Τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ & Καθηγ. Δρ. Ἀλεξίου Π. Παναγοπούλου*
2ον
Κάνοντας λόγο γιὰ τοὺς προδρόμους τοῦ ἀντι-χρίστου παρατηρεῖ ὅτι ἡ δαιμονιώδης λύσσα τοῦ σατανᾶ κατὰ τῶν γνήσιων χριστιανῶν ἄρχισε ἀπ’ τὴν ἀρχὴ τῆς ἵδρυσης τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἀναφέρεται στοὺς πρώτους διωγμοὺς τῶν χριστιανῶν, κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες, ἀλλὰ καὶ ὅταν οἱ διωγμοὶ σταμάτησαν ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἐμφανίστηκαν οἱ λογῆς λογῆς αἱρετικοὶ καὶ κατόπιν «προβάλλεται ἕτερον θηρίον ὁ Μωάμεθ, ποὺ κατεδίωξε τοὺς Χριστιανοὺς» [35].
Στὴ συνέχεια ἐκθέτοντας τὸν λεγόμενο ὀρθολογισμό, τὴν κρίση καὶ τὴ λογικὴ πάνω ἀπὸ τὸ Δημιουργό, μὲ τὴν ἑρμηνεία τῶν πάντων μὲ τὸν ὀρθὸ λόγο, δηλαδὴ μὲ τὴ ἐγωκεντρικὴ λογικὴ «ὅ,τι δὲν χωροῦσε εἰς τὴν λογικὴν τὸ ἀπέρριπτον», γιὰ νὰ ἐμφανιστεῖ στὴ συνέχεια ὁ «μηδενισμός», γέννημα αὐτοῦ «ὁ μαρξισμός, κουμμουνισμός, σύστημα ἄθεον, σιωνιστικοῦ κατασκευάσματος, διὰ νὰ καταστρέψη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀδικίας τάχα τῶν ἐργατῶν» [36]. Ὅλα αὐτὰ τὰ κοινωνικὸ/πολιτικὰ συστήματα χαρακτηρίζονται ὡς ἰδεολογικοὶ πρόδρομοι τοῦ ἡγέτη τους ἀντι-χρίστου, ποὺ προετοιμάζουν ἐπὶ ἐτῶν τὸ δρόμο του.
Τὸ φαινόμενο τῆς «ἀθεΐας» χαρακτηρίζεται ὡς «λοιμική νόσος εἰς ὅλον τὸν πλανήτην», γιὰ νὰ ἐκπληρωθοῦν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶπε ὅτι, ὅταν θὰ ξαναέλθει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ ὁ Κύριος Χριστὸς ξανὰ πάλι στὴν γῆ, ἆραγε θὰ βρεῖ τὴν ἀληθινὴ πίστη στὸ ὄνομά Του [37], δηλαδὴ ὄχι στὸ ὄνομα ἢ στὴ ταυτότητα, ἀλλὰ ἐὰν στὴν καρδιὰ τους οἱ ἄνθρωποι, ἆραγε, ἐὰν θὰ πιστεύουν ἀκόμα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ὁ ὁποῖος θὰ ἔλθει στὴ Β΄ παρουσία Του ὡς Κριτὴς τοῦ κόσμου. Αὐτὴ τὴ συμπεριφορὰ τῆς μοντέρνας «ἀθεΐας» καὶ ἀνωμαλίας χαρακτηρίζει ὡς πρωτοφανῆ «ἐπανάστασι ἐναντίον τοῦ φοβεροῦ Θεοῦ, διὰ πρώτην φοράν, καθὼς ὑπάρχει ἄνθρωπος, ἐπὶ τοῦ πλανήτου». Παράλληλα οἱ συχνὲς «βεβηλώσεις» καὶ παρατυπίες μέσα σὲ διάφορους ὀρθόδοξους ναούς, βεβηλώσεις εἰκόνων, εὐαγγελίων, ἁγίων ἱερῶν σκευῶν, κάποιοι ποὺ οὐροῦν μέσα, καθὼς καὶ τὰ σχεδιάσματα αἰσχρῶν εἰκόνων στοὺς τοίχους, μὲ αἰσχρὰ ὀνόματα, ποὺ ἐμπλέκονται ὄχι μόνο φοιτητές, ἀλλὰ καὶ μαθητές, ὅπως σὲ Λύκειο τῆς Χαλκίδας [38], μᾶς ἀναφέρει τὸ 1984, καθότι στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, μέσα στὴν τάξη τους, ἀφοῦ τὴν ἐμαύρισαν, τοποθέτησαν ἕνα ποῦρο, στὸ μέρος τοῦ στόματος, καθὼς καὶ πολλὰ ἄλλα χειρότερα, ποὺ ἐμφάνισε τὸ κίνημα τῶν ἀνωμάλων, ζωγραφίζοντας τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία σὲ προσβλητικὴ θέση.
Τὸν 20ό αἰώνα ὀνομάζει ὡς αἰώνα τῆς ὑπερ-πλήθυνσης τῆς γνώσης καὶ τοῦ ὑπερ-σοφισμοῦ τῶν ἀνθρώπων, καθὼς καὶ ὡς καιρὸ τῆς συντέλειας [39], καθότι εἶναι σύμφωνα μὲ τὸν πνευματικὸ πατέρα, ὁ αἰώνας τῆς «ἀντικαταστάσεως τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς ἐπιστήμης», γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ὀνομάζει «ἁμαρτωλοτέρου αἰῶνος» τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τῆς γῆς, καθότι συνοδεύεται μὲ τρομακτικὰ σημεῖα «διασαλεύσεως τοῦ ἐγκεφάλου τοῦ κόσμου» καὶ μὲ μεγάλες ἀνώμαλες ἀντιθέσεις. Ὁ ἄνθρωπος ἀπωθεῖ τὸν ἴδιο τὸ Θεό, τὸν ἀντικατέστησε μὲ τὴν «κτηνωδίαν», θεοποίησε τὰ πάθη του, τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἐπιστήμη του. Γι’ αὐτὸ σήμερα περισσότερο ἀπὸ ποτὲ «ἀποτολμᾶται ἡ ἀμφισβήτησις καὶ κατάργησις τῶν πάντων».
Ἡ σύγχρονη «σχιζοφρενικὴ» θεώρηση καὶ ἑρμηνεία ὅλων τῶν ἀπ’ αἰώνων καθιερωμένων, ἡ κατάργηση τῶν αἰωνοβίων ἀξιῶν καὶ θεσμῶν καὶ γενικὰ ἡ θεώρηση καὶ ἑρμηνεία τῆς ζωῆς, χωρὶς Θεὸ καὶ χωρὶς χαλινὸ καὶ φραγμό! Μάλιστα ὅλα αὐτὰ τὰ φαινόμενα συνοδεύονται μὲ τὴ κατάργηση τῶν αἰωνίων θεσμῶν καὶ τῶν ἀξιῶν «διὰ νόμων τοῦ κράτους, ὡς εἶναι ἡ ἠθική, ἡ οἰκογένεια, ἡ ἀρετή, διὰ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς μοιχείας, πορνείας, ὁμοφυλοφιλίας, ἀδαμιαίας γύμνιας εἰς τὸ θέατρον, κινηματογράφον, τηλεόρασιν, περιοδικὰ καὶ εἰς τὰ κέντρα γυμνισμοῦ» [40], τὰ ὁποῖα ἱδρύονται καὶ μὲ τὴν ἄδεια κρατικῶν ἀξιωματούχων καὶ τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης. Συνάμα ἡ ἀλλοίωση καὶ κατάργηση τῶν ἁγίων καὶ ἱερῶν θεσμῶν ἐπεκτείνεται καὶ στὴν ἀλλοίωση τῆς «ἁγίας γλώσσας μας», αὐτὸ τεκμηριώνεται ἐπειδὴ στὴν ἑλληνικὴ γράφτηκαν τόσο τὰ Εὐαγγέλια, ὅσο καὶ τὰ ἔργα τῶν Ἑλλήνων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅλος ὁ θησαυρὸς τῆς βυζαντινῆς γραμματολογίας, ἐνῷ ἡ ἀλλοίωση αὐτὴ συνεχίζεται, ἐπεκτείνεται καὶ στὴν διαστροφὴ τῆς γενικῆς ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας.
Αὐτὴ τὴ κατάσταση τῆς ἀλλοίωσης καὶ τῆς κατάργησης τῶν θεσμῶν καὶ τῶν ἀξιῶν θυμίζει μία «νέα βαβὲλ» τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης, γιατί διαπιστώνεται ἡ πλήρης σύγχυση σὲ παγκόσμια κλίμακα, γι’ αὐτὸ ἡ κατάσταση αὐτὴ καὶ συμπεριφορὰ μᾶς θυμίζει τὸν «πλήρη δαιμονισμὸ μυαλῶν, ἰδεῶν», μάλιστα καὶ οἱ λεγόμενοι «ἀναρχικοὶ» οἱ ὁποῖοι γκρεμίζουν, καταστρέφουν, ἀφανίζουν, δίχως νὰ διώκονται ποινικὰ [41]. Ὅλα αὐτὰ τὰ φαινόμενα χαρακτηρίζονται φαινόμενα τῆς Ἀποστασίας ἀπ’ τὸ Θεὸ καὶ ὡς σημεῖα ἀνωμαλίας δηλωτικά τοῦ τέλους τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου.
Στὸ ἑπόμενο τμῆμα παρουσιάζεται συνοπτικὰ μὲ ἀριθμητικὴ σειρὰ τὰ ἔργα ποὺ θὰ κάνουν οἱ πρόδρομοι τοῦ ἀντίθεου ἀντι-χρίστου στὴ κοινωνία καὶ στὴ πολιτεία. Τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπ’ τὸ 1969 ἕως τὸ 1984, κατὰ τὴ περίοδο ποὺ κατὰ τὴν γνώμη του ἔγιναν μεγάλες ἀλλαγὲς καὶ καταργήσεις τῶν αἰωνόβιων θεσμῶν καὶ ἀξιῶν, μᾶς καταγράφει τὶς σημαντικότερες. Παραθέτουμε παρακάτω τὸ πρωτότυπο κείμενο [42], ὅπως τὸ ἔχει καταχωρήσει στὸ βιβλίο του, τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε τὸ ἔτος 1984, μεταγλωττισμένο ἐδῶ ἀπὸ ἐμᾶς σὲ ἁπλὴ δημοτικὴ γλῶσσα: «..
1. Ἡ κατάργηση τοῦ Τίμιου Σταυροῦ ἀπὸ τὶς Ἑλληνικὲς σημαῖες μὲ ἀντικατάσταση στὴ κορυφὴ τῆς σημαίας, μὲ τὸ στρογγυλὸ μασονικὸ σύμβολο.
2. Ἡ κατάργηση ἀπ’ τὸ Σύνταγμα τὸ «εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος», τὸ ὁποῖο κατόπιν ἀγώνων τὸ ἐπανέφεραν.
3. Ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν χιλιαστῶν ἀπ’ τὴν ἔνοπλη θητεία.
4. Ἡ ἐπίσημη ἀνευθυνότητα τῶν ἐκτρώσεων.
5. Ἡ ἀναγνώριση τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας.
6. Ὁ πολιτικὸς γάμος καὶ τὸ συναινετικὸ ἢ αὐτόματο διαζύγιο.
7. Ἡ βαθμιαία κατάργηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας μὲ τὴ μελλοντικὴ ἀντικατάσταση μὲ τὴ λατινική, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς ἀγγλικῆς.
8. Ἡ διαστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, τῆς ἑλληνικῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821, ὅτι τάχα ὁ ἀγώνας ἦταν ταξικός, νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπ’ τοὺς τσιφλικάδες Ἕλληνες καὶ Τούρκους, κι ὄχι ἀπ’ τὸ τουρκικὸ ζυγό. Καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία, τὰ μοναστήρια δὲν προσέφεραν τίποτα στὸν ἀγῶνα. Καὶ ἂς ἔχουμε ἕξι χιλιάδες ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν μαχόμενοι γιὰ τὴν ἐλευθερία καθὼς καὶ πλῆθος ἀρχιερέων, ἱερομονάχων καὶ μοναχῶν. Συγχρόνως ἀμφισβητοῦν καὶ τὸ κρυφὸ σχολεῖο.
9. Προώθηση τῶν μαθητῶν τῶν σχολείων σὲ ἀσέβεια, ἀνταρσία, ἀνηθικότητα μὲ τὶς μαθητικὲς κοινότητες, τὴ μικτὴ φοίτηση, μικτὰ σχολεῖα καὶ τὴ κατάργηση τῆς εἰδικῆς μαθητικῆς ἐνδυμασίας (ποδιᾶς), ἐλεύθερη φοίτηση μὲ παντελόνια, μίνι φοῦστες κλπ.
10. Ἡ ἐλεύθερη σοδομοποίηση τῆς κοινωνίας, τῆς νεολαίας μὲ τὰ ἀνήθικα καὶ κτηνώδη ἔργα στὸ κινηματογράφο, θέατρο, τηλεόραση, τὰ ἄπειρα πορνικὰ περιοδικὰ μὲ ὁλόγυμνα ἐρωτικὰ συμπλέγματα συνουσίας ἔγχρωμων γυμνῶν εἰκόνων.
11. Ἡ ψήφιση πρόσφατα ἀπ’ τὴ Βουλὴ νόμου ποὺ καταργεῖ τὸν ἔλεγχο καὶ δίωξη στὰ ἔργα τέχνης, ποὺ νὰ ἐπιτρέπει τὴν ἐλεύθερη παρουσίαση ὁλόγυμνων σωμάτων μὲ σεξουαλικὲς εἰκόνες καὶ σκηνές, σὲ ἐφημερίδες, περιοδικά, θέατρα, κινηματογράφους, τὰ ὁποῖα γυμνὰ θεωροῦνται ἔργα τέχνης. Τὸ χειρότερο ὅλων, τὸ ἀπ’ τὴ Βουλὴ ἐπίσης ψήφισμα νόμου ποὺ καταργεῖ τὸν κάθε προηγούμενο νόμο περὶ προσβολῆς τῆς δημόσιας αἰδοῦς, ὁπότε καὶ στὴ θάλασσα καὶ στοὺς δρόμους καὶ παντοῦ, θὰ εἶναι ἐλεύθεροι οἱ ἄνθρωποι νὰ κυκλοφοροῦν ὁλόγυμνοι καὶ θὰ ὀργιάζουν σεξουαλικὰ ἐνώπιον ὅλων. Καὶ ὅλες οἱ παραλίες θὰ εἶναι πλέον ἐλεύθερες χωρὶς νὰ χρειάζεται στὸ μέλλον νὰ διατηροῦνται εἰδικὰ γυμνιστικὰ κέντρα. Τὸ δὲ χειρότερο πάντων, ἄκρον ἄωτον τοῦ κακοῦ, εἶναι ὅτι προωθεῖται ἡ φοβερὴ ἁμαρτία τῆς αἱμομιξίας μέσα στὶς οἰκογένειες. Βλέπε, σημειώνει, περιοδικὸ τῶν φοιτητῶν «ἔκφρασις», χρηματοδοτούμενο ἀπ’ τὸ ὑπουργεῖο «Νέας Γενιᾶς» τοῦ ὑπουργοῦ κ. Λαλιώτη. Ὥστε ἐνώπιον ὅλων αὐτῶν, ὠχριᾶ ὁ εἰδωλολατρικὸς καὶ προκατακλυσμιαῖος καὶ σοδομιτικὸς κόσμος. Ἕως πότε θὰ μᾶς ἀνέχεται ὁ Κύριος!
12. Ἡ μελετούμενη «φθορίωση» τοῦ νεροῦ καθὼς καὶ ἡ συχνὴ χρησιμοποίηση ὁρμονῶν στὰ ζῷα, πτηνά, κηπουρικά, ποὺ ἀπ’ αὐτὰ προσβάλλεται ὁ ὀργανισμός, ὥστε τὰ ἄρρενα σώματα νὰ παρουσιάζουν σωματικὴ ἀνωμαλία, θηλυπρέπεια καὶ τὰ θήλεα τάσεις ἀνδρικές. Καὶ ἕτερα ἀκόμη, ποὺ ἀπεργάζονται σκοτεινοὶ ἄνθρωποι ποὺ θὰ φανερωθοῦν πολὺ σύντομα».
Τὰ ἔργα τῶν ἀδίστακτων προδρόμων τοῦ ἀντι-χρίστου τὰ συνοψίζει σὲ αὐτὰ ποὺ ἀπεργάζονται καὶ τὴν ἀλλοίωση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιὰ τοὺς ἄτεγκτους προδρόμους τοῦ ἀντι-χρίστου κάνει λόγο σὲ εἰδικὸ ὑπότιτλο καὶ τοὺς προσδιορίζει, σὰν ὅλους αὐτοὺς ποὺ φέρουν τὴ «μάσκαν» τῶν διαφόρων κοινωνικὸ/πολιτικῶν συστημάτων τοῦ μαρξισμοῦ, τοῦ σιωνισμοῦ, τοῦ μασωνισμοῦ, τοῦ χιλιασμοῦ καὶ τῶν διαφόρων κυβερνητικῶν σχημάτων καὶ τῶν προσώπων, ποὺ δὲν περιορίζουν τὸ ἔργο τους μόνο στὴν ἀλλοίωση καὶ κατάργηση τῶν πάντων στὴν κοινωνία, ἀλλὰ καὶ ποὺ ἤδη ἀπὸ «πολλῶν ἐτῶν» ἔχουν ἁπλώσει τὰ χέρια τους καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, ὥστε νὰ ἀποτελειώσει τὸ καταστροφικὸ αὐτὸ ἔργο, ὁ ἡγέτης τους ὁ ἀναμενόμενος ἀντὶ-χριστος. Κάνει λόγο γιὰ τὸ διωγμὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπ’ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, στὴ συνέχεια ἱστορικὰ μέσῳ τῶν διαφόρων πολιτικῶν τῶν Κυβερνήσεων καὶ τῶν σκοτεινῶν κέντρων ἐξουσίας, φέροντας ὡς παράδειγμα τὸ χαρακτηρισμὸ ὡς παραβάτη ἐκείνου ποὺ κάνει τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, γι’ αὐτὸ καὶ τὸν τιμωροῦσαν μὲ δεκαετῆ φυλάκιση, στὴν πρώην Ἀλβανία [43].
Οἱ πολέμιοι καὶ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, συνέχισαν ἀπ’ τὸν «ἔσω πόλεμον», μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἀρχιεπισκόπους καὶ πατριάρχες, τοὺς ὁποίους καταδίκασαν οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Ἡ μεταρρύθμιση τοῦ νέου ἡμερολογίου καὶ τοῦ ἑορτολογίου, ἀπ’ τὴν «ἀποφράδα ἡμέραν καὶ χρονολογίαν 1920-1924 τῆς ἀποτολμηθείσης εἰσαγωγῆς νεωτερισμῶν» [44]. Σχολιάζοντας παραθέτει τὴν ἄποψη ὡς ἑξῆς: «δυστυχῶς εἰς τὴν νέαν δοκιμασίαν τῆς Ἐκκλησίας, πάλιν ἀρχιεπίσκοποι καὶ πατριάρχαι ἔγιναν ὄργανα τοῦ σατανᾶ καὶ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, διὰ νὰ σκανδαλισθοῦν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ σχισθῆ ἡ Ὀρθοδοξία. Ἀδιαφοροῦντες τόσον διὰ τὸ σχίσμα καὶ τὸν σκανδαλισμὸν τῶν πιστῶν, ὅσον καὶ διὰ τὴν μὴ ὑπὸ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων κρατῶν καὶ πατριαρχείων, ἑνιαίαν ἑορτολογικὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» [45].
Θεωρεῖται χρήσιμο νὰ σχολιαστεῖ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες Ρωσίας, Ρουμανίας (γιὰ ἀρκετὰ ἔτη), Βουλγαρίας, Σερβίας, καθὼς καὶ τὸ πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, τὸ Ὄρος Σινᾶ καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, κράτησαν τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο καὶ ἑορτολόγιο καὶ δὲν συμφώνησαν στὴν εἰσαγωγὴ τῶν «νεωτερισμῶν». Ἀναφέρει ὅτι δὲν ἀσχολήθηκε «μὲ τὰς σατανικάς δικαιολογίας τῶν καινοτόμων, οὔτε μὲ τὰ τρομακτικὰ ἀποτελέσματα καὶ ἐπιπτώσεις τοῦ πραξικοπήματος». Γι’ αὐτὸ σήμερα ἀρκεῖ «ὁ μὴ ὁμοιόμορφος ἑορτασμὸς πασῶν τῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν καὶ πατριαρχείων», ὡς εἶδος ἀποστασίας καὶ ἀνωμαλίας, καθὼς ἐπίσης σημειώνει στὸ βιβλίο του τὴν «μεταμέλειαν» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ποὺ ἔκανε τὴν ἑορτολογικὴ ἀλλαγή, τὴν ὁποία μεταμέλεια δήλωσε ὡς σημειώνει, στὸν «ἀείμνηστο γέροντά μου πατέρα Φιλόθεον Ζερβάκον, χωρὶς ἀτυχῶς νὰ ἔχη τὸν ἡρωϊσμὸν τῆς ἐπανορθώσεως τοῦ κακοῦ» [46]. Ἀπὸ τότε θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία πῆρε μέγα «ἀκράτητον κατήφορον», καθὼς καὶ μὲ τὴν εἴσοδό της «εἰς τὸ παγκόσμιον συνονθύλευμα τῶν αἱρετικῶν», σὲ οἰκουμενιστικά συνέδρια ποὺ δὲν ὁδηγοῦν πουθενά.
Γιὰ τὰ θέματα ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἀπασχοληθεῖ μία «πανορθόδοξος σύνοδος», διατυπώνει εὐχές, ἀλλὰ καὶ μεγάλους φόβους, γιὰ τὰ θέματα ποὺ θὰ τὴν ἀπασχολήσουν. Ἐρωτᾶ ὁ γέροντας π.Ἀρσένιος, γιατί θὰ συγκληθεῖ αὐτή; Γιὰ «νὰ μελετήσουν τὰ ἀνήσυχα σημεῖα τῶν καιρῶν; Διά νὰ μελετήσουν τὴν μεγάλην ἀποστασίαν τοῦ κόσμου, τὴν ὀργανωμένην καὶ ἀνοργάνωτον ἀθεΐαν καὶ ἀπιστίαν, τὰς σκοτεινάς δυνάμεις ποὺ κατέκλυσαν τὸν πλανήτην, τὴν σοδομοποίησιν τοῦ κόσμου, τὴν ἀναρχίαν, τὴν ἀνηθικοποίησιν τῆς νεότητος, τὰ καταστροφικὰ μέσα διὰ τὴν ἠθικὴν ἀσυδοσίαν καὶ ἐκπόρνευσιν τῶν πάντων, τηλεόρασιν, θέατρον, κινηματογράφους, αἰσχρὰ βιβλία καὶ περιοδικά, τὴν κατάργησιν ὅλων τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καὶ θεσμῶν, τῆς ἱστορίας, τῆς γλώσσης, τῆς ἠθικῆς, τῆς ἀρετῆς, τῆς οἰκογένειας; Πού ὅλα αὐτὰ προετοιμάζουν τὴν αὐριανὴν κοινωνίαν, μίαν κοινωνίαν πολὺ χειροτέραν, μὲ ἀρχηγὸν πλέον τὸν ἴδιον τὸν ἀντίχριστον;» [47]. Στὸ τέλος στὸ ἴδιο σημεῖο θέτει καὶ τὸ κρίσιμο ἐρώτημα καὶ ἀπαντᾶ: «μήπως θὰ συγκληθῆ ἡ Οἰκουμενικὴ λεγομένη Σύνοδος, διὰ νὰ ἑνώση τὴν διῃρημένην Ὀρθοδοξίαν σὲ Παλαιοημερολογίτας καὶ Νεοημερολογίτας; Ὄχι, ὄχι, μὲ τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά», σημειώνει. Καὶ παρακάτω διατυπώνει τὴν ἄποψή του ὅτι οἱ οἰκουμενιστικὲς κινήσεις «εἶναι μία νέα προσπάθεια ἀλλοιώσεως καιρῶν καὶ νόμου».
Τὰ ἔργα μὲ τὶς ἀποστατικὲς ἀλλοιώσεις ἀπ’ τὰ ὄργανα τοῦ ψευδοπροφήτη καὶ τοῦ ἀντιχρίστου τὶς καταγράφει ὡς ἀριθμημένες [48], τὶς ὁποῖες καὶ παραθέτουμε σὲ μεταγλώττιση ἐδῶ στὴν ἁπλὴ δημοτική, ὡς ἑξῆς:
«…1. Ἡ εἰσαγωγὴ νέου ἡμερολογίου τὸ ἔτος 1924, ποὺ διέσπασε τὴν ἑορτολογικὴ ἀπὸ αἰώνων τυπικὴ διάταξη καὶ ἑνότητα μὲ τὰ ὑπόλοιπα Ὀρθόδοξα κράτη καὶ Πατριαρχεῖα, μὲ πρόσχημα τάχα τὴν ἀστρονομικὴ ἀκρίβεια! Παιδαριώδη δικαιολογία! Ἀπόδειξη, ὅτι καὶ αὐτὸ τὸ βρίσκουν ἐλλιπὲς καὶ ἤδη μελετοῦν νεώτερο. Στὴν οὐσία ὁ λόγος ἦταν, ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τῶν μεγάλων ἑορτῶν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς, ὅπως τὸν ἴδιο σκοπὸ ἔχει καὶ ἡ μελετωμένη ἀλλαγὴ τοῦ Πασχαλίου, γιὰ νὰ γιορτάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι μαζὶ μὲ τὴν πανσπερμία τοῦ σατανᾶ ποὺ εἶναι οἱ αἱρετικοί.
2. Οἱ συμπροσευχὲς καὶ τὸ συνονθύλευμα μὲ αἱρετικούς, ἰδίως μὲ τὴ συμμετοχή μας στὸ παγκόσμιο συμβούλιο τῶν λεγομένων Ἐκκλησιῶν.
3. Οἱ συνεχεῖς ἀπόπειρες δυτικοποίησης τῆς λατρείας μας μὲ μουσικὰ ὄργανα, κατάργηση τέμπλων, ράσων, γενείων, κλπ. Ἔφτασαν σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε σὲ κάποιους ἱεροὺς ναοὺς νὰ εἰσαγάγουν στὴν λατρεία ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἁρμόνιο, κλαρίνο, βιολί, μπουζούκι, ὅπως εἶχε καταγγείλει ὁ γιατρὸς Κ. Σωτηρόπουλος γιὰ τὸν ἱερὸ ναὸ ἁγίας Παρασκευῆς Ν. Σμύρνης. Καθὼς καὶ στὸν ἱερὸ ναὸ Χρυσοκαστριωτίσσης Πλάκας Ἀθηνῶν.
4. Ἡ βαθμιαία κατάργηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τὴν ὁποία ἔχουν υἱοθετήσει πολλοὶ ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱεροκήρυκες καὶ συγγραφεῖς στὰ βιβλία τους μὲ τὴ χρησιμοποίηση τῆς γλώσσας τῶν περιθωριακῶν, τῆς διεστραμένης δημοτικῆς.
5. Τέλος τὸ ἐπισφράγισμα ὅλων τῶν κακῶν, καθὼς καὶ τὴν διαίρεση τοῦ ὑπόλοιπου πιστοῦ λαοῦ, θὰ τὴν ὁλοκληρώσει ὁ σατανᾶς καὶ οἱ πρόδρομοι τοῦ ἀντιχρίστου, μὲ τὴν μελετωμένη νὰ συνέλθει πανορθόδοξο σύνοδο. Ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ θὰ συζητηθοῦν, προκύπτει ὁλοφάνερα, ὅτι τὴν σύγκληση τῆς μεγάλης συνόδου, καθὼς καὶ τὰ πρὸς συζήτηση θέματα, ὁ ἐμπνευστὴς τῶν θεμάτων καθὼς καὶ ὁ συγκαλῶν αὐτὴ εἶναι ὁ μέλλων ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον, ὁ σατανᾶς…».
Ὁ γέροντας π.Ἀρσένιος στὸ βιβλίο του ἀπὸ τὸ 1990, μὲ συγκεκριμένο ὑπότιτλο, παραθέτει καὶ τὴν ἄποψή του, ὅτι τὰ βασικότερα θέματα ἀπ’ ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ἀσχοληθεῖ ἡ μελετώμενη πανορθόδοξη σύνοδος (ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὸ Κολυμπάρι τὸ 2016), τὰ ὁποῖα ὅπως τὰ ἔχει ἀριθμήσει ὁ ἴδιος ὁ πνευματικός, ἐμεῖς ἐδῶ μεταγλωττισμένα στὴν ἁπλῆ δημοτική, ἀπὸ τὸ πρωτότυπο κείμενο [49], τὰ παραθέτουμε ἐδῶ: «…
1. Μὲ τὴν πάνω σὲ νέες βάσεις ρύθμιση, τροποποίηση τῶν νηστειῶν, κυρίως τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς.
2. Μὲ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ μὲ ὅλους τούς αἱρετικούς, τοῦ ἁγίου Πάσχα, καθὼς καὶ μὲ τὴν ἀναζήτηση κοινῆς ἡμερομηνίας καθορισμοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα.
3. Μὲ τὴν ἀναζήτηση νεώτερου ἡμερολογίου.
4. Μὲ τὸν γάμο μετὰ τὴν χειροτονία τῶν ἐπισκόπων (γιατί ὄχι καὶ τῶν πατριαρχῶν;), ἱερομονάχων, μοναχῶν.
5. Μὲ τὸν δεύτερο γάμο τῶν πρεσβυτέρων ποὺ βρίσκονται σὲ χηρεία, καθὼς καὶ ἄλλα τινά…».
Μετὰ ἀπ’ αὐτὲς τὶς ἐπισημάνσεις του ὁ πνευματικὸς πατέρας γέροντας Ἀρσένιος καταλήγει στὰ συμπεράσματά του, ὅτι σήμερα δίχως τὴν πνευματικὴ ἀντίσταση τοῦ λαοῦ «ἐν ὀνόματι τάχα τοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τὴν καλυτέραν τακτοποίησιν σύμφωνα, ὅπως λέγουν, ταῖς ἀπαιτήσεσι τῶν καιρῶν, κανονικῶς ὅμως διὰ νὰ ἀλλοιώσουν καιροὺς καὶ νόμον, τὴν ξεθεμελίωσιν τῶν ἀπ’ αἰῶνος θεσπισμένων ὑπὸ Ἁγίων Πατέρων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Θέλουν νὰ κάμουν τὸ ἄχαρο ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου, τοῦ μόνου λαβόντος ἄνωθεν ἐξουσίαν νὰ ἀλλοιώση χρόνους καὶ καιρούς, ὀλίγον πρὸ τῆς Δευτέρας Παρουσίας καὶ συντέλειας τοῦ κόσμου. Δηλαδὴ ἁρπάζουν ἄθελά τους, τοῦ σατανᾶ τὰς ἁρμοδιότητας, καὶ γίνονται πρόδρομοι τοῦ εἰς τὸ ἐγγύτατον μέλλον ἐρχομένου ἀντιχρίστου, ὡς σωτῆρος, ὡς μεσσίου τῆς ἀνθρωπότητος» [50].
Ὁ γέροντας π. Ἀρσένιος συνέγραψε προφητικά, ἐνῷ μέσα ἀπὸ τὰ συμπεράσματά του αὐτὰ διαβλέπει στὸ ἄμεσο μέλλον τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἴδιου τοῦ ἀντι-χρίστου, ἀφοῦ προηγουμένως τὰ τυφλὰ ὄργανά του, οἱ πρόδρομοί του, ποὺ θὰ εἶναι δημόσια πρόσωπα καὶ μηχανισμοὶ ποὺ θὰ ἐμπλέκονται, τόσο στὸν πολιτικὸ βίο, ὅσο καὶ στὸν ἐκκλησιαστικό, θὰ προετοιμάζουν τὴν ὁμαλὴ ἔλευση τοῦ ἡγέτη, ἀρχηγοῦ τους, ποὺ γιὰ νὰ ἔχει τὴν ἀπόλυτη ἐπιτυχία θὰ πρέπει νὰ ἀλλοιωθοῦν καὶ νὰ διαβρωθοῦν οἱ πάντες καὶ τὰ πάντα, ὥστε ἡ ἀποστασία νὰ λάβει πλήρη ἔκταση καὶ ὑπόσταση, ποὺ μόνο τὸ «λεῖμμα» δὲν θὰ ἀγγίξει καὶ τὸ ὁποῖο θὰ πολεμήσει ὁριστικὰ καὶ θὰ κατανικήσει ὁ ἀντὶ-χριστος, ἀλλὰ τότε, λίγο κατόπιν, θὰ ἐμφανιστεῖ ὁ δίκαιος κριτὴς μὴ ἀνεχόμενος πλέον τὴν κακία τοῦ ἀποστάτη κράτους τοῦ ἑωσφόρου καὶ τῶν ὀργάνων του.
Σημειώσεις:
[35] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 22. Πρβλ. Ἀλέξιου Παναγόπουλου, Ἠθικὴ-Ἐσχατολογία-Προφητολογία κατὰ τὸ γέροντα Ἀρσένιο, Ἀθήνα 2010. [36] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 22-23. [37] Λουκ. 18, 8. [38] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 23. [39] Δανιὴλ 12, 4. [40] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 24. [41] Ἒνθ’ ἀνωτ. [42] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 25. Πρβλ. Ἀλέξιου Παναγόπουλου, Ἠθικὴ-Ἐσχατολογία-Προφητολογία κατὰ τὸν γέροντα Ἀρσένιο, Ἀθήνα 2010. [43] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 28. Πρβλ. Ἀλέξιου Παναγόπουλου, Ἠθικὴ-Ἐσχατολογία-Προφητολογία κατὰ τὸν γέροντα Ἀρσένιο, Ἀθήνα 2010. [44] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 29. [45] Ἔνθ’ ἀνωτ. [46] Ἔνθ’ ἀνωτ. [47] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 30. [48] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 31-30. [49] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 32-33. Πρβλ. Ἀλέξιου Παναγόπουλου, Ἠθικὴ-Ἐσχατολογία-Προφητολογία κατὰ τὸ γέροντα Ἀρσένιο, Ἀθήνα 2010. [50] Ἀρχιμ. Ἀρσενίου, Ὁ ἀντίχριστος, 33.
* (Phd Ν/Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν, Phd Βιοηθικῆς, Phd Θεολογίας, Post-Doc Δικαίου & Βίο-ἠθικῆς, Habil.,-Διπλωματούχου Ὑφηγητῆ, Καθηγητῆ Νομικῆς Δ.Δικαίου Fpsp, & Ἀκαδημαϊκοῦ Τριῶν Ξένων Ἀκαδημιῶν EASA, MCA, CAB).