Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης Δάσκαλος Γ΄ Ἀρσακείου – Τοσιτσείου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἑκάλης
Σημαιοστολισμοί, μαθητικὲς καὶ στρατιωτικὲς παρελάσεις, τραγούδια καὶ θεατρικὰ σκέτς, καταθέσεις στεφάνων, πανηγυρικοὶ λόγοι, νὰ οἱ σπουδαιότερες ἐκδηλώσεις σὲ μία ἐθνικὴ γιορτή. Τί σημαίνουν ὅμως ὅλα αὐτὰ γιὰ τὸν σημερινὸ μαθητή; Δὲν εἶναι λίγα τὰ παιδιὰ ποὺ χαίρονται μὲ τὸν ἑορτασμὸ τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, ἰδίως ὅταν συμμετέχουν σ’ αὐτές. Ἀλλὰ μαζὶ μ’ αὐτούς, πολλὰ ἄλλα παιδιὰ καὶ μεγάλοι αἰσθάνονται συγκίνηση γιὰ τοὺς προγόνους μας, περηφάνια γιὰ τὴν Ἱστορία μας καὶ νιώθουν νὰ σκιρτᾶ μέσα τους κάθε εἴδους μεγαλεῖο. Κάποιοι ἄλλοι ὅμως βλέπουν τὶς ἐθνικὲς γιορτὲς σὰν εὐκαιρία, γιὰ νὰ χάσουν μαθήματα καὶ σὰν ἀργίες γιὰ …καθισιό. Ὑπάρχουν ἐπίσης καὶ αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο δὲν συγκινοῦνται ἀπὸ τὸ ἑορταστικὸ κλῖμα, ἀλλὰ δυσανασχετοῦν κιόλας, γιατί ὅ,τι ἀποπνέει Ἑλλάδα καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι γι’ αὐτοὺς ἀπεχθές. Τέλος, ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι ποὺ συμμετέχουν στοὺς ἑορτασμούς, μόνο καὶ μόνο, γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὸ πραγματικό τους νόημα καὶ νὰ τὸ νοθεύσουν μὲ τὰ δικά τους συνθήματα.
Οἱ δύο τελευταῖες κατηγορίες εἶναι σαφῶς ἐπηρεασμένες ἀπὸ τὸν ἀναθεωρητισμὸ τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ στὸ ὄνομα τάχα τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας καὶ ἀντικειμενικότητας δὲν διστάζουν νὰ ρίξουν ἄφθονη λάσπη στὰ πρόσωπα καὶ τὰ γεγονότα, προκειμένου νὰ …ἀπομυθοποιήσουν τὴν Ἱστορία. Θεωροῦν τὶς ἐθνικὲς ἑορτὲς σὰν ἐκδηλώσεις σοβινισμοῦ καὶ προγονολατρείας, ποὺ δὲν ἔχουν πλέον θέση στὴ ζωή μας, τὴν ἐποχὴ τῆς παγκοσμιοποίησης! Ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ τρόπος ἑορτασμοῦ τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων εἶναι τάχα ἀναχρονιστικός, γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει ν’ ἀλλάξει. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, συνεχῶς τὶς ὑποβαθμίζουν, σὰν κάτι ξεπερασμένο καὶ βαρετό. Ἄλλοτε πάλι, τὶς βλέπουν σὰν εὐκαιρία, γιὰ νὰ ἀποπροσανατολίσουν τὴ σκέψη μας ἀπὸ τὸ ἀληθινὸ νόημά τους καὶ νὰ τὶς προσαρμόσουν στὰ δικά τους κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ «πιστεύω».
Βεβαίως, δὲν ἰσχυριζόμαστε ὅτι ὁ τρόπος ἑορτασμοῦ τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων εἶναι πάντοτε ὁ ἰδανικότερος. Πολλὰ μποροῦν νὰ γίνουν ἀκόμα, προκειμένου νὰ βελτιωθοῦν καὶ νὰ γίνουν καλύτερες. Ἀλλὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο μέχρι νὰ ἀλλοιωθοῦν ἢ νὰ καταργηθοῦν τελείως, ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση.
Ὡς χριστιανοὶ πιστεύουμε ὅτι οἱ ἐθνικές μας ἑορτὲς ὄχι μόνο δὲν πρέπει νὰ σταματήσουν ἢ νὰ ἀλλάξουν νόημα, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐνισχύσουν ἀκόμα περισσότερο αὐτὸ τὸ ὁποῖο δηλώνει τὸ ὄνομά τους, ὅτι εἶναι δηλαδὴ ἐθνικές.
Γιὰ ποιοὺς λόγους πρέπει νὰ διατηρηθοῦν καὶ νὰ παραμείνουνε ἐθνικές; Γιὰ πολλοὺς καὶ διάφορους λόγους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους θὰ ἀναφέρουμε τρεῖς:
Πρῶτον, διότι ἔτσι προσφέρουμε ἕνα ἐλάχιστο φόρο τιμῆς στοὺς ἥρωες, γνωστοὺς καὶ ἄγνωστους, ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας. Εἶναι ἥρωες, γιατί πάνω ἀπὸ τὸ δικό τους καλό, ἔβαλαν τὸ καλό τῆς πατρίδας. Εἶναι ἥρωες, γιατί πάνω ἀπὸ τὴν ἴδια τους τὴ ζωή, ἔβαλαν τὴ ζωὴ τῆς ἐλευθερίας. Ὅσοι ἔχουν μικρὴ ἰδέα γιὰ τὴν ἀξία τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς πατρίδας, ἂς μὴ τοὺς τιμοῦν. Ἐμεῖς ὅμως πιστεύουμε σ’ αὐτὰ τὰ ἰδανικὰ καὶ θεωροῦμε ὅτι χωρὶς τὴν ἐξασφάλιση τῆς ἐθνικῆς μας ἐλευθερίας, δὲν θὰ ὑπῆρχε καὶ καμία ἄλλου εἴδους ἐλευθερία.
Δεύτερον, διότι ἔτσι μαθαίνουμε καλύτερα τὴν Ἱστορία μας. Λίγοι λαοὶ ἔχουν τὴ δική μας Ἱστορία καὶ κάποιοι ἄλλοι ποὺ δὲν ἔχουν παρελθόν, προσπαθοῦν νὰ κλέψουν ἀπὸ τὸ δικό μας, γιὰ νὰ νιώσουν περήφανοι! Γιατί ἐμεῖς, ντὲ καὶ καλά, δὲν πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὴν Ἱστορία πού μᾶς ἀνήκει; Γιατί πρέπει νὰ ξεχάσουμε πώς «εἴμαστε ἀπόγονοι μαρτύρων καὶ μέσα μας τρέχει ἡρώων αἷμα»; Ὅπως ἕνα δέντρο μαραίνεται καὶ πεθαίνει, ὅταν κοπεῖ ἀπὸ τὶς ρίζες του, ἔτσι καὶ ὁ ἐθνικός μας κορμός, θὰ σβήσει καὶ θὰ χαθεῖ στὸ διάβα τοῦ χρόνου, ἂν ξεκοποῦμε ἀπὸ τὶς αἱματοβαμμένες ρίζες τῆς ἐθνικῆς μας παράδοσης.
Τρίτον, διότι ἔτσι νικᾶμε τὸν ἀτομισμό μας καὶ διατηροῦμε ζωντανὸ τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας γιὰ τοὺς ἄλλους. Σὲ μία ἐποχὴ ἄκρατου δικαιωματισμοῦ, ἂς μιλήσουμε ἐπιτέλους καὶ γιὰ ὑποχρεώσεις. Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἀποθεώνει τὸ ἐγώ, ἂς θυμηθοῦμε ὅτι ὑπάρχει καὶ τὸ ἐμεῖς. Ἐκεῖνοι τότε, θυσίασαν τὰ πάντα γιὰ τὸν Ἀγώνα! Ἐμεῖς σήμερα, δὲν πρέπει νὰ θυσιάζουμε κάτι ἀπὸ τὴ ζωή μας, γιὰ τὸ καλὸ καὶ τῶν ἄλλων;
Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες! Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ ποὺ ἀπολαμβάνουμε τοὺς καρποὺς ἀπὸ τὶς θυσίες τῶν προγόνων μας. Εἶναι λοιπὸν χρέος μας, νὰ τοὺς θυμόμαστε καὶ νὰ τοὺς τιμᾶμε, ὄχι μονάχα στὶς ἐθνικὲς ἐπετείους, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα τῆς ζωῆς μας. Μόνον ἔτσι θὰ δικαιώσουμε τὸν Ἀγώνα τους. Μόνον ἔτσι οἱ θυσίες τους δὲν θὰ πᾶνε χαμένες. Μόνον ἔτσι θὰ κρατήσουμε ζωντανὴ στὴν ψυχή μας τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα. Καὶ μόνον ἔτσι ἡ Ἑλλάδα μας θὰ γράψει νέες σελίδες δόξας μιμούμενοι, ἂν χρειαστεῖ, τὸ δικό τους παράδειγμα.
Οἱ ἥρωες τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδας μᾶς καλοῦν νὰ μείνουμε γιὰ πάντα ἐλεύθεροι. Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμά τους.