τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Κ. Διώτη, Θεολόγου – Δημοσιογράφου –
Συγγραφέως – Ἐκδότου (ὅπως ἐτίμησεν αὐτὸν ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν)
Ἀκατανόητον τοῦτο. Ἡ ἀλλοίωσις καὶ παραφθορὰ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης ἐγένετο ὑπὸ Ἑλλήνων μετὰ τὴν λεγομένην μεταπολίτευσιν. Ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Νέα Δημοκρατία κατήργησε τὴν διδασκαλίαν τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν καὶ τὴν λογίαν γλωσσικὴν μορφήν, τὴν καθαρεύουσαν, ἡ ὁποία ἦτο ἡ ἐπίσημος γλῶσσα τοῦ Κράτους. Ἡ δὲ κυβέρνησις τοῦ Ἀνδρέου Παπανδρέου ἐπέφερε τὸ ὁριστικὸν πλῆγμα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης μὲ τὴν αὐθαίρετον ἐπιβολὴν τοῦ μονοτονικοῦ συστήματος γραφῆς.
Κατ’ ἐκείνην τὴν περίοδον, εὑρεθεὶς εἰς τὴν Γαλλίαν, ἐπεσκέφθην εἰς τὸ ἱστορικὸν Πανεπιστήμιον Σορβόνης τῶν Παρισίων ἕνα περίφημον ἑλληνιστὴν (δὲν ἐνθυμοῦμαι τὸ ὄνομά του), ὁ ὁποῖος εἶπεν εἰς ἐμὲ ὅτι σεῖς οἱ Ἕλληνες ἐκακοποιήσατε τὴν Γλῶσσαν σας. Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα εἶναι παγκόσμιον ἀγαθόν, εἶπεν.
Αἱ συνέπειαι αὐτῆς τῆς γλωσσικῆς κακοποιήσεως ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι καταστρεπτικαί. Ἡ Γλῶσσα εἶναι τὸ ἀναγκαῖον ὄργανον πάσης μαθήσεως, εἰς τὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει σήμερον γλωσσικὴ ἀναπηρία, ἡ ὁποία παρατηρεῖται κυρίως εἰς γραπτὰ καὶ συζητήσεις μαθητῶν καὶ νέων γενικῶς, εἰς δημοσιογραφικὰ κείμενα καὶ εἰς τηλεοπτικὰς ἐκπομπάς.
Ἰδοὺ μερικὰ παραδείγματα γλωσσικῆς ἀμαθείας καὶ πρὸ τῆς ὡς ἄνω γλωσσικῆς ἀπορυθμίσεως: «Φυλοῦν» Θερμοπύλες. Δὲν ὑπάρχει ρῆμα φυλῶ μὲ υ. «Φύλλαμε» ἀκόμα (ἀντὶ φίλησέ με). Δεσπόζει σχετικὴ διαφήμισις εἰς τοὺς σταθμοὺς τοῦ μετρό. Φίλος μὲν Πλάτων «φιλτάτῃ» δὲ ἡ ἀλήθεια (ἀντὶ φιλτέρα). Σοβαρὸν συντακτικὸν λάθος. Ἐν προκειμένῳ τίθεται ὁ συγκριτικὸς καὶ ὄχι ὁ ὑπερθετικὸς βαθμὸς (φίλος, φίλτερος, φίλτατος). Τὸ ἀρχαιοελληνικὸν τοῦτο ἀπόφθεγμα τὸ διηκρίβωσα καὶ εἰς τὴν πηγήν του (Ἀριστοτέλης). Βουλευτής. Ὄχι ἡ βουλευτής – βουλευτίνα (λεξικά), ἀλλὰ ἡ βουλεύτρια, ὅπως μαθητὴς (μαθήτρια), διευθυντὴς (διευθύντρια). Δὲν λέγεται καὶ δὲν γράφεται ἡ μαθητὴς-μαθητίνα, ἡ διευθυντὴς – διευθυντίνα. Εἶναι εὐρέως γνωστὸς ὁ τίτλος «Μέγας Συναξαριστὴς (συλλογὴ βίων Ἁγίων). Ὅμως, εἰς ὅλα τὰ λεξικὰ συναξαριστὴς = ὁ γράφων Συναξάρια. Τοιαῦτα παραδείγματα εἶναι πολλά.
Τέλος, τὸ ἀποκαρδιωτικὸν εἶναι ὅτι δὲν ἐκφράζεται οὐδεμία ἀνησυχία δι’ αὐτὴν τὴν γλωσσικὴν ἀθλιότητα οὔτε ἀπὸ τὴν κυβέρνησιν οὔτε ἀπὸ τὴν ἀντιπολίτευσιν οὔτε ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας οὔτε ἀπὸ τὴν Ἀκαδημίαν Ἀθηνῶν οὔτε ἀπὸ Πανεπιστήμια οὔτε ἀπὸ τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν οὔτε ἀπὸ οὐδένα πνευματικὸν ὀργανισμόν.