ΤΟ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ Γραφεῖο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς σὲ ἀνακοίνωσή του, ἐπισήμανε τὶς φοβερὲς συνέπειες τῆς παπικῆς κακοδοξίας περὶ κτιστῆς χάριτος: «Ὁ Θεός, μὲ τὴν αἵρεση περὶ κτιστῆς χάριτος, νοεῖται ὡς ἕνα ἀπόκοσμο ὄν, ἀπόλυτα ἀμέθεκτο στὸν ἄνθρωπο. Οἱ ἐνέργειές Του καὶ ἡ χάρις Του, ὡς κτιστὰ μεγέθη, παραμένουν ξένα πρὸς τὴν Θεότητα καὶ ἄρα, ὁ ἄνθρωπος κοινωνώντας μὲ αὐτά, οὐδόλως μετέχει τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ τὴν ἀπουσία τῆς μέθεξης ὁ σχολαστικισμὸς τὴν ἀναπλήρωσε μὲ τὴν “γνώση τοῦ Θεοῦ”, διὰ τῆς λογικῆς. Ἀλλὰ εἶναι δυνατὸν τὸ πεπερασμένο ἀνθρώπινο μυαλὸ νὰ κατανοήσει τὸν ἀπόλυτα ἀπρόσιτο καὶ ἀμέθεκτο Θεό; Ἀσφαλῶς ὄχι! Τότε τί “κατανοεῖ”; Ἕνα εἴδωλο τοῦ Θεοῦ, σύλληψη τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ. Αὐτὸ δυστυχῶς τὸ “θεϊκὸ” εἴδωλο ἔβαλε στὴ θέση τοῦ Θεοῦ ὁ δυτικὸς Χριστιανισμός, ἕνα εἴδωλο τὸ ὁποῖο δὲν ἄργησε νὰ “πεθάνει” καὶ τοῦ ὁποίου τὴν “ληξιαρχικὴ πράξη” ὑπέγραψε ἡ εὐρωπαϊκὴ διανόηση, διὰ τοῦ Νίτσε καὶ τοῦ Σάρτρ. Ἕνα θλιβερὸ εἴδωλο, τὸ ὁποῖο ἔχει ἀπορρίψει πρὸ πολλοῦ ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος καὶ ὁδηγήθηκε στὶς πιὸ ἀκραῖες μορφὲς μαχητικῆς ἀθεΐας τῶν νεωτέρων χρόνων. Ἐφόσον, γιὰ τὸν δυτικὸ Χριστιανισμό, ἡ Θεία Χάρις εἶναι κτιστὸ μέγεθος, κτιστὴ εἶναι καὶ ἡ Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι ἐργαστήριο ἁγιασμοῦ καὶ θεώσεως, ὅπως συστήθηκε ἀπὸ τὸν Θεῖο Ἱδρυτή Της, ἀλλὰ ἐπέχει θέση ἐγκόσμιου ὀργανισμοῦ, σωματείου, μὲ θρησκευτικές, ἠθικὲς καὶ κοινωνικές, ἀκόμα καὶ πολιτικὲς δραστηριότητες. Τὴν ἀπουσία τῆς ἄκτιστης Θείας Χάριτος τὴν ὑποκαθιστοῦν ἀνθρώπινες αὐθεντίες. Χαρακτηριστικὴ περίπτωση ὁ “Πάπας” στὸν Παπισμό, ὁ ὁποῖος “ἐνσαρκώνει τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δὲν ὑπάρχει χωρὶς αὐτόν!»! Συμφωνοῦμε!
Τὰ φρικτὰ ἀποτελέσματα τῆς παπικῆς κακοδοξίας περὶ κτιστῆς χάριτος
ΤΟ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ Γραφεῖο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς στὴν ἀνακοίνωσή του ἐπισήμανε καὶ τὰ ἀκόλουθα: «Ὡς κτιστὸ μέγεθος καὶ “διαχειρίστρια” κτιστῆς χάριτος ἡ “ἐκκλησία” τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν ἔχει, (δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει), μυστήρια καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν μπορεῖ νὰ ἁγιάσει. Εἰδικὰ στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἡ κτιστὴ χάρις δὲν μπορεῖ νὰ μεταβάλει τὰ κτιστὰ ὑλικά, τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ κορυφαῖο αὐτὸ Μυστήριο ἔχει παραφθαρεῖ στὴν αἱρετικὴ Δύση, ἔχει ἐκφυλιστεῖ ἡ ἀναγκαιότητά του καὶ διαστραφεῖ ἡ οὐσία του. Στὸν μὲν Παπισμὸ τὰ ὑλικὰ στοιχεῖα ἔχουν “ἐξαϋλωθεῖ”, ὁ ἄζυμος ἄρτος ἔγινε “ὄστια”, δηλαδὴ ἕνα μικροσκοπικὸ σχεδὸν διαφανὲς “τσὶπς” καὶ ὁ οἶνος δὲν χορηγεῖται στοὺς λαϊκοὺς καὶ τὰ παιδιά, ἕως τὴν ἡλικία τῶν ἑπτὰ ἐτῶν, δὲν μποροῦν νὰ κοινωνοῦν! Στοὺς δὲ Προτεστάντες ἡ Θεία Εὐχαριστία δὲν εἶναι Μυστήριο, ἀλλὰ τελετή, χωρὶς μεταβολὴ τοῦ ἄρτου καὶ οἴνου σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, νοούμενη ἁπλὰ ἡ “παρουσία” Του σὲ αὐτά! Ἀνάλογες παραφθορὲς ἔγιναν καὶ στὰ ὑπόλοιπα Μυστήρια. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς Θείας Χάριτος ἀπὸ τὸν “ἁγιασμὸ” τῶν Παπικῶν, τὸν ὁποῖο συντηροῦν μὲ ἁλάτι, γιὰ νὰ μὴ βρωμίσει, μὲ εἰδικὴ τελετή! Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο τὸ ὅτι τὰ “μυστήρια” καὶ οἱ ἄλλες τελετουργικὲς πράξεις τους ἔχουν ἕνα εἶδος μαγικοῦ ὑποβάθρου. Οἱ παπικοὶ “ἱερεῖς” δὲν ἐπικαλοῦνται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, νὰ στείλει τὴν Ἄκτιστη Θεία Χάρη, νὰ τὰ τελετουργήσει, ἀλλὰ τὰ τελοῦν οἱ ἴδιοι, μὲ τὶς φράσεις τους: “ἐγὼ σὲ βαπτίζω”, “ἐγὼ σὲ χρίω”, “ἐγὼ σὲ συγχωρῶ”, κ.λπ.! Στὸν Προτεσταντισμὸ ὁ κάθε πιστὸς ἀνάγει τὸν ἑαυτό του σὲ “ἱερέα”! Λόγῳ τῆς ἄρνησης τῆς Ἄκτιστης Χάριτος στὴν δυτικὴ Χριστιανοσύνη δὲν ὑπάρχουν ἅγιοι, ἀλλὰ “καλοὶ ἄνθρωποι”, ἀπὸ ἄποψη ἠθικῆς καὶ κοινωνικῆς προσφορᾶς»! Ἔτσι εἶναι, δυστυχῶς!