Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, Θεολόγος
Τούς τελευταίους μῆνες βρίσκεται σέ ἐξέλιξη σχέδιο εὐρύτερης ἀποδόμησης καί ἰσοπέδωσης θεσμῶν μέσῳ δημοσίευσης σκανδάλων, χωρίς βέβαια αὐτό νά σημαίνη ὅτι αὐτά εἶναι φανταστικά. Ξεκίνησε μέ τήν ἀποκάλυψη σκανδάλων στόν ἀθλητικό χῶρο, ἀκολούθησε στόν καλλιτεχνικό, τά ὁποῖα ἀκουμποῦν καί πολιτικά πρόσωπα καί ἕπεται συνέχεια. Σύμφωνα μέ πληροφορίες πρόκειται νά ἀκολουθήσουν σκάνδαλα πού ἀφοροῦν πρόσωπα τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Ἐάν ἐπαληθευθοῦν οἱ πληροφορίες δέν θά εἶναι δυστυχῶς ἡ πρώτη φορά, πού τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας θά βρεθῆ στήν τραγική θέση νά ἀποκαλύπτωνται δημόσια γεγονοτα, τά ὁποῖα θά τό προβληματίζουν σέ βαθμό σχεδόν ἀπόγνωσης, πλήρωμα τό ὁποῖο θέλει τήν Ἐκκλησία του “ἄσπιλον καί ἀμώμητον”. Ἡ τελευταία φορά πού ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε τό πρόβλημα τῶν σκανδάλων ἦταν τό 2005, ὅταν σέ σκάνδαλα διαφθορᾶς ἐμπλέκονταν στενοί συνεργάτες τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Χριστοδούλου.
Ἐπειδή ἡ ἐποχή μας εἶναι πολύ πονηρή, θά ἀμφιβάλλουμε γιά τήν ἀλήθεια τῶν γεγονότων, ὅμως ἐάν ἐπαληθευθοῦν οἱ πληροφορίες ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔχει ὑποχρέωση νά μή τά συγκαλύψη καί νά ζητήση νά γίνουν ἀνακρίσεις, γιά νά ἀποκαλυφθῆ ἡ ἀλήθεια ὅσο σκληρή καί νά εἶναι. Ἀφοῦ ἡ τακτική τοῦ κουκουλώματος τῆς διαφθορᾶς, ἡ ὁποία δρομολογεῖται πάντα στό ἐπίπεδο τοῦ ψεύδους, δέν μπορεῖ νά συνυπάρχη μέ τήν ἠθική τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὅμως, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, ἡ ἀποκάλυψη σκανδάλων στόχο ἔχει ὄχι στήν κάθαρση τῶν θεσμῶν, ἀλλά τήν ἀποδόμησή τους. Σέ μία περίοδο πού σημειώνονται ραγδαῖες ἐξελίξεις στά ἐθνικά ζητήματα καί τά κοινωνικά ἀδιέξοδα πολλαπλασιάζονται ὁ σκοπός τῶν σκανδάλων εἶναι νά ἀποπροσανατολίσουν τήν κοινή γνώμη ἀπό τά πραγματικά προβλήματα. Ἡ σκανδαλολογία στήν περίπτωση τῆς Ἐκκλησίας σκοπό ἔχει νά πλήξη τό κῦρος τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀκυρώση τόν λόγο της, ὥστε νά δρομολογήσουν οἱ πολιτικοί τίς ἐξελίξεις πού ἐπιθυμοῦν, κλονίζοντας τήν πίστη καί τήν συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ πρός τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας καί εἰδικότερα στόν λόγο της καί ἔτσι ἡ Ἐκκλησία νά βρίσκεται σέ συνεχῆ αἰχμαλωσία.
Σέ μία χρονική στιγμή, ὅπου τό κῦρος τῆς Ἐκκλησίας ἔχει καταρρακωθῆ, καί ὁ ἑλληνικός λαός δέν ἐμπιστεύεται πιά τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας (16/2/21 arcadiaportal), θά ἦταν μοιραῖο νά ξεσπάσουν καί ἐκκλησιαστικά σκάνδαλα. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία λειτουργῆ ὡς δεκανίκη στίς ἀλλοπρόσαλλες καί ἐπικίνδυνες ἀποφάσεις τοῦ κράτους, ἀνίκανη νά εἶναι κυρία τοῦ οἴκου της, μέ σφραγισμένους τούς ἱερούς Ναούς, μετά ἀπό ἀπαίτηση τῆς πολιτείας, ἀνίκανη νά πῆ λόγο παραμυθητικό σέ μία κοινωνία πού πένεται πνευματικά καί οἰκονομικά, νά κάνη διάγνωση τῶν προβλημάτων πού ἀντιμετωπίζει ὁ σύγχρονος κόσμος, ὅταν οἱ ἱεράρχες της, ἐνῶ δέν ἐνημερώνουν ὑπεύθυνα τόν λαό γιά τό τί συμβαίνει πραγματικά, ἀλλά βγαίνουν δημόσια καί κάνουν ἐμβόλιο, ἐάν, ὅ μή γένοιτο, ξεσπάσουν καί ἐκκλησιαστικά σκάνδαλά, τότε ὁ λαός θά ὁμιλῆ γιά ὑποκριτές καί φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τήν συμπεριφορά τοῦ πολιτικοῦ κόσμου. Καί ἔτσι τά δεσμά τῆς αἰχμαλωσίας καί τῆς ὑποταγῆς τῆς Ἐκκλησίας στήν πολιτεία θά σφίγγουν.
Καί ἐνῶ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀρνεῖται ὄχι μόνον νά ἀρθρώση λόγο γιά τίς πιέσεις πού ὑφίσταται, ἀλλά καί νά διαπιστώση τίς ἀνατροπές πού πραγματοποιοῦνται, βρίσκεται σέ ἐξέλιξη ἐδῶ καί μῆνες μέσῳ ὑπογείων διεργασιῶν καί πολιτικῶν πιέσεων προσπάθεια παραίτησης τοῦ νῦν Προκαθημένου, γιά νά δρομολογηθοῦν ἀρχιεπισκοπικές ἐκλογές. Ἡ κατάσταση αὐτή ἔχει σάν ἀποτέλεσμα νά ἐπιτείνη τήν αἰχμαλωσία καί τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στήν πολιτεία. Διότι, ἀφ’ ἑνός μέ τό ἄλλοθι τῆς διαδοχῆς οἱ Μητροπολίτες ἀρνοῦνται νά λάβουν σαφῆ καί ξεκάθαρη θέση γιά τά ἐκκλησιαστικά προβλήματα καί τίς πιέσεις πού δέχεται ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν κυβέρνηση, γιά νά εἶναι ἀρεστοί στό πολιτικό σύστημα, ἀφοῦ ἡ γνώμη τοῦ Καίσαρα γιά τήν ἐκλογή τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου εἶναι βαρύνουσα. Ἀφ’ ἑτέρου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μέ τό ἄλλοθι τῶν ἐκλογῶν ἐνδίδει στίς πολιτικές πιέσεις καί κρατᾶ δέσμια τήν Ἱεραρχία, ἀναστέλλοντας τίς ἐργασίες τῆς Ι.Σ.Ι.,διοικώντας τήν Ἐκκλησία μέσῳ τῆς Διαρκοῦς Ι.Σ. Καί ἔτσι συντηρούμενη ἡ προεκλογική παραφιλολογία ἡ πολιτεία εἶναι ὁ μόνος κερδισμένος, κρατώντας παραιτέρω τήν Ἐκκλησία σέ αἰχμαλωσία καί τούς ἱερούς Ναούς σφραγισμένους.
Κρίσις Ἐπισκοπικῆς Αὐτοσυνειδησίας
Ταυτόχρονα, οἱ πιστοί ἔχουν χάσει τήν ἐμπιστοσύνη τους πρός τήν Διοικοῦσα Ἐκκλησία. Ἀφοῦ ἔχει περάσει ἕνας χρόνος σχεδόν χωρίς νά λειτουργηθοῦν, τά μυστήρια τῆς βαπτίσεως καί τοῦ γάμου ἔχουν ἀνασταλῆ, οἱ πνευματικοί ἀρνοῦνται νά ἐξομολογήσουν καί στήν καλύτερη περίπτωση ἀπαιτοῦν ἀπό τούς πιστούς νά προσέλθουν μέ μάσκα. Ἔτσι, οἱ πιστοί ἔχουν ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν Ἐκκλησία τόσο τοπικά ὅσο καί συναισθηματικά. Ἆραγε ποιός θά τούς “μαζέψη” αὔριο καί τί ἀπάντηση θά δώση στό ἐρώτημα “ποῦ ἤσουνα, πάτερ μου, ὅταν ἐγώ σέ εἶχα ἀνάγκη;”. Πῶς ἡ Ἐκκλησία θά ζητήση τόν ὀβολό τῶν πιστῶν, γιά νά ἐκπληρώση τό ποιμαντικό της ἔργο; Ἐάν αὔριο ἡ πολιτεία ἀπαιτήση τόν χωρισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν Πολιτεία ἤ ἡ πολιτεία διακόψη τήν μισθοδοσία τῶν κληρικῶν, γιατί οἱ πιστοί νά προστρέξουν στό πλευρό τῆς Ἐκκλησίας;
Ἡ κρίση πού ἔχει ξεσπάσει στήν Ἐκκλησία ναί μέν εἶναι κρίση πού καταδεικνύει ὅτι ἡ ἐκκοσμίκευση ἔχει εἰσδύσει βαθειά στήν ζωή καί στόν τρόπο λειτουργίας τῆς διοίκησης, ὅμως πρωτίστως ἡ κρίση ἀποδεικνύεται ὡς κρίση ἐπισκοπικῆς αὐτοσυνειδησίας καί ὅτι τό συνοδικό σύστημα νοσεῖ βαρύτατα. Ἡ κρίση στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλεται στήν ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό τίς ἀποφάσεις τῶν ἐπισκόπων. Διότι ἡ ἀπουσία δραστικοῦ λόγου ἀντίστασης ἐκ μέρους τῶν ἐπισκόπων στίς ἀποφάσεις τῆς πολιτείας δέν εἶναι ἀπόδειξη ἀπουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπουσία δηλαδή ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας; Σέ μία περίοδο ὅπου βάλλεται ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι λυπηρό οἱ ἄνθρωποι πού τήν διακονοῦν ἀπό τήν θέση τοῦ ἐπισκόπου νά μετατρέπωνται σέ καλοθελητές τῶν πολιτικῶν μέ σκοπό τήν προώθηση τῶν προσωπικῶν τους φιλοδοξιῶν; Αὐτό δέν ἀποδεικνύει ἔλλειψη ἐπισκοπικῆς αὐτοσυνειδησίας;
Ἑπομένως, ἄν καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἐκεῖνο πού συγκροτεῖ καί συγκρατεῖ τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας ἐν τούτοις ὁ θεσμός αὐτός ἀναιρεῖται καί πλήττεται στό μέτρο τῶν ἀνθρωπίνων συνεπειῶν ἀπό τήν ἀπουσία ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας στό πνεῦμα καί στήν ζωή τῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ καταλυτικές καί παρεμβατικές ἐπεμβάσεις τῆς πολιτείας ἀπειλοῦν πλέον εὐθέως ὄχι μόνον τήν ἑνότητα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀλλά καί τήν ἴδια τήν διδασκαλία της. Ἡ τραγική αὐτή διαπίστωση θέτει τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τά μέλη τῆς Ἱεραρχίας πρό τῶν τεράστιων εὐθυνῶν τους. Γιά τήν ἀποτελεσματικότερη ὅμως ἀντιμετώπιση τῆς ἀπειλῆς αὐτῆς, μέ βάση τούς Ἱερούς Κανόνες, ἐπιβάλλεται ἡ συνειδητοποίηση ἀπό τούς Ἱεράρχες ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἀποτελεῖ τήν κανονική ἀνώτατη ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ συνοδική συνεργασία μεταξύ τοῦ Προκαθημένου καί τῶν μελῶν τῆς Ἱεραρχίας, μέ τήν ὁποία ἐκφράζεται καί τό καθολικό πνεῦμα ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ μόνος τρόπος ὑπέρβασης τῶν ὅποιων προβλημάτων ἀντιμετωπίζει σήμερα τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί ἀποτρέπει ὁποιαδήποτε ἔξωθεν παρεμβολή.