Κ. Βαθιώτης
Στὰ δύο προηγούμενα μαθήματα εἴδαμε μὲ ποιὸν τρόπο ὁ προπαγανδιστὴς διάβολος παραπλάνησε ἀρχικῶς τοὺς Πρωτοπλάστους καὶ πῶς σήμερα, μέσῳ τῶν ἐπὶ γῆς ἀντιπροσώπων του, ἐπιχειρεῖ νὰ παραπλανήσει ἐκ νέου τοὺς μακρινοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας.
Θὰ μπορούσαμε, λοιπόν, νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι ἡ ἐξαπάτηση εἶναι ὁ κλασικότερος τρόπος χειραγώγησης τῶν ἀνθρώπων. Ἄλλωστε, ἤδη σημασιολογικά, «διάβολος» σημαίνει ἀκριβῶς τὸ πλάσμα ἐκεῖνο ποὺ διαβάλλει κάποιον στοὺς τρίτους (ὅπως διέβαλε ὁ κατηραμένος ὄφις τὸν Θεὸ στοὺς Πρωτοπλάστους), διαστρεβλώνοντας τὴν πραγματικότητα: εἴτε προβαίνοντας σὲ ψευδεῖς παραστάσεις εἴτε ἀναμειγνύοντας τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα.
Ὁ διάβολος, ὅμως, ὄντας ὁ πρῶτος προπαγανδιστής, στὴν δαιμονικὴ φαρέτρα του, δὲν διαθέτει μόνο ἀπατηλὰ ἀλλὰ καὶ ἀπειλητικὰ μέσα, μὲ τὰ ὁποῖα προσπαθεῖ νὰ χειραγωγήσει τοὺς ἀνθρώπους, κάμπτοντας τὴν ἀντίθετη βούλησή τους.
Ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε πῶς προσπάθησε νὰ χειραγωγήσει τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, ὅταν τὸν ὁδήγησε σὲ ἕνα πανύψηλο βουνό, ἀπ’ ὅπου τοῦ ἔδειξε πανοραμικὰ ὅλα τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξα τους. Ἐκεῖ τὸν ἔθεσε πρὸ τοῦ ἑξῆς διλήμματος: ἢ θὰ προσκυνήσει τὸν διάβολο καὶ θὰ ἀποκτήσει ὅλα αὐτὰ τὰ βασίλεια ἢ θὰ ἀρνηθεῖ τὴν προσκύνηση καὶ θὰ χάσει τὴν διαβολικὴ προσφορά: «καὶ λέγει αὐτῷ· ταῦτα πάντα σοὶ δώσω, ἐὰν πεσῶν προσκυνήσῃς μοὶ» [1].
Ὁ Χριστός, ὅμως, ὡς τέλειος ἄνθρωπος, τήρησε τὴν στάση ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τηρεῖ καὶ κάθε ἁπλὸς ἄνθρωπος ἔναντι τῶν πειρασμῶν τοῦ διαβόλου: Ἔγινε «ἀρνητὴς» τῆς προσκύνησης καὶ τῆς διαβολικῆς προσφορᾶς, λέγοντας τὴν φράση ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀρχετυπικὴ ἀπόκρουση κάθε σατανικοῦ πειρασμοῦ: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ».
Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τυχαῖο ὅτι, εἰδικὰ στὴν Τρίτη δεκαετία τοῦ 21ου (ἀπατ)αἰώνα τὴν μομφὴ τοῦ «ἀρνητῆ» προσάπτουν τὰ καλολαδωμένα γρανάζια τοῦ πολυπλόκαμου συστημικοῦ μηχανισμοῦ ὁλοένα καὶ συχνότερα σὲ ὅποιον ἀπορρίπτει τὶς προωθούμενες ἰδέες καί, εἰδικότερα, τὰ προπαγανδιζόμενα προϊόντα τῆς σατανοκίνητης Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ συμπαγὴς πλειοψηφία τῶν λαῶν τοῦ παρόντος αἰῶνος δὲν διδάσκεται ἀπὸ τὴν ἀνθεκτικὴ στάση τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ ὁποῖος κατατρόπωσε τὸν θρασύτατο διάβολο σὲ ἐκεῖνο τὸ πανύψηλο βουνό, ἀλλὰ ἔχει τὴν τάση νὰ συμπεριφέρεται ἐνδοτικά, ὑποκύπτοντας στοὺς προπαγανδιστικὰ τυποποιημένους πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου, ποὺ πλέον ὡς μεῖζον δέλεαρ χρησιμοποιεῖ τὴν «εὐκολία», τὴν «ταχύτητα» καὶ τὴν «(ψευτο)ἀσφάλεια» τῆς τεχνολογίας (κατὰ τὸ φετιχιστικὰ ἐπαναλαμβανόμενο τρίπτυχο: «γρήγορα – εὔκολα – σίγουρα»).
Κι ὅπως ὁ διάβολος προπαγάνδισε στὸν Χριστὸ τὸ προνόμιο τῆς καθολικῆς ἐξουσίασης τῶν ἐπιδειχθέντων βασιλείων (ἡ μανία τοῦ διαβόλου νὰ ἐνεργεῖ ὡς παγκόσμιος κυβερνήτης εἶναι ὁρατὴ ἤδη ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐν λόγῳ πειρασμικὴ προσφορά), ἔτσι καὶ στοὺς ζοφεροὺς καιροὺς τῆς τωρινῆς ἐποχῆς οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ διαβόλου τάζουν «προνόμια» σὲ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ χειραγωγοῦν.
Κλασικὸ παράδειγμα τέτοιου προνομίου ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς «πανδημίας» τοῦ κορωνοϊοῦ ἀποτελεῖ τὸ «ψηφιακὸ πορτοφόλι», ἄλλως: ἡ «προπληρωμένη κάρτα ἐλευθερίας» τῶν 150 εὐρώ, ποὺ προπαγάνδιζε ἡ κυβέρνηση τῆς Νέας Δικτατορίας, προκειμένου νὰ παρασύρει στὴν πειραματικὴ (καὶ δυνάμει ὑγειοβλαπτικὴ) ἐμβολιαστικὴ καρέκλα τοὺς νέους 18-25 ἐτῶν (τὸ ποσὸ τῆς κάρτας ἀφοροῦσε εἰσιτήρια ταξιδιῶν ἢ εἴσοδο σὲ θέατρα, σινεμά, μουσεῖα).
Κοινὸ χαρακτηριστικὸ τόσο τῆς πειρασμικῆς προσφορᾶς πρὸς τὸν Χριστὸ ὅσο καὶ ἐκείνης πρὸς τὴν ἑλληνικὴ νεολαία εἶναι ὅτι καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ὁ πειράζων χρησιμοποίησε μίαν ἀπειλὴ παραλείψεως: «ἂν δὲν μὲ προσκυνήσεις, δὲν θὰ σὲ ἐνθρονίσω ὡς βασιλέα» καί, ἀντιστοίχως, «ἂν δὲν θρονιαστεῖς στὴν ἐμβολιαστικὴ καρέκλα, γιὰ νὰ σὲ τρυπήσουν τὰ ἐκτελεστικά μου ὄργανα, δὲν θὰ σοῦ προσφέρω δωρεὰν ὑπηρεσίες ὕψους 150€».
Ἡ ἐνέργεια, ὅμως, ποὺ ὑπόσχεται ὁ πειράζων ὅτι θὰ τελέσει δὲν συνιστᾶ ὑποχρέωσή του. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, λέγεται «προσφορά», ἡ ἀποδοχὴ τῆς ὁποίας εἶναι ζήτημα «ἀτομικῆς εὐθύνης» τοῦ δελεαζόμενου: ἂν αὐτὸς ἐνδώσει καὶ ὑποστεῖ κάποια βλαπτικὴ συνέπεια ἀπὸ τὴν ὑλοποίηση τῆς ἐπίμαχης «προσφορᾶς», οὐδεὶς ἄλλος θὰ εὐθύνεται εἰ μὴ μόνον αὐτὸς ὁ ἴδιος, ποὺ δέχθηκε τοὺς διαπραγματευτικοὺς ὅρους τοῦ πειράζοντος.
Ὡστόσο, ἐφόσον τὸ οἰκονομικὸ κίνητρο θεσπίσθηκε μὲ σκοπὸ τὴν ἀπόσπαση τῆς συναίνεσης τοῦ πολίτη σὲ ἕνα ἐμβολιασμὸ ποὺ δὲν ἦταν ἐπαρκῶς δοκιμασμένος, δὲν χωρεῖ ἀμφιβολία ὅτι ἡ κυβέρνηση μεταχειρίσθηκε τοὺς μετεφήβους σὰν φθηνοὺς τζογαδόρους, ζητώντας τους, ἀντὶ πινακίου φακῆς, νὰ παίξουν «ρώσικη ρουλέτα» μὲ τὰ πειραματικὰ ἐμβόλια κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ, ὅταν, μάλιστα, ὁ κίνδυνος γιὰ τὴ ζωὴ τῶν νεαρῶν παικτῶν ἀπὸ τὸν διαβόητο «ἀόρατο ἐχθρὸ» ἦταν μηδαμινός, ἂν ὄχι μηδενικός.
Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ σκέψη ἀναδεικνύει τὴν ἀνηθικότητα τοῦ ἐπιδοτούμενου ἐμβολιασμοῦ: Διότι, μὲ δόλωμα τὸ «ψηφιακὸ πορτοφόλι», κατεβλήθη προσπάθεια νὰ μετατραποῦν οἱ νέοι σὲ πειραματόζωα, ποὺ θὰ δέχονταν νὰ συνωστισθοῦν στὴν οὐρὰ τῶν ἐμβολιαστικῶν κέντρων. Ἡ, δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου, ἀπεμπόληση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας μέσῳ οἰκονομικῶν κινήτρων εἶναι ἠθικῶς ἀπαράδεκτη, ὅπως θὰ ἦταν καὶ ἡ ὑπόσχεση ἀμοιβῆς σὲ ἕνα ζευγάρι γιὰ ἀπόκτηση παιδιῶν μὲ σκοπὸ τὴν πώλησή τους: ἡ ὑπόσχεση αὐτὴ συνιστᾶ «διαφθορὰ τῆς γονεϊκότητας, καθὼς τὰ παιδιὰ ἀντιμετωπίζονται ὡς πράγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ ὄχι ὡς ὄντα ποὺ ἀγαπιοῦνται» [2].
Φυσικά, οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Θαυμαστοῦ Ἀνάποδου Κόσμου θὰ ὑποστηρίξουν προπαγανδιστικὰ ὅτι ὁ ἐμβολιασμὸς «σώζει ζωὲς» (ἀκριβέστερα: ὅτι σώζει περισσότερες ζωὲς ἀπ’ ὅσες θυσιάζει), καὶ ἄρα ὅτι τὰ χρηματικὰ κίνητρα «γιὰ ζητήματα ὑγείας μᾶς παρασύρουν νὰ κάνουμε κάτι ποὺ ἔτσι κι ἀλλιῶς θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ κάνουμε. Μᾶς παρακινοῦν νὰ κάνουμε τὸ σωστὸ γιὰ λάθος λόγο. Μερικὲς φορὲς εἶναι χρήσιμο νὰ παρακινούμαστε. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ κόψουμε τὸ κάπνισμα ἢ νὰ χάσουμε βάρος ἀπὸ μόνοι μας» [3] (στὸ σκεπτικὸ αὐτὸ ὑποκρύπτεται ἡ τεχνικὴ τοῦ ἀφυπνιστικοῦ σκουντήματος τῶν ἀδιάφορων γιὰ τὴν ὑγεία τους πολιτῶν – nudge theory! [4]).
Μὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ λογική, ἔφηβες τῆς Βρετανίας, οἱ ὁποῖες δέχονταν «νὰ ἐμβολιαστοῦν γιὰ ἕνα σεξουαλικὰ μεταδιδόμενο ἰὸ ποὺ προκαλεῖ καρκίνο τοῦ τραχήλου», ἔπαιρναν «δῶρο κουπόνια γιὰ ψώνια ἀξίας 45 λιρῶν» [5].
Συνεπῶς, ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση, θεσπίζοντας τὴν «προπληρωμένη κάρτα ἐλευθερίας», δὲν πρωτοτύπησε, ἀλλὰ ἐνδεχομένως ἀντέγραψε αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ βρετανικὸ παράδειγμα. Ἀκόμη κι ἔτσι ὅμως, προβάλλεται ἡ ἑξῆς ἔνσταση: «Κάποια στιγμή, θὰ πρέπει νὰ πάψουμε νὰ χειραγωγούμαστε. Διαφορετικά, ἡ δωροδοκία μπορεῖ νὰ μᾶς γίνει συνήθεια» [6], ἀφοῦ «ὅ,τι ξεκινᾶ ὡς μηχανισμὸς τῆς ἀγορᾶς γίνεται στὸ τέλος κανόνας» [7].
Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὡς ἄνω ἀπειλὴ νόμιμης παραλείψεως, οἱ σατανοκίνητοι πολιτικοὶ καταφεύγουν συχνὰ καὶ σὲ ἀπειλὲς παράνομων παραλείψεων ἢ ἐνεργειῶν, προκειμένου νὰ χειραγωγήσουν τὸν πληθυσμό. Σὲ σχέση μὲ τὸν ἐμβολιασμὸ κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ στὴν ἐποχὴ τοῦ δεύτερου λοκντάουν, τέτοια ἀπειλὴ ἦταν ἡ ἀπαγόρευση ἐλεύθερης πρόσβασης σὲ πολιτιστικὰ γεγονότα (π.χ. συναυλίες, θεατρικὲς παραστάσεις, προβολὴ κινηματογραφικῶν ταινιῶν), καθὼς καὶ σὲ γήπεδα, ἂν ὁ πολίτης δὲν ἔσπευδε νὰ βάλει μέσα στὸν ὀργανισμό του τὸ ἄδηλου περιεχομένου φαρμακευτικὸ σκεύασμα. Ἑπομένως, στόχος τους ἦταν νὰ ἐξαρτήσουν ἀπὸ τὴν ὑλοποίηση τοῦ ἐμβολιασμοῦ τὴν ἄσκηση ἑνὸς θεμελιώδους ἀτομικοῦ δικαιώματος ποὺ τὸ κράτος εἶχε στερήσει ἀπὸ τοὺς πολίτες: τῆς χρονικὰ καὶ τοπικὰ ἀπεριόριστης ἐλευθερίας κίνησής τους.
Ἐνόψει τῶν ἀνωτέρω, θὰ ἦταν χρήσιμος ἕνας παραλληλισμὸς μὲ τὸ κινεζικὸ σύστημα τῶν κοινωνικῶν πιστωτικῶν μονάδων, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖται σὲ ἕνα πολὺ σημαντικό, γιὰ τὴ σημερινὴ ἐποχή, γερμανικὸ βιβλίο μὲ τίτλο «Ὑγειονομικὴ δικτατορία. Ἡ ἐπίθεση τοῦ Μπὶλ Γκέιτς στὴ δημοκρατία» [8].
Σύμφωνα μὲ τὸ σύστημα αὐτό, κάθε Κινέζος, ἀνάλογα μὲ τὴν καλὴ ἢ τὴν κακὴ διαγωγή του, δηλαδὴ τὴ συμμόρφωση ἢ τὴν ἀνυπακοή του στὶς κρατικὲς ἐπιταγές, μπορεῖ νὰ αὐξάνει ἢ νὰ μειώνει τὶς πιστωτικὲς μονάδες του, ὁπότε ἀντιστοίχως νὰ ἀπολαμβάνει περισσότερα «προνόμια» ἢ νὰ στερεῖται περισσότερες ἐλευθερίες του (π.χ. νὰ μὴ μπορεῖ νὰ μεταβεῖ ἀπὸ τὴ μία περιοχὴ στὴν ἄλλη ἢ νὰ δυσκολεύεται νὰ βρεῖ ἐργασία ἢ σπίτι). Τὸ ἐν λόγῳ σύστημα θεωρεῖται μέχρι στιγμῆς τὸ προσφορότερο ἐργαλεῖο γιὰ τὸν πλήρη ἔλεγχο καὶ τὴν καταπίεση ἑνὸς λαοῦ.
Ὁ συγγραφέας θεωρεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι μακριὰ ἡ ἡμέρα ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Δύση θὰ ἐφαρμόσει ἕνα παρόμοιο σύστημα, μὲ δεδομένη τὴν ἐντυπωσιακὰ φιλικὴ στάση ποὺ κράτησαν πολλὲς εὐρωπαϊκὲς κυβερνήσεις ἔναντι τῶν δρακόντειων μέτρων ποὺ ἐφήρμοσε ἡ Κίνα, καί, ταυτοχρόνως, τὴν ἀπαξίωση τῶν ἐναλλακτικῶν ὁδῶν ποὺ ἀκολούθησαν ἄλλες χῶρες, ὅπως ἡ Ἰαπωνία καὶ ἡ Σουηδία.
Σημειωτέον ὅτι ὁ Κλάους Σβάμπ, εὑρισκόμενος τὸν Νοέμβριο τοῦ 2022 στὸ Μπαλὶ τῆς Ἰνδονησίας, ὅπου ἔλαβε χώρα ἡ διάσκεψη κορυφῆς τῆς ὁμάδας G20 (15-16.11.2022), προπαγάνδισε τὸ κινεζικὸ σύστημα, κάνοντας τὴν ἑξῆς ἀνησυχητικὴ δήλωση: «Πρέπει νὰ οἰκοδομήσουμε τὸν κόσμο τοῦ αὔριο. Χρειαζόμαστε ἕνα συστημικὸ μετασχηματισμὸ τοῦ πλανήτη. Συνεπῶς πρέπει νὰ καθορίσουμε πῶς θὰ μοιάζει ὁ πλανήτης ποὺ θέλουμε. […] Τρέφω σεβασμὸ γιὰ τὰ ἐπιτεύγματα τῆς Κίνας, τὰ ὁποῖα εἶναι τεράστια τὰ τελευταῖα 40 χρόνια. Πιστεύω πὼς ἡ Κίνα ἀποτελεῖ ἕνα πρότυπο πρὸς μίμηση γιὰ πολλὲς χῶρες, ἀλλὰ πιστεύω ἐπίσης πὼς πρέπει νὰ ἐπιτρέψουμε σὲ κάθε χώρα νὰ ἀποφασίσει ἀπὸ μόνη της σὲ ποιὸ σύστημα θέλει νὰ προσαρμοστεῖ. Καὶ πιστεύω πὼς θὰ ΄πρεπε νὰ ΄μαστε πολὺ προσεκτικοὶ στὴν ἐπιβολὴ συστημάτων. Ἀλλὰ τὸ κινεζικὸ μοντέλο εἶναι μετὰ βεβαιότητος ἕνα πολὺ ἑλκυστικὸ μοντέλο γιὰ ἕνα σημαντικὸ ἀριθμὸ χωρῶν».
Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ ἀνησυχήσει ἀκόμη περισσότερο, δὲν ἔχει παρὰ νὰ ἀναγνώσει ἕνα χωρίο ἀπὸ τὸ ὀγκῶδες βιβλίο τῆς Σοσάνα Ζοῦμποφ (Shoshana Zuboff), καθηγήτριας τῆς Σχολῆς Διοίκησης Ἐπιχειρήσεων τοῦ Χάρβαρντ, «Ἡ ἐποχὴ τοῦ κατασκοπευτικοῦ καπιταλισμοῦ. Ὁ ἀγώνας γιὰ ἕνα ἀνθρώπινο μέλλον στὸ μεταίχμιο τῆς νέας ἐξουσίας».
Σὲ αὐτό, ἡ συγγραφέας σημειώνει ὅτι «οἱ Κινέζοι πολίτες ἔχουν ἀποδεχθεῖ τὶς ἐθνικὲς ταυτότητες μὲ ἐνσωματωμένα “βιομετρικὰ τσίπ”, τὶς “ἄδειες τεκνοποίησης” καὶ τώρα τὸν δείκτη κοινωνικῆς εὐπείθειας, ἐπειδὴ ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἡ κοινωνία τους βρίθει παρακολούθησης καὶ τακτικῶν κατάρτισης προφίλ».
Εἶναι προφανὲς ὅτι, ὅσον οὔπω, οἱ Νεοέλληνες δὲν θὰ ἔχουν σὲ τίποτε νὰ ζηλέψουν τοὺς Κινέζους πολίτες, ἀφοῦ ἡ φρενίτιδα τῆς τεχνολογίας καλπάζει ἀνεξέλεγκτα καὶ πολλοὶ ἐξ ἡμῶν δὲν ἔχουν πλέον μνήμη Χριστοῦ.
Σημειώσεις:
[1] Κατὰ Ματθ. 4, 8. [2] Sandel, Τί δὲν μπορεῖ νὰ ἀγοράσει τὸ χρῆμα. Τὰ ἠθικὰ ὅρια τῶν ἀγορῶν, μτφ.: Μ. Μῆτσος, ἔκδ. Πόλις, Ἀθήνα 2017, σελ. 61. [3] Sandel, ὅ.π., σελ. 81. [4] Thaler/Sunstein, Nudge: Ἡ τελικὴ ἔκδοση, μτφ.: Μ. Κατσιμίτσης, ἔκδ. Liberal Books, Ἀθήνα 2025. [5] Sandel, ὅ.π., σελ. 78. [6] Sandel, ὅ.π., σελ. 81. [7] Sandel, ὅ.π., σελ. 84. [8] Nyder, Gesundheitsdiktatur. Bill Gates’ Angriff auf die Demokratie, Kopp Verlag, Rottenburg 2020, σελ. 126.
Κωνσταντῖνος Βαθιώτης
Καθηγητής Νομικῆς