ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
21 ΜΑΪΟΥ 2017
Απόστολος: Πραξ. κστ΄ 1, 12-20
Ευαγγέλιον: Ιωάν. θ´ 1-38
Ήχος: πλ. α΄ .- Εωθινόν: Η΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
«Κατά δε το μεσονύκτιον Παύλος και Σιλας
προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν»
Ο Απόστολος Παύλος εις την φυλακήν
Δεν είναι η μοναδική φορά κατά την οποίαν ο Απόστολος Παυλος ευρίσκεται εις την φυλακήν. Και αυτός αλλά και οι άλλοι Απόστολοι, κατ’ επανάληψιν εφυλακίσθησαν δια το όνομα του Κυρίου. Ο ίδιος δε ο Απόστολος Παύλος, εκεί εις την δευτέραν προς Κορινθίους επιστολήν, αναφερόμενος εις τας θλίψεις και τας βασάνους, τας οποίας υπέστη δια τον Ιησούν, λέγει τα εξής˙ «εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις» (Β Κορινθ. ΙΑ 23). Δεν μας φαίνεται παράξενον, επομένως, το ότι ο Απόστολος των εθνών ευρίσκεται εις την φυλακήν.
Ας ίδωμεν ολίγον το ιστορικόν˙ Έχει έλθει εις Φιλίππους – την σημερινήν Καβάλαν – μαζί με τον μαθητήν του τον Απόστολον Σίλαν˙ και οδεύων προς τον τόπον της προσευχής, τον πλησιάζει μία δαιμονισμένη γυναίκα. Κινουμένη από το ακάθαρτον πνεύμα, προσπαθεί να εντυπωσιάση τον κόσμον υποδεικνύουσα τους Αγίους Αποστόλους σαν δούλους του αληθινού Θεού. Ο Απόστολος Παυλος ενοχλείται από αυτήν την δαιμονικήν παρουσίαν και «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού» θεραπεύει την δαιμονιώσαν. Επειδή όμως, η συγκεκριμένη γυνή ανήκει εις κάποιους «κυρίους», οι οποίοι και κερδοσκοπούν από τας δαιμονικάς μαντείας της και επειδή «Ιδόντες … οι κύριοι αυτής ότι εξήλθεν η ελπίς της εργασίας αυτών, επιλαβόμενοι τον Παύλον και τον Σιλαν είλκυσαν εις την αγοράν επί τους άρχοντας» (Πραξ. ΙΣΤ 19). Η συνέχεια είναι γνωστή˙ μετά από πολλούς ραβδισμούς οδηγούνται εις την φυλακήν και ο δεσμοφύλαξ «έβαλεν αυτούς εις την εσωτέραν φυλακήν και τους πόδας αυτών ησφαλίσατο εις το ξύλον».
Προσευχή εις την φυλακήν
Εδώ, εις την φυλακήν, θα περίμενε κανείς, οι κακοποιημένοι Απόστολοι να ευρίσκωνται εις κατάστασιν επώδυνον και να προσεπάθουν να ανακουφίσουν τα ταλαιπωρημένα σώματά των με κάποια στοιχειώδη έστω ανάπαυσιν η ένα ολιγόλεπτον ύπνον. Το ιερόν κείμενον, όμως, μας εκπλήσσει! Εκείνας τας δυσκόλους ώρας της κακοπαθείας των, οι Απόστολοι, «Παύλος και Σιλας προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν·». Ο τρόπος δε δια του οποίου περιγράφεται η προσευχή των Αποστόλων, αποκαλύπτει ότι η προσευχή αύτη δεν είναι προσευχή διαμαρτυρίας και γογγυσμού, όπως ίσως θα ανέμενε κάποιος, αλλά τουναντίον είναι προσευχή δοξολογική και ευχαριστιακή.
Είναι βέβαιον ότι οι πόνοι είναι αβάσταχτοι. Το αίμα έχει μουσκέψει τα ενδύματά των. Ο χώρος της φυλακής, που δεν προσφέρει την παραμικράν ανακούφισιν, καθιστά αφόρητον την όντως δραματικήν κατάστασιν των Αποστόλων. Παρ’ όλα ταύτα όμως, οι γνήσιοι ούτοι μιμηταί του πάθους του Σωτήρος, αισθάνονται την ανάγκην να υμνήσουν και να ευχαριστήσουν τον Θεόν δι’ όσα πάσχουν δι’ Αυτόν. Πόσον ένοχοι θα πρέπει άραγε να αισθανώμεθα, ενώπιον της καταπληκτικής αυτής συμπεριφοράς των Αποστόλων!
Η προσευχή παρηγορεί
Δια τους περισσοτέρους εξ ημών, η προσευχή είναι μία κοπιώδης κατάστασις, την οποίαν άλλοτε παραλείπομεν προφασιζόμενοι την κόπωσιν εκ των καθημερινών ασχολιών. Άλλοτε πάλιν προσευχόμεθα συντόμως και επιπολαίως, μη έχοντες ακόμη και στοιχειώδη αίσθησιν, της υψίστης αυτής και ιεράς εργασίας. Άλλοτε … ούτως και άλλοτε … άλλως, ευρισκόμεθα πολύ μακράν εκείνης της προσευχής την οποίαν εδίδαξεν εις ημάς ο Κύριος˙ «Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις τον ταμιείόν σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ.» (Ματθ. ΣΤ 6). Ειδικώς δε, όταν ευρισκώμεθα εις κατάστασιν θλίψεως η κοπώσεως, προτιμούμεν την σωματικήν αλλά και ψυχικήν αδράνειαν και ξεκούρασιν, από την όντως προσευχητικήν παρηγορίαν.
Οι Άγιοι Απόστολοι παρηγορούνται δια της προσευχής˙ αναπαύονται εις την προσευχήν. Δεν ζητούν την ελευθερίαν των η την εκδίκησιν επί των αδικούντων αυτούς, ούτε, ακόμη περισσότερον, την αποκατάστασιν της αδικίας. Κάτι τέτοιο δεν θα ήτο προσευχή. Ευχαριστούν και ευγνωμονούν τον Θεόν και έτσι … παρηγορούνται. Ναι, διότι η σωστή προσευχή παρρηγορεί και ανακουφίζει.
Το δώρον της προσευχής
Όταν όμως η προσευχή γίνεται υπέρ της δόξης του Θεού, τότε ο Θεός υποχρεώνεται! Ναι˙ όσον και αν αυτό ακούεται απίθανον εις την ακοήν μας, όντως συμβαίνει. Ο Κύριος βλέπει τον κόπον και τας συνθήκας˙ βλέπει την κούρασιν αλλά και την επιμονήν των προσευχομένων˙ βλέπει την «λαχτάραν» των να ευρίσκωνται εις διαρκή επικοινωνίαν μαζί Του˙ βλέπει ότι αδιαφορούν δια τον κόπον και δια τους πόνους των και προτιμούν την διαρκή μετ’αυτού επικοινωνίαν˙ βλέπει εκείνο που … ζητεί, δηλαδή, ότι η αγάπη μας δια τον Θεόν θα πρέπη να υπερέχη και να προηγήται της οποιασδήποτε άλλης αγάπης˙ βλέπει ότι η προσευχή εκείνη δεν είναι προσευχή εγωϊστική και δεν γίνεται εξ ανάγκης˙ και … ο Κύριος παρεμβαίνει δυναμικά! Τους δίνει εκείνα που δεν … του ζήτησαν! «Άφνω δε σεισμός εγένετο μέγας, ώστε σαλευθήναι τα θεμέλια του δεσμωτηρίου, ανεώχθησάν τε παραχρήμα αι θύραι πάσαι και πάντων τα δεσμά ανέθη» (Πραξ. ΙΣΤ 26). Και τούτο συμβαίνει πάντοτε˙ όταν ζητούμε από τον Θεόν τα ουράνια, Εκείνος θα μας δώση και τα επίγεια˙ όταν του ζητούμε τα μεγάλα, θα μας δώση και τα μικρά˙ όταν του ζητούμε τα άφθαρτα, θα μας χαρίση και τα φθαρτά.
Τούτο συμβαίνει και εις την προκειμένην περίπτωσιν˙ ο Κύριος υποχρεωμένος από την στάσιν αυτήν των Αποστόλων, τους ελευθερώνει δια του θαυμαστού τρόπου, τον οποίον προείπωμεν, αλλά και τους προβάλλει στα μάτια του κόσμου, αφού μαζί με την ελευθερίαν των, φέρουν κοντά εις τον Θεόν, τον δεσμοφύλακα με την οικογένειάν του. Έτσι οι δύο Απόστολοι φεύγουν από την φυλακήν και συνεχίζουν την περιοδείαν των κηρύττοντες τον Λόγον του Θεού.
Η δύναμις της προσευχής
Κλείοντες την παρούσαν, οφείλομεν να επισημάνωμεν την δύναμιν της προσευχής, την οποίαν καλούμεθα να αξιοποιούμεν εις πάσαν περίστασιν της ζωής μας. Θα ηδυνάμεθα ανενδοιάστως να υποστηρίξωμεν ότι ουδέν είναι ισχυρότερον και αποτελεσματικώτερον της γνησίας και καρδιακής προσευχής.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Πατρών