Γράφει ὁ κ. Θεόδωρος Ν. Κορμπίλας, Ὑποστ/γος ΕΛ.ΑΣ. ἐ.ἀ. – Ἱεροψάλτης
«Λόγοι σοφῶν ὡς τὰ βούκεντρα», λέει ὁ Ἐκκλησιαστής (12 -11). Οἱ σχετικοὶ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν πολιτικὴ λόγοι τῶν σοφῶν καλὸν εἶναι νὰ ἀκούγονται ἐν ὄψει ἐκλογῶν. «Ἀρχὴ παντὸς συλλογισμοῦ τὸ τί ἐστί.» (Ἀριστοτέλης). Τί ἐστι πίστις καὶ τί πολιτικὴ μὲ μία λέξη;
Πίστις ἐστὶν ἀρετή κορυφαία, λέει ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος. Ἔργον της εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον. Διδάσκεται καὶ πραγματώνεται στὸ κράτος τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν Ἐκκλησία, καὶ ἐξασφαλίζει τὸ «ἀεὶ εὖ εἶναι» τοῦ πιστοῦ, δηλαδὴ τὴν αἰωνία μακαριότητα (Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής). Οἱ θεῖοι νόμοι στὸ κράτος τοῦ Θεοῦ ἐντέλλονται τὸ «ἀξίως τοῦ Εὐαγγελίου πολιτεύεσθε.» (Παῦλ. Φιλ1,27). Αὐτή , λοιπόν, ἡ ἔμπρακτη ἀρετή εἶναι τὸ κλειδὶ τοῦ παραδείσου.
Πολιτική ἐστιν ἀρετὴ ἐν ἐνεργείᾳ. «Τῆς τε πολιτικῆς ἔργον εἶναι δοκεῖ μάλιστα ποιῆσαι φιλίαν καὶ τὴν ἀρετήν.» (Ἀριστοτέλης). Στὸ κοσμικὸ κράτος ἡ πολιτικὴ πραγματώνεται, ὅπως τὴν διδάσκει ἡ ὑγιὴς φιλοσοφία, καὶ ἐξασφαλίζει τὸ «εὖ εἶναι» τῶν πολιτῶν, δηλαδὴ τὴν «εὐδαιμονίαν» τους, τῆς λέξεως νοουμένης κατὰ τὴν ἀρχαίαν της ἔννοια. Δηλαδή, «Ἔστιν ἡ εὐδαιμονία ψυχῆς ἀγαθῆς ἐνέργεια… εὐπραξία μετ’ ἀρετῆς.» (Ἀριστοτέλης). Οἱ νόμοι στὸ εὐνομούμενο κοσμικὸ κράτος εἶναι ἀνθρώπινοι, ἀλλ’ ἐμμέσως πηγάζουν ἀπὸ τὸν Θεό διὰ τοῦ «σπερματικοῦ Λόγου». «Τρέφονται γὰρ πάντες οἱ ἀνθρώπειοι νόμοι ὑπὸ ἑνός, τοῦ θείου.» (Ἡράκλειτος). Καὶ ἐδῶ, λοιπόν, κλειδὶ τοῦ «εὖ ζῆν» ἡ ἀρετή.
Συμπέρασμα: Θεωρητικῶς ἡ πίστις καὶ ἡ πολιτικὴ εἶναι δύο ὄψεις ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ νομίσματος.
Ἐὰν στὸ σύνολον τῶν πολιτῶν ὑπάρχει ὁμοιογένεια πίστεως, τότε τὸ κράτος τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ κοσμικὸν κράτος εἶναι σύμφυτα. Ἡ σύμφυσις αὐτή, κατὰ τὴν ταπεινήν μου γνώμην, συμβολίζεται θαυμασίως διὰ τοῦ βυζαντινοῦ δικεφάλου ἀετοῦ. Σ’ αὐτὸν βλέπουμε ἕνα σῶμα μὲ δύο κεφαλές. Ἡ μία συμβολίζει τὴν πολιτικὴν ἡγεσίαν (τὸν αὐτοκράτορα), ἡ ἄλλη τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἡγεσίαν (τὸν Πατριάρχην). Ἡ μία βλέπει πρὸς τὴν γῆ, ἡ ἄλλη πρὸς τὸν οὐρανόν.
Πάνω ἀπὸ τὶς κεφαλὲς βλέπουμε «τὸν Βασιλέα τῶν βασιλέων», συμβολιζόμενον μὲ τὸ στέμμα καὶ τὸν Σταυρόν.
Στὸ σῶμα τοῦ ἀετοῦ συνυπάρχουν συμβολικῶς σύμφυτα τὸ ἐκκλησιαστικὸ καὶ πολιτικὸ σῶμα. Στὸ ἕνα πόδι βλέπουμε τὴν ἰσχὺν τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας, συμβολιζομένη μὲ τὸ ξίφος, ὅπερ συνάδει μὲ τὴν ρῆσιν τοῦ Ἀπ. Παύλου: «Οὐ γὰρ εἰκῆ τὴν μάχαιραν φορεῖ· (ἡ πολιτικὴ ἡγεσία). Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστί σοι ….» (Ρωμ.ΙΓ΄, 4).
Στὸ ἄλλο πόδι βλέπουμε τὴν ἰσχὺν τῆς Ἐκκλ. ἡγεσίας συμβολιζομένη μὲ τὸν τίμιον Σταυρόν. Εἶναι τὸ «ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου….φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν…», εἶναι «πιστῶν τὸ στήριγμα» καὶ ὁ «φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης», κατὰ τὰ ψαλλόμενα εἰς τὴν θ. Λειτουργίαν.
Οἱ φτεροῦγες τοῦ δικεφάλου συμβολίζουν τὰς «πτέρυγας τοῦ Θεοῦ», ποὺ περιβάλλουν τὸ «σῶμα», διότι κατὰ τοὺς ψαλμοὺς «Οἱ δὲ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐν σκέπῃ τῶν πτερύγων σου ἐλπιοῦσι» (ΛΕ΄,8 – ΝΣΤ΄, 1 – Ξ,4 –ΞΒ΄,8 – 90,4)
Τὸ ἐν λόγῳ βυζαντινὸν καθεστὼς ἔδωσε ζωὴν εἰς τὴν αὐτοκρατορίαν χιλίων καὶ πλέον ἐτῶν καὶ ὀνομάζεται «συναλληλία». Μὲ αὐτὸ τὸ καθεστὼς προσπαθεῖ νὰ πορευθεῖ καὶ ἡ πατρίδα μας ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωσή της μέχρι σήμερα, ἀλλὰ καὶ ὁ ἔξωθεν ἀντίχριστος προσπαθεῖ νὰ τὸ διαλύσει καὶ τὶς τελευταῖες πέντε δεκαετίες σχεδὸν τὰ κατάφερε. Ὅταν ἀπὸ τὴν Σκύλλα τῆς Τουρκιᾶς πέσαμε στὴν Χάρυβδιν τῆς Φραγκιᾶς, αὐτὴ αὐτὸ ἀπεργάζεται μὲ τὰ Μασωνικὰ ὄργανά της καὶ τὰ πλεῖστα ἀργυρώνητα Ἑλληνόφωνα ΜΜΕ μὲ πολὺ ἁπλούστατο τρόπο. Εἴπαμε ὅτι πίστις καὶ πολιτικὴ ἴσον ΑΡΕΤΗ. Κατάφεραν, λοιπόν, νὰ ἐξαφανίσουν αὐτὴ τὴν λέξη καὶ συνάμα τὴν ἔννοιάν της ἀπὸ τὸ λεξιλόγιο ὅλων σχεδὸν τῶν Ἑλλήνων. Ὅσο καὶ ἂν ψάξετε δὲν θὰ τὴν βρῆτε πουθενά. Οὔτε στὰ σχολικὰ βιβλία, οὔτε στὴν πολιτικὴ ἢ κοσμικὴ δημοσιογραφία, οὔτε στὰ στόματα τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν ὁμιλητῶν στὰ ΜΜΕ, οὔτε στὴ Βουλή. Αὐτὴ ὅμως ἡ λέξη συμπυκνώνει ὅλο τὸν φιλοσοφικὸ πλοῦτο τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων σοφῶν καὶ φυσικὰ τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄχρηστη, λοιπόν ἡ λέξη, ἄχρηστος καὶ ὁ πλοῦτος αὐτός. Ἀντὶ αὐτῆς χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον τὴν πονηρὴ λέξη «ἀξιοπρέπεια», ἡ ὁποία εἶναι ἀνύπαρκτη στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ φιλοσοφικὰ συγγράμματα. Τὴν χρησιμοποιοῦν, ἀντὶ τῆς λέξεως ΑΡΕΤΗ, διότι μὲ αὐτὴν συγχέεται ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ καὶ ἔτσι ἱκανοποιοῦνται οἱ πάντες. Ἀξιοπρεπὴς σημαίνει εὐπρεπής, κατὰ τὸ λεξικὸν Λίντελ – Σκώτ. Τὸ «εὖ» ὅμως, ποὺ «πρέπει» στὸν ἕνα, δὲν πρέπει στὸν ἄλλο. Διότι εἶναι π. χ. ἄλλο τοῦ πιστοῦ καὶ ἄλλο, ἀντίθετο, τοῦ ἀπίστου. Ἄλλο τοῦ σώφρονος καὶ ἄλλο τοῦ ἀκολάστου. Ἄλλο τοῦ φυσιολογικοῦ ἀνθρώπου καὶ ἄλλο τοῦ ἀφύσικου. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἀνύπαρκτη στοὺς ἀρχαίους σοφοὺς λέξη «πολιτισμός», ποὺ καὶ αὐτὴ ἔχει θολερὴ ἔννοια καὶ τὴν χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον. «Ἀλλοτρίοις ὀνόμασι τὰ πράγματα προσαγορεύουσι», ἀκόμη καὶ στοὺς νόμους, ὅπως π.χ. τὴν ἄμβλωση τὴν βάπτισαν «διακοπὴ κυήσεως», τὴν πορνείαν «γενετήσια ἐλευθερία» καὶ ἄλλες πολλές. Ἀντικατέστησαν δηλαδὴ τὶς γνήσιες λέξεις, ποὺ σηματοδοτοῦν τὴν ἀρετή, μὲ ἄλλες κάλπικες. Ἔτσι προέκυψε σὺν τῷ χρόνῳ πολιτικῶς κάλπικον ἐκλογικὸ σῶμα κατὰ τὸ πλεῖστον, τὸ ὁποῖον ἐκλέγει διὰ τῆς κάλπης κατὰ τὸ πλεῖστον κάλπικους πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι ἐν συνεχείᾳ ψηφίζουν ἀντιχριστιανικοὺς καταστροφικοὺς νόμους. «Χαλασοχώρηδες» τοὺς ὀνομάζει ὁ Παπαδιαμάντης στὸ γνωστὸ διήγημα. Πουλᾶνε τὴν ἐλευθερία τῆς χώρας μας πρὸς ἴδιον ὄφελος διὰ τῆς μεθόδου τοῦ δανεισμοῦ. Διότι κατὰ τοὺς σοφοὺς δανεισμὸς σημαίνει σκλαβιά. Συνάμα μὲ τὴν πολιτική τους ὁδηγοῦν τὸν λαὸ στὴν οἰκονομικὴ καὶ πνευματική του ἐξαθλίωση. Εἶναι γνωστὰ αὐτά τοῖς πᾶσι.
Συμπέρασμα: Ὁ «δικέφαλος ἀετὸς» νοσεῖ νόσον δυσίατον, ἂν ὄχι ἀνίατον. Τὸ κακὸν ἄρχισε ἀπὸ τὶς δύο κεφαλές του, κατὰ τὸ θέλημα τῶν ξένων, κόντρα πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ συνεχίζεται. Ὁ «Ο. Τ.» τὸ καταδεικνύει συνεχῶς.
Ἐρώτημα: Ὑπάρχει ἐλπὶς ἀναρρώσεως; Πιστεύω ὅτι ὑπάρχει, διότι κατὰ τὸν 32ον, 10 ψαλμὸν«Κύριος διασκεδάζει βουλὰς ἐθνῶν, ἀθετεῖ δὲ λογισμοὺς λαῶν καὶ ἀθετεῖ βουλὰς ἀρχόντων».
* * *
Βόμβα εἰς τὰ Ἑλληνοχριστιανικὰ θεμέλια τοῦ Ποινικοῦ μας Κώδικος
Γράφει ὁ Ἀριστοτέλης στὰ «ΗΘΙΚΑ ΕΥΔΗΜΕΙΑ» του: «Οἱ πολλοὶ τῶν πολιτικῶν οὐκ ἀληθῶς τυγχάνουσι τῆς προσηγορίας», δηλ. κακῶς ὀνομάζονται πολιτικοί. (1216Α). Καὶ στὰ «ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ διαβάζουμε ὅτι πολλοί, ποὺ ἀσκοῦν ἐξουσίαν, εἶναι ὁμοιοπαθεῖς μὲ τὸν Σαρδανάπαλον. (1095Β).
Ἐὰν ὄντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, ἡ νομοθεσία, ἡ προερχομένη ἀπὸ τέτοιους ἄρχοντες, τί θὰ εἶναι ; Δὲν θὰ εἶναι διαποτισμένη μὲ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα τοῦ Σαρδαναπάλου, τοῦ περιφήμου κιναίδου βασιλιᾶ τῆς Νινευῆ;
Κατὰ τὸν Ἀθήναιον αὐτὸς ἦταν «ἐψυμιθιωμένος καὶ κεκοσμημένος γυναικιστί… τὰς ἀφροδισιακὰς τέρψεις μεταδιώκων (= ἐπιζητῶν) ἀνδρὸς ἅμα καὶ γυναικός». Ἡ δὲ «φιλοσοφία» του ἔγκειτο στὸ παράγγελμά του: «Ἔσθιε, πίνε, παῖζε, ἀφροδισίαζε» καὶ στὸ ἄθεο δόγμα του: «Κεῖν’ ἔχω (κέρδος) ὅσσ’ ἔφαγον καὶ ἐφύβρισα (= εἶχα μὲ ὑπερηφάνεια) καὶ μετ’ ἔρωτος τερπν’ ἔπαθον· τὰ δὲ πολλὰ καὶ ὄλβια πάντα λέλυνται (= ἀφανίζονται)». (Ἀθ. 336,530).
Ἀλλὰ ἡ νομοθεσία, ἡ διαποτισμένη μὲ Σαρδαναπαλικὸ πνεῦμα εἶναι, κατὰ τοὺς ἀρχαίους φιλοσόφους μας καὶ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὀλέθρια. Δὲν ἀντιμετωπίζει, ἀλλὰ, ἀντιθέτως, παράγει ἄφθονο ἔγκλημα.
ΕΡΩΤΗΜΑ: Μήπως ἡ πλειονότης τῶν πολιτικῶν μας εἶναι φορεῖς τοῦ Σαρδαναπαλικοῦ πνεύματος, ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἀριστοτέλης;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Ἐκ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γνωσθήσεται». Πολλοὶ εἶναι οἱ σάπιοι χριστιανοκτόνοι, Ἑλληνοκτόνοι καὶ δηλητηριώδεις «καρποί», ποὺ ὄζουν Σαρδαναπαλισμό. Ὁ κυριώτερος καὶ μεγαλύτερος εἶναι αὐτὸς ποὺ ψηφίστηκε τὸ 1984, ὅταν τροποποιώντας τὸν Ποινικό μας Κώδικα ἀντικατέστησαν τὸν τίτλο τοῦ κεφαλαίου, ποὺ ἔλεγε «Ἐγκλήματα κατὰ τῶν ἠθῶν» καὶ στὴ θέση του ἔβαλαν ἄλλο τίτλο ποὺ λέει «Ἐγκλήματα κατὰ τῆς γενετήσιας ἐλευθερίας καὶ ἐγκλήματα οἰκονομικῆς ἐκμεταλλεύσεως τῆς γενετήσιας ζωῆς».
Οἱ νομομαθεῖς γνωρίζουν ὅτι οἱ τίτλοι τῶν κεφαλαίων τοῦ Π.Κ. φανερώνουν τὸ προστατευόμενον ἔννομον ἀγαθὸν ὑπὸ τοῦ Νομοθέτου, χρέος τοῦ ὁποίου εἶναι νὰ νομοθετεῖ ὡς ἰατρὸς κοινωνικῶν νοσημάτων καὶ πρωτίστως ὡς παιδαγωγός (Ἀριστοτέλης). Ὁ νέος τίτλος εἶναι βόμβα εἰς τὰ θεμέλια τοῦ Ποιν. μας Κώδικος, κόντρα πρὸς τὸ ἄρθρο 16, παρ.2 τοῦ Συντάγματος, ποὺ λέει ὅτι ἡ «ἠθικὴ ἀγωγή… ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ κράτους».
Τὸ πονηρὸν ἐφεύρημα, ὁ νεολογισμὸς «γενετήσια ἐλευθερία», ὁ ὁποῖος δὲν ὑπάρχει σὲ κανένα φιλοσοφικὸ κείμενο, τί σημαίνει; Δὲν σημαίνει ἐλεύθερη ἀφροδισιακὴ ἀπόλαυση; Ἀλλ’ αὐτὸ τί συνιστᾶ; Δὲν συνιστᾶ τὴν ἔννοια τῆς ἀκολασίας; Ἀλλὰ ἡ ἀκολασία δὲν εἶναι κόντρα στὴν «ἠθικὴ ἀγωγὴ», τὴν ὁποία ἐπιβάλλει στὸ κράτος τὸ Σύνταγμα; Ἄρα εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἀντισυνταγματικὸς ὁ νέος τίτλος; Εἶναι ἀδιανόητο νὰ προστατεύει ὁ νόμος τὴν ἀκολασία.
Κατάργησε ὁ νέος Νομοθέτης τὸν τίτλο «ἐγκλήματα κατὰ τῶν ἠθῶν» μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι, ὅπως γράφει στὴν εἰσηγητική του ἔκθεση, «δὲν εἶναι τὰ ἢθη ποὺ προσβάλλονται ἀπὸ τὸ σεξουαλικὸ ἔγκλημα, ἀλλὰ ἡ προσωπικὴ ἀξιοπρέπεια καί… ἡ γενετήσια ἐλευθερία» στὸ δικαίωμα «ἐλεύθερης ἐπιλογῆς ἐρωτικοῦ συντρόφου καὶ ἐπιλογῆς τῆς χρονικῆς στιγμῆς ποὺ θέλει κάποιος νὰ ἔχει μὲ τὸν ἐρωτικό του σύντροφο ἐρωτικὸ διάλογο». Μὲ ἄλλα λόγια μᾶς λέει ὅτι δὲν προσβάλλονται τὰ ἢθη, ἀλλὰ ἡ εὐπρέπεια τῆς προσωπικῆς ἀφροδισιακῆς ἀπολαύσεως. Ἀλλὰ αὐτὴ τὴν εὐπρέπεια ποιὸς τὴν καθορίζει; Τὰ χρηστὰ ἢθη δὲν τὴν καθορίζουν; Πέφτει , λοιπόν, ἢ δὲν πέφτει σὲ ἀντίφαση μὲ αὐτὴ τὴν δικαιολογία ὁ Νομοθέτης;
Ἔγινε ἡ «ριζικὴ ἀναμόρφωση» τοῦ ἐν λόγῳ κεφαλαίου τοῦ Π.Κ., λέει ἡ εἰσηγητικὴ ἔκθεση, «διότι ἔχουν διαφοροποιηθεῖ αἰσθητὰ οἱ κοινωνικὲς ἀξίες, ποὺ καθόριζαν τὴν μορφὴ τοῦ προστατευόμενου ἐννόμου ἀγαθοῦ…».
Ποιὲς ἦταν ὅμως οἱ ἀξίες αὐτές, ποὺ ἄλλαξαν; Ἀσφαλῶς ἦταν οἱ πανάρχαιες διαχρονικές, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς ἀρετῆς, δηλαδὴ τὰ χρηστὰ ἤθη. Δηλαδή, ὅπως τὸ ἀντελήφθη ὁ νέος Νομοθέτης, αὐτὲς ρίχτηκαν στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων ἀπὸ τὸν λαό. Κατὰ τὴν λογική του, μὲ ἄλλα λόγια, ὁ «Ἡρακλῆς» (= ὁ Ἕλληνικὸς λαός) δὲν ἀκολουθεῖ πλέον τὴν «Ἀρετή». Ἀκολουθεῖ τὴν «Κακία»-«Εὐδαιμονία», κατὰ τὸν περίφημο μῦθο τοῦ Προδίκου, καὶ ἔχει ἀπαρνηθεῖ τὴν Χριστιανική του πίστη καὶ διδασκαλία. Συνεπῶς, κατὰ τὴν ἰδίαν λογικήν, ὁ Νομοθέτης ἔχει χρέος νὰ διευκολύνει τὸν «Ἡρακλῆ» στὸν νέο του δρόμο, προστατεύοντας τὸ νέο του «ἔννομον ἀγαθόν», τὴν ἡδονὴ τῆς σαρκὸς καὶ τὴν λατρεία τῆς Ἀφροδίτης. Ἔχει χρέος νὰ καθαρίσει τὰ ἐμπόδια ἀπὸ τὸν νέο του δρόμο. Καὶ τὰ καθάρισε, ὅπως ἦταν οἱ ἀπαγορεύσεις τῆς μοιχείας, τοῦ εὔκολου διαζυγίου, τῆς ἀμβλώσεως, τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, τοῦ Νόμου «Περὶ ἀσέμνων» καὶ πολλῶν ἄλλων, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.
ΕΡΩΤΗΜΑ πρὸς πάντα νομομαθῆ:
Μήπως κάνω λάθος καὶ δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ βούληση τοῦ Νομοθέτου μας; Ἀλλὰ τὰ πράγματα βοοῦν. Τὴν ἐπελθοῦσα συνταγματική ἀνομία ἔχει ἀποκαλύψει ἀπολύτως τεκμηριωμένα ὁ σοφώτατος Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου ἐπὶ τιμῇ κ. Βασ. Νικόπουλος μὲ ἕνα θαυμάσιο βιβλίο ὑπὸ τὸν τίτλο: «ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ… ΣΥΝΤΑΓΜΑ» ἢ «ἀντι-Συνταγματικοὶ παρα-λογισμοί» καὶ μὲ ὑπότιτλο«Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν σημερινὴ ἀντισυνταγματικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδας». (Ἐκδ. ΑΡΜΟΣ, 2014). Πολλὰ καὶ ἀνατριχιαστικὰ γράφει ἐκεῖ. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρω ἐδῶ τὰ ἑξῆς ὀλίγα: «…τὸ Σύνταγμα ἔγινε πλέον διάτρητο, τόσο ποὺ διερωτᾶται κανεὶς εὐλόγως ἂν ὑφίσταται πλέον Σύνταγμα σ’ αὐτὴν τὴν πολύπαθη Χώρα!». «…ἔφθασαν στὸ ἔσχατο σημεῖο νὰ ψηφίζουν νόμους, μὲ τοὺς ὁποίους προδίδουν τὴν πατρίδα…». «…Νομοθετικὴ λαίλαπα ἐνέσκηψε στὸ Οἰκογενειακὸ Δίκαιο μετὰ τὸ 1980…ἀνεξέλεγκτη νομοθετικὴ καταιγίδα…». «…τὸ Σύνταγμα ἔγινε πλέον διάτρητο …Εἶδα καὶ ἔζησα σταυρωμένη τὴν Δικαιοσύνη…». Σᾶς ἐρωτῶ, ἐλλογιμώτατοι νομομαθεῖς: Γιατὶ δὲν ἐξεγείρεσθε μὲ διαμαρτυρίες, γιὰ νὰ ἀλλάξει ἡ ἐθνοκτόνος, ἡ ὀλεθρία αὐτὴ νομικὴ κατάσταση; Δὲν συμφωνεῖτε μὲ αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ ἐντιμότατος κ. Νικόπουλος;
ΕΡΩΤΗΜΑ πρὸς τοὺς νομοθέτες πολιτικούς μας:
Αὐτὰ τὰ ὀλέθρια, ποὺ περιγράφει ὁ κ. Νικόπουλος, εἶναι δικό σας ἔργο. Θὰ συνεχίσετε νὰ τροφοδοτεῖτε τὴν ἀσέλγεια, τὴν ἀκολασία, τὴν ἁμαρτία, τὴν ὁποία οἱ ἀρχαῖοι ὠνόμαζαν «ὕβριν», (κατ’ Αἰσχύλον «δυσσεβείας τέκος ὕβρις»), νομοθετοῦντες κατὰ τὸ δόγμα τοῦ Σαρδαναπάλου καὶ ὄχι κατὰ τὰ διδάγματα τοῦ Ἀριστοτέλους καὶ τῶν ἄλλων σοφῶν μας; «Ὁ κατ’ ἀλήθειαν πολιτικός», λέει ὁ Ἀριστοτέλης. «βούλεται τοὺς πολίτας ποιεῖν ἀγαθούς»(ΗΘ. ΝΙΚ.1102Α). Γιατὶ ἐσεῖς κάνετε τὸ ἀντίθετο; Ὁ Πυθαγόρας προειδοποιεῖ: «Κακὸν πρῶτον εἴς τε τὰς οἰκίας καὶ τὰς πόλεις τρυφή, δεύτερον ὕβρις, τρίτον ὄλεθρος» (Ἰάμβλ. Πυθ. Βίος 30,171). Ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας διδάσκει ὁμοίως: «Πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις, πρὸ δὲ πτώματος κακοφροσύνη».(Παρ.16,18). Φέρατε στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν νέα σας νομοθεσία τὴν «τρυφὴν» τοῦ Σαρδαναπάλου. Αὐτὴ ἔχει φέρει ἤδη τὴν «ὕβριν», δηλαδὴ τὴν ἔκλυση τῶν ἠθῶν, διαφθορὰ ἀπερίγραπτη, κυριολεκτικῶς κόλαση ἐγκληματικότητος, ἐπαληθευομένου τοῦ Πυθαγόρα, ποὺ λέει ὅτι ἐντεῦθεν φυτρώνουν “ἁρπαγαί, ληστεῖαι, πατροκτονίαι, ἱεροσυλίαι, φαρμακεῖαι καὶ ὅσα τούτων ἀδελφά… ἄθεσμοι γάμοι καὶ φθοραὶ καὶ μέθαι καὶ αἱ παρὰ φύσιν ἡδοναὶ καὶ σφοδραί τινες ἐπιθυμίαι”, ποὺ ἐξωθοῦν “μέχρι βαράθρων καὶ κρημνῶν ”(Ἰαμβλ. Πυθ. Βίος17,78) . Αὐτὰ δὲν τὰ βλέπετε ποὺ συμβαίνουν κατὰ κόρον μὲ τὴν νέα σας νομοθεσία; Ὁ προλογήσας τὸ προαναφερθὲν βιβλίο τοῦ κ. Νικοπούλου ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Νομικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. κ. Μαριανὸς Καράσης δίνει αὐτὴ τὴν ζοφερὴ εἰκόνα μὲ τοὺς ἑξῆς στίχους τοῦ Ἀχ. Παράσχου:
“Ἐσβέσθη ὅ, τι ἅγιον, δεσπόζει τὸ χυδαῖον,
ὀσμὴ πτωμάτων ἔλαβε τὴν θέση τῶν ἀνθέων.
Ἀντὶ θρησκείας ὁ χρυσός, ἀντὶ οἰκογενείας τῆς
Ἀφροδίτης ὁ ναός, τὸ αἶσχος τῆς νοθείας.
Κι’ ἔπεσαν, ὅλα ἔπεσαν. Τὸ πᾶν εἰς τέφραν κεῖται.
Ὑψοῦνται μόνον τράπεζαι καὶ μόνον τραπεζῖται”.
Τὸ δεύτερο κακό, ἡ «ὕβρις» ἐπῆλθε. Θὰ ἐπιτρέψετε νὰ ἐπέλθει καὶ τὸ τρίτο, ὁ ὄλεθρος; Ὁ Θεὸς νὰ βάλει τὸ χέρι του.
ΕΡΩΤΗΜΑ πρὸς τοὺς Μητροπολίτες μας:
Σεβασμιώτατοι, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ σείεται ὁ ἄμβωνας ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες σας, πρὸς ἀποτροπὴν ψηφίσεως τῶν προαναφερθέντων νόμων κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Προδρόμου πρὸς τὸν Ἡρώδη καὶ τοῦ Χρυσορρήμονος Ἁγίου πρὸς τὸν διεφθαρμένο Εὐτρόπιο; Λησμονήσατε πῶς ἔχει περιγράψει τὴν ἀποστολή σας ὁ ἐν λόγω Ἅγιος στὸν 6ον λόγο του «περὶ ἱερωσύνης», τὴν ὁποίαν ὁ ἴδιος ἀπέφευγε κρυπτόμενος, ὅταν τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν τὸν καλοῦσε πρὸς χειροτονίαν. Φοβόταν ἀναλογιζόμενος ὅτι οἱ ἱερεῖς (οἱ προεστῶτες τῆς Ἐκκλησίας), «…ἀγρυπνοῦσι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Παῦλος). Δηλαδὴ ἔχουν μεγάλην εὐθύνη γιὰ τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. Φοβόταν μήπως ἀπὸ ἀνικανότητα γιὰ τὸ λειτούργημα χάσει τὴν ψυχή του καὶ συμπαρασύρει στὴν κόλαση καὶ πολλοὺς ἄλλους. Φοβόταν μὲ τὴν σκέψη ὅτι ὁ προεστὼς τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ταχθεῖ «τὰς τῶν ἄλλων ἀγνοίας ἐπανορθοῦν καὶ διαβολικὸν πόλεμον προμηνύειν ἐρχόμενον…Ἐπὶ τούτῳ γὰρ ἐκάθισεν, ὡς ὁ Ἰεζεκιὴλ φησίν, ἵνα καὶ τοῖς ἄλλοις σαλπίζῃ…», ὡς «σκοπός» (σ. σ.. ἐντεῦθεν ἴσως καὶ τὸ ὄνομα Ἐπίσκοπος). Ἐὰν δὲν «σαλπίσει» συναγερμό, προειδοποιώντας τὸν λαὸ ὅτι ἔρχεται «ρομφαία» (=συμφορά), τὸ αἷμα ποὺ θὰ χυθεῖ θὰ τὸ ζητήσει ὁ Θεός ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ «σκοποῦ».
Ἐσχάτως τὸ ὑπουργεῖο ἀπαιδευσίας μὲ τὴν πορνικὴ διαπαιδαγώγηση, τὴν βαβυλωνιστὶ ἀποκαλουμένη «σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση», ρίχνει στὴ «φωτιὰ» δικά σας παιδιά, τρυφερῆς ἡλικίας, ποὺ τὰ ἔχετε βαπτίσει. Ρίχνει τὴν μιὰ φωτιὰ ἐπάνω στὴν ἄλλη. «Εὐκατάπρηστος γὰρ ἡδοναῖς ἡ νεότης» (P.G.50/746), λέει ὁ Χρυσορρήμων. «Πυρὰ τὶς ἐστιν …ραδίως ἐκκαιομένη καὶ ταχέως». Γιατὶ δὲν ἀκούγονται δυνατὰ «σαλπίσματα»; Σὲ ἑπόμενο ἄρθρο μου θὰ μεταφέρω καὶ ἄλλα πολὺ φρικιαστικά, ποὺ λέει ὁ ἅγιος γιὰ τὴν ἱερωσύνη.