰ σὲ ὅλους μαζὶ δημιουργήθηκε ἔντονη ἡ ἐπιθυμία γιὰ τὴν Ἐλευθερία[2] καὶ σήμερα τολμοῦν κάποιες ἢ κάποιοι νὰ λένε ὅτι ὁ Κολοκοτρώνης εἶχε ἰδιοτέλεια καὶ ὁ Μακρυγιάνης ἦταν τοκογλύφος, κι αὐτοὶ μαθαίνουν τὰ παιδιά μας ἐπιστῆμες, ἐρωτῶ; Τὸ ὅτι οἱ Βαυαροὶ γκρέμισαν 400 μοναστήρια, τὸ ὅτι ἔκλεισαν σὲ φυλακὲς τὸν ἅγιο μοναχὸ Παπουλάκο τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, τὸν λόγιο Κοσμᾶ Φλαμιάτο, τὸν ἀρχιμ. Ἰγνάτιο Λαμπρόπουλο, δὲν τοὺς ἀπασχολεῖ; Οὔτε τὸ ὅτι, οὔτε ἕνας, ἀπὸ τοὺς τρεῖς βαυαροὺς ἀντιβασιλεῖς δὲν ἦταν Ἕλληνας, οὔτε αὐτὸ τοὺς ἀνησυχεῖ, τοὺς δοσίλογους; Ἀλλὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς νερολόγους καὶ ἀερολόγους «ἐπιστήμονες» τοὺς ἀπασχολεῖ ἡ πατρίδα, ὅμως ἀδιαφοροῦν, γιὰ τὸ ὅτι οἱ πρόγονοί μας καὶ ὁ Ἰω. Καποδίστριας ἔπεσαν πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος καὶ οἱ ἴδιοι θεμελίωσαν μὲ τὸ αἷμα τους, τὸ προοίμιο τοῦ Συντάγματος νὰ εἶναι στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Μία σημαντικὴ συμμετοχὴ ἐκ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας (Καταντζάρο), στὴ Διάσκεψη Πρυτάνεων Ἰταλικῶν Πανεπιστημίων (CRUI), ἀπ’ τὸ Ὑπουργεῖο Πανεπιστημίων καὶ Ἔρευνας τῆς Ἰταλίας, στὶς 20 Μαρτίου 2024 γιὰ τὴ Διεθνῆ Ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν ἑορτασμὸ τῆς γνώσης, τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς ἐκπαίδευσης, μὲ τίτλο: «Ἀπὸ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας, στὸ μέλλον τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας».[3] Τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας (UMG = University Magna Graecia) συμμετεῖχε σὲ αὐτή, γιὰ νὰ μοιραστεῖ τὴ πανεπιστημιακὴ γνώση καὶ τὴν ἰδέα γιὰ τὸν εὐρωπαϊκὸ καὶ ἑλληνικὸ πολιτισμό, ὅπως ἀνέφερε ὁ Πρύτανης Gianni Cuda (=Γιάννης Γούδας), θέλοντας νὰ εὐχαριστήσει τὴ πρόεδρο τῆς CRUI, πρόεδρο Giovanna Iannantuoni.
Ἀλλὰ καὶ γεωπολιτικὰ καὶ ἱστορικὰ ἡ πόλη τοῦ Κρότωνα, ποὺ κάποτε ἦταν ἡ πρωτεύουσα τῆς Magna Graecia, κι ἂς τὸ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἦταν τὸ σπίτι τοῦ πρώτου Πανεπιστημίου τῆς Δύσης, δηλαδὴ τῆς φωτεινῆς Πυθαγόρειας σχολῆς τοῦ 6ου αἰώνα π.Χ., ὅπου ὁ φιλόσοφος Πυθαγόρας ἀπὸ τὴ νῆσο Σάμο δίδαξε στοὺς σπουδαστές του τὰ μυστικὰ τῆς γνώσης καὶ τοῦ κόσμου. Στὸν Κρότωνα ἐμφανίστηκε ὁ φιλόσοφος καὶ ἰατρὸς Ἀλκμαίων, ὁ ὁποῖος ἀνατέμνοντας ἀνατομικὰ τὰ πτώματα, ἀνακάλυψε ὅτι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἦταν ἡ καρδιά, ἀλλὰ ὁ ἐγκέφαλος, μετατρέποντας τὴν ἰατρικὴ σὲ ἐπιστήμη καὶ ὄχι σὲ μαγεία.
Ἡ πόλη τοῦ Κρότωνα ἦταν ποὺ γέννησε τὸν μεγάλο ἰατρὸ καὶ χειρουργὸ τὸ Δημοκήδη, γιὸ τοῦ Καλλιφώντα ἱερέα τοῦ Ἀσκληπιοῦ στὴ Κνίδο, ποὺ φοίτησε στὴ Πυθαγόρεια ἰατρικὴ σχολὴ τὴν «καλύτερη στὸν ἑλληνικὸ κόσμο». Ὁ Δημοκήδης θεράπευσε τὸν γνωστὸ Πέρση βασιλιὰ Δαρεῖο Α’ ἀπὸ τὴ νόσο γιὰ τὸ διάστρεμμα, καὶ ἀργότερα θεράπευσε τὴ σύζυγό του Ἄτοσσα, ἡ ὁποία ἔπασχε ἀπὸ ἀσθένεια τοῦ μαστοῦ.
Θὰ ἦταν παράληψη νὰ μὴν ποῦμε κάτι καὶ γιὰ τὸν μεγάλο φιλόσοφο, ἀστρονόμο, μαθηματικὸ Φιλόλαο, Πυθαγόρειο σπουδαστὴ τῆς δεύτερης γενιᾶς, κατὰ τὸν Διογένη Λαέρτιο. Οἱ ἀριθμητικὲς σχέσεις μεταξὺ τῶν πλανητῶν ἀποτελοῦσαν τὴν ἁρμονία, μία τέλεια τάξη, ἀντιληπτὴ ἀπ’ τὰ πιὸ ἀνεπτυγμένα μυαλὰ ὡς ἠχητικὴ νοημοσύνη, ποὺ ὀνομάζεται ἐπίσης μουσικὴ τῶν σφαιρῶν.
Ἴσως νὰ εἶναι κοντὰ ἡ ἡμέρα ὅπου ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα πάλι θὰ ἀναπνεύσει τὸν καθαρὸ ἀέρα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς Πολιτισμικῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἀνεξαρτησίας, ἐὰν ὑποστηριχθεῖ ἀπὸ τὰ θεσμικὰ ὄργανα τῆς Εὐρώπης. Τὸ ὄνειρο τοῦ ἀνιδιοτελῆ κυβερνήτη Ἰω. Καποδίστρια γιὰ τὸ Μέγα Κράτος τὸ τῆς Θαλάσσης, γιὰ τὴν «Μεσογειακὴ Συνένωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ» καὶ τῆς ἑλληνικῆς Διασπορᾶς, νὰ βρεῖ τόπο καὶ χῶρο στὸ σήμερα.
Τὸ καποδιστριακὸ ὅραμα καὶ Σύνταγμά του ποὺ ἔμεινε σχέδιο στὰ χαρτιά του νὰ βρεῖ ἔστω καὶ σήμερα τὴν ἐφαρμογή του. Ἐλπίζοντας σὲ ἕνα καλύτερο εὐρωπαϊκὸ αὔριο γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ καὶ τὴ Μεγάλη Ἑλλάδα καὶ τὴν εὐόδωση τοῦ κοινοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἀγώνα. Τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας (UMG = University Magna Graecia) συμμετέχει σὲ τέτοιες εὐκαιρίες, γιὰ νὰ μοιραστεῖ τὴ πανεπιστημιακὴ γνώση καὶ τὸν εὐρωπαϊκὸ καὶ ἑλληνικὸ πολιτισμὸ σὲ μία κρίσιμη γεωστρατηγικὴ καὶ γεωπολιτικὴ στιγμὴ γιὰ τὸ μέλλον τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, γιὰ τὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό, τὴν εὐρωπαϊκὴ κοινωνία τὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη καὶ τὸ Μέγα τὸ τῆς Θαλάσσης Κράτος τοῦ Ἰω. Καποδίστρια (ποὺ γι’ αὐτὸ τὸν δολοφόνησαν, νὰ μὴ ψηφίσει τὸ σύνταγμά του καὶ νὰ μὴ κάνει μεγάλη καὶ ὀργανώσει στὴ μεσόγειο τὴν νέα-Ἑλλάδα, ὅπως τὰ καντόνια στὴν Ἑλβετία) καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Παγκόσμιο Ἰδεῶδες γίνει πρότυπο κράτος παγκοσμίως μὲ τὸν Ἑνωτικὸ Μεσογειακὸ Ἑλληνισμό, μέσα στὴ μεγάλη ἑλληνικὴ λίμνη τῆς Μεσογείου. Καλοῦμε ὅλους τοὺς ἐπιστήμονες ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὸν ἀνιδιοτελῆ κυβερνήτη μας Ἰω. Καποδίστρια νὰ ἀφυπνίσουν τὸ λαό μας καὶ νὰ ὑλοποιήσουν τὴν ὕστατη ἐπιθυμία του καὶ τὸ ὅραμά του ἔστω καὶ σήμερα, γιὰ τὴν Εὐρώπη, γιὰ τὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸν κόσμο ὅλο. Οἱ Ἕλληνες νὰ πάρουν τὸ μέλλον καὶ τὴν τύχη τους στὰ χέρια τους, ὄχι ἄλλο πιὰ σὲ δοσίλογους, νενέκους καὶ ἐφιάλτες, ἀρκετὰ μᾶς ἀφαίμαξαν σὲ ξένους πολέμους καὶ σὲ θαλασσοδάνεια, οἰκονομικά, κοινωνικὰ καὶ ἐθνικά.
Βιβλιογραφία:
• Ἀλεξιάδου Σ. Γεωργ., Ἀρχαῖον Ἑλληνικὸν Δίκαιον, Σάκκουλα, Ἀθῆναι, 1989. •Βαβούσκου Ἀν. Κων., Ἱστορία Ἑλληνικοῦ καὶ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου, Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη, 1980. • Νάκου Γεωργίου, Ἱστορία Ἑλληνικοῦ καὶ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου (Τεῦχ. Β’ καὶ Α’), University Studio Press, Thessaloniki 1990. • Παναγόπουλου Ἀλέξιου, Ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα χθὲς καὶ σήμερα, Ἰνστιτοῦτο Κοινωνικῶν Σπουδῶν, Παν/μίου Βελιγραδίου, 2024. • Παναγόπουλος Ἀλέξιος, Ὁ νομοθέτης Χάρωνδας, Διεθνὲς Συνέδριο Ἕνωσης Ποινικολόγων Σερβίας, 2024. • Πανταζόπουλου Ἰ. Νικ., Ἱστορικὴ εἰσαγωγὴ εἰς τὰς πηγὰς τοῦ Ἑλληνικοῦ Δικαίου, Θεσσαλονίκη, β’ ἔκδ., 1968. • Πετρόπουλου Ἀ. Γ., Ἱστορικὴ εἰσαγωγὴ εἰς τὰς πηγὰς τοῦ Ἑλληνικοῦ Δικαίου, Ἀθῆναι, 1961. • Τριανταφυλλόπουλου Κ. Ἰω., Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ Δίκαια, 1. Ἀθῆναι, 1968. Τοῦ ἰδίου, Εἰσαγωγὴ εἰς τὸ μάθημα τῆς ἱστορίας τοῦ Δικαίου καὶ εἰδικώτερον τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ Δικαίου, ΕΕΝ 28/1961. •Χριστοφιλόπουλου Α. Π., Δίκαιον καὶ Ἱστορία, Ἀθῆναι 1973.
Σημειώσεις:
[1] Ὁ γράφων ἔκανε εἰσήγηση γιὰ τὴν ἑλληνικὴ ἑνωτικὴ εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ καὶ σημασία τῆς Magna Graecia στὶς 9.9.2023, στὸ ἀμφιθέατρο τοῦ Archivi di Stato τοῦ Δήμου τῆς Νάπολης – Ἰταλία. Καθὼς καὶ γιὰ τὸ Σύνταγμα ποὺ ἑτοίμαζε ὁ Ἰω. Καποδίστριας γιὰ τὸ Μέγα τὸ τῆς Θαλάσσης νέο-Ἑλληνικὸ Κράτος μὲ Κύπρο, μητέρα Ἑλλάδα, μεγάλη Ἑλλάδα καὶ Σαρδηνία. [2] «Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἄρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις, ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση» καὶ σοῦ λένε σήμερα ὅτι ὁ Κολοκοτρώνης εἶχε ἰδιοτέλεια ἢ ὁ Μακρυγιάννης ἦταν τοκογλύφος καὶ διδάσκουν στὰ παιδιά μας τὸ δηλητήριο μὲ χρήματα τοῦ δημοσίου φόρου. [3] web.unicz.it
* Εὐρωπαϊκῆς Ἀκαδημίας τῶν Ἐπιστημῶν & Τεχνῶν,, Σάλτζμπουργκ – Αὐστρίας (τάξης: πολιτικῶν καὶ νομικῶν ἐπιστημῶν). Σλαβικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν, Παιδείας, Πολιτισμοῦ & Τέχνης, Μόσχας – Ρωσίας. Σλαβικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν, Βελιγραδίου – Σερβίας. Δρ. Θεολογίας, Δρ. Βιοηθικῆς καὶ Καθηγητὴς Δρ. Πολιτικῶν/Νομικῶν ἐπιστημῶν, fpsp Πανεπιστημίου Οὔνιον Νίκολα Τέσλα, μὲ Μεταδιδακτορικὰ καὶ Δίπλωμα Ὑφηγεσίας.