Τοῦ κ. Ἀλεξίου Παναγοπούλου,
Δρ. Νομικῶν καὶ Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν, Δρ. Θεολογίας
Μέσα ἀπὸ μία ἐπίκαιρη ἐργογραφία κάνουμε προσεγγίσεις στὴν ἠθική, στὴν προφητολογία, στὴν ἐσχατολογία, καθὼς καὶ στὴν ὀρθόδοξη πολιτικὴ θεολογία, κυρίως στὴν βιωματικὴ καὶ ἀσκητική, ἀλλὰ παράλληλα στὴ ζωντανὴ ἐμπειρία τοῦ παλαιοῦ ἁπλοῦ καὶ ἀφανῆ ἀσκητῆ ἐκ τῆς Λογγομβάρδας, εἰς τὸ ἡσυχαστήριο ἐν Ναυπάκτῳ.
Ὁ μακαριστὸς γέροντας Ἀρσένιος[1] μπόρεσε νὰ δεῖ καὶ νὰ ἑρμηνεύσει τὰ φαινόμενα τῆς ἐποχῆς του, μὲ τὸ δικό του τρόπο, ποὺ γιὰ κάποιους ἴσως νὰ ἦταν παρεξηγημένος, ἀλλὰ πιστότατα μέσα ἀπ’ τὰ ἁγιογραφικὰ κείμενα, ὅσα ἀφοροῦν τὴν ἔσχατη πραγματικότητα, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο. Τὰ ἔργα του δὲν ἦταν καὶ λίγα, τὰ βιβλία του παρότι ὀλιγοσέλιδα, πολὺ σημαντικά, φέρουν τοὺς ἑξῆς τίτλους: Ἀνησυχητικὰ Σημεῖα τῶν Καιρῶν, Σημεῖα τῆς Συντέλειας τοῦ Κόσμου, Ὁ Ἀντίχριστος καὶ οἱ Ἀντίχριστοι, Παγκόσμιος Ἀποστασία καὶ ὁ Υἱὸς τῆς Ἀπωλείας, Ὀρθόδοξος καὶ Ἀντίχριστος Χιλιασμός, διὰ Μέσου τῶν Αἰώνων, καὶ ἀρκετὰ ἄρθρα ποὺ εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας κυρίως εἰς τὸν Ὀρθόδοξον Τύπον, διότι σεβόταν, ἐκτιμοῦσε καὶ στήριζε τὸν μακαριστὸ πατέρα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο.
Σήμερα ἐμεῖς ζώντας στὸν 21ο αἰῶνα, μέσα σὲ αὐτὸν τὸν Ἀνάποδο Κόσμο = Ἀποστατημένο Κόσμο = Σοδομοποιημένο Κόσμο = Ἀντίχριστο Κόσμο = Κόσμο Ἀνάποδο κι Ἀρνητὴ = Κόσμο Ἀποστάτη = Κόσμο τοῦ Ἀντιχρίστου = Κόσμο τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας, ἆραγε συναφῆ τοῦ Λὼτ καὶ τοῦ Νῶε ἢ καὶ χειρότερα; Πάραυτα, παρὰ τὴν ἠθικὴ πτώση μας, μέχρι καὶ σήμερα ἔχει περιέλθει εἰς ἀντίληψή μου ἡ ἰσχυρογνώμων ἰδέα περὶ τῆς Βατάτζιας Πολιτικῆς Ἰδεολογίας, ἀπὸ ἀρκετοὺς καὶ διάφορους, ὅπως ἀπὸ ἕνα καθηγητὴ Παν/μίου τῶν Οἰκονομικῶν Ἐπιστημῶν, ἕνα καθηγητὴ Παν/μίου Νομικῶν Ἐπιστημῶν, ἕνα γνωστὸ συγγραφέα Δάσκαλο, καὶ κάποιους μοναχοὺς ἢ λαϊκούς, μὲ ὅμοιους εὐσεβεῖς πόθους, ποὺ ἡ Βατάτζια Πολιτικὴ Ἰδεολογία τοὺς ὑποβάλλει, ἐνίοτε καθίσταται ἀλαζονικὰ ἐγωκεντρικὴ καὶ ἡ προσδοκία τους, μὲ τὸ ἰσχυρὰ ἀμετάπιστο ἀπ’ τὴν ὅποια ἀντίθετη ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξη.
Εὐτύχημα τὸ θεωρῶ ποὺ μέχρι σήμερα δὲν ἔχει πέσει τουλάχιστον στὴ δική μου ἐρευνητικὴ ἀντίληψη, καμία τέτοια Βατάτζια Πολιτικὴ Ἰδεολογία ἢ θεωρία ἢ ἰδέα, ἀπ’ τοὺς εἰδικοὺς καθηγητὲς τῶν θεολογικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν σχολῶν μας, κι αὐτὸ διὰ ἐμέ, ἀποτελεῖ μία σιωπηρὰ ἀλλὰ ἰσχυρὴ ἀπάντηση, εἰς τοὺς ἐνασχολούμενους μὲ αὐτὲς τὶς φαντασιώσεις καὶ μυθοπλασίες.
Οἱ εὐσεβεῖς πόθοι περὶ τηγανισμένων ψαριῶν, περὶ μαρμαρωμένου βασιλιᾶ, περὶ ἁγίων δισκοπότηρων καὶ περὶ Θείας Λειτουργίας ποὺ παύθηκε θαυμαστά, καὶ ποὺ πρόκειται νὰ ξανασυνεχίσει, σὲ κάποια χρονικὴ στιγμή, καθὼς καὶ οἱ ἰδέες, περὶ κι ἄλλων εὐσεβιστικῶν προσδοκιῶν, ἀναλύονται εὔστοχα καὶ ἀπ’ τὸν ὁμ. καθηγητὴ Παν/μίου Στρασβούργου π. Ἀστέριο Ἀργυρίου[2], στὶς μελέτες του, ποὺ καλὸ θὰ εἶναι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἰσχυρογνώμονες ἰδεολόγοι, νὰ τὶς λάβουν σοβαρὰ ὑπόψη, ἀφοῦ τὶς μελετήσουν. Ἐπίσης ὁ φιλόπονος ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ δεῖ καὶ ἕνα προηγούμενο δημοσίευμά μας εἰς τὸν Ο.Τ. τῆς 27ης Μαΐου τρέχοντος ἔτους. Γνωρίζουμε ὅτι καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ πείσουμε νὰ ἀλλάξει γνώμη, κάποιος ἐξ αὐτῶν ποὺ ὑποστηρίζουν τὰ περὶ τῆς Βατάτζιας Πολιτικῆς Ἰδεολογίας μᾶλλον θὰ εἶναι πείραμα μὲ τὴν εἰς ἄτοπον ἀπαγωγή, ἐντούτοις εἶναι ἠθικὸ χρέος μας, γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐπιστήμη, πρὸς ὅλους τοὺς ἄλλους ἐρευνητὲς καὶ εἰδικοὺς ἐπιστήμονες.
Στὸ βιβλίο του: «Ἀνησυχητικὰ σημεῖα τῶν καιρῶν»[3], ποὺ τὸ κυκλοφόρησε τὸ ἔτος 1962, ἔκδοσις: Ἱεροῦ Παρθενῶνος «Παναγίας Γοργοϋπηκόου», Ναύπακτος, στὸ ἐξώφυλλο, ἔχει τὸ χωρίο τῆς γραφῆς πού: «λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα, ναὶ ἔρχομαι ταχύ. Ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκάλ. 22, 10). Τὸν πρόλογο γράφει, ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης καὶ ἀργότερα Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας, «ἐν Ἀθήναις τῇ 27 Νοεμβρίου 1961», μιλάει γιὰ τὰ Σημεῖα τῶν Καιρῶν καὶ τὴν «πνευματικὴ ξηρασία, στὶς τάξεις τῶν θρησκευόντων» καὶ ἁγιογραφεῖ θαυμαστὰ τὸν ἀσκητὴ γέροντα Ἀρσένιο, ὡς ἑξῆς: «ὁ ἐν μοναχικῷ ἡσυχαστηρίῳ τῆς Ναυπάκτου ἐν ἀσκήσει καὶ προσευχῇ διάγων εὐλαβέστατος ἱερομόναχος πατὴρ Ἀρσένιος. Δύο σπουδαιότατα σύγχρονα γεγονότα, ὡς εἶνε ἡ ἵδρυσις Ἑβραϊκοῦ Κράτους, καὶ ἡ καταπληκτικὴ πρόοδος τῆς κοσμικῆς γνώσεως, προσείλκυσαν ἰδιαιτέρως τὴν προσοχὴν τοῦ π. Ἀρσενίου καὶ εἰς αὐτὰ μὲ πνευματικὴν ὀξυδέρκειαν, διαβλέπει ἀνησυχητικὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Καὶ ὡς σκοπὸς ἄγρυπνος, ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων τῆς Ὀρθοδοξίας». Πράγματι εἰς τὸν τόπο τῆς διαρκοῦς μετανοίας του καὶ στὸν τόπο τῶν δακρύων του, τὸν εἶχαν ἐπισκεφτεῖ πάρα πολλοὶ ἄνθρωποι, ὄχι μόνο γιὰ ἐξομολόγηση, ἀλλὰ καὶ γιὰ συμβουλές, καὶ γιὰ συζήτηση. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἀρκετοὶ ξένοι. Ἀκόμα καὶ Ἑβραῖοι, ὄχι γιὰ νὰ γίνουν χριστιανοί, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀκούσουν τὴν Ὀρθόδοξη ἄποψη καὶ ἑρμηνεία τῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων, ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἐρώτημα γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου γιὰ τοὺς Χριστιανούς, καὶ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία γιὰ τοὺς Ἑβραίους.
Μὲ θάρρος καὶ παρρησία τοὺς ἔλεγε, ὅπως καὶ προσωπικὰ διὰ ζώσης εἶχα διαπιστώσει, ὅτι αὐτὸς θὰ εἶναι ὄχι ὁ ἀληθινὸς Μεσσίας, δηλ. ὁ Χριστός, ποὺ ἤδη εἶχε ἔλθει πρὶν 2.000 χρόνια, ἀλλὰ αὐτὸς θὰ εἶναι «ὁ ἄλλος», δηλ. ὁ Ἀντικείμενος, δείχνοντάς τους μὲ τὰ χέρια του στὸ κεφάλι, τὰ κέρατα τοῦ σατανᾶ. Στὸν πρῶτο ὑπότιτλο[4], γράφει: «πλησιάζει ἡ Δευτέρα Παρουσία», κι ὅτι ἡ ἐπίσημη «Ἐκκλησία, ὁ ἄμβων, αἱ ἀδελφότητες, τὰ σωματεῖα, οἱ θεολόγοι, οὐδεμίαν προσοχὴν δίδουν εἰς τὰ ἀνησυχητικὰ σημεῖα τῶν καιρῶν μας. Διατί;». Σχολιάζει τὸ παρὸν σημεῖο μὲ τὸ ὅτι ἡ ἀδιαφορία αὐτὴ ὀφείλεται στὸ ὅτι οἱ μὲν κάποιοι τὸ θεωροῦν ἀνάξιο λόγου, οἱ δὲ ἄλλοι γιατί φοβοῦνται τὰ εἰρωνικὰ σχόλια, κι ἄλλοι γιατί βλέπουν τὴν ἀδιαφορία τοῦ σοδομοποιημένου ὑλιστῆ κόσμου, κι ἄλλοι γιατί ἔχει ὁ καθένας τὴν προσωπική του ἰδέα ἢ τὴ θεολογική του ἄποψη, κι ἄλλοι ποὺ ἐπαναπαύονται μὲ τὴν ἰδέα γιὰ μία μακρὰ περίοδο, ὡς μεσοβασιλεία τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, πρὶν τὴν Β’ Παρουσία. Ὑπάρχουν κι ἄλλοι ποὺ μὲ πλήρη ἀδιαφορία ἢ μὲ τὶς προσωπικές τους ἰδέες καὶ θεωρίες περὶ εὐσεβῶν πόθων, τηγανισμένων ψαριῶν, καὶ δῆθεν ἱερῶν χρησμῶν, τῆς Βατάτζιας Πολιτικῆς Ἰδεολογίας, μέσῳ τῶν θρύλων καὶ τῶν μύθων, περὶ ἐπανάκτησης τῆς πόλης τῶν 20 ἑκατομμυρίων σήμερα τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ τῆς βασιλείας ἐπὶ τῆς γῆς, τοῦ βασιλέα μὲ τὸ ὄνομα: «Ἰωάννου». Κι ὅλοι αὐτοὶ οἱ «ὀνειροπόλοι», ὅπως τοὺς ὀνομάζει, τί θὰ κάνουν ἆραγε, ὅταν μετὰ ἀπὸ ἕνα καταστροφικὸ πόλεμο, ὅπως οἱ ἴδιοι διαδίδουν ὅτι θὰ γίνει, ἐὰν τότε ἐμφανιστεῖ ὁ ψευδομεσσίας, δηλ. ὁ Ἀντικείμενος καὶ θὰ τοὺς πεῖ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος ὁ βασιλέας τους ὁ «Ἰωάννης», κι ἦρθε γιὰ τὴ βασιλεία του ἐπὶ τῆς γῆς, κι ὅτι θὰ πρέπει νὰ τὸν ἐνθρονίσουν καὶ νὰ τὸν δοξάσουν. Μάλιστα ἐὰν πέρα κι ἀπ’ τὸ Ναὸ Σολομώντα, ζητήσει νὰ τὸν ἐνθρονίσουν καὶ εἰς τὸν ναὸ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας στὴν πόλη τῆς Κων/πολης; Τί θὰ γίνει, ἐὰν κληθοῦν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπίσκοποι νὰ παρευρεθοῦν; Σημειώνει, ἤδη κι ἀπ’ τόσα χρόνια πρίν, ὅτι ἡ πνευματικὴ ἀδιαφορία, ἡ παρερμηνεία καὶ ἡ σύγχυση, καὶ τότε, ἀλλὰ καὶ στὶς ἡμέρες μας, θὰ βρίσκεται σὲ τέτοιο σημεῖο κρίσης, τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν, τῶν λίγο πρὸ τοῦ ἱστορικοῦ τέλους καὶ τῶν ἄνευ προηγουμένου παγκοσμίων κοσμογονικῶν γεγονότων. Μᾶς ἀντιπαραθέτει τὰ ἁγιογραφικὰ χωρία,[5] ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴ θλίψη τοῦ κόσμου, γιὰ τὰ τρομακτικὰ φαινόμενα στὸν πλανήτη γῆ, γιὰ τὴν ἀδιαφορία τοῦ κόσμου, γιὰ τὸ αἰφνίδιο τῆς ξαφνικίτιδας, γιὰ τὸ μὴ πνευματικὸ ξύπνημα, γιὰ τὴν μὴ ἐγρήγορση, γιὰ τὸ παρόμοιο τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, μὲ ἐκεῖνες τὶς ἀρχαῖες ἡμέρες τότε τοῦ Νῶε.
Ἐπισημαίνει μὲ βαθὺ θεολογικὸ λόγο, ὅτι ὁ Κήρινθος καὶ ὁ Παπίας, κι ἀργότερα οἱ Μοντανιστές, διατύπωσαν μὲ ὑλιστικὸ τρόπο, μία ἰδέα ὅτι δῆθεν, πρὶν ἔλθει ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο, θὰ βασιλεύσει μὲ τοὺς ἐκλεκτούς του, γιὰ χίλια ἔτη ἐπὶ τῆς γῆς! Μᾶς σημειώνει ὅτι οἱ ἑρμηνευτὲς τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννη, ὅπως ὁ Ἀνδρέας ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας (6ος αἰώνας) καὶ ὁ Ἀρέθας ἐκ Πατρῶν, ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας (9ος αἰώνας), ἑρμήνευσαν τὴ βασιλεία τῶν χιλίων ἐτῶν, ὡς μία πνευματικὴ βασιλεία, μὲ πνευματικὴ ἔννοια. Μᾶς τόνιζε ὅτι μὲ τὴν ἑρμηνευτικὴ προσέγγισή του αὐτή, θέλησε νὰ προστατεύσει τὰ πνευματικά του τέκνα, τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, τοὺς κληρικούς, καὶ τοὺς θεολόγους, ἀπ’ τοὺς Ὀρθοδόξους «Ὀνειροπόλους», ὅπως ὁ ἴδιος τοὺς χαρακτήριζε, οἱ ὁποῖοι μιλοῦν τρανῶς γιὰ μία χρονικὴ ἐπικράτηση τοῦ ἐπιγείου παραδείσου! Στὸν δεύτερο ὑπότιτλο τοῦ βιβλίου του: «περὶ Χιλιετοῦς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ»[6], γίνεται ὁ διδακτικὸς ἔλεγχος γι’ ὅλους αὐτούς, ποὺ ἑρμηνεύουν ὑλιστικὰ τὴ χιλιετῆ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι τὸ χωρίο αὐτὸ ὁμιλεῖ ξεκάθαρα «περὶ ΨΥΧΩΝ», ποὺ μαρτύρησαν γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖες Ψυχές, βασίλευσαν «μετὰ τοῦ Χριστοῦ χίλια ἔτη καὶ οἱ λοιποὶ τῶν νεκρῶν (οἱ ἁμαρτωλοὶ) οὐκ ἔζησαν, ἕως τελεσθῆ τὰ χίλια ἔτη»[7].
Στὴν δογματικὴ ἑρμηνευτική του αὐτὴ διατύπωση χρησιμοποιεῖ εὔστοχα τὴ θεολογικὴ διατριβὴ ἐπὶ διδακτορίᾳ τοῦ χαρισματικοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, μὲ τίτλο: «Τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα».[8] Ὅπου ὁ π. Ἰωάννης, σημειώνει ὅτι ἡ πνευματικὴ ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ὡς πρώτη ἀνάσταση, γίνεται ἐδῶ στὴν γῆ, μὲ τὴν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, μέσῳ τῶν ἱερῶν μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί, ποὺ σωματικά, θὰ ἀποθνῄσκουν, ἐνόσω ἔζησαν τὴν εἰλικρινῆ μυστηριακὴ ζωή ἐπὶ τῆς γῆς, θὰ «ὑπάγουν» καὶ θὰ «συζοῦν» μὲ τὸν Κύριο τῆς Δόξης, ὄχι στὴ γῆ ἀλλὰ στὸν οὐρανό: «ἀπολαμβάνοντες μερικῶς τῶν ἀγαθῶν τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ἐπὶ χίλια ἔτη, δηλαδὴ κατὰ τὴν μακρὰν καὶ ἀκαθόριστον περίοδον, μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας»! Κι εἶναι Ξεκάθαρο! Σὲ αὐτοὺς τοὺς πραγματικὰ πιστούς: «ὁ δεύτερος θάνατος, ἡ ἀποκοπὴ δηλαδή, ἀπ’ τὸν Θεόν, δὲν ἔχει ἐξουσίαν», γιατί αὐτοὶ θὰ ἀπολαμβάνουν μερικῶς τὰ ἀγαθὰ τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ἕως τὴν Β’ Παρουσία καὶ ἕως τὴ δίκαιη ἀνταπόδοση τῶν αἰώνων. Πρῶτος θάνατος ἐπισημαίνεται ὅτι εἶναι ὁ σωματικός, δηλαδὴ μὲ τὸν ἐπίγειο φυσικὸ σωματικὸ θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐξουσία πάνω σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅλων τῶν αἰώνων καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν. Καὶ ὁ φυσικὸς θάνατος αὐτός, ὅταν ἔρθει, συναποτελεῖ καὶ τὴν ἀτομικὴ προσωπικὴ Β’ παρουσία, γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά.
Ὁμολογουμένως, σὲ καμία περίπτωση δὲν θὰ πρέπει νὰ ξεχνοῦμε τὶς ἐπίκαιρες συμβουλὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, πρὸς τοὺς Θεσσαλονικεῖς (Β’ Θεσσ. 3,10), ὁ δὲ μὴ ἐργαζόμενος μηδὲ ἐσθιέτω, ποὺ ἀπερίσκεπτα ἐνόσω ἄφησαν τὶς δουλειές τους καὶ περίμεναν, τότε, τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀντιχρίστου καὶ τὴν ἔλευση τῆς Β’ παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἡ ἡμέρα αὐτή, πάλι τὸ τονίζουμε, εἶναι ἄγνωστη γιὰ ὅλους μας, γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἐπὶ τῆς γῆς, ἀκόμα ἄγνωστη εἶναι κι ἀπ’ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα καὶ οἱ Ἅγιοι καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, κι ὅσοι θέλησαν νὰ προσδιορίσουν χρόνους καὶ καιρούς, ἔπεσαν παταγωδῶς ἔξω. Ἐνόσω προσπάθησαν νὰ προσδιορίσουν τὸν ἔσχατο χρόνο καὶ τὰ περὶ τῆς Β’ Παρουσίας, ἔπεσαν ἔξω καὶ ρεζιλεύτηκαν, ἁπλὰ γιατί κάτι τέτοιο, δὲν μᾶς εἶναι προσβάσιμο, δὲν εἶναι δοτέο εἰς τὸν ἀτελῆ ἄνθρωπο ὅλων τῶν αἰώνων. Σὲ μᾶς εἶναι δοτέο νὰ βρισκόμαστε σὲ νήψη καὶ ἐγρήγορση καὶ ὄχι σὲ ἀγαπολογίες, σὲ κοινὲς συμπροσευχές, σὲ νομιμοποίηση τῆς σοδομοποίησης, σὲ ἠθικιστικοὺς καθησυχασμοὺς καὶ ἐπικίνδυνους οἰκουμενισμούς.
Ὅσον ἀφορᾶ τὸ «δέσιμον τοῦ Σατανᾶ», προϋποθέτει τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία ποὺ εἶχε ὁ Σατανᾶς πάνω στοὺς ἀνθρώπους, ὅταν τότε, μετὰ τὴν παρακοὴ καὶ παράβαση τῶν πρωτοπλάστων. Μετὰ δηλαδὴ τὴν προπατορικὴ ἁμαρτία, ποὺ ἦταν ὡς τὸ ἀποτέλεσμα τῆς παράβασης καὶ τῆς παρακοῆς, ἀφοῦ, ἀκόμα καὶ οἱ ἁγιώτεροι προφῆτες καὶ οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, ἐπὶ τῆς γῆς, θὰ ὁδηγοῦντο κι αὐτοὶ δέσμιοι στὸν Ἅδη. Αὐτὴ ἡ κατάσταση, διήρκεσε μέχρι καὶ τότε ποὺ «κατελύθη» ἡ ἐξουσία τοῦ Ἑωσφόρου, δηλαδὴ μέχρι καὶ τότε, ποὺ ὁ Λυτρωτὴς Θεάνθρωπος Χριστὸς ἀνέλαβε τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μὲ ἀντάλλαγμα τὴ σταυρική Του θυσία. Μετὰ ἀπ’ αὐτὴ τὴ θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, οὐδείς βρίσκεται ὑπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Ἑωσφόρου, πλὴν ἐκείνων, ποὺ ἀπὸ μόνοι τους θὰ τὸ ἐπιθυμοῦν, νὰ παραδίδουν τὸν ἐλεύθερο ἑαυτό τους, στὴ δουλεία τοῦ Σατανᾶ καὶ στὰ ἔργα του.
Ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς Σταύρωσης καὶ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία ποὺ εἶχε ὁ Σατανᾶς, πάνω στοὺς ἀνθρώπους, περιορίστηκε, ἢ δεσμεύτηκε, μέχρις ὅτου συμπληρωθοῦν, τὰ «χίλια ἔτη, μέχρι δηλαδή, τῶν παραμονῶν τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ὁπότε θὰ λυθῆ καὶ πάλιν, δι’ ὀλίγον χρόνον – καὶ ἴσως ἤδη ἐλύθη – καὶ θὰ ἐξέλθη, ἵνα πολεμήση τὸν κόσμον». Ἐδῶ μᾶς διευκρινίζει, μὲ ξεκάθαρη ἐσχατολογικὴ θέση, ὅτι τὰ «χίλια ἔτη», εἶναι σχηματικὸς ἀριθμός, εἶναι μία περίοδος μίας χρονικῆς διάρκειας, ἀπ’ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἕως καὶ λίγο πρὶν τὴν Β’ ἔλευσή Του. Μάλιστα διορατικὰ τὸ προσεγγίζει, ἀλλὰ μὲ ἐπιφύλαξη, γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἴσως καὶ νὰ βρισκόμαστε ἤδη στὶς ἔσχατες ἡμέρες τοῦ κόσμου. Μὲ σύντομη ἑρμηνευτικὴ διατύπωση μᾶς προϊδεάζει: «ἴσως ἤδη ἐλύθη», ὁ Σατανᾶς, προκειμένου νὰ πολεμήσει τοὺς ἀνθρώπους, μὲ ὅση λύσσα καὶ θυμὸ ἔχει, ξέροντας ὅτι λίγος καιρὸς πλέον, τοῦ ἀπέμεινε, μέχρι τὴν Β’ ἔνδοξη ἔλευση τοῦ Ἀρνίου ὡς Κριτοῦ.[9] Αὐτὴ τὴν ἑρμηνεία δίδουν γιὰ τὸ δέσιμο τοῦ Σατανᾶ, τόσο ὁ Ἀνδρέας, ὅσο καὶ ὁ Ἀρέθας. «Φαιδρὰ μυθολογία» λέγει εἶναι ὅλα ὅσα ἀναφέρονται στὰ περὶ χιλιετοῦς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, εἴτε μέσῳ τῆς Βατάτζιας Πολιτικῆς Ἰδεολογίας, τῶν χρησμῶν καὶ τῶν μύθων, εἴτε μέσῳ τῆς ἀναμενόμενης δῆθεν ἁγιοποιήσεως τοῦ πλανήτη γῆ.
Ἐπίσης, τὸ χωρίο «γενήσεται μία ποίμνη εἷς ποιμὴν»[10], ἔχει παρερμηνευθεῖ ἀπὸ τοὺς «χιλιαστικὰ φρονοῦντες», γιατί τὸ χωρίο αὐτό, δὲν σημαίνει ἑρμηνευτικὰ τίποτα ἄλλο, παρὰ «ἁπλῶς τὴν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία παρουσιάζεται ἐδῶ ὡς ποίμνη, ὑπὸ ποιμένα τὸν Χριστόν, καὶ μὲ πρόβατα προερχόμενα ὄχι μόνον ἐκ τῆς αὐλῆς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἐθνῶν». Σὲ καμία περίπτωση: «δὲν σημαίνει ὅτι θὰ ἔλθη εἰς τὸ προσεχὲς ἢ ἀπώτερον μέλλον τοῦ χριστιανισμοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, μία δῆθεν περίοδος, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Χριστιανισμὸς ὡς δύναμις καὶ ὡς ἁγιότης ζωῆς, θὰ κατισχύση καὶ θὰ θριαμβεύση, εἰς ἀφάνταστον βαθμόν, εἰς ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα, ἢ τουλάχιστον, εἰς τὸ μεγαλύτερον μέρος αὐτῆς».
Συνεπῶς, καθίσταται σαφὲς ὅτι οἱ ἰδεολογικὸ/πολιτικὲς θεωρίες αὐτὲς ποὺ ἔχουν διατυπωθεῖ κατὰ καιρούς, ὅπως καὶ ἐπὶ ἐποχῆς Μακρακιστῶν στὴν Πάτρα κι ἀλλοῦ, καὶ μάλιστα ὄχι μόνο ἀπὸ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Ὀρθόδοξους κληρικοὺς ἢ θεολόγους ἢ συγγραφεῖς, ὅπως μᾶς ἐπισημαίνει, ἀπὸ τὴ γνώση καὶ ἐμπειρία του, ὡς πνευματικὸς ἐπὶ ἐτῶν, κι ἐνόσω μιλοῦν ὅλοι αὐτοί, γιὰ μία χιλιετῆ βασιλεία ἐπὶ τῆς γῆς, δηλαδὴ «περὶ μακρᾶς περιόδου μακαρίας καὶ ἁγίας ζωῆς, ἐπὶ τῆς γῆς, πρὸ τῆς Συντελείας τοῦ κόσμου, δημιουργοῦν καὶ μεταξὺ τῶν πιστῶν, ἕνα κλῖμα σχετικῆς ἀδιαφορίας, διὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν», τὰ ὁποῖα σημεῖα ἐσχατολογικὰ παραθεωρούμενα ἢ παρερμηνευόμενα, ἔχουν ἄμεση σχέση, μὲ τὰ ἐσχατολογικὰ καὶ ἀποκαλυπτικὰ σημεῖα, ποὺ ἀφοροῦν ἄμεσα τὴν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου σωτηριολογικά, ἐσχατολογικὰ καὶ κοσμογονικά.
Στὸν τρίτο ὑπότιτλο τοῦ βιβλίου του: «Ὁ σφαγιασμὸς τῶν Ἑβραίων»[11], συσχετίζει, ὡς ἐσχατολογικὸ «ἔκτακτο γεγονός», τὸν πρὸ ἐτῶν σφαγιασμὸ τῶν Ἑβραίων, μετὰ τὸν Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στὰ φοβερὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ἐκ τοῦ ἀδίστακτου γερμανοῦ Χίτλερ καὶ τῶν ὀργάνων του. Ἀλλὰ ἐπισημαίνει ὅτι δὲν θὰ πρέπει ἁπλῶς καὶ μόνο νὰ ἀναζητηθοῦν οἱ ὑπαίτιοι αὐτῶν τῶν θανάτων, ὅπως ὁ Ἄϊχμαν καὶ ἄλλοι, γιατί αὐτοὶ δὲν εἶναι, μᾶς λέγει, οἱ κύριοι ἔνοχοι τῶν ἐγκλημάτων, καθότι αὐτοὶ ἔγιναν μόνο τὰ δυστυχῆ ὄργανα «τῆς κατάρας». Ἐπεξηγεῖ καὶ συνδέει αὐτὰ τὰ φρικτὰ γεγονότα τῆς θανατώσεως τῶν χιλιάδων ἑβραίων ἀπὸ τὸ ναζιστικὸ καθεστώς, ὡς ἐσχατολογικὴ προφητεία, ποὺ ἐπαληθεύθηκε μαζικά, στὶς ἡμέρες μας. Γιατί οἱ παλαιοὶ πατέρες τους, αὐτὴν τὴν κατάρα «ἐπεκαλέσθηκαν ἐφ’ ἑαυτοὺς καὶ τὰ τέκνα των»[12], ὅταν πρὶν ἀπὸ δύο χιλιάδες ἔτη καταδίκαζαν μὲ τὸν ἀτιμωτικότερο θάνατο τὸν ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο, τὸν Ἀληθινὸ Μεσσία, ποὺ γι’ Αὐτὸν εἶχαν προφητεύσει ὅλοι οἱ Προπάτορές τους. Αὐτὴ ἡ φοβερὴ «κατάρα» ἐπαληθεύθηκε καὶ 35 ἔτη περίπου μετὰ τὴ Σταύρωση τοῦ Κυρίου, ὅταν ὁ Ρωμαῖος στρατηγὸς Τίτος, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς πόλης Ἱερουσαλήμ, ἐσφαγίασε, ἄνω τοῦ 1.000.000 Ἑβραίους. Αὐτὴ ἡ «κατάρα», γράφει, πραγματοποιήθηκε καὶ στὴν ἐποχὴ τοῦ Χίτλερ. Ἐνῷ ὁ διασκορπισμὸς στὰ ἔθνη καὶ ὁ σφαγιασμός τους τοπικὰ σὲ διάφορες ἐποχὲς προφητεύθηκε κι ἀπ’ τὸν ἴδιο τὸν Ἀληθινὸ Μεσσία Θεάνθρωπο Χριστὸ[13].
Στὸν τέταρτο ὑπότιτλο: «ἡ ἵδρυσης τοῦ Ἑβραϊκοῦ κράτους»[14], ὅπου γίνεται ἡ ἑρμηνευτικὴ ἀναφορὰ στὴν ἵδρυση τοῦ Ἑβραϊκοῦ κράτους, περὶ τὸ ἔτος 1949, ὡς σημαντικὸ ἐσχατολογικὸ σημεῖο τῶν καιρῶν. Μετὰ ἀπὸ δύο χιλιάδες περίπου ἔτη δουλείας καὶ διασκορπισμοῦ τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς, καταφέρνουν τελικὰ νὰ ἱδρύσουν, πάλι, τὸ ἀρχαῖο κράτος τοῦ περιούσιου λαοῦ, ποὺ δυστυχῶς ἔγινε σταυρωτὴς τοῦ Μεσσία του. Συνάμα, καταφέρνουν τόσο θαυμαστὰ νὰ ἀναβιώσουν τὴν ἱστορία, τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν παλιὰ καὶ ξεχασμένη γλώσσα τους. Γι’ αὐτό, γράφει: «Τί δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ γραφτῆ γύρω ἀπ’ αὐτό, καὶ ὅμως οὐδείς ἠσχολήθη σοβαρῶς μὲ τοῦτο»! Στὶς ἄπειρες προσωπικὲς συνομιλίες μας, μοῦ εἶχε ἐκμυστηρευθεῖ τὴ θλίψη του, γιὰ τὴ μὴ ἐνασχόληση μὲ τέτοια σημεῖα, ὄντως πολὺ σοβαρὰ θέματα, ἀπ’ τοὺς θεολόγους καὶ κληρικοὺς καὶ συγγραφεῖς, ποὺ ὄφειλαν νὰ δείξουν μία περισσότερη εὐαισθησία σ’ αὐτά, ὄχι γιατί τὰ ἐπεσήμαινε ὁ ἴδιος, ἀλλὰ γιατί ἦταν τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, τοῦ τέλους τοῦ κόσμου ποὺ ζοῦμε, ποὺ ὡς καλοὶ ποιμένες καὶ διδάσκαλοι ὀφείλουν νὰ ἀγρυπνοῦν καὶ νὰ γρηγοροῦν ὑπὲρ τῶν προβάτων, δηλ. νὰ δηλώνουν ὅτι εἶναι ἕτοιμοι νὰ δώσουν καὶ τὴν ζωή τους γι’ αὐτὰ τὰ πρόβατα. Ἀλλά, τοὺς δικαιολογοῦσε, καθότι αὐτὴ ἡ ἀδιαφορία τους, εἶναι σημειωμένη, κι ἀπ’ τὸ χωρίο τῆς Ἀποκάλυψης: «ὅτι ψυχρὸς εἶ, ἐμέσω σέ», καὶ ὅτι κι αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ εἶναι δεῖγμα γιὰ τὰ ἐπερχόμενα σημεῖα τῶν καιρῶν, κι ὅτι ἐπιπλέον: «ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», λαϊκῶν καὶ κληρικῶν.
Ὅσον ἀφορᾶ τὸ χωρίο ποὺ μιλᾶ γιὰ τὴν Ἱερουσαλήμ: «ἔσται πατουμένη ὑπὸ Ἐθνῶν»[15], συμφωνεῖ μὲ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο[16], ποὺ ἑρμηνεύει τὸ σχετικὸ χωρίο ὅτι «οἱ Ἑβραῖοι δὲν θὰ ἐπανακτήσουν τὴν πόλι Ἱερουσαλήμ, μέχρι τῆς συντελείας τοῦ κόσμου». Διευκρινίζει, ὅτι κάποιοι σύγχρονοι ἑρμηνευτές, νομίζουν ὅτι τὸ «πλήρωμα ἐθνῶν», σημαίνει τὴν ἐπιστροφὴ ὅλων τῶν Ἐθνῶν, στὸν Χριστιανισμό, ἐνῷ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, τὴ βλέπει στὸ «πλήρωμα τῶν Ἐθνῶν», βλέπει δηλ. «τὸν μέχρι συντελείας χρόνον»[17]. Διευκρινίζει μὲ ἐρώτηση γιὰ τοὺς τυχὸν ὀπαδοὺς τῆς μεσοβασιλείας, ὡς ἑξῆς: ἐὰν τὸ ὡς ἄνω χωρίο, θὰ σήμαινε τὴν ἐπιστροφὴ ὅλων τῶν Ἐθνῶν στὸν Χριστιανισμό, τότε γιατί ὅλα τὰ Ἔθνη, δὲν ἔγιναν Χριστιανοί, καὶ μάλιστα ὅταν οἱ Ἑβραῖοι ἵδρυσαν τὸ κράτος τους; Διευκρινίζει ὅτι ἡ ἰδέα γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ἐθνῶν στὸν Χριστιανισμό, αὐτοὶ οἱ «ὀνειροπόλοι» λόγω εὐσεβῶν πόθων καὶ μυθοπλασιῶν, τὴν θεμελιώνουν καὶ ὑποστηρίζουν παρερμηνεύοντας τὸν λόγο τοῦ Κυρίου «καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ Εὐαγγέλιο τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσιν τοῖς Ἔθνεσι καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος»[18], καθὼς καὶ στὸ χωρίο: «ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν Ἐθνῶν εἰσέλθη καὶ οὕτω πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται»[19]. Πάμπολλες φορές, θὰ ἀκούγαμε τὴν ἑρμηνεία αὐτῶν τῶν χωρίων ἀπ’ τὸν ἴδιο, ὁ ὁποῖος διήλεγχε αὐστηρὰ στὰ λεγόμενά του, ὅσους Ὀρθοδόξους θὰ παρερμήνευαν ἢ ἰσχυρίζονταν, καὶ θὰ περίμεναν ἐσφαλμένα: «τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἰσραὴλ εἰς τὸν Χριστιανισμόν, μαζὶ μὲ τὴν γενικὴν ἐπικράτησιν τοῦ εὐαγγελίου εἰς τὴν ἀνθρωπότητα».
Τὸ ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο κηρύχθηκε καὶ κηρύσσεται σὲ ὅλα τὰ Ἔθνη, δὲν σημαίνει ὅτι ὅλα τὰ Ἔθνη θὰ «ἐπιστρέψουν ἐξ ὁλοκλήρου» στὸν Χριστιανισμό. Τὸ Εὐαγγέλιο θὰ κηρυχθεῖ σὲ ὅλο τὸν κόσμο «εἰς μαρτύριον», ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει, κι ὅτι ὅλα τὰ Ἔθνη θὰ γίνουν εὐσεβεῖς χριστιανοί. Ἔφερνε ὡς ἀπόδειξη, τὸ σύγχρονο γεγονὸς τοῦ 21ου αἰώνα, ὅτι ἐνῷ χριστιανικὰ ἔχουν γίνει «πολλὰ Ἔθνη, ἀλλὰ κατ’ ὄνομα, καὶ εἰς τὰς ταυτότητας» καὶ ὄχι στὴν εἰλικρινῆ βιοτή, τῆς ἀληθινῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, γιὰ τὸν πλησίον καὶ τὸν συνάνθρωπο. Ὡς παράδειγμα, οἱ μεγάλοι παγκόσμιοι πόλεμοι ξεκίνησαν ἀπὸ χριστιανικὰ κράτη, καθὼς καὶ ἡ ἀτομικὴ βόμβα, κ.ἄ. κακά. Ἡ πίστη καὶ ἡ ζωή αὐτῶν τῶν κατ’ ὄνομα χριστιανικῶν κρατῶν: «δὲν διαφέρει ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ζωή τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐθνῶν». Γι’ αὐτό, μᾶς ἐπισημαίνει, ὄχι μόνο τὴν φαινομενικὴ κήρυξη τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλο τὸν γνωστὸ κόσμο, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνάγκη πάλι νὰ ἐκχριστιανισθοῦν, οἱ ἤδη ὑπάρχοντες: «χριστιανικοὶ» λαοί, ποὺ ζητοῦν ἀφορμές, γιὰ πολεμικὲς συρράξεις, γιὰ ἀδικοπραγίες καὶ διάφορες ἀδικίες. Γιατί, ἐὰν μόνο κατ’ ὄνομα ὀνομασθοῦν χριστιανικὰ ὅλα τὰ Ἔθνη: «τί θὰ ὠφεληθῆ ὁ Κύριος»;
Στὸ ἐρώτημα, ποιὸς θὰ ἐκχριστιανίσει τὸν πολυάριθμο εἰδωλολατρικὸ κόσμο (Ἰνδουϊσμό, Βουδισμό, Ταοϊσμό, Κουμφουκιανισμό, Ζωροαστρισμό, κ.ἄ.), μᾶς ἐρωτᾶ, μπορεῖ αὐτὸ νὰ τὸ κάνουν «οἱ ἑκατοντάδες αἱρέσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ»; Οἱ ὁποῖοι «συστηματικῶς καὶ πυρετωδῶς» ἐργάζονται γιὰ τὴ διάδοση καὶ ἐπικράτησή τους, ἐνῷ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐσωτερικὰ «ἀδιαφοροῦμεν καὶ ἀδρανοῦμεν». Τονίζει ὅτι σαφῶς «ὅταν οἱ Ἑβραῖοι σχηματίσουν κράτος, εἰσερχόμεθα εἰς τὴν περίοδον τοῦ τέλους τοῦ κόσμου». Ἀλλά, κι ἐνῷ ἔκαναν κράτος, τὴν ἀρχαία πόλη τους, ὅπου ὑπῆρχε ὁ ναὸς τοῦ Σολομώντα, ἀκόμα «δὲν τὴν ἀνέκτησαν ἐξ ὁλοκλήρου», οὔτε ἀνοικοδόμησαν τὸν ναὸ Σολομώντα. Ὁ Ὀργανισμὸς Ἡνωμένων Ἐθνῶν ΟΗΕ γιὰ πάρα πολλοὺς λόγους παραχώρησε στοὺς Ἑβραίους τὴν ἔξω τῶν παλαιῶν τειχῶν νέα πόλη, ἐνῷ τὴν παλαιά, τὴν παραχώρησε στοὺς Ἄραβες. Ἔτσι, ἡ παλιὰ πόλη Ἱερουσαλὴμ παραμένει «κατὰ τὸ ἥμισυ καταπατουμένη ἀκόμη ὑπὸ Ἐθνῶν», σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα μᾶς ἀπαντᾶ, ἐπειδὴ δὲν ἦλθε «ἀκόμη τὸ πλήρωμα».
Τὸ πλήρωμα θὰ ἔλθει, ὅταν θὰ ἐμφανιστεῖ ὁ ἀναμενόμενος ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους Μεσσίας, δηλ. ὁ ψευτο-Μεσσίας, ὅπως αὐτοὶ τὸν περιμένουν καὶ τὸν φαντάζονται, γι’ αὐτὸ μᾶς προτρέπει διδακτικά: «ἴδε βιβλίον, τὰ μυστικὰ πρωτόκολλα τῶν σοφῶν τῆς Σιών». Αὐτὸς ὁ Μεσσίας τους, θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος, αὐτὸς θὰ ἀναλάβει τὴν πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅταν «ὀλίγα ἔτη θὰ ὑπολείπωνται διὰ τὴν συντέλεια τοῦ κόσμου». Αὐτόν, θὰ τὸν δεχθοῦν οἱ Ἑβραῖοι, ὡς ἀληθινὸν Μεσσία, ὡς Χριστό, ἔτσι θὰ ἐπαληθευθεῖ ἡ προφητεία τοῦ Κυρίου, ἐὰν ἄλλος ἔλθει, στὸ ὄνομά μου, ἐκεῖνον θὰ τὸν ὑποδεχθεῖτε[20]. Τὸ χωρίο «πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται»[21], θὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο ἐν μέρει, μὲ θαυμαστὸ τρόπο, ὅπως ὁ Κύριος γνωρίζει, ἴσως «μετὰ τὴν ἔλευσιν τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν πλέον ἀρκετοὶ Ἑβραῖοι, θὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι δὲν εἶνε αὐτὸς ὁ Μεσσίας, ἀλλ’ ὁ Ἀντίχριστος» καὶ ἀρκετοὶ θὰ μαρτυρήσουν.
Κι ἐνῷ θὰ ἔχει φτιάξει τὸ Ναὸ Σολομώντα, γιὰ νὰ τὸν δοξάσουν ὡς κοσμικὸ θεό, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ Β’ Θεσσαλονικεῖς ὡς «θεὸ ἢ σέβασμα», κι ἐνῷ ὁ Ἠλίας μὲ τὸν Ἐνὼχ θὰ ὁμολογοῦν στὸ λαὸ ὑπὸ τὴν μορφὴ ἑνὸς ἀσήμαντου Παπουλάκου, ὅτι θὰ εἶναι ἕνας κοινὸς Ψεύτης. Σ’ αὐτό, τὸ σημεῖο εἶχε ἰσχυρὰ ἐσχατολογικὰ ἐπιχειρήματα, περὶ τοῦ πραγματικοῦ καιροῦ καὶ χρόνου τῆς μετανοίας ἀρκετῶν Ἑβραίων, καθότι «ἂν ἰσχυρισθῶμεν ὅτι τὸ Ἰσραὴλ θὰ ἐπιστρέψη εἰς τὸν Χριστὸν πρὸ τοῦ Ἀντιχρίστου, τότε, πῶς θὰ ἐκπληρωθοῦν, οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, ἐὰν ἄλλος ἔλθη ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ ἐκεῖνον λήψεσθε»;. Πάντοτε καθισμένος στὴ κεντρικὴ καρέκλα στὸ μικρὸ ἀρχονταρίκι, τοῦ μικροῦ ἡσυχαστηρίου του ἐν Ναυπάκτῳ, ἔχοντας στὸ χέρι του τὸ κομποσχοίνι, λέγοντας τὴν εὐχή, μᾶς ἐξηγοῦσε τὰ χωρία, τὰ ὁποῖα δὲν τὸν κούραζαν, νὰ τὰ ἑρμηνεύει ἐπαναλαμβάνοντας, μὲ μία ζωντάνια καὶ δύναμη, λέγοντας ὅτι ἐκεῖνος θὰ φύγει πρὸς «τὸν Κύριο», τὸν ὁποῖο διηκόνησε μὲ εὐλάβεια, ἀλλὰ ἐσεῖς, θὰ τὰ δεῖτε, ὅλα, ὅσα σᾶς λέω!
Τὸ χωρίο τῆς Κυριακῆς προσευχῆς, ἔχει παρανοηθεῖ καὶ παρεξηγηθεῖ, ὄχι μόνο ἀπὸ χιλιαστὲς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ «τινας ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐνεβάθυναν εἰς τὴν ὀρθὴν ἔννοιαν τοῦ λόγου». Ὅλοι αὐτοί, παίρνοντας κατὰ γράμμα τὸ χωρίο: «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς», νόμισαν καὶ νομίζουν ὅτι ὁ Κύριος ἐπέλεξε τὴ γῆ: «τὸν μικρὸ αὐτὸν κόκκον τῆς ἄμμου μέσα εἰς τὸ ἀναρίθμητον πλῆθος τῶν ἀστέρων τοῦ Οὐρανοῦ, διὰ νὰ εἶνε μόνιμος τόπος τῆς Βασιλείας Του». Δὲν εἶχε μόνο τὴ σαφῆ ἐσχατολογικὴ συνείδηση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔντονη πνευματικὴ βιοτή, ποὺ ἀντανακλοῦσε τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, μέσα ἀπὸ τὴ θεωρία καὶ τὴ πράξη, μὲ ἀφοσίωση καὶ πνευματικὴ ἀναγέννηση, μὲ ἔντονη λειτουργικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή, γιατί γνώριζε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ζήσει, μὲ τὸν Θεό, στὴν ἔνδοξο Βασιλεία Του, θὰ πρέπει ἀπ’ αὐτὴ τὴ ζωή, νὰ βάλλει μέσα στὴν καρδιά του τὸν Χριστό. Ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἀρχίζει στὴν γῆ, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ στὸν Οὐρανό, αὐτὸ τὸ νόημα, ἔχει τὸ χωρίο: «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου». Μόνο ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ ἀμετανοησία, εἶναι τὰ ἐμπόδια τῆς ἕνωσης μὲ τὸ Θεό.
Οἱ πάσης φύσεως χιλιαστὲς ὑποστηρίζουν ὅτι μετὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, οἱ ἄνθρωποι θὰ εἶναι πάλι μὲ σάρκες καὶ μὲ ὀστᾶ, μὲ τὴ συνέχιση τῆς ζωῆς ἐπὶ τῆς γῆς, τοὺς ὁποίους ὅλους αὐτούς, τοὺς ὀνομάζει: «ὑλόφρονες» καὶ «διαστρεβλωτές». Γιατί δὲν προσέχουν τὸ χωρίο: «ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσι οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ’ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσιν»[22]. Γι’ αὐτὸ μᾶς ἔλεγε ὅτι ὁ Κύριος θὰ ἔλθει ὡς Κριτὴς «αἰφνιδίως καὶ οὐαὶ» στὴν πλανεμένη καὶ ραθυμοῦσα ἀνθρωπότητα καὶ κυρίως στὴ σοδομοποιημένη καὶ ξετρελαμένη μὲ ναρκωτικὲς οὐσίες νεολαία τῆς ἐποχῆς, ὅπως μᾶς ἔλεγε, ποὺ δὲν ξέρει τί τελικὰ θέλει, ποῦ θὰ πάει καὶ τί θὰ κάνει!
Στὸν πέμπτο ὑπότιτλο γιὰ τὸ «πλήθυνσις τῆς γνώσεως»[23], παρατηρεῖ, ὅτι ἡ αὔξηση τῆς γνώσης, δὲν συνοδεύτηκε μὲ τὴν εὐσεβῆ ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀντίθετα, περισσότερο μὲ τὴν «γενικὴ ἀπιστία», μὲ τὴν «πρωτοφανῆ ἀδιαφορία», μὲ τὴν φοβερὴ «διαστροφή», μὲ «ἀνηθικότητες», μὲ «ἐγκληματικότητες», μὲ «βλασφήμιες», μὲ «ἐκκοσμικεύσεις», μὲ «νεωτερισμοὺς» καὶ ἀποστασίες. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα μὲ τὰ «πτερὰ τῆς γνώσεως καὶ τῆς ἐπιστήμης», ζητοῦν νὰ θέσουν τοὺς θρόνους τους, πάνω ἀπ’ τὰ νέφη, πάνω ἀπ’ τοὺς οὐρανούς. Σήμερα ἐν μέρει, αὐτὸ γίνεται καὶ μὲ τὰ «διαπλανητικὰ μηχανήματα» ἐπὶ ἀέρος καὶ διαστήματος καὶ τὰ ταξίδια, μὲ τὴν «ἰλιγγιώδη ταχύτητα» τῶν ἀεροπλάνων, παρακρούοντας ἔτσι μὲ ἀλαζονεία καὶ ὕβρη, τὶς πύλες τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλὰ ξεχνοῦν οἱ δύστυχοι ἄνθρωποι (μᾶς ἔλεγε), ὅτι ὁ οὐρανὸς ἀνήκει στὸν Κύριο, ἐνῷ ἡ γῆ στοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων[24]. Ἡ γνώση ποὺ θέλει νὰ ξεπεράσει, τὸν Δημιουργό, δημιουργεῖ ὑπερηφάνεια καὶ ἀλαζονεία στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀποτελεῖ σημεῖο τῆς ὕβρης καὶ ἀλαζονείας των, καὶ τοῦ ἱστορικοῦ τέλους τοῦ κόσμου.
Ἐμβαθύνοντας στὰ δύο τελευταῖα κεφάλαια τοῦ βιβλίου τοῦ ἐσχατολογικοῦ προφήτη Δανιήλ, καταλήγει ὅτι τὰ σημεῖα, πρὶν τὴν καταστροφὴ τοῦ κόσμου, θὰ εἶναι προσδιοριστικά τοῦ καιροῦ ἐκείνου. Ἡ φράση: «καιρὸς καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ», ἀναφέρεται στὴν διάρκεια τῶν μεγάλων δυνάμεων – κρατῶν, ποὺ θὰ ὑπάρχουν τότε, καὶ θὰ χαρακτηρίζονται ὡς δυνάμεις τοῦ «βορρᾶ» καὶ «νότου». Πιθανολογεῖ νὰ εἶναι οἱ δύο μεγάλοι πολιτικὸ/στρατιωτικοὶ συνασπισμοί, στοὺς ὁποίους θὰ ἔχει διαιρεθεῖ ἡ τότε, ἀνθρωπότητα. Τὸν καιρὸ τῆς ἰσχύος αὐτῶν τῶν δύο ἰσχυρῶν δυνάμεων, δημιουργεῖται καὶ ἐμφανίζεται ἰσχυρότατο καὶ ἕνα μικρὸ Κράτος: «προφανῶς τὸ Ἰσραήλ». Ἀπ’ τὸ ὁποῖο ἐμφανίζεται, ὁ «ἄρχων τῆς διαθήκης», τὸν ὁποῖο ἑρμηνεύει, ὡς ψευδὸ-μεσσία, ὡς Ἀντίχριστο. Αὐτὸς θὰ πολεμήσει τοὺς «Ἁγίους», δηλαδὴ τοὺς χριστιανούς, τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, αὐτὸς ὁ μιαρὸς «θὰ συμμαχήση μὲ τοὺς παραβάτες καὶ ἀποστάτες τῆς ἁγίας διαθήκης, θὰ λαλῆ ὑπέρογκα κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ θ’ ἀρνηθῆ παντάπασι τὴν πατρῴαν θρησκείαν»[25]. Στὴν ἑρμηνεία του χρησιμοποιεῖ παράλληλα καὶ τὸ χωρίο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, πρὸς τοὺς Θεσσαλονικεῖς[26], ὅπου γίνεται λόγος, γιὰ τὴν ἄνευ προηγουμένου ἀλαζονεία καὶ ὕβρη τοῦ ψευδομεσσία, ἀντιχρίστου ὡς Ἀντικειμένου. Ὁ Δανιὴλ μιλᾶ ξεκάθαρα, γιὰ τὸν ἀντίχριστο καὶ τὸν ὀνομάζει: «Τελευταῖο τύραννο» τῆς ἀνθρωπότητας καὶ τοῦ κόσμου, τὸν ὁποῖο τελικὰ κατανικᾶ ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ. Κατόπιν γίνεται ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ἀλλὰ λίγο πρὶν προηγεῖται ἡ μεγάλη θλίψη τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία δὲν ἔχει ξαναγίνει στὴν γῆ ποτὲ πιὸ πρίν.
Τὰ χωρία τοῦ Δανιὴλ (12,1) καὶ τοῦ Ματθαίου (24,21) μιλοῦν γιὰ τὸ ἱστορικὸ τέλος τοῦ κόσμου. Ὁ ἐσχατολογικὸς προφήτης λαμβάνει τὴν ἐντολὴ νὰ σφραγίσει τὸ βιβλίο του, μέχρι νὰ «διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῆ ἡ γνῶσις», καὶ τότε, οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀρχίσουν νὰ «περιτρέχουν» στὸν κόσμο, θέλοντας ἀπὸ περιέργεια, καὶ ἀπὸ ἀλαζονεία, νὰ μάθουν, νὰ δοῦν, νὰ ἀνακαλύψουν, ἀλλὰ δίχως τὸ Θεό, δίχως τὴν ἀγάπη, δίχως τὴ διάκριση. Αὐτὴ ἡ ξετρελαμένη ἀνθρώπινη συμπεριφορά, θὰ προσβάλλει τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ, κι ἐὰν οἱ πρωτόπλαστοι ἐκδιώχθηκαν ἀπ’ τὸν παράδεισο, γιὰ τὴν παρακοή τους, οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι θὰ τιμωρηθοῦν μὲ τὸν ἐξοβελισμό τους ἀπὸ τὴ γῆ, διὰ παντός, μέσῳ τῆς συντελείας τοῦ κόσμου.
Ἆραγε, διερωτᾶται, μήπως «χρησιμοποιεῖται ἡ σημερινὴ γνῶσις, διὰ νὰ πλησιάση ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, νὰ μετανοήση καὶ νὰ σωθῆ; Ὄχι». Ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος: «ἀποθρασύνεται», καὶ μᾶς σημειώνει, ὅπως τότε, κάποιοι ἄθεοι Ρῶσοι, τὸ 1962, ἵδρυσαν μία νέα πανεπιστημιακὴ ἕδρα τῆς «Ἀθεΐας». Σύμφωνα μὲ τὴν ἀληθινὴ λαϊκὴ παροιμία: «οἱ μύρμηγκες, ὅταν κάμνουν πτερὰ χάνονται», ἔτσι θὰ συμβεῖ καὶ μὲ τοὺς «πεφυσιωμένους», ἀπ’ τὴ γνώση, δίχως Θεὸ ἀνθρώπους, ποὺ κάνουν λόγο γιὰ τὸν σύγχρονο νέο ἄνθρωπο-μηχανή, τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ ἀλλοιωμένο τὸ DNA του, ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς[27]. Ἀπὸ τότε, ἐπισημαίνει μία πραγματικότητα, μία προφητικὴ ρήση, ποὺ ἀκόμα δὲν ἔχει ἐμφανισθεῖ, καὶ ποὺ ὅμως ὑπάρχει μεγάλη πιθανότητα, νὰ γίνει πραγματικότητα, ἀνησυχητική, στὶς ἡμέρες μας: «ὅταν ἴδωμεν τὸ φαινόμενον νὰ μυρμηκιάζη ὁ οὐρανὸς ἀπὸ ἀνθρώπους ἱπταμένους, μὲ ἀτομικὰ ἕκαστος μηχανήματα, κολλημένα εἰς τὴν πλάτην τους!». Ἡ ἔντονη ἐσχατολογικὴ ἀφύπνιση ποὺ βίωνε τὸν ὠθοῦσε νὰ κηρύττει μὲ παρρησία τὴ μετάνοια, τὴν ἐπιστροφὴ στὸν ἀληθινὸ Θεό. Θὰ ἔγραφε ἢ θὰ κήρυττε ἄφοβα τὴν ἀλήθεια, ὅτι ζοῦμε σὲ ἀποκαλυπτικοὺς καιρούς, μάλιστα τὰ εἰρωνικὰ σχόλια ποὺ μπορεῖ νὰ προέρχονταν καὶ ἀπὸ ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας τὰ ἀντιμετώπιζε μὲ σύνεση, διάκριση ἀλλὰ δίκαια, ὡς ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τὰ ὀνόματά τους δὲν εἶναι «γεγραμμένα ἐν βίβλῳ ζωῆς».
Προέτρεπε τοὺς ἀκροατές του, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀναγνῶστες του, νὰ ἀγαποῦν ἀκόμα περισσότερο τὸν Κύριό μας, νὰ προσέχουν, νὰ μελετοῦν, νὰ φιλοσοφοῦν χριστιανικά, πάνω στὰ σύγχρονα γεγονότα καὶ τὰ κοσμογονικὰ φαινόμενα ποὺ ἐμφανίζονται στὸν σύγχρονο κόσμο, γιατί συνδέονται ἄμεσα μὲ τὴν θεία ἀλήθεια καὶ ἐκπλήρωση τῶν προφητειῶν καὶ τὴν ἐπαλήθευσή τους στὸ κόσμο ποὺ ζοῦμε. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι αἰχμαλωτισμένος ἀπὸ τὶς μέριμνες τοῦ βίου, διέρχεται μία ζωή ἀδιαφορίας, ἀμεριμνησίας, πώρωσης, σὰν τὶς ἡμέρες τοῦ Νῶε, ποὺ τὸν ἐνέπαιζαν καὶ τὸν περιγελοῦσαν, ὅταν ἔβλεπαν νὰ κατασκευάζει τὴν κιβωτό του, κι ὅταν ἦρθε τελικὰ ὁ κατακλυσμός, τοὺς παρέσυρε ὅλους ἀνεξαιρέτως[28]. Εἶχε διάκριση καὶ ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς του, ὡς πνευματικὸς πατέρας ἕως τὰ 90α του ἔτη, ποὺ γιὰ ὧρες πολλὲς στὴν ἐξομολόγηση, θὰ θυσιαζόταν γιὰ τὸν συνάνθρωπο, γι’ αὐτὸ καὶ εἶχε κουρασθεῖ ἀρκετὰ σωματικὰ καὶ ψυχικά, ἀπὸ τὴν ἱερὰ ἐξομολόγηση, περιοδεύων σὲ χωριά, κωμοπόλεις καὶ σὲ κατηχητικὰ τῆς ὑπαίθρου. Γνώριζε ὅσο λίγοι τὴν ψυχοσύνθεση τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐξοχῆς τῶν χωριῶν καὶ τῆς πόλης, ὅμως ἦταν ἀποφασισμένος Λευΐτης, ποὺ θυσιαζόταν γιὰ τὸν συνάνθρωπο. Ἡ ταπείνωση τὸν στόλιζε διακριτικά, γι’ αὐτὸ καὶ τελειώνοντας αὐτὸ τὸ τμῆμα τοῦ ἄρθρου, ἂς ἀναφέρουμε ὅτι στὸ βιβλίο του, γράφει: «παρακαλῶ ὅλους, ὄχι νὰ ἀναγνωρίσουν ὡς ἀλάνθαστα αὐτά, ποὺ γράφω, διότι, ὡς ἀτελὴς ἄνθρωπος γράφω – ἐκ μέρους γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν»[29]. Ὅσοι δὲν τὸν γνώρισαν ἀπὸ κοντά, δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν ὅτι συνδύαζε μία εὐγενικὴ ταπείνωση καὶ μία περήφανη λεβεντιά, ποὺ μόνο ἕνας ἄνθρωπος ἁγιασμένος, θὰ μποροῦσε αὐτὸ χαρισματικὰ νὰ τὸ διαχέει στὸ περιβάλλον του.
Ἂς πλησιάσουμε λίγο καὶ τὴν ἐπικαιρότητα μᾶς ἔλεγε, γιὰ νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ὁ σιωνισμὸς εἶναι κι αὐτὸ ἕνα πολιτικὸ/ἰδεολογικὸ κίνημα ποὺ ξεκίνησε κυρίως ἀπ’ τὸ 19ο αἰῶνα μὲ σκοπό, τὴ δημιουργία στὴν περιοχὴ τῆς Παλαιστίνης, τοῦ νέου ἑβραϊκοῦ κράτους, ποὺ θὰ συγκέντρωνε ὅλους τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὴ διασπορά. Ἡ ἐκκαθάριση τοῦ ἀνιδιοτελῆ κυβερνήτη Ἰω. Καποδίστρια, πιθανὸν θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει, γιὰ νὰ ἔλθει ἡ Βαυαροκρατία στὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ γκρεμίσει 400 μοναστήρια μὲ τὴ φράγκικη παιδεία. Ὁ Παπουλάκος καὶ ὁ Φλαμιάτος ὡς οἱ πρωτομάρτυρες τοῦ νεοελλαδικοῦ κράτους ἀντέστησαν μαρτυρικὰ[30]. Ὅμως, ὁ σκοτεινὸς σκοπός τους, ἐμμέσως ἐπιτεύχθηκε καὶ μὲ τὸ πέρας τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τὸ κράτος τοῦ Ἰσραὴλ δημιουργήθηκε μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν Μεγάλων Δυνάμεων ἀμέσως μετὰ τὴ λήξη τοῦ πολέμου, ἀρχὲς τοῦ 1949. Οἱ διαχειριστὲς αὐτοῦ τοῦ περίεργου κινήματος, ἀπὸ νωρίτερα, ἀπ’ τὸ 1776 δημιούργησαν καὶ τοὺς Ἰλλουμινάτι, ἴσως γιὰ νὰ ὑπαχθοῦν οἱ ὑψηλόβαθμοι δικοί τους Πολιτικοί, κι ἄλλοι ἀργότερα, κι ἄλλες σκοτεινὲς σχολὲς ἢ στοές, μὲ τὰ ξεχωριστὰ ἄτομα, μὲ τὶς ἰδιαίτερες κοσμικὲς ἱκανότητες, γιὰ νὰ γίνουν οἱ μελλοντικοί τους τυφλοὶ ὑπάλληλοι καὶ πράκτορες, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ τὸν παγκόσμιο μεσσία τους.
Σήμερα τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει τὸ περίεργο Great Reset – World Economic Forum, μὲ ὅλα αὐτά; Ἀμέσως μετὰ τὸν Β Παγκόσμιο δημιουργεῖται ὁ ΟΗΕ, τὸ 1945, ποὺ συμμετέχουν 193 κράτη. Δημιουργεῖται τὸ ΝΑΤΟ, τὸ 1949. Δημιουργεῖται ὁ Παγκόσμιος Ὀργανισμὸς Ὑγείας, τὸ 1948. Δημιουργεῖται ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση τὸ 1957. Πίσω ἀπ’ αὐτὲς τὶς κινήσεις, ποὺ θὰ ἔγιναν συντονισμένα, γιὰ τὴν ἴδια περίοδο, φαίνεται πὼς ἀπὸ πίσω, θὰ κρύβονται ἀρκετοὶ καὶ ἴδιοι ἄνθρωποι. Στὸ μεγαλύτερο πολιτικὸ κείμενο τῶν αἰώνων ἀπὸ ἀρνητικὴ ἄποψη, στὰ πρωτόκολλα τῶν σοφῶν τῆς Σιών, φαίνεται ξεκάθαρα πὼς ἐκτὸς ἀπ’ τὴ δημιουργία τοῦ νέου κράτους τοῦ Ἰσραήλ, ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει ἕνας μεγαλύτερος στόχος, ποὺ δὲν ἀναφέρεται στὰ ΜΜΕ. Πρόκειται γιὰ τὴ νέα τάξη πραγμάτων καὶ τὴ Παγκοσμιοποίηση τοῦ ἑτοιμαζομένου Παγκοσμίου Ἡγέτη. Ἀλλὰ γιατί αὐτὴ ἡ Παγκοσμιοποίηση; Ἀφοῦ οἱ Σιωνιστές, κυρίως ἔχουν ἑβραϊκὲς ρίζες ξεκάθαρα, κι οἱ πρόγονοί τους ὅλων αὐτῶν, οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Γραμματεῖς, ἀργότερα οἱ Ραββῖνοι, οἱ Ταλμουδιστές, κ.ἄ., ἦταν αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀποδέχτηκαν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Ἀληθινὸ Σωτήρα τους. Γιατί; Γιατί τὸν περίμεναν ἀλλιῶς. Νὰ τοὺς σώσει μὲ ἕνα κοσμικὸ καὶ ὑλιστικὸ τρόπο καὶ νὰ τοὺς δοξάσει ὑλιστικά. Περίμεναν ὁ Σωτήρας τους, νὰ φέρει μία αἰώνια βασιλεία στὴ Γῆ, τὴν ὁποία θὰ διαχειρίζονται αὐτοὶ ἀποκλειστικὰ ὡς ὁ Ἐκλεκτὸς λαός. Τὸ πρόβλημα αὐτὸ εἶχε καὶ ἔχει σπουδαία πολιτικὸ/ἰδεολογικὴ ὑπόσταση, δυστυχῶς γι’ αὐτὸ λίγοι τὸ ἀντιλαμβάνονται σὲ βάθος. Σήμερα, τὸ μόνο ἐμπόδιό τους εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, γι’ αὐτὸ στὰ πρωτόκολλά τους, θὰ βροῦμε τὰ ὕποπτα σχέδια τῆς ἐξάλειψής του. Αὐτὴ ἡ προσπάθειά τους ἀκριβῶς μᾶς ἀποδεικνύει καὶ ἀποκαλύπτει τοὺς σκοτεινοὺς σκοποὺς τῆς παγκοσμιοποίησης, ποὺ τόσο πολὺ ἐπιθυμοῦν νὰ μᾶς φέρουν. Τὰ ὀχήματα γι’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ εἶναι πολυποίκιλα. Βοηθᾶ ὁ ΟΗΕ, τὸ ΝΑΤΟ, πιθανὸν κι ὁ Π.Ο.Υ., ποὺ φέρνουν τὴν ἐπιμέρους ἑνότητα στὶς ζωές μας, μὲ μία περίεργη καὶ χειρουργικὴ ἀκρίβεια ἕως σήμερα. Βλέπουμε ἐπίσης τὸ πόσο ταχύτατα ἐξαπλώνεται τὸ ΝΑΤΟ τελευταῖα. Οἱ χῶρες ποὺ ἔχουν μείνει ἀπ’ ἔξω εἶναι σχεδὸν τὰ (3) μεγάλα κράτη. Ποὺ ἐὰν ἐν μέσῳ τοῦ ἐπικείμενου Γ’ Π.Πολέμου, καταφέρουν καὶ τὰ ἐνσωματώσουν, ἴσως θὰ βρεθοῦν πολὺ πιὸ κοντὰ στὸν ἐπιθυμητὸ σκοπό τους. Πρόσφατα, ὁ γνωστὸς ΠΟΥ ψήφισε τὴν ὑγειονομικὴ ἑνότητα τῶν 194 Κρατῶν. Ἴσως, ὁ τρόμος, μέσῳ τῶν Κάθε Εἴδους Πανδημιῶν βοηθᾶ στὴν μεθοδευμένη πολιτικὸ/ἰδεολογικὴ ἑνότητα. Τελευταῖο ποὺ μένει γιὰ τὸ μετά, θὰ εἶναι ἡ Παγκόσμια Παν-Θρησκεία, καθὼς καὶ ἡ κατάληξη σὲ μία Φυλή, καὶ στὸ ἕνα Νόμισμα, ἢ στὴν Ἀχρήματη Ἠλεκτρονικὴ Κοινωνία.
Οἱ ὅποιοι στόχοι τῶν Παγκοσμιοποιητῶν ἐνδεχομένως νὰ ἐπιτευχθοῦν καὶ παράλληλα, μὲ τὴ βοήθεια ἑνὸς μεθοδευμένου καὶ γενικευμένου Γ΄ Παγκ. Πολέμου. Σχεδὸν παράλληλα, ἡ ἄφιξη ἑνὸς Ψευδὸ-Σωτήρα-Μεσσία, τὸν ὁποῖο ἀπ’ ἐτῶν προετοιμάζουν, γιατί ὁ δικός τους, ὁ ἀναμενόμενος, δὲν ἦρθε ποτέ. Ξεχνοῦν πιθανὸν ὅτι, ὅταν θὰ φτιάξουν τὸν Ναὸ Σολομώντα, γιὰ νὰ τὸν δοξάσουν τιμητικὰ ὡς θεό, τότε ὅμως αὐτὸν θὰ τὸν ἐλέγξει ὁ προφήτης Ἠλίας ὡς ὁ 2ος Πρόδρομος τῆς Παρουσίας Χριστοῦ, ὅπως λέγει ὁ ὑμνογράφος, μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Ἐνώχ, τοὺς ὁποίους, θὰ τοὺς ἀνεχθεῖ γιὰ τριάμισυ ἔτη, κατόπιν θὰ τοὺς θανατώσει στὴ μέση τῆς βασιλείας του, σὲ αὐτὰ τὰ τριάμισυ ἔτη, στὴν γνωστὴ Πλατεῖα ἔξω τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ἐκεῖ ὅπου κάποτε βγῆκε ἡ Φλόγα τὸ Ἅγιο Φῶς, ὅταν οἱ Ἀρμένιοι δὲν ἄφησαν τὸν Πατριάρχη νὰ μπεῖ μέσα. Καὶ τότε ὁ Ἀντικείμενος θὰ κάνει τὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν Μεγάλο Διωγμό. Ἔκτοτε οἱ πόλεμοι οἱ φοβεροὶ καὶ γιὰ τὰ ἄλλα ὑπόλοιπα τριάμισυ ἔτη, πρὶν τὸ τέλος του, ἀπ’ τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο ὡς ἐρχόμενο ἐπὶ τῶν νεφελῶν κι ὡς Κριτής. Βασικὸ ὄχημα αὐτῆς τῆς Πανθρησκείας, δὲν θὰ μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλο ἀπ’ τὸ κοσμικὸ Κράτος τοῦ Βατικανοῦ κι ὁ Πάπας μὲ τὸ διεθνῆ ρόλο του, ποὺ δὲν ἔχει τυχαῖα ἕως σήμερα τὸν μέγιστο ἀριθμὸ τῶν χριστιανῶν πιστῶν. Πιθανόν, νὰ ἀποδέχτηκαν πλέον καὶ κάποιοι Οἰκουμενιστὲς πὼς ὁ Σωτήρας τους εἶναι ὁ Ἑωσφόρος ἢ Σατανᾶς, καθότι οἱ τακτικές τους, εἶναι πλέον ἀποκρυφιστικές, μυστικὲς καὶ σκοτεινές, πέρα ἀπὸ τὰ τόσα ἠθικὰ σκάνδαλα. Ἕνας Γ΄ Παγκ. Πόλεμος ἴσως θὰ εἶναι ἡ εὐκαιρία τους καὶ ἡ ἀπόδειξή τους. Ὅπως ἐπίσης προφητικὰ κι ὁ Ὄργουελ ἔχει περιγράψει, μὲ τὸν μεθοδευμένο ἔλεγχο τῆς σκέψης, τοῦ νοῦ, τοῦ μυαλοῦ τοῦ ἀνθρώπου, μέσῳ τοῦ Μετ/Ἀνθρωπισμοῦ καὶ τὴ Μεθοδευμένη Μετάλλαξη τοῦ Ἀνθρωπίνου DNA, μέσῳ τῆς διατροφῆς, τῶν χημικοφαρμάκων καὶ τῶν πάσης φύσεως χημικοπλαστικῶν. Φυσικά, σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ διαχρονικὰ γεγονότα μόλυνσης ποὺ θὰ γίνονται μὲ τὴν ἔνοχη σιωπή, ναὶ σιωπή, ποιὰ σιωπή, αὐτὴ ἐκ τοῦ ἰατρικοῦ κόσμου καὶ τῶν νομικῶν, ἀλλὰ καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ κόσμου, κι ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ μεθοδεύουν ἐπιστημονικὰ μὲ τοὺς εἰδικούς, δίχως νὰ ὑπάρχει λογική, ἀλλὰ μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ κυριαρχεῖ τὸ παράλογο, τὸ κακό, ἡ ἄρνηση, ἡ ἀποστασία, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπ’ τὸ θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ, ὁδηγούμενοι στὴν ὕβρη καὶ στὴν ἀλαζονεία, ὅπως τότε λίγο πρὶν τοῦ Κατακλυσμοῦ. Τελικά, Domine quo vadis?
Σημειώσεις:
[1] Τὸ ἔτος 2010 κυκλοφόρησε τὸ βιβλίο τοῦ γράφοντος, μὲ τίτλο: «Ἠθικὴ – Ἐσχατολογία – Προφητολογία, κατὰ τὸ γέροντα Ἀρσένιο (1918-2008)», ὅπου ὁ φιλόπονος ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ βρεῖ πολλὰ περισσότερα. [2] Βλ. Les Exegeses grecques de l’Apocalypse a l’epoque turque (1453-1821). Esquisse d’une histoire des courants ideologiques au sein du peuple grec asservi [Οἱ ἑλληνικὲς Ἑρμηνεῖες στὴν Ἀποκάλυψη στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας (1453-1821). Προσχεδίασμα μίας ἱστορίας τῶν ἰδεολογικῶν ρευμάτων στοὺς κόλπους τοῦ ὑπόδουλου ἑλληνικοῦ λαοῦ] (Ἐπὶ καθηγησία διδακτορικὴ διατριβὴ στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Στρασβούργου). Στρασβοῦργο 1977, 2 τόμοι, 942 σελίδες πολυγραφημένες. Τοῦ ἰδίου, Ἰδεολογικὰ ρεύματα στοὺς κόλπους τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας κατὰ τὰ χρόνια της Τουρκοκρατίας, Λάρισα, Λαογραφικὴ Ἑταιρεία Λαρίσης,1980, 42 σελίδες. Τοῦ ἰδίου, Les Exegeses grecques de l’Apocalypse a l’epoque turque (1453-1821). Esquisse d’une histoire des courants ideologiques au sein du peuple grec asservi [Βλ. ἀριθμ. 3] Θεσσαλονίκη, Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν- Ἐπιστημονικαὶ Πραγματεῖαι 15-,1982, 761 σελίδες (ἔντυπη ἔκδοση τοῦ ὑπ’ ἀριθ. 1). [3]Ἱερομ. Ἀρσενίου Κομπούγια, πνευματικοῦ, Ἀνησυχητικὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, ἔκδοσις: Ἱεροῦ Παρθενῶνος «Παναγίας Γοργοϋπηκόου», Ναύπακτος, 1962. [4] Ἱερομ. Ἀρσενίου, Ἀνησυχητικά, 8. [5] Πρβλ. Ματθ. 24, 21-27 καὶ 24, 37-43 καὶ Α΄ Θεσσ. 5, 2. [6] Ἱερομ. Ἀρσενίου, Ἀνησυχητικά, 12. [7] Ἀποκ. 20, 4-5. [8] Βλ. σχετικά, Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης, σελ. 126. [9] Ἀποκ. 12, 12. [10] Ἰωάν. 10, 16. [11] Ἱερομ. Ἀρσενίου, Ἀνησυχητικά, 16. [12] Ματθ. 27, 25 «τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς, καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν». [13] Λουκ. 21, 24. [14] Ἱερομ. Ἀρσενίου, Ἀνησυχητικά, 17. [15] Λουκ. 21, 24. [16] Κατὰ Ἰουδαίων Ε΄ λόγος. [17] P.G. τόμ. 48, σελ. 883-904. Πρβλ. Ἀλέξιου Π.Παναγόπουλου, Ἐσχατολογικὲς διαστάσεις τῆς παιδαγωγίας κατὰ τὸν Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομο, διδακτορικὴ διατριβή, ἐπίβλεψη ὑπὸ καθηγητοῦ Μητρ. Ἀμφιλοχίου Ράντοβιτς, ἐπανέκδοση: Θεσσαλονίκη, 2009. [18] Ματθ. 24, 14. [19] Ρωμ. 11, 25. [20] Ἰωάν. 5, 43. [21] Ρωμ. 11, 25. [22] Ματθ. 22, 30. Μᾶρκ. 12, 23. Ἰω. 18, 36. Φιλιπ. 3, 20. Α΄ Πετρ. 1, 4. [23] Ἱερομ. Ἀρσενίου, Ἀνησυχητικά, 25. [24] Ψαλμ. 113, 24. [25] Δανιήλ, 11, 28-37. [26] Β΄ Θεσσαλονικεῖς, 2 κεφ. [27] Βλ. Alexios Panagopoulos, Bioethics: Biophychology, Medical Antropology and Political Philosophy in Hippocrates and John Chrysostomous, (Thesis Phd), 2018. [28] Ματθ. 24, 38. [29] Α΄ Κορινθ. 13, 12. [30] Πρβλ. Ἀλέξιου Παναγόπουλου, Κοσμᾶς Φλαμιάτος καὶ Παπουλάκος, Ἀθήνα 2009.