Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Τσαγκάρης, Ὑπ. Δρ. Θεολογίας
1ον
«Εἶναι πανάρχαια ἐμπειρία: Ὅποιος θέλει νὰ προσφέρει κάτι στὸ βωμὸ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἄνθρωπο, θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀποφασισμένος νὰ θυσιάσει καὶ τὸν ἑαυτό του. Ἡ μεγάλη ἀγάπη ἀπαιτεῖ καὶ μεγάλη θυσία… Ὅσοι προσφέρουν ἀληθινὴ ἀγάπη, ἀγάπη δηλαδὴ μαζὶ μὲ ἀλήθεια, θὰ πρέπει νὰ ξέρουν πὼς ζοῦν ἐπικίνδυνα… Ὁ ἐπαναστάτης πρέπει νὰ περιμένει τὴν ἐκτέλεσή του, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, ὄχι τὴν εὐγνωμοσύνη τοῦ ὄχλου… Ὁ σωτήρας, αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ ἀλλάζει πραγματικὰ τὸν κόσμο, δὲ μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι καὶ σταυρωμένος. Ὁ ἥρωας θὰ πεθάνει μόνος. Τὸ μνημεῖο γιὰ τὸν εὐεργέτη θὰ χτιστεῖ πολὺ ἀργότερα, πολλὲς φορὲς μὲ τὶς πέτρες, ποὺ χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως γιὰ τὸ λιθοβολισμό του».(1) Φιλοσοφημένα λόγια φιλόσοφου νοῦ, ποὺ στὴν περίπτωση τοῦ Κωνσταντίνου Κατσίφα, τὸ μνημόσυνο τοῦ ὁποίου τελοῦμε, βρίσκουν τὴν πλήρη δικαίωσή τους, διότι ὁ Κωνσταντῖνος Κατσίφας ἔτρεφε ἀπεριόριστη ἀγάπη γιὰ τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὴ σκλαβωμένη Βόρειο Ἤπειρο, τὴν μάνα Ἑλλάδα, τὴ σημαία τῆς πατρίδας του καὶ τὴν πίστη του καὶ γι’ αὐτὰ θυσίασε ἡρωικὰ τὴν ἴδια του τὴ ζωή. Ὅμως, λέει ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, «Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρήσια, δὲν πεθαίνουν. Ἂν δὲν ὑπάρχει ἡρωισμός, δὲ γίνεται τίποτε. Καὶ νὰ ξέρετε, ὁ πραγματικὰ πιστὸς εἶναι καὶ γενναῖος…»(2).
Ὁ Κωνσταντῖνος λοιπόν, τὸ πρωινὸ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 2018, ἔβγαλε τὸ σταυρό του, τὸν ἄφησε στὴ μάνα του καὶ ἀνέβηκε στὸ βουνὸ κι ἐνῷ θὰ μποροῦσε νὰ διαφύγει, προτίμησε, χωρὶς νὰ κάνει κανένα κακό, σ’ ἕνα γυμνὸ ἀπὸ δένδρα καὶ βράχια τόπο, ἐκεῖ ὄρθιος, ἄοπλος, νὰ ἀνοίξει τὰ χέρια του, μὲ γενναιότητα νὰ προτάξει τὸ στῆθος του στοὺς δολοφόνους του καὶ βροντοφωνάζοντας «Ζήτω ἡ Ἑλλάδα», «Ζήτω ἡ Βόρεια Ἤπειρος», νὰ ἐκτελεστεῖ.(3) Ἡ ἐκτέλεσή του θὰ στιγματίζει παντοτινὰ τοὺς δολοφόνους του ἀλλὰ καὶ ὅσους σιωποῦν μπροστὰ στὸ ἔγκλημα αὐτό, ἐγκλωβισμένοι στὸν ἐγωισμό τους, στὸ συμφέρον τους, στὸ βόλεμά τους καὶ στὶς ἰδεοληψίες τους.
Ὁ Κωνσταντῖνος εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔχασε τὴ θνητὴ ζωή του, ὅμως κέρδισε τὴν ἀθανασία, δίνοντας τρανὸ παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς καὶ γιατί πεθαίνουν οἱ Ἕλληνες, καὶ ἀναδεικνύοντας, συνάμα, τὸ ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τὶς δραματικὲς συνθῆκες ζωῆς τῶν Βορειοηπειρωτῶν.
Ὁ μαρτυρικὸς θάνατός του, ἀλλὰ καὶ τὸ χαμόγελό του καὶ ἡ ἤρεμη καὶ γαλήνια ἔκφραση τοῦ νεκροῦ προσώπου του, τὰ ὁποῖα διατηρήθηκαν μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς ταφῆς του (ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων, 08-11-2018), ἕντεκα μέρες δηλαδὴ μετὰ τὴν δολοφονία του (28-10-2018), συγκλόνισαν τὸ πανελλήνιο.
Ὁ ἀδόκητος θάνατος αὐτοῦ τοῦ νέου μίλησε στὴν καρδιὰ ὅλων τῶν Ἑλλήνων, δημιούργησε πρωτόγνωρα συναισθήματα, ξύπνησε πολλοὺς ἀπὸ τὸ λήθαργο τοῦ ὠχαδελφισμοῦ. Εἶναι πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ζηλεύουν τέτοιο θάνατο, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔτρεξαν νὰ σκυλεύσουν τὴ μνήμη του, περιυβρίζοντας τὸν νεκρὸ καὶ ἀρνούμενοι νὰ ἀναγνωρίσουν τὰ ἀνδραγαθήματα τοῦ ἥρωα. Ἐνοχλεῖ ὁ ἥρωας, διότι μὲ τὶς πράξεις του, ξεγυμνώνει τὴ ζωή μας ἀπὸ τὰ τιποτένια προσχήματα, μὲ τὰ ὁποῖα τὴν περιβάλλουμε, φέρνει στὴν ἐπιφάνεια τὴν μηδαμινότητά μας. Ἐκεῖνοι ποὺ τὸν κατηγόρησαν, ὅμως, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν ὅσα τοῦ καταμαρτυροῦν, θὰ πρέπει, ἴσως, νὰ κοιταχτοῦν στὸν καθρέφτη τους.
Ὁ Κατσίφας ἦταν καὶ ζοῦσε ὡς ἕνα ἁπλὸ παιδὶ τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ἔμελλε νὰ γίνει ἐκεῖνος ποὺ ἑκούσια σήκωσε τὸν σταυρὸ τοῦ μαρτυρίου καὶ πῆρε ἐπάνω του ὅλα «τὰ πάθια» τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ ἑλληνισμοῦ. Καὶ ὅπως «δὲν ἔχουν ποτὲ τελειωμὸ τὰ πάθια καὶ οἱ καημοὶ τοῦ κόσμου»(4), ὅμοια δὲν ἔχουν τελειωμὸ καὶ οἱ ἥρωες. Προστέθηκε ἔτσι καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Κατσίφας στὴ χορεία τῶν σύγχρονων ἡρῴων-μαρτύρων τοῦ ἔθνους μαζὶ μὲ τοὺς Τάσο Ἰσαάκ, Σολωμὸ Σολωμοῦ, Παναγιώτη Βλαχάκο, Ἕκτορα Γιαλοψό, Χριστόδουλο Καραθανάση, Κώστα Ἡλιάκη, Ἀριστοτέλη Γκούμα, κ.ἄ., στὰ φέρετρα τῶν ὁποίων ἀκούμπησε καὶ ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα.
Ὑποσημειώσεις
1. Παπαπέτρου Ἐ. Κωνσταντῖνος, «Προσβάσεις Β΄, Ζητήματα ἀπολογητικῆς Θεολογίας καὶ φιλοσοφικῆς κριτικῆς τοῦ καιροῦ μας», Ἀθήνα 2018, σσ. 199 – 200. 2. «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, Τόμος Β, Πνευματικὴ Ἀφύπνιση», σ. 205. 3. Δὲ χρειάζεται κανένα βίντεο, ἀκούστηκαν δύο σφαῖρες μόνο – Ἐκτελέστηκε ἄοπλος χωρὶς νὰ ἀπειλεῖ κανένα! fanaripress.gr 4. Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος, «Τὸ μοιρολόγι τῆς φώκιας», ebooks.edu.gr 5. Τὸ Ἑλληνικὸ κράτος, τὴν περίοδο 1904-1908, ταλαιπωρημένο ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις στὸ Κρητικὸ ζήτημα καὶ τὴν ἧττα τοῦ πολέμου τοῦ 1897, οἰκονομικὰ καχεκτικό, στρατιωτικὰ ἀνίσχυρο, πολιτικὰ ἀπομονωμένο, ἀκολουθεῖ τὴν τακτικὴ τὴν ἐπονομαζόμενη, τῆς «ἀψόγου στάσεως» ἔναντι τῆς Τουρκίας καὶ ἀργεῖ νὰ προσφέρει βοήθεια στοὺς Μακεδονομάχους ἥρωες ποὺ ἀγωνίζονταν ἐναντίον Βουλγάρων κομιτατζήδων, Τούρκων, Ρουμάνων καὶ Σέρβων.