Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ΄ 22-34)
Μία Οἰκοδομὴ, «Θεοῦ οἰκοδομὴ ἐστε»
† Αὐγουστίνου Καντιώτου, Ἐπισκόπου Φλωρίνης
Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ὑλικὲς αὐτὲς οἰκοδομές, ποὺ ὅλοι ξέρουμε, ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη οἰκοδομή, οἰκοδομή πνευματική, ποὺ τὸ ἕνα μέρος της εἶναι ὁρατὸ καὶ τὸ ἄλλο μέρος ἀόρατο. Εἶναι οἰκοδομή, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φτάνει στὰ ἄστρα. Μία οἰκοδομή, ποὺ ξεπερνάει σὲ τάξι, σὲ ὀμορφιὰ καὶ σὲ στερεότητα κάθε ἄλλη οἰκοδομή. Γι’ αὐτὴ τὴν οἰκοδομή, τὴν πνευματικὴ οἰκοδομή, μιλάει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ποιὰ εἶναι ἡ πνευματικὴ αὐτὴ οἰκοδομή; Εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἀλλ’ ὅταν λέμε Ἐκκλησία τί πρέπει νὰ ἐννοοῦμε; Τὸ ναὸ τῆς ἐνορίας μας, τὸ κτήριο δηλαδή, ποὺ ἔχουμε χτίσει, γιὰ νὰ μαζευώμαστε ἐκεῖ καὶ νὰ λατρεύουμε τὸν Κύριο; Βέβαια καὶ τὸ κτήριο λέγεται ἐκκλησία. Ἀλλὰ Ἐκκλησία κυρίως εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, ποὺ πιστεύουν στὸ Χριστό, κοινωνοῦν τὰ ἄχραντα μυστήρια καὶ συνδέονται μεταξύ τους μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ θεωρεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ἀδελφό. Αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησία, τὴν πνευματικὴ οἰκοδομή, γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ὁ Παῦλος. Καὶ τὴν ὀνομάζει ἔτσι τὴν Ἐκκλησία ὁ Παῦλος, γιατί ὑπάρχουν ὁμοιότητες μεταξύ τῆς ὑλικῆς καὶ τῆς πνευματικῆς οἰκοδομῆς. Κοιτάξτε μερικές:
Μία οἰκοδομή, γιὰ νὰ ’νε στερεά, πρέπει νά ’χη γερὸ θεμέλιο. Πρέπει νὰ ’ναι χτισμένη πάνω σὲ βράχο. Ἔτσι κ’ ἡ Ἐκκλησία, ἡ πνευματικὴ οἰκοδομή, ἔχει θεμέλιο. Θεμέλιο δὲ στερεὸ καὶ ἀκλόνητο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Θεμέλιο εἶναι ἡ πίστι στὸ Χριστό, ἡ πίστι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἁπλὸς ἄνθρωπος, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλ’ εἶναι καὶ Θεός, ὁ ἀληθινὸς Θεός, ποὺ κατέβηκε ἀπ’ τὰ οὐράνια ἐδῶ στὴ γῆ, φόρεσε σάρκα ἀνθρώπινη, ἐμφανίσθηκε σὰν ἄνθρωπος, πείνασε, δίψασε, κήρυξε, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καὶ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, καὶ θὰ ἔρθη καὶ πάλι γιὰ νὰ κρίνη τὸν κόσμο. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν.
Πάνω στὴν πίστι αὐτὴ εἶναι χτισμένη ἡ πνευματικὴ οἰκοδομή, ἡ Ἐκκλησία. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο, ὅταν ὁ Πέτρος ὡμολόγησε πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός. Σύ, εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο, μὲ τὴν πίστι αὐτὴ πρέπει νὰ ὀνομάζεσαι Πέτρος. Καὶ σὲ βεβαιώνω, πὼς πάνω στὴν πίστι αὐτὴ θὰ χτίσω τὴν Ἐκκλησία μου, καὶ θὰ ’ναι τόσο στερεὰ κι ἀκλόνητη ἡ Ἐκκλησία, ὥστε ὅλοι οἱ σατανάδες νὰ βγοῦν ἀπ’ τὸ σκοτεινό τους βασίλειο καὶ νὰ τὴν πολεμήσουν, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὴν νικήσουν. Αὐτὸ τὸ νόημα ἔχουν τὰ λόγια του Χριστοῦ· «Σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16, 18).
Ὅπως πάνω σ’ ἕνα θεμέλιο οἱ χτίστες τοποθετοῦν πέτρες, ἄλλες μικρότερες κι ἄλλες μεγαλύτερες, καὶ τὶς συνδέουν μεταξύ τους μὲ ἀσβέστη καὶ γίνονται ὅλες ἕνα σῶμα, ἔτσι καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ὅσοι πιστεύουν στὸ Χριστὸ δὲν εἶναι ψυχικὰ ὁ ἕνας μακριὰ ἀπ’ τὸν ἄλλο, ἀλλὰ σὰν πέτρες πελεκημένες τοποθετοῦνται ὁ ἕνας κοντὰ στὸν ἄλλο καὶ συνδέονται κι ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα, μία κοινωνία. Ἀσβέστης, ποὺ κολλάει τὴ μία πέτρα μὲ τὴν ἄλλη στὴ θεία αὐτὴ οἰκοδομή, εἶναι ἡ ἀγάπη.
Χωρὶς τὴν ἀγάπη ἡ ἕνωσις τῶν χριστιανῶν μοιάζει μ’ ἕνα τοῖχο, ποὺ εἶναι χτισμένος χωρὶς ἀσβέστη καὶ εἶναι εὔκολο νὰ γκρεμισθῆ σὰν ξερολιθιὰ σὲ μία πλημμύρα. Χτίστες, ποὺ πρέπει νὰ πελεκοῦν τὶς πέτρες, δηλαδὴ νὰ διορθώνουν τοὺς χριστιανοὺς ἀπ’ τὶς κακίες καὶ τὰ ἐλαττώματά τους, εἶναι οἱ ἱερεῖς. Καὶ ὅπως σὲ μία οἰκοδομὴ ὑπάρχει εἰδικὴ μηχανή, τὸ ἀναβατόριο, ποὺ παίρνει τὶς πέτρες ἀπ’ τὴ γῆ καὶ τὶς ἀνεβάζει ψηλά, γιὰ νὰ χτιστοῦν στὸ κατάλληλο μέρος, ἔτσι μηχανὴ μποροῦμε νὰ ποῦμε, ποὺ παίρνει τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ χαμηλὰ καὶ τοὺς ἀνεβάζει ψηλά, εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Ναί! Ὁ Σταυρός, λέει κάποιος ἅγιος, σὰν μηχανὴ παίρνει τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἀνεβάζει στὰ ὕψη. Δὲν θὰ μποροῦσε ν’ ἀποκτήση ὕψος ἡ πνευματικὴ οἰκοδομὴ χωρὶς τὴ δύναμι τοῦ Σταυροῦ.
Ἀγαπητοί μου! Οἰκοδομὴ ποὺ ἀρχίζει ἔχει καὶ τέλος. Ἀλλ’ ἡ πνευματικὴ οἰκοδομή, ἡ Ἐκκλησία, 20 αἰῶνες τώρα χτίζεται συνεχῶς. Νέοι χριστιανοὶ σὰν ζωντανὰ λιθάρια προστίθενται, καὶ ἡ οἰκοδομὴ διαρκῶς προχωρεῖ, καὶ κανένας δὲν θὰ μπορέση νὰ σταματήση τὴν πρόοδο τῆς οἰκοδομῆς αὐτῆς. Θὰ αὐξάνη μέχρι τῆς Συντελείας τῶν αἰώνων, μέχρι νὰ προστεθῆ κι ὁ τελευταῖος πιστός.
Σ’ αὐτὴ τὴν οἰκοδομή, στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἀνήκουμε κ’ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου. Μεγάλοι πατέρες, ἅγιοι καὶ μάρτυρες ἦταν στῦλοι καὶ κολῶνες. Ἐμεῖς τί εἴμαστε; Εὐτυχισμένοι θὰ εἴμαστε, ἂν γίνουμε ἕνα μικρὸ λιθαράκι μέσα στὴν ἀπέραντη καὶ μεγαλειώδη οἰκοδομή, ποὺ λέγεται Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.
Πηγή: «Σύντομα κηρύγματα»
Ἀθ. 2001, Ἐκδ. Γ΄ σελ. 136