Ὑπόμνησις Ἱερατικῶν καθηκόντων – 2ον

Share:

2ον

  Τὸ ἔργο τοῦ ἐπισκόπου εἶναι μεγάλο καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καλό. Ὅμως ἡ καλὴ ἐπιθυμία ἀπὸ τὸν ὑποψήφιο πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἀρετές. Ἄν μὲ ταπείνωση στοχαστεῖ τὸ πλῆθος ἀρετῶν ποὺ πρέπει νὰ ἔχει, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ γίνει  διστακτικὸς  νὰ  δε­χθεῖ τὸ καλὸ ἔργο,  ποὺ εἶναι βαρύτατο, πολυεύθυνο καὶ πολυμέριμνο, ποὺ σημαίνει διαρκῆ θυσία γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Στὴν ἐποχή μας ὑπάρχουν ἑκατοντάδες ὑποψήφιοι, οἱ ὁποῖ­οι καταφλέγονται ἀπὸ τὴν καλὴ ἐπιθυμία, χωρὶς νὰ συνειδητοποιοῦν ὅτι πρέπει νὰ σηκώσουν μεγάλο βάρος, τὸ ὁποῖο ὑπερβαίνει τὶς δυνάμεις τους καὶ οἱ εὐθύνες τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐὰν δὲν ἀνταποκριθοῦν

στὰ καθήκοντά τους, θὰ εἶναι μεγάλες. Δυστυχῶς, ἀπὸ πολλοὺς πρὸς ἀρχιερατείαν ὑποψηφίους ἀπουσιάζουν τέτοιες σκέψεις, ὅπως λείπει καὶ ἡ συν­αίσθηση τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος καὶ ὅλα τὰ βλέπουν μὲ βάση τὸ κοσμικὸ φρόνημά τους. Δὲν εἶχαν τὴν εὐκαιρία, ἢ ὀρθότερα δὲν ἐπεδίωξαν, νὰ γνωρίσουν ἁγίους γέροντες καὶ νὰ μιλήσουν μαζί τους γιὰ τὴν καλή τους ἐπιθυμία νὰ γίνουν ἀρχιερεῖς καὶ νὰ πάρουν τὶς πνευματικὲς ἀρχὲς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσουν καὶ ἂν ἦταν θέλημα Θεοῦ, θὰ πρα­γματοποι­οῦνταν καὶ ἡ καλή τους ἐπιθυμία, χωρὶς φυσικὰ παρεμβάσεις ἄλλων ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ χωρὶς ψεύτικο δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντι στοὺς ἐκλέκτορες συνοδικοὺς ἀρχιερεῖς.

* * *

  Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ κυριαρχεῖ στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ κάθε ἐπισκόπου καὶ κάθε ἱερέα, εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο νὰ σώσει τοὺς ἁμαρτωλούς, νὰ σώσει καὶ τοὺς ἴδιους, γιατὶ καὶ αὐτοὶ ἔχουν ἀδυναμίες καὶ ἁμαρτίες. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸ μαθητή του Τιμόθεο: Ὁ Ἰησοῦς Χριστός «ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ». Καὶ ἀποκαλύπτει στὴ συνέχεια, γιατὶ ἐπέλεξε τὸν ἴδιο στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα: «Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ μὲ ἐλέησε, γιὰ νὰ δείξει ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ μένα πρῶτον ὅλη του τὴ μακροθυμία, ὥστε νὰ γίνω παράδειγμα γιὰ ἐκείνους, ποὺ πρόκειται νὰ πιστέψουν σ’ αὐτὸν καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν ἔτσι στὴν αἰώνια ζωή» (Α΄ Τιμ. α΄ 15-16).

Ὁ Χριστὸς δὲν ἀρνεῖται τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν θέλει κοντά του μὲ τὴ μετάνοια. Ἡ μακροθυμία του αὐτὴ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν Ἐκκλησία, ὅπου συνεχῶς ἀνανεώνεται καὶ ἀντιμετωπίζει τοὺς λογισμοὺς τῆς ἀπόγνωσης μὲ σταθερὴ ἐλπίδα στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θυμᾶται πάντα τὶς ἁμαρτίες του καὶ χαίρεται, γιατὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἔχει συγχωρήσει καὶ προσπαθεῖ μὲ συνεχῆ ἀγώνα νὰ τηρεῖ τὸ θέλημά Του.

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Previous Article

Ἀμέριμνος χριστιανικὴ πορεία

Next Article

Μὲ μέτρο στὶς σωματικές μας φροντίδες!