ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Α’ Τιμ. α’ 12-17
12 Καὶ χάριν ἔχω τῷ ἐνδυναμώσαντί με Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ὅτι πιστόν με ἡγήσατο, θέμενος εἰς διακονίαν, 13 τὸν πρότερον ὄντα βλάσφημον καὶ διώκτην καί ὑβριστήν· ἀλλ᾿ ἠλεήθην, ὅτι ἀγνοῶν ἐποίησα ἐν ἀπιστίᾳ, 14 ὑπερεπλεόνασε δὲ ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν μετὰ πίστεως καὶ ἀγάπης τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 15 Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ· 16 ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἠλεήθην, ἵνα ἐν ἐμοὶ πρώτῳ ἐνδείξηται Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν πᾶσαν μακροθυμίαν, πρὸς ὑποτύπωσιν τῶν μελλόντων πιστεύειν ἐπ᾿ αὐτῷ εἰς ζωὴν αἰώνιον. 17 Τῷ δὲ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.
Ἑρμηνεία Π. Ν. Τρεμπέλα – Ἐκδόσεις Σωτήρ
12 Καὶ εὐχαριστῶ τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν τὸν Κύριόν μας, ποὺ μὲ ἐνίσχυσε. Καὶ τὸν εὐχαριστῶ, διότι μὲ ἔκρινεν ἄξιον τῆς ἐμπιστοσύνης του καὶ ἔθεσεν εἰς τὴν διακονίαν τοῦ εὐαγγελίου ἐμέ, 13 ποὺ ἤμην προτήτερα βλάσφημος καὶ διώκτης καὶ ὑβριστὴς τῆς Ἐκκλησίας του. Ἀλλ’ ἐλεήθην ἀπὸ τὸν Θεόν, διότι ἐξ ἀγνοίας ἔκαμα ταῦτα, ὅταν ἤμην ἀκόμη ἐν τῇ ἀπιστίᾳ. 14 Ἀλλ’ ἐπλεόνασε μὲ τὸ παραπάνω ἡ χάρις τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία ἐγέμισε τὸ ἐσωτερικόν μου μὲ ἐκείνην τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην, αἱ ὁποία κατορθώνονται καὶ πηγάζουν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν καὶ σχέσιν μὲ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. 15 Ὁ λόγος, ποὺ θὰ εἴπω, εἶναι ἀξιόπιστος καὶ ἄξιος νὰ τὸν δεχθοῦν μὲ τὴν ψυχήν τους ὅλοι· ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον νὰ σώσῃ ἁμαρτωλούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πρῶτος εἶμαι ἐγώ. 16 Ἀλλ’ ἀκριβῶς δι’ αὐτὸ ἐλεήθην, διὰ νὰ δείξῃ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς ἑμὲ περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλον ὁλόκληρον τὴν μακροθυμίαν του καὶ χρησιμεύσω ὡς ὑπόδειγμα εἰς ἐκείνους, ποὺ μέλλουν νὰ πιστεύσουν εἰς αὐτὸν διὰ νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνιον ζωήν. 17 Εἰς δὲ τὸν βασιλέα, ποὺ εἶναι κύριος τῶν αἰώνων καὶ ὅλων τῶν κτισμάτων ὅσα ἔγιναν κατ’ αὐτούς, εἰς τὸν ἄφθαρτον, ἀόρατον, εἰς τὸν ἕνα καὶ μόνον σοφὸν Θεόν, ἂς εἶναι τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λκ. ς΄ 46 – ζ΄ 1
46 Τί δέ με καλεῖτε, Κύριε Κύριε, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ λέγω; 47 πᾶς ὁ ἐρχόμενος πρός με καὶ ἀκούων μου τῶν λόγων καὶ ποιῶν αὐτούς, ὑποδείξω ὑμῖν τίνι ἐστὶν ὅμοιος· 48 ὅμοιός ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδομοῦντι οἰκίαν, ὃς καὶ ἔσκαψε καὶ ἐβάθυνε καὶ ἔθηκε θεμέλιον ἐπὶ τὴν πέτραν· πλημμύρας δὲ γενομένης προσέῤῥηξεν ὁ ποταμὸς τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ οὐκ ἴσχυσε σαλεῦσαι αὐτήν· τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν. 49 ὁ δὲ ἀκούσας καὶ μὴ ποιήσας ὅμοιός ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδομήσαντι οἰκίαν ἐπὶ τὴν γῆν χωρὶς θεμελίου· ᾗ προσέῤῥηξεν ὁ ποταμός, καὶ εὐθὺς ἔπεσε, καὶ ἐγένετο τὸ ῥῆγμα τῆς οἰκίας ἐκείνης μέγα.
ζ΄ 1 Ἐπεὶ δὲ ἐπλήρωσε πάντα τὰ ῥήματα αὐτοῦ εἰς τὰς ἀκοὰς τοῦ λαοῦ, εἰσῆλθεν εἰς Καπερναούμ.
Ἑρμηνεία Π. Ν. Τρεμπέλα – Ἐκδόσεις Σωτήρ
46 Καὶ διατὶ μὲ καλεῖτε· Κύριε, Κύριε, καὶ δὲν πράττετε ἐκεῖνα, ποὺ λέγω καὶ διδάσκω; Θὰ γίνετε καὶ σεῖς ὅμοιοι πρὸς τοὺς ἐμπαικτάς μου καὶ τοὺς ὑποκριτάς, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν γλῶσσαν των μὲ ὁμολογοῦν Κύριον, ἀλλὰ μὲ τὰ ἔργα των μὲ ἀρνοῦνται καὶ μὲ ἐμπαίζουν. 47 Καθένας ποὺ ἔρχεται εἰς ἐμὲ καὶ ἀκούει τοὺς λόγους μου καὶ τοὺς ἐφαρμόζει εἰς τὴν ζωήν του, θὰ σᾶς δείξω διὰ συγκρίσεως καὶ εἰκόνος μὲ ποῖον εἶναι ὅμοιος. 48 Εἶναι ὅμοιος μὲ ἄνθρωπον, ποὺ κτίζει σπίτι, ὁ ὁποῖος ἔσκαψε καὶ ἐπροχώρησε βαθειὰ καὶ ἔθεσε θεμέλιον ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν. Ὅταν δὲ ἔγινε νεροποντὴ καὶ πλήμμυρα, ἔπεσε μὲ ὁρμὴν ὁ ποταμὸς εἰς τὸ σπίτι ἐκεῖνο καὶ δὲν ἠμπόρεσε νὰ τὸ σείσῃ, διότι ἦτο θεμελιωμένον ἐπάνω εἰς τὴν στερεὰν καὶ ἀμετακίνητον πέτραν. 49 Ἐκεῖνος δέ, ποὺ ἤκουσε τὴν διδασκαλίαν μου, ἀλλὰ δὲν τὴν ἐφήρμοσε, εἶναι ὅμοιος πρὸς ἄνθρωπον, ποὺ ἔκτισε τὸ σπίτι του εἰς τὸ χῶμα χωρὶς θεμέλιον. Καὶ εἰς τὸ σπίτι αὐτὸ ἔπεσε μὲ ὁρμὴν ὁ ποταμὸς καὶ ἀμέσως ἐκρημνίσθη ὁλόκληρον καὶ ἐσωριάσθη. Καὶ ἔγινεν ἡ διάρρηξις καὶ διάλυσις τῆς οἰκίας ἐκείνης μεγάλη καὶ ἀνεπανόρθωτος. Μὲ ἄλλα λόγια ὁ πρῶτος πειρασμὸς καὶ τὸ πρῶτον κῦμα τῆς δοκιμασίας φθάνει νὰ ρίψῃ κάτω τὸ πνευματικὸν οἰκοδόμημα τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἤκουσε μὲν μὲ κάποιαν προθυμίαν τὸν λόγον, ἀλλὰ δὲν ἐφρόντισε νὰ τὸν θεμελιώσῃ στερεὰ καὶ βαθειὰ εἰς τὴν στηριγμένην ἐξ ὁλοκλήρου πρὸς τὸν Κύριον καρδίαν του.
ζ΄ 1 Όταν δὲ ἐτελείωσεν ὅλους τοὺς λόγους αὐτοὺς καὶ ἐγέμισε μὲ αὐτοὺς τὰ αὐτιὰ τοῦ λαοῦ, ἐμβῆκεν ἀπὸ τὸ πεδινὸν μέρος, ποὺ ἦτο, εἰς τὴν Καπερναούμ.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΑ Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ
Στὶς 2 Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τή μνήμη τοῦ ἱερομάρτυρος Κυπριανοῦ καί τῆς παρθένου Ἰουστίνης. Ὁ Ἅγιος Κυπριανός καταγόταν ἀπό τήν Καρχηδόνα τῆς Λιβύης, ζοῦσε ὅμως στήν Ἀντιόχεια, ἀπό τήν ὁποία καταγόταν ἡ Ἁγία Ἰουστίνα καί ἔζησαν τόν 3ο αἰώνα μ.Χ.. Ὁ Ἅγιος Κυπριανός εἶχε λαμπρή παιδεία, ἦταν πλούσιος, εὐγενής καί ἀσχολεῖτο μέ τήν μαγεία. Κάποιος εἰδωλολάτρης, ὀνόματι Ἀγλαΐδας, ἀγἀπησε τήν Ἰουστίνα, ἡ ὁποία ὅμως δέν τόν ἤθελε, διότι ἦταν χριστιανή. Παρεκάλεσε λοιπόν τόν Κυπριανό νά ἀλλάξει τήν γνώμη τῆς κόρης, μεταχειριζόμενος τήν μαγική του τέχνη. Πράγματι ὁ Κυπριανός ἔστειλε πολλές φορές δαίμονες γιά νά γελάσουν τήν Ἰουστίνα καί νά δεχθεῖ τίς προτάσεις τοῦ Ἀγλαΐδα, ἀλλά δέν μπόρεσε νά κατορθώσει τόν σκοπό του. Μέ αὐτόν τόν τρόπο κατάλαβε τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρείας καί στράφηκε μέ ζῆλο στήν χριστιανική πίστη. Ἔκαψε μπροστά στόν ἐπίσκοπο τά μαγικά του βιβλία καί βαπτίσθηκε. Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Καρχηδόνος καί ἀντιμετώπισε πολλά ἐνδοεκκλησιαστικά προβλήματα. Τό 258 δέχτηκε τόν διά ξίφους θάνατον. Μαζί μέ τόν Ἅγιο Κυπριανό συνεορτάζεται καί ἡ παρθένος Ἰουστίνα. «Αὕτη κατηνάλωσε τήν ζωήν της, διακονοῦσα πρός τόν Χριστόν καί τόν πλησίον, ἰδιαιτέρως δέ ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς ἁγνότητος τῶν παρθένων καί ἔλαβε καί αὕτη τόν μαρτυρικόν θάνατον κατά τόν ἴδιον διωγμόν ἐπί τοῦ αὐτοκράτορος Οὐαλεριανοῦ».
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως)
Θείας πίστεως, τῇ φωταυγείᾳ σκότος ἔλιπες, τῆς ἀσεβείας, καί φωστήρ τῆς ἀληθείας γεγένησαι· ποιμαντικῶς γάρ φαιδρύνας τόν βίον σου, Κυπριανέ τῇ ἀθλήσει δεδόξασαι. Πάτερ Ὅσιε, τόν Κτίστην ἡμῖν ἱλέωσαι, ὁμοῦ σύν Ἰουστίνῃ τῇ θεόφρονι.
Μεγαλυνάριον
Πλάνης σοφιστείας ἀπολιπώ, τῆς θείας σοφίας, ἀνεδείχθης φωστήρ λαμπρός, καί σύν Ἰουστίνῃ, Κυπριανέ ἀθλήσας, τῆς ἄνω βασιλείας ἄμφω ἐτύχετε.