Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος δὲν λησμονεῖ μόνον τὸ κυριακὸν λόγιον «πῦρ ἦλθον βαλεῖν» (ὄχι βεβαίως ὡς πολεμικὴν ἰαχήν, ἀλλὰ ὅτι ἡ Ἀλήθεια ἀναγκαστικῶς συγκρούεται μὲ τὸ ψεῦδος τῶν θρησκειῶν), ἀλλὰ φαίνεται νὰ ἀσπάζεται τελικῶς τὴν παπικὴν ἀντίληψιν ὅτι ὁ κτιστὸς πεπτωκώς κόσμος δύναται νὰ πορευθῆ ἀφ’ ἑαυτοῦ πρὸς τὴν εἰρήνην, ἀντιθέτως μὲ τὴν ὀρθόδοξον θεολογίαν, ἡ ὁποία διαβλέπει αὐτὴν ὡς προαγομένην διὰ τῆς ἀκτίστου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Παραθέτομεν ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν «Πατριαρχικὴν Ἀπόδειξιν» τῶν Χριστουγέννων:
«Ποτὲ εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ εἰρήνη μεταξὺ τῶν λαῶν δὲν ὑπῆρξεν αὐτονόητος κατάστασις, ἀλλὰ ἦτο πανταχοῦ καὶ πάντοτε ἀποτέλεσμα ἐμπνευσμένων πρωτοβουλιῶν, γενναιότητος καὶ αὐτοθυσίας, ἀντιστάσεως εἰς τὴν βίαν καὶ ἀπορρίψεως τοῦ πολέμου ὡς μέσου λύσεως διαφορῶν, διαρκής ἀγὼν διὰ τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν προστασίαν τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας. Ἡ συμβολὴ των εἰς τὴν εἰρήνην καὶ τὴν καταλλαγὴν ἀποτελεῖ πρώτιστον κριτήριον τῆς ἀξιοπιστίας τῶν θρησκειῶν. Ἀναμφιβόλως, εἰς τὰς θρησκευτικάς παραδόσεις ὑπάρχουν κίνητρα ὄχι μόνον διὰ τὴν ἐσωτερικὴν εἰρήνην, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν προαγωγὴν καὶ τὴν ἐγκαθίδρυσιν τῆς εἰρήνης τῆς κοινωνίας, διὰ τὴν ὑπέρβασιν τῆς ἐπιθετικότητος εἰς τὰς σχέσεις τῶν ἀτόμων καὶ τῶν λαῶν. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντικὸν εἰς τὴν ἐποχήν μας, κατὰ τὴν ὁποίαν προβάλλεται ἡ ἄποψις ὅτι ἡ εἰρήνη θὰ προέλθη ὡς ἀποτέλεσμα τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως, τῆς ἀνόδου τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου, τῆς προόδου τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, διὰ μέσου τῆς ψηφιακῆς ἐπικοινωνίας καὶ τοῦ διαδικτύου. Ἔχομεν τὴν βεβαιότητα, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξη εἰρήνη τῶν λαῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν, χωρὶς τὴν εἰρήνην τῶν θρησκειῶν, χωρὶς τὸν διάλογον καὶ τὴν συνεργασίαν των. Ἡ πίστις εἰς Θεὸν ἐνισχύει τὸν ἀγῶνα δι’ ἕνα κόσμον εἰρήνης καὶ δικαιοσύνης, ἀκόμη καὶ ὅταν ἡ προσπάθεια αὐτὴ εὑρίσκεται ἐνώπιον ἀνυπερβλήτων, κατ’ ἄνθρωπον, ἐμποδίων. Πάντως, εἶναι ἀπαράδεκτον, ἐκπρόσωποι θρησκειῶν νὰ κηρύσσουν φανατισμὸν καὶ νὰ ἀναρριπίζουν τὴν φλόγα τοῦ μίσους».