ΚΥΡΙΑΚΗ I΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2025
Ἀπόστολος: Α΄ Κορ. δ΄ 9-16
Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιζ΄ 14-23
Ἦχος: α΄.- Ἑωθινόν: Ι΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
«Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν» (Α΄ Κορ. Δ΄ 12)
Τὸ ἔργον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων!
Ἐὰν ἐντρυφήσωμεν δι’ ὀλίγον ἔστω, εἰς τὴν ζωὴν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀγαπητοί μου φίλοι ἀναγνῶσται, καὶ ἀνατρέξωμεν εἰς κάθε παράμετρον τῆς Ἀποστολικῆς πορείας των, εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ ἀντιληφθῶμεν τὰς δυσκολίας καὶ τοὺς κινδύνους τοὺς ὁποίους ὑπέμειναν, προκειμένου νὰ ἀναδειχθῶσιν «ἄξιοι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθησαν»! Λέγω δὲ ταῦτα, διότι πολλάκις ἤκουσα, ὅτι οὗτοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι ὑπῆρξαν εὐτυχεῖς καὶ «τυχεροί», διότι ἐγνώρισαν τὸν Κύριον ἐπὶ τῆς γῆς! Ὑπῆρξαν προνομιοῦχοι, διότι ἐπελέγησαν ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Θείου Διδασκάλου, ὡς μαθηταί καὶ ἀκόλουθοί Του! Ἐκλήθησαν ἵνα κηρύξωσιν εἰς τὰ ἔθνη καὶ οὕτω ἔγιναν οἱ ἀναμορφωταὶ τῆς ἀνθρωπότητος! Ἠξιώθησαν ὑπὸ τοῦ Κυρίου νὰ κάμνωσι θαύματα καὶ ἐδοξάσθησαν, ἀλλὰ καὶ δοξάζονται εἰς τοὺς αἰῶνας!
Ὄντως, εἰς ἅπαντα ταῦτα ἅτινα ἀνεφέραμεν, ὑπῆρξαν εὐτυχεῖς, διότι δὲν εἶναι μικρὸν καὶ ἀσήμαντον τὸ γεγονός, ὅτι εἶδον «ἰδίοις ὄμμασι» τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴν τοῦ κόσμου, οὔτε τὸ ὅτι ἐπελέγησαν ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Ἰδίου τοῦ Ραββί, ὡς μαθηταὶ καὶ συνοδοιπόροι Του εἰς τὴν γῆν ταύτην! Ὅμως, ἐκεῖνο ὅπερ, θὰ ἔλεγον ὅτι ἀνέδειξε τούτους περιβλέπτους καὶ ὑπερόχους, εἶναι… ἡ θυσιαστικὴ μαρτυρία των διὰ τὸν Λόγον τοῦ Εὐαγγελίου! Ἐκεῖνα ἅτινα ἔλαβον δωρεὰν ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ, ἦσαν… δῶρα Θεοῦ! Ἐκεῖνα, ὅμως, ἅτινα προσέφερον ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ταῦτα καὶ ἔχουσιν ὑπερτέραν ἀξίαν, ἀλλὰ καὶ ἐκτιμῶνται ὑπὸ τῆς Ἐκλησίας ὡς θυσία καὶ προσφορά! Ἂς μὴ λησμονῶμεν, ἐν προκειμένῳ, ὅτι τοῖς ἰδίοις χαρίσμασιν ἠξιώθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου, καὶ ὁ θλιβερὸς προδότης Ἰούδας, ἀλλ’ ὅμως, οὐδὲν ὠφελήθη οὗτος, ὑπὸ τῶν ὑπερόχων τούτων Θείων Χαρίτων, διότι ἐφάνη ἀνάξιος τοῦ ἀξιώματος ποὺ τοῦ ἐδόθη ὑπὸ τοῦ Διδασκάλου! Ἑπομένως, ἂν πρόκειται νὰ θαυμάσωμεν κάποια στοιχεῖα ἐκ τῆς ζωῆς των, ταῦτα εἶναι οἱ κόποι καὶ αἱ θυσίαι των ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ!
Τὰ κατορθώματά των!
Ταῦτα, δυνάμεθα νὰ τὰ ἴδωμεν συνοπτικῶς, βεβαίως, καὶ εἰς τὴν σημερινὴν Ἀποστολικὴν περικοπήν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν «ἔκθεσιν» τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅτε ἐκθέτη πρὸς τοὺς Κορινθίους, τοὺς Ἀποστολικοὺς ἀγῶνας του (Β΄ Κορ. ΙΑ΄)! Καὶ «κατορθώματα», ἀσφαλῶς ἐννοοῦμεν, τοὺς πόνους, καὶ τοὺς κόπους, καὶ τὰς θλίψεις, καὶ τοὺς διωγμούς, καὶ τὰ μαστίγια, καὶ τὰς φυλακίσεις, ἅτινα ὑπέστησαν, – οὐχὶ μόνον ὁ Παῦλος, ἀλλὰ καὶ «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» – ! Ἐκεῖ θὰ ἴδωμεν, πόσα ὑπέστησαν καὶ πόσα ἐκαρτέρησαν ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ! Ἐκεῖ, – κυρίως εἰς τὴν δευτέραν πρὸς Κορινθίους ἐπιστολήν, – θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι … πάντα ὅσα ὑπέφερον εἰς τὴν Ἀποστολικήν των «πορείαν», οὐχὶ μόνον τὰ ὑπέμειναν ἀγογγύστως, ἀλλὰ τοὐναντίον, ἔχαιρον καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν δι’ αὐτά! «Οἱ μὲν οὖν ἐπορεύοντο χαίροντες ἀπὸ προσώπου τοῦ συνεδρίου, ὅτι ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ κατηξιώθησαν ἀτιμασθῆναι» (Πράξ. Ε΄ 41). Ταύτην τὴν χαράν εἶχον, οὐχὶ μόνον διὰ τόν, ἐν προκειμένῳ, ξυλοδαρμόν, ἀλλὰ καὶ διὰ πᾶσαν δυσκολίαν καὶ θλῖψιν αἵτινες τοὺς συνέβαινον!
«Παράσημα» ἦσαν διὰ τούτους αἱ πληγαὶ καὶ τὰ τραύματα, καὶ καυχῶνται διὰ ταῦτα, καὶ ὡς ὁ Παῦλος, ἐπισημαίνει πρὸς τοὺς Γαλάτας, «ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω», οὕτω καὶ πάντες οἱ λοιποὶ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, χαίρουσι διὰ τὰ ἐν Χριστῷ παθήματά των! Ἀγαπῶσι μετὰ πάθους τὸν Κύριον, καὶ διὰ τοῦτο, μετὰ χαρᾶς ὑποφέρουσι τοὺς πόνους καὶ τὰ μαρτύρια διὰ τὸ Ὄνομά Του τὸ Ἅγιον!
Ἀγαπῶσιν οὗτοι τὸν Χριστόν!
Ὅταν κάποιος ἀγαπᾷ, προσπαθεῖ νὰ δείξῃ, εἰς ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾷ, τὴν ἀγάπην του, διὰ συγκεκριμένων ἐνεργειῶν καὶ πράξεων. Ὄχι ὅμως μόνον οὗτος. Καὶ ἐκεῖνος, ὁ ἀγαπώμενος, ζητεῖ ἀπὸ τὸν ἀγαπῶντα, ἡ ἀγάπη του νὰ «ὑπογραμμίζεται» ἀπὸ κινήσεις καὶ πράξεις τοιαύτας, αἵτινες ἐπιβεβαιώνουσι τὴν ἀφοσίωση καὶ τὴν ἀγάπη του. Καὶ ἂν δὲν ὑπάρχωσιν αἱ τοιαῦται συγκεκριμέναι «ἀποδείξεις» τῆς ἀγάπης, εἰσέρχεται ἡ ἀμφισβήτηση καὶ ἡ ἀμφιβολία καὶ φυσικά, ἡ ψυχρότης καὶ ἡ ἀπομάκρυνσις. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀπαιτητικοὶ καὶ δύσκολοι εἰς τὸ νὰ ἐμπιστευθοῦν ἐκεῖνον ποὺ τοὺς δείχνει ἀγάπην, ἔστω κι’ ἂν οἱ ἴδιοι «χωλαίνουσιν» εἰς τοῦτο τὸ θέμα. Θέλομεν ἀγάπην καὶ μάλιστα, θυσιαστικὴν καὶ εἰλικρινῆ καὶ αὐτὴ εἶναι ποὺ μᾶς ἱκανοποιεῖ καὶ μᾶς «γεμίζει».
Ἀνερωτήθημεν ὅμως ἔστω καὶ πρὸς στιγμήν˙ δὲν θὰ ἔπρεπε, ἆραγε, καὶ ἡ πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπη μας, νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἰδίαν ἢ καὶ ἀκόμη περισσοτέραν γνησιότητα καὶ εἰλικρίνειαν; Καί, ναὶ μέν, ὅλοι μας – καὶ ἐδῶ ἐννοῷ τοὺς χριστιανοὺς ἐκείνους ποὺ προσπαθοῦσιν καὶ θέλουσιν μίαν «σχέσιν» μὲ τὸν Θεόν – παρρησιαζόμεθα καὶ ἐπιθυμοῦμεν νὰ «φαίνεται» ἡ ἀγάπη μας καὶ ἡ προτίμησίς μας πρὸς τὸν Κύριον˙ ἡ ἀγάπη ὅμως αὐτή, εἶναι γνησία καὶ θυσιαστική, ἢ εἶναι «κερδοσκοπικὴ καὶ ὠφελιμιστική»;
«Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου», εἶπεν ὁ Ραββί, «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» (Μᾶρκ. ΙΒ΄ 30). Εἶπε δὲ ἀκόμη, «ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος˙ καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος˙ καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος». (Ματθ. Ι΄ 37-38). Εἶπε δὲ τοῦτον τὸν Λόγον ὁ Σωτήρ, διότι εἶναι σαφὲς ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐπάνω εἰς τήν γῆν, δυνατωτέρα ἀγάπη, ἀπ’ ἐκείνη τῆς μητρὸς καὶ τοῦ πατρός, πρὸς τὸ τέκνον των. Ἡ πατρικὴ καὶ μητρικὴ ἀγάπη, γνωρίζει νὰ θυσιάζεται καὶ νὰ ὑπομένη πικρίας καὶ θλίψεις καὶ ἀπογοητεύσεις, καὶ νὰ μὴ … ὀλιγοστεύῃ! Συνεπῶς, ἡ πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπη μας, ὄχι μόνον αὐτὴν τὴν γνησιότητα ὀφείλει νὰ διαθέτῃ, ἀλλὰ ἀπείρως περισσοτέραν καὶ γνησιοτέραν.
Ἐκεῖνο δέ, τὸ τελευταῖον, «καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος», δείχνει ἀκριβῶς, ἐκεῖνα τὰ «στίγματα», διὰ τὰ ὁποῖα καυχᾶται ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Ἐπάνω εἰς ἐκεῖνα τὰ στίγματα, βλέπει κανεὶς τὴν ἀγάπην ἐκείνην τὴν θυσιαστικήν, πού, ὄχι μόνον ὁ Παῦλος, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, – ὡς εἴπομεν κατ’ ἐπανάληψιν, – ἐξέφρασαν πρὸς τὸν Θεόν. Μία ἀγάπη, εἰς ἀνταπόδοσιν ἐκείνης τῆς μοναδικῆς καὶ ἀσυγκρίτου, ἡ ὁποία ἐξεδηλώθη πάνω εἰς τὸν Γολγοθᾶν!
Τί ὑπέστημεν διὰ τὸν Χριστόν;
Ἅπαντες ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, καυχώμεθα συχνάκις, διὰ τὴν ἀγάπην μας πρὸς τὸν Χριστόν! Νομίζοντες, ὅτι αὕτη εἶναι ἓν συναίσθημα, ὁμιλοῦμεν καὶ πολλάκις παρρησιαζόμεθα, ἐπαινοῦντες ἑαυτούς! Ὅμως, ὅταν ὁ Κύριος ὡμίλησε περὶ ταύτης τῆς, πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπης, διέκρινε καὶ διεχώρισεν αὐτὴν, ἀπὸ οἷονδήποτε συναισθηματισμόν! Οὔτε ὁ Ἴδιος συμπεριεφέρθη τοιουτοτρόπως, ἀκόμη καὶ πρὸς τὴν Παναγίαν Μητέρα Του, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐδέχθη παρομοίας τοιαύτας ἐκδηλώσεις!
Τὰ παθήματά μας καὶ αἱ θλίψεις καὶ αἱ προσβολαί, καὶ ὅσα θυσιάζομεν δι’ Αὐτόν, ταῦτα συνιστῶσι τὴν ἀγάπην μας! Ἡ προσευχή μας καὶ ἡ νηστεία μας καὶ ἡ τήρησις τῶν Θείων ἐντολῶν, ἀλλὰ καὶ αἱ οἱαιδήποτε θλίψεις καὶ «λοιδορίαι», ἃς θὰ ὑποφέρωμεν δι’Αὐτόν, αὗται καταδεικνύουσι τὴν λατρείαν καὶ ἀγάπην μας πρὸς Αὐτόν!
Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μ. Πατρῶν