Τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου †, Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας
15ον
Ὅλα αὐτὰ σημαίνουν ἀποβολὴ τῆς παλαιᾶς ταυτότητας, «ὁλοκληρωτικὸ ξερίζωμα» καὶ πλήρη ἐξάρτηση ἀπὸ τὴν ὁμάδα, δηλαδὴ οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὸν ἀρχηγό· ἐπιστροφὴ στὴν κατάσταση καὶ στὴ συμπεριφορὰ ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ: «Πρέπει νὰ γίνεις μωρό, γιὰ κοίτα πῶς εἶσαι, εἶσαι ἕνα μωρό!» (David Berg).
Τὰ θύματα ἔχουν πλέον λίγες δυνατότητες νὰ ξεφύγουν. Οἱ ὀργανώσεις φροντίζουν νὰ διαβολοποιήσουν τὸ λογικὸ καὶ νὰ τρομοκρατήσουν τοὺς ὀπαδούς, ὥστε νὰ συντρίψουν κάθε ἀντίσταση πρὶν ἐκδηλωθεῖ. Ἡ ἀμφιβολία γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ ἀρχηγοῦ προέρχεται πάντοτε ἀπὸ τοὺς δαίμονες, ὑποστηρίζουν οἱ ὁμάδες αὐτές. Ἔτσι, σὲ κάθε προσωπικὴ σκέψη καὶ κρίση, τὸ ἄτομο κυριαρχεῖται ἀπὸ πανικό, μήπως μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο κάποιος δαίμονας ζητάει νὰ εἰσέλθει μέσα του.
Ἐξάλλου, πολλὲς ὀργανώσεις ὑποβάλλουν στὰ θύματα τὴν ἰδέα πὼς ἡ φυγὴ ἀπὸ τὴν ὀργάνωση ταυτίζεται μὲ ἀποτυχία νὰ ὑπηρετήσουν τὸ «μεγάλο ἰδανικό», τὴ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητας, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀξίζει πλέον νὰ ζήσουν· ἡ καλύτερη λύση εἶναι γι’ αὐτοὺς ἡ αὐτοκτονία· πρόδωσαν τὸ ἰδανικό, πρόδωσαν τὸ μεσσία, δὲν ἔχουν πλέον θέση στὴ ζωή!
Ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸν ἔξω κόσμο γίνεται πάντοτε μέσῳ τῆς ὁμάδας καὶ τοῦ ἀρχηγοῦ. Ἀκόμη καὶ οἱ διαπροσωπικὲς σχέσεις στὴν ὁμάδα περνᾶνε μέσα ἀπὸ τὴν ἱεραρχία καὶ τὸν ἀρχηγό. Ὁ «πατέρας Μοὺν» καθορίζει ἀκόμη καὶ πότε, ποιὸς καὶ μὲ ποιὰ θὰ παντρευτεῖ. Οἱ γάμοι γίνονται κατὰ προτίμηση μεταξὺ ἀτόμων διαφορετικοῦ χρώματος· τὶς περισσότερες φορὲς τὰ ζευγάρια δὲν εἶχαν ποτὲ συναντηθεῖ στὸ παρελθὸν καὶ μεταξύ τους ἦσαν ἐντελῶς ἄγνωστοι.
Κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις δυσκολεύει ἀκόμη περισσότερο ἡ φυγὴ ἀπὸ τὴν ὁμάδα. Τὸ νεαρὸ ἄτομο, μὲ τὸ νὰ φύγει, ὁμολογεῖ ὅτι ὅλα στὴν ὁμάδα ἦταν λάθος. Καὶ τὸ πιὸ δύσκολο, πρέπει νὰ ἐπιστρέφει πίσω στὴν ὑπευθυνότητα. Ἡ σκέψη πὼς ἔξω ἀπὸ τὴν ὁμάδα εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ παίρνει ἀποφάσεις, τοῦ δημιουργεῖ φοβίες. Ἐξάλλου ἔχει ταυτιστεῖ μὲ τὸ «μήνυμα» τῆς ὁμάδας καὶ μὲ τὸν ἐπιδιωκόμενο σκοπό, ποὺ εἶναι συνήθως, ὅπως ἰσχυρίζονται ὅλες οἱ ὁμάδες, ἡ «σωτηρία τοῦ κόσμου». Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ φύγει, προδίδοντας κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο, ὄχι μόνο τοὺς ἀδελφούς, ἄλλα καὶ τὸ «μεγάλο ἰδανικό»; Μέσα του, τὸν περισσότερο καιρό, ὑπερισχύει ἡ σκέψη πὼς δὲν εἶναι ἱκανὸς νὰ βιώσει καὶ νὰ ὑπηρετήσει αὐτὸ τὸ ἰδανικό, θὰ ἔλεγε κανεὶς πὼς ὑφίσταται μία πραγματικὴ πνευματικὴ τρομοκρατία. Ἀλλὰ καὶ ἂν καταφέρει τελικὰ νὰ φύγει, θὰ χρειαστεῖ πολὺ χρόνο καὶ βοήθεια, γιὰ νὰ συνέλθει, νὰ σταθεῖ στὰ πόδια του, νὰ ἐπανενταχθεῖ στὴν κανονικὴ ζωή.
Ἔχει παρατηρηθεῖ πὼς τὰ θύματα παρουσιάζουν διαταραγμένη κοινωνικὴ ζωή. Ἀκόμη καὶ ἂν ἀποδεσμευθοῦν, δυσκολεύονται νὰ ξανασυνδεθοῦν μὲ τὶς σπουδὲς ἤ τὴν ἐπαγγελματική τους ζωή, διακατέχονται ἀπὸ φοβία, ποὺ προέρχεται ἀπὸ ὑποβολὴ ἀπειλῶν καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀπὸ ἐφιάλτες, ποὺ βασανίζουν γιὰ πολὺ καιρό. Οἱ φοβίες αὐτὲς ἐνισχύονται μὲ τρομοκρατία μέσῳ τηλεφώνου ἤ μὲ ἐπιστολὲς καὶ ὁδηγοῦν ἀκόμη καὶ σὲ αὐτοκτονία.
«Οἱ αὐτοκτονίες συσσωρεύονται τρομακτικά. Στὶς ψυχιατρικὲς κλινικὲς πολλαπλασιάζονται οἱ ἄρρωστοι μὲ ψυχικὲς ἀσθένειες, ποὺ προῆλθαν ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τῶν αἱρέσεων. Οἱ γιατροὶ μιλοῦν γιὰ τὸ νέο φαινόμενο «τοῦ ναρκωτικοῦ τῶν αἱρέσεων», ἀναφέρει ἡ Ingeborg Miinzig σὲ ἄρθρο της μὲ τίτλο: «Οἱ θεοὶ ἐξωθοῦν τοὺς μαθητές τους σὲ αὐτοκτονία». Μάλιστα ὁ γκουροὺ Rajneesh-Osho διδάσκει ὅτι ὁ μεγαλύτερος ὀργασμὸς εἶναι ἡ αὐτοκτονία. Τέτοιες αὐτοκτονίες συνέβησαν καὶ στὴ χώρα μας.
Ἀλλὰ οἱ ὁμάδες αὐτὲς μποροῦν νὰ ἐξελιχθοῦν καὶ σὲ γενικότερη ἀπειλή. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ ἂν θυμηθοῦμε πὼς οἱ ὀπαδοὶ μεταβάλλονται σὲ ἄβουλα ὄργανα γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν σκοπῶν τῆς ὀργάνωσης καὶ μάλιστα στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ «σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος»!
Σύμφωνα μὲ τὴν ὀργάνωση «Χάρε Κρίσνα», κάθε σκέψη, λόγος ἤ πράξη, ποὺ ἐμποδίζει τὴν «πνευματικὴ πρόοδο», ὅπως φυσικὰ τὴν καθορίζει ὁ γκουρού, λογίζεται προσβολὴ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.
Τὸ νὰ θεωρεῖ κανεὶς τὸν πνευματικὸ δάσκαλο, δηλαδὴ τὸν Γκουρού, σὰν κοινὸ ἄνθρωπο καὶ νὰ παραμελεῖ τὶς ὁδηγίες του, θεωρεῖται ἐπίσης προσβολὴ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ λάτρης τοῦ Κρίσνα, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ δασκάλου, «δὲν ἀνέχεται καμία δυσφήμιση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ ἤ ἐναντίον τῶν ἀφοσιωμένων τοῦ Θεοῦ»! Σὲ κοινόβια τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς βρέθηκαν ὅπλα, προφανῶς γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση περιπτώσσεων «δυσφημίσεως ἐναντίον τοῦ Θεοῦ».
Ἡ ὑπεράσπιση τῆς ἰδεολογίας τοποθετεῖται πρώτη, πάνω κι ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ ζωὴ τῶν ὀπαδῶν· «Πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσουμε τὸ πᾶν, ὁλόκληρη τὴν ἀτομική μας ζωὴ μπροστὰ στὴ σωτηρία μας», διακηρύσσει ὁ «μεσσίας» τῆς Ἀνάντα Μάργκα Ἀνανταμούρτι. Ὅταν ἦταν κλεισμένος στὶς φυλακές, κατηγορούμενος γιὰ ἀνθρωποκτονία, δύο νεαροὶ ὀπαδοί, προκειμένου νὰ διαμαρτυρηθοῦν, αὐτοπυρπολήθηκαν στὸ Βερολίνο τὸ ἔτος 1978.
Πηγή: Ἐκδόσεις Διάλογος, τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καὶ Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν σὲ συνεργασία μὲ τὴν Π.Ε.Γ.