ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ρωμ. β΄ 28 – γ΄ 18
28 Οὐ γὰρ ὁ ἐν τῷ φανερῷ Ἰουδαῖός ἐστιν, οὐδὲ ἡ ἐν τῷ φανερῷ ἐν σαρκὶ περιτομή, 29 ἀλλ᾿ ὁ ἐν τῷ κρυπτῷ Ἰουδαῖος, καὶ περιτομὴ καρδίας ἐν πνεύματι, οὐ γράμματι, οὗ ὁ ἔπαινος οὐκ ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ Θεοῦ.
γ΄ 1 Τί οὖν τὸ περισσὸν τοῦ Ἰουδαίου, ἢ τίς ἡ ὠφέλεια τῆς περιτομῆς; 2 πολὺ κατὰ πάντα τρόπον. πρῶτον μὲν γὰρ ὅτι ἐπιστεύθησαν τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. 3 τί γὰρ εἰ ἠπίστησάν τινες; μὴ ἡ ἀπιστία αὐτῶν τὴν πίστιν τοῦ Θεοῦ καταργήσει; 4 μὴ γένοιτο· γινέσθω δὲ ὁ Θεὸς ἀληθής, πᾶς δὲ ἄνθρωπος ψεύστης, καθὼς γέγραπται· ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. 5 εἰ δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν Θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησι, τί ἐροῦμεν; μὴ ἄδικος ὁ Θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν; κατὰ ἄνθρωπον λέγω. 6 μὴ γένοιτο· ἐπεὶ πῶς κρινεῖ ὁ Θεὸς τὸν κόσμον; 7 εἰ γὰρ ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ἐμῷ ψεύσματι ἐπερίσσευσεν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ, τί ἔτι κἀγὼ ὡς ἁμαρτωλὸς κρίνομαι, 8 καὶ μὴ καθὼς βλασφημούμεθα καὶ καθὼς φασί τινες ἡμᾶς λέγειν ὅτι ποιήσωμεν τὰ κακὰ ἵνα ἔλθῃ τὰ ἀγαθά; ὧν τὸ κρῖμα ἔνδικόν ἐστι. 9 Τί οὖν; προεχόμεθα; οὐ πάντως· προῃτιασάμεθα γὰρ Ἰουδαίους τε καὶ Ἕλληνας πάντας ὑφ᾿ ἁμαρτίαν εἶναι, 10 καθὼς γέγραπται ὅτι οὐκ ἔστι δίκαιος οὐδὲ εἷς, 11 οὐκ ἔστιν ὁ συνιῶν, οὐκ ἔστιν ὁ ἐκζητῶν τὸν Θεόν· 12 πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν· οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός. 13 τάφος ἀνεῳγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, ταῖς γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν, ἰὸς ἀσπίδων ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν· 14 ὧν τὸ στόμα ἀρᾶς καὶ πικρίας γέμει· 15 ὀξεῖς οἱ πόδες αὐτῶν ἐκχέαι αἷμα, 16 σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν, 17 καὶ ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν. 18 οὐκ ἔστι φόβος Θεοῦ ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.
Ἑρμηνεία Π. Ν. Τρεμπέλα – Ἐκδόσεις Σωτήρ
28 Διότι πραγματικὸς Ἰουδαῖος δὲν εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἀπ’ ἔξω φαίνεται Ἰουδαῖος, οὔτε ἡ περιτομή, ποὺ εἶναι φανερὰ μόνον εἰς τὴν σάρκα, εἶναι πραγματικὴ περιτομή. 29 Ἀλλὰ πραγματικὸς Ἰουδαῖος εἶναι ὁ ἀφωσιωμένος εἰς τὸν Θεὸν μὲ τὸ ἐσωτερικόν του, ποὺ εἶναι ἀπόκρυφον, καὶ εἰς μόνον τὸν Θεὸν φανερόν. Καὶ ἀληθινὴ περιτομὴ εἶναι ἡ περιτομὴ τῆς καρδίας, ποὺ γίνεται διὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὄχι διὰ τοῦ γράμματος τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, τὸ ὁποῖον δὲν ἔχει τὴν δύναμιν νὰ μεταβάλῃ τὴν καρδίαν. Τοῦ γνησίου δὲ αὐτοῦ Ἰουδαίου ὁ ἔπαινος δὲν προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ ὑποκινεῖται εἰς πλάνην, ἀλλ’ ἀπὸ τὸν Θεόν.
γ΄ 1 Αλλ’ ἐὰν τὰ προσόντα, ποὺ ζητεῖ ὁ Θεός, εἶναι ἐσωτερικά, καὶ ἡμπορῇ νὰ ἔχῃ ταῦτα καὶ ἕνας ἐθνικὸς εὐσυνείδητος, τότε λοιπὸν ποῖον εἶναι τὸ πλεονέκτημα, κατὰ τὸ ὁποῖον ὁ Ἰουδαῖος ὑπερτερεῖ τὸν ἐθνικόν, ἢ ποίαν ὠφέλειαν φέρει ἡ περιτομή; 2 Τὸ πλεονέκτημα εἶναι πολὺ ὑπὸ πᾶσαν ἔποψιν. Πρῶτον μὲν καὶ κυριώτερον πλεονέκτημα εἶναι ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι ἐκρίθησαν ἄξιοι νὰ τοὺς ἐμπιστευθῇ ὁ Θεὸς τὰς ὑποσχέσεις του. 3 Τὸ προνόμιον δὲ αὐτὸ τοῦ νὰ κατέχουν αὐτοὶ τὰς ἐπαγγελίας καὶ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ δὲν ἐξεμηδενίσθη. Διότι τί σημαίνει, ἐὰν μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους ἔδειξαν ἀπιστίαν; Μήπως ἡ ἀπιστία των θὰ καταργήσῃ τὴν ἀξιοπιστίαν καὶ τὴν φιλαλήθειαν τοῦ Θεοῦ; 4 Μὴ γένοιτο νὰ εἴπῃ κανείς, ὅτι εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ φανῇ ὁ Θεὸς ἀναξιόπιστος καὶ ἀθετητὴς τῶν ὑποσχέσεών του. Ἂς ἀποδεικνύεται δὲ ἀπὸ τὰ πράγματα ὁ Θεὸς ἀξιόπιστος εἰς τοὺς λόγους του, κάθε ἄνθρωπος δὲ ἀσυνεπὴς καὶ ψεύστης σύμφωνα μὲ ἐκεῖνο, ποὺ ἔχει γραφῆ εἰς τοὺς ψαλμούς: Διὰ νὰ ἀποδειχθῇς, ὦ Θεέ, δίκαιος εἰς τοὺς λόγους σου καὶ τὰς ὑποσχέσεις σου, καὶ νὰ νικήσῃς ὅταν οἱ ἄνθρωποι σὲ κρίνουν. 5 Ἐὰν ὅμως σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους αὐτοὺς τοῦ Δαβὶδ ἡ ἰδική μας ἀπιστία καὶ ἀδικία ἀναδεικνύῃ περιφανῶς τὴν ἀλήθειαν καὶ τὸ φιλοδίκαιον τοῦ Θεοῦ, τί θὰ εἴπωμεν; Μήπως εἶναι ἄδικος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ὀργίζεται ἐναντίον μας διὰ τὴν ἀδικίαν μας ταύτην; Ὁμιλῶ ὅπως θὰ ἐσκέπτετο καὶ θὰ ὡμίλει ἄνθρωπος. 6 Μὴ γένοιτο ποτὲ νὰ εἴπωμεν ἄδικον τὸν Θεόν. Διότι, ἐὰν ὁ Θεὸς ἀδίκως ὀργίζεται ἐναντίον τῆς ἀπιστίας καὶ ἀδικίας μας, τότε πῶς θὰ κρίνῃ καὶ θὰ δικάσῃ τὴν ὅλην ἀνθρωπότητα; 7 Διότι τότε κάθε ἁμαρτωλὸς θὰ ἠμποροῦσε νὰ εἴπῃ: Ἐὰν ἡ φιλαλήθεια καὶ ἀξιοπιστία τοῦ Θεοῦ ἀπεδείχθη πρὸς δόξαν του μεγάλη μὲ τὴν ἰδικήν μου ἁμαρτίαν καὶ ἀσυνέπειαν, διατὶ πλέον καὶ ἐγὼ δικάζομαι ὡς ἁμαρτωλός; 8 Καὶ μήπως (καθὼς μᾶς συκοφαντοῦν καὶ καθὼς ἰσχυρίζονται μερικοί, ὅτι δῆθεν λέγομεν ἡμεῖς, ὅτι) θὰ κάμωμεν τὰ κακὰ διὰ νὰ ἔλθουν τὰ ἀγαθά; Ἀλλα τῶν συκοφαντῶν αὐτῶν ἡ καταδίκη καὶ ἡ κόλασις εἶναι δικαία. 9 Ποῖον λοιπὸν εἶναι τὸ συμπέρασμα; Ὑπερτεροῦμεν ἀπὸ ἠθικὴν ἔποψιν ἡμεῖς οἱ Ἰουδαῖοι τοὺς ἐθνικούς; Καθόλου. Διότι κατηγορήσαμεν προηγουμένως καὶ Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνας, ὅτι ὅλοι εἶναι ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας· 10, 11 καθὼς ἔχει γραφῆ εἰς τοὺς ψαλμούς, ὅτι δὲν ὑπάρχει δίκαιος οὔτε ἕνας· δὲν ὑπάρχει κανείς, ποὺ νὰ ἔχῃ διάνοιαν καθαρὰν ἀπὸ τὸν σκοτισμὸν τῆς ἁμαρτίας καὶ ἱκανὴν νὰ ἐννοῇ τὴν ἠθικὴν καὶ θρησκευτικὴν ἀλήθειαν· δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ ζητῇ μὲ πόθον νὰ γνωρίσῃ τὸν Θεόν. 10 καθὼς ἔχει γραφῆ εἰς τοὺς ψαλμούς, ὅτι δὲν ὑπάρχει δίκαιος οὔτε ἕνας· 11 δὲν ὑπάρχει κανείς, ποὺ νὰ ἔχῃ διάνοιαν καθαρὰν ἀπὸ τὸν σκοτισμὸν τῆς ἁμαρτίας καὶ ἱκανὴν νὰ ἐννοῇ τὴν ἠθικὴν καὶ θρησκευτικὴν ἀλήθειαν· δὲν ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ ζητῇ μὲ πόθον νὰ γνωρίσῃ τὸν Θεόν. 12 Ὅλοι παρεξετράπησαν ἀπὸ τὸν δρόμον τῆς ἀρετῆς, συγχρόνως δὲ καὶ ἑξαχρειώθησαν. Δὲν ὑπάρχει κανείς, ποὺ νὰ ἐνεργῇ τὸ ἀγαθόν. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. 13 Τάφος ἀνοικτός, ἕτοιμος νὰ καταπίῃ ὡς ἄλλον νεκρὸν τὸν πλησίον, εἶναι ὁ λάρυγξ τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν· μὲ τὰς γλώσσας των ὡμίλουν δολίως καὶ ἔκρυπταν εἰς γλυκεῖς λόγους κακούργους σκοπούς· δηλητήριον τοῦ φιδιοῦ, ποὺ λέγεται ἀσπίς, εἶναι κάτω ἀπὸ τὰ χείλη των. 14 Τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν τὸ στόμα εἶναι γεμᾶτον ἀπὸ λόγους κατάρας κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ δηλητήριον πικρίας κατὰ τῶν ἄλλων. 15 Καθὼς δὲ καὶ ὁ Ἡσαΐας λέγει· Τὰ πόδια των τρέχουν γρήγορα διὰ νὰ φονεύσουν καὶ νὰ χύσουν αἷμα· 16 εἰς τοὺς δρόμους των καὶ εἰς τὰς πράξεις των σπείρουν συντρίμματα καὶ δυστυχίαν διὰ τὸν πλησίον· 17 βίον δὲ εἰρηνικὸν καὶ διὰ τὸν ἑαυτόν τους καὶ διὰ τοὺς ἄλλους δὲν ἐγνώρισαν. 18 Δὲν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ ἐμπρὸς εἰς τὰ μάτια τῆς ψυχῆς των.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Μτθ. ς΄ 31-34, ζ΄ 9-11
31 Μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; 32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. 33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. 34 Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς.
ζ΄ 9 ἢ τίς ἐστιν ἐξ ὑμῶν ἄνθρωπος, ὃν ἐὰν αἰτήσῃ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ἄρτον, μὴ λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ; 10 καὶ ἐὰν ἰχθὺν αἰτήσῃ, μὴ ὄφιν ἐπιδώσει αὐτῷ; 11 εἰ οὗν ὑμεῖς, πονηροὶ ὄντες, οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν;
Ἑρμηνεία Π. Ν. Τρεμπέλα – Ἐκδόσεις Σωτήρ
31 Μὴ καταληφθῆτε λοιπὸν ποτὲ ἀπὸ ἀνήσυχον φροντίδα λέγοντες, τί θὰ φάγωμεν ἢ τί θὰ πίωμεν ἢ τί θὰ περιβληθῶμεν ὡς ἔνδυμα; 32 Διότι οἱ ἐθνικοὶ καὶ εἰδωλολάτραι, ποὺ ἁγνοοῦν ὁλοτελῶς τὰ ἀσυγκρίτου ἀξίας οὐράνια ἀγαθά, ζητοῦν ὅλα αὐτὰ τὰ μάταια καὶ φθαρτά, ὡς τὰ μόνα σοβαρὰ καὶ ἀπαραίτητα.Σεῖς ὅμως μὴ ἀνησυχῆτε δι’ αὐτά, διότι ὁ Πατήρ σας ὁ οὐράνιος γνωρίζει, ὅτι ἔχετε ἀνάγκην ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καὶ συνεπῶς θὰ σᾶς τὰ δώσῃ αὐτός. 33 Ζητεῖτε δὲ πρωτίστως καὶ κυρίως τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτησιν τῶν ἀρετῶν, ποὺ ὁ Θεὸς ζητεῖ ἀπὸ σᾶς ὡς ὅρον, διὰ νὰ σᾶς χαρίσῃ τὰ ἀγαθὰ ταῦτα, καὶ τότε ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπίγεια θὰ σᾶς δοθοῦν μαζὶ μὲ ἐκεῖνα. 34 Μὴ κυριευθῆτε λοιπὸν ἀπὸ ἀνήσυχον φροντίδα δι’ ὅσα ἐνδέχεται νὰ παρουσιασθοῦν κατὰ τὴν αὔριον.Διότι ἡ αὐριανὴ ἡμέρα θὰ φροντίσῃ δι’ ὅσα θὰ σᾶς συμβοῦν κατ’ αὐτήν.Ἀρκεῖ διὰ τὴν ἡμέραν ἡ ἰδική της σκοτούρα καὶ ταλαιπωρία.
ζ΄ 9 Καὶ διὰ νὰ πεισθῆτε περὶ τούτου σᾶς ἐρωτῶ: Ποῖος ἄνθρωπος ἀπὸ σᾶς, ποὺ θὰ τοῦ ζητήσῃ ὁ υἱός του ἄρτον, εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ δώσῃ λίθον ἀντὶ ἄρτου; 10 Καὶ ἐὰν τοῦ ζητήσῃ ψάρι, μήπως θὰ τοῦ δώσῃ φίδι ἀντὶ ψαριοῦ; 11 Ἐὰν λοιπὸν σεῖς, καίτοι εἶσθε ἀτελεῖς καὶ διεφθαρμένοι ἀπὸ τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα, γνωρίζετε νὰ δίδετε ὠφέλιμα πράγματα εἰς τὰ τέκνα σας, πόσῳ μᾶλλον ὁ Πατήρ σας ὁ οὐράνιος, ποὺ εἶναι γεμᾶτος ἀγαθότητα, θὰ δώσῃ καλὰ καὶ ὠφέλιμα εἰς ἐκείνους, ποὺ τοῦ ζητοῦν;
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΥΧΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΜΑΘΟΥΝΤΟΣ ΚΥΠΡΟΥ
Στίς 16 Ἰουνίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Τύχωνος, Ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος τῆς Κύπρου, τοῦ θαυματουργοῦ. Ὁ ἅγιος Τύχων ἔζησε στούς χρόνους τῶν βασιλέων Ἀρκαδίου καί Ὀνωρίου, καταγόταν ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί φιλόχριστους, οἱ ὁποῖοι τόν εἶχαν ἀφιερώσει στόν Θεό. Ἔτσι ὁ ἅγιος ἀφοῦ ἔμαθε τά ἱερά γράμματα καί τήν Ἁγία Γραφή χειροτονήθηκε ἀναγνώστης καί λόγω τῆς καθαρότητας τοῦ βίου του καί τό ἀκατηγόρητο τῆς ζωῆς του προχειρίσθηκε διάκονος ἀπό τόν τότε ἅγιο Ἐπίσκοπο Ἀμαθοῦντος, Μνημόνιο. Ὅταν ὁ Μνημόνιος κοιμήθηκε ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος τῆς Κύπρου ἀνεβίβασε στήν ἐπισκοπή τῆς Ἀμαθοῦντος τόν ἅγιο Τύχωνα, ὁ ὁποῖος ποίμανε τήν ἐπισκοπή του θεάρεστα, κηρύττοντας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, κάνοντας θαύματα, γιά νά ἐνδυναμώση τήν πίστη τῶν χριστιανῶν, ὁδηγώντας πολλούς εἰδωλολάτρες στόν Χριστό, καταστρέφοντας πολλούς εἰδωλολατρικούς ναούς καί συντρίβοντας τά εἴδωλα πού βρίσκονταν σέ αὐτούς. Ἔτσι ὁ ἀοίδιμος Τύχων ζώντας κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀφοῦ τόν εὐαρέστησε ἀπῆλθε πρός τά οὐράνια σκηνώματα.
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφαγισθέντος)
Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Τύχων Πατὴρ ἡμῶν· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῶν ὁσίων ὁ κοινωνός· χαίροις τό δοχεῖον, τῶν τοῦ Πνεύματος ἀγαθῶν· Χαίροις ὁ τῆς Κύπρου, ἀνέσπερος δαδοῦχος, ὦ Τύχων Ἀμαθοῦντος Ποιμήν μακάριε.