«Ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ
οὐ κληρονομήσουσι»
Μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀπ. Παῦλος:
«ἀλλὰ ὑμεῖς ἀδικεῖτε καὶ ἀποστερεῖτε, καὶ ταῦτα ἀδελφούς; ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. στ΄, 8,9,10).
(: Ἀλλ’ ἀντὶ τούτου σεῖς οἰ Χριστιανοὶ ἀδικεῖτε καὶ ἀποστερεῖτε κατακρατοῦντες ἐκεῖνα, ποὺ ἀνήκουν εἰς τοὺς ἄλλους καὶ μάλιστα ἀδικεῖτε καὶ ἀποστερεῖτε ἀδελφούς; Αὐτὸ ποὺ κάνετε, τὸ κάνετε λοιπὸν ἀπὸ ἄγνοια; Δὲν γνωρίζετε ὅτι οἱ ἄδικοι δὲν θὰ κληρονομήσουν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Μὴ πλανᾶσθε· οὔτε οἱ πόρνοι, οὔτε οἱ εἰδωλολάτρες, οὔτε οἱ μοιχοί, οὔτε οἱ θηλυπρεπεῖς, οὔτε οἱ ἀρσενοκοῖτες, οὔτε οἱ πλεονέκτες, οὔτε οἱ κλέπτες, οὔτε οἱ μέθυσοι, οὔτε αὐτοὶ ποὺ ἐμπαίζουν καὶ ὑβρίζουν τοὺς ἄλλους, οὔτε οἱ ἅρπαγες κατ’ οὐδένα λόγο θὰ κληρονομήσουν βασιλεία Θεοῦ).
- Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τονίζει: «Εἶναι προτιμώτερο νὰ ἀδικεῖται κανεὶς παρὰ νὰ ἀδικῆ».
«Ἄς προσπαθοῦμε νὰ ἐπιτύχουμε νὰ μὴ μισοῦμε κανένα, γιὰ νὰ μᾶς ἀγαπήση κι ὁ Θεός, ὥστε κι ἄν ἀκόμη εἴμαστε ὑπεύθυνοι μυρίων ταλάντων, νὰ μᾶς σπλαγχνισθῆ καὶ νὰ μᾶς ἐλεήση. Μήπως ὅμως ἀδικήθηκες ἀπὸ αὐτόν; Ἐλέησέ τον λοιπὸν καὶ μὴ μισήσης. Κλάψε καὶ θρήνησε γι’ αὐτὸν καὶ μὴ τὸν ἀποστραφῆς. Γιατὶ δὲν εἶσαι σὺ ἐκεῖνος ποὺ ἦρθες σὲ σύγκρουση μὲ τὸν Θεό, ἀλλ’ ἐκεῖνος. Μάλιστα δὲ καὶ θὰ σημειώσεις πρόοδο στὴν ἀρετή, ἄν ὑποφέρης τὴν ἀδικία. Ἀναλογίσου, ὅτι ὅταν ἐπρόκειτο ὁ Χριστὸς νὰ σταυρωθῆ, ὑπὲρ τοῦ ἑαυτοῦ του μὲν χαιρόταν, δάκρυζε ὅμως ὑπὲρ ἐκείνων ποὺ τὸν σταύρωναν».
- Ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ σύγχρονος Ἅγιός μας, μᾶς ἐξιστορεῖ τὸ ἀκόλουθο γεγονὸς σχετικὰ μὲ τὴν ἀδικία:
«… Τὸν δίκαιο ἄνθρωπο, τὸν πρᾶο, ὅλοι προσπαθοῦν νὰ τὸν σπρώξουν στὴ χειρότερη θέση, νὰ τὸν ἀδικήσουν, νὰ τὸν βάλουν στὸν πάτο· ἀλλὰ ὅσο οἱ ἄνθρωποι τὸν σπρώχνουν πρὸς τὰ κάτω, τόσο ὁ Θεὸς τὸν ἀνεβάζει, νά, σὰν τὸ φελλό!! ὅσο τὸν σπρώγχνεις στὸν πάτο, τόσο τὸ νερὸ τὸν ἀνεβάζει πρὸς τὰ πάνω. Νὰ ἕνα ἀληθινὸ περιστατικό, μοῦ τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος: «Πέθανε ὁ πατέρας καὶ πῆγαν τὰ ἀδέρφια νὰ χωρίσουν τὰ χωράφια. Ὅταν εἶδα τὰ μεγάλα μου ἀδέρφια νὰ φωνάζουν, ἕτοιμοι νὰ ἁρπαχτοῦν, «ἐγώ, μικρότερος, τί νὰ πῶ, ὅ,τι μοῦ δώσουν», εἶπα. Μοῦ ἔδωσαν κάτι χωράφια ὅλο ἄμμο. Δὲν καλλιεργοῦσες τίποτα. Δὲν μποροῦσα νὰ ζήσω μὲ αὐτά. Ἀναγκάσθηκα νὰ φύγω στὴ Γερμανία, γιὰ νὰ δουλέψω, νὰ ζήσω τὴν οἰκογένειά μου. Ὅταν γύρισα μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, τί βρῆκα; Ἀπὸ τὴ μιὰ καὶ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ χωραφιοῦ εἶχαν χτίσει δύο μεγάλα ξενοδοχεῖα. Καὶ τὰ δύο ζητοῦσαν νὰ ἀγοράσουν τὸ χωράφι. Ἔτσι ἡ τιμὴ ἀνέβηκε στὰ ὕψη. Πῆρα ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια!! «Εἶπα, Γέροντα νὰ δώσω τὰ μισὰ ἐλεημοσύνη καὶ ἦρθα νὰ μοῦ πῆτε ποῦ νὰ τὰ δώσω». – «Δῶσε πρῶτα στ᾽ ἀδέλφια σου, γιὰ νὰ μὴ τὰ κακοκαρδίσης, καὶ τὰ ὑπόλοιπα κάνε τα ὅ,τι θέλεις». Ἔτσι τοῦ εἶπα, γιὰ νὰ μὴ ἔχουν μνησικακία μεταξύ τους».