Τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου †, Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας
17ον
– Τὸ 1993, στὸ Γουάκο τοῦ Τέξας, ὁ Ντέιβιντ Κορρές, «προφήτης τῆς αἰώνιας σωτηρίας» καὶ «μετενσάρκωση τοῦ Χριστοῦ» ὁδήγησε τοὺς ὀπαδούς του στὴν καταστροφή: 95 ἄτομα κάηκαν ζωντανά, μεταξὺ αὐτῶν καὶ 17 παιδιά.Τὸ 1994 στὴν Ἑλβετία καὶ στὸν Καναδὰ «αὐτοκτόνησαν» πάνω ἀπὸ 50 πιστοὶ τοῦ Luc Juret «μεσσία τοῦ Τάγματος τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἡλίου».
Τὸ Μάρτιο τοῦ 1995 ἡ «Κοινότητα τῆς Ὑπέρτατης Ἀλήθειας» (Aum Shinri Kyo) τοῦ γκουροὺ Shoko Asahara φόνευσε 10 ἄτομα καὶ τραυμάτισε 5000 ἄλλους ἀνύποπτους πολίτες διοχετεύοντας δηλητηριῶδες ἀέριο στὸ μετρὸ τοῦ Τόκιο.
Σύμφωνα μὲ τὸ περιοδικὸ Der Spiegel (13/27.3.1995, σ. 146), «διεθνεῖς εἰδικοὶ» βλέπουν στὴν ἀνεξήγητη ἐπίθεση στὸ μετρὸ τοῦ Τόκιο «ἕνα προπομπὸ γιὰ τὴ νέα τρομοκρατία τοῦ μέλλοντος». «Μελλοντικὰ ἡ Δύση θὰ ἔχει νὰ κάνει μὲ ἐξτρεμιστές, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπιδιώκουν καθόλου πολιτικοὺς σκοπούς, ἀλλὰ ἀντλοῦν τὰ κίνητρά τους ἀπὸ θρησκευτικὰ καὶ ἐθνικὰ χαρακτηρισμένο μίσους», διαπιστώνει μιὰ εἰδικὴ ἔρευνα τῆς Οὐάσιγκτον.
Ἤδη ἀπὸ καιρό, γνῶστες τοῦ διεθνοῦς σκηνικοῦ τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς παραθρησκείας φοβοῦνται ὅτι τέτοια -γεγονότα ποὺ ἤδη συμβαίνουν μεμονωμένα στὸν εὐρύτερο εὐρωπαϊκὸ χῶρο, θὰ ἐπαναληφθοῦν στὸ μέλλον στὴν ἤπειρό μας, δεδομένου ὅτι ὑπάρχει ἔντονη ἡ τάση τῆς ἀμερικανοποιήσεως τῆς ζωῆς μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐπισημαίνουν τὸν κίνδυνο αὐτό.
Ὅπου ὑπάρχουν ὁλοκληρωτικὲς ὁμάδες σὰν αὐτὲς ποὺ περιγράφαμε, ὑπάρχει ὁ κίνδυνος αὐτοκαταστροφῆς καὶ ἡ σοβαρὴ ἀπειλὴ ποὺ στρέφεται ἐναντίον «τῶν Παιδιῶν τοῦ Διαβόλου», δηλαδὴ ἐναντίον τῆς κοινωνίας ἔξω ἀπὸ τὴν ὀργάνωση. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ὁ «μεσσίας» τῶν «Παιδιῶν τοῦ θεοῦ» ἢ τῆς «Οἰκογένειας τῆς Ἀγάπης», τοῦ αὐτονομαζόμενου Μωϋσῆ-Δαυὶδ ἤ Μὼ (David Berg). Ὁ ψευδομεσσίας αὐτὸς πέθανε στὶς 25.11.1994, ἀλλὰ ἡ ὀργάνωση διοικεῖται ἀπὸ τὴ «σιδηρὰ κυρία», δηλαδὴ ἀπὸ τὴ γυναῖκα του Μαρία.
Ὁ Μὼ παρομοίαζε τὴ κατάστασή του μὲ ἐκείνη τοῦ Jim Jones στὴ Γουιάνα πρὶν ἀπὸ τὴν ὁμαδικὴ αὐτοκτονία:
«Αὐτός, δηλαδὴ ὁ Jim Jones ἔφθασε σχεδὸν στὸ σημεῖο ποὺ δὲν εἶχε πιὰ κανένα τόπο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ πάει, κανένα τόπο ποὺ νὰ κρυφτεῖ δὲν ἤθελαν νὰ τὸν ἀφήσουν ἥσυχο οὔτε καὶ ἐκεῖ (στὴ ζούγκλα τῆς Γουιάνα). Τὸν κατεδίωκαν καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τὸν πιάσουν. Σχεδὸν κατανοῶ πῶς αἰσθανόταν: “Τί μποροῦμε λοιπὸν νὰ κάνουμε ἀκόμη, ποῦ ἀλλοῦ πιὰ μποροῦμε νὰ καταφύγουμε;”».
Πηγή: Ἐκδόσεις Διάλογος, τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καὶ Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν σὲ συνεργασία μὲ τὴν Π.Ε.Γ.