Γράφει ὁ Γαβριὴλ Θ. Λαμψίδης, διὰ βίου δημοσιογράφος
Ἡ Θεία Πρόνοια, θὰ τολμοῦσα νὰ γράψω, τὰ ρύθμισε ἔτσι, ὥστε νὰ προηγηθεῖ τὸ καθοριστικῆς σημασίας κείμενο τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» γιὰ τὸ Φανάρι καὶ γιὰ τὰ δίκτυα τῆς ἐξουσίασης καὶ χρησιμοποίησής του καὶ αὐτόματα νὰ ὑπάρξουν δυνατὲς ἀποδείξεις ὅτι ὅλα αὐτά, ποὺ περιέχονται στὸ μακροσκελέστατο κείμενο, μὲ τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο: «ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ» (φύλλο ἀρ. 2562 / 24 Ὀκτωβρίου 2025), εἶναι ἀληθινὰ καὶ ἰσχύουν καὶ ὑποχρεώνουν τοὺς ὑψηλόβαθμους, τοὺς μεσαίους καὶ τοὺς κατ’ ἀποκοπὴν – μὲ δελτίο παροχῆς ὑπηρεσιῶν, ἐντολοδόχοι νὰ φέρονται καὶ νὰ ἐκφράζονται «ἐντὸς γραμμῆς» καὶ ἀνοικτά, ὅταν τὰ «μέτωπα πυρὸς» καὶ τῆς διπλωματίας (ποὺ ὑπὸ τὸ κάλυμμα τῆς νομιμοποίησής της διεκπεραιώνει καὶ τὶς πιὸ περίπλοκες ὑποθέσεις χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὶς συνέπειες ἢ τὶς ἀπόψεις τῶν ἄλλων) εἶναι ἀνοικτὰ ἢ ἐπείγει νὰ ἀνοίξουν πρὸς ἀξιοποίηση πολύτιμων εὐκαιριῶν καὶ πλεονεκτημάτων…
Ἡ ὑπογραφή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ στὴ βάση τοῦ κειμένου ἦταν ἀπαραίτητη καὶ συνέβαλε στὴ βαθύτερη κατανόηση τῆς σημασίας τοῦ περιεχομένου. Καί, ὅπως θὰ ἔλεγε, ἀντιδρώντας μὲ τὸ ἀμόλυντο ἔνστικτό του, κάθε ἀναγνώστης αὐτῆς τῆς ἐφημερίδας «τώρα ἐξηγοῦνται ὅλα», ἀλλὰ καὶ ὅσα προηγήθηκαν καὶ συμβαίνουν καὶ συνακόλουθα αὐτὰ ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν…
Ἰδέα μας εἶναι ὅτι ὑπάρχει καὶ δικαιολογεῖ τὸν βαρύτατο τίτλο του τὸ «Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο». Ἡ ἀνάμιξή του στὸ «Οὐκρανικὸ» ἀποτέλεσε, στὴν κυριολεξία, ἐκτέλεση «ἀποστολῆς αὐτοκτονίας» καὶ ἔδειξε ἕνα Πατριαρχεῖο χωρὶς ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα, καθὼς ὑποχρεώθηκε νὰ θυσιάσει τὸ οἰκουμενικὸ κῦρος του, ἴσως γιατί ὁ «νεοταξίτης μὲ ράσα» ποὺ ἔχει τὸ γενικὸ πρόσταγμα εἶχε πιστέψει, ὅπως καὶ ὅλοι τῆς σατανικῆς «νέας τάξης», ὅτι ἡ Οὐκρανία εἶναι ἡ «Πύλη», ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ ξεκινοῦσε ἡ ἅλωση τοῦ κόσμου πρὸς παγκόσμια ἐπικράτηση τῆς «νέας τάξης»…
Ὅμως, εὐτυχῶς, γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, οἱ ἀσύνετοι ἐχθροί της δὲν περιορίστηκαν σὲ βλέψεις κατακτητικές, ὅπως ὅλοι οἱ ὑπερφίαλοι ἡγεμόνες στὸ διάβα τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ ἔθεσαν ὡς σκοπό τους, ἀλαζονικά, τὴν ἀντικατάσταση τοῦ κόσμου, ὅπως τὸν ἔφτιαξε ὁ Δημιουργός, παρασυρμένοι ἀπὸ τὸν Διάβολο καὶ «ἀρχιστράτηγο» τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος ἅλωσης τοῦ κόσμου, ἐπαναλαμβάνοντας στὴν οὐσία τὸ «κίνημα κατὰ τῆς θεϊκῆς τάξης», ποὺ προκάλεσε τὴν πτώση του καὶ τὴν ταύτισή του μὲ τὸ Κακό…
Μεταμφιεσμένος σὲ ἄγγελο, γνωστὸς γλυκανάλατος γραφιὰς τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραπολιτικῶν, ἐμφανίστηκε καὶ ἀποφάνθηκε ὡς ἀνώτατος κριτὴς γιὰ πατριάρχες, ἐπιβεβαιώνοντας αὐτὰ ποὺ ἦλθαν στὸ φῶς μόνον ἀπὸ τὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» καὶ βασίζονται σὲ ἔγγραφα τῆς CIA. Καὶ χωρὶς νὰ κατορθώνει νὰ προσθέσει ὄφελος ὑπὲρ αὐτῶν, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔγραψε ἐντελῶς κατευθυνόμενα, συντελεῖ ὥστε ὁ ἔλεγχος ποὺ ἀσκεῖ σὲ πατριάρχες, παρότι οὔτε διάκος ὁ ἴδιος, νὰ ρίχνει κι’ ἄλλο φῶς σὲ αὐτὰ ποὺ ἔγιναν ἤδη γνωστά, ἐνῶ παράλληλα γίνεται φανερὸ ὅτι οἱ συνωμότες δὲν διαθέτουν ἰσχυρὲς ἐφεδρεῖες, ὥστε νὰ κάνουν φερέφωνά τους σοβαρὰ πρόσωπα καὶ ὄχι καιροσκόπους καὶ κυνηγοὺς εὐκαιριῶν, ἕτοιμους νὰ διαθέσουν τὸν ἑαυτό τους …
Τὸ «Μακελειὸ» δὲν ξέρει οὔτε ὅτι ἀντιφάσκει, ὅταν προβάλλει ταυτόχρονα καὶ τὸν Σωτήρη Τζούμα καὶ τὸν Παναγιώτη Τραϊανοῦ. Εἶναι δύσκολα τὰ ἐκκλησιαστικὰ γράμματα. Δὲν εἶναι γνώση, ἀλλὰ πίστη μὲ ἐπίγνωση. Ὑποτιμᾶ τὴν νοημοσύνη τῶν ἀναγνωστῶν του τὸ «Μ», δείχνοντας νὰ πιστεύει ὅτι ἐξασφάλισε «ἐκκλησιαστικὸ συντάκτη» στὸ πρόσωπο τοῦ πότε ἀριστεροῦ καὶ πότε δεξιοῦ ψάλτη, Σωτ. Τζούμα. Διότι οἱ κατὰ περίσταση ἀνάδειξη καὶ προβολὴ ἀπόψεων περὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ δὲν ὑπηρετοῦν τὴ Θρησκεία (Ὀρθοδοξία) καὶ τὴν Διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὸν γραφιὰ σὲ ἀναλογία μὲ τὸ κατὰ πόσο εἶναι ἀποδοτικὴ ἡ εὐκαιρία…
Ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι σχεδὸν ὅλοι οἱ ἀναγνῶστες τοῦ «Μ» ἔχουν μεγάλη εὐαισθησία στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ δὲν παρασύρονται, οὔτε φυσικὰ ἐνθουσιάζονται, ἐπειδὴ ξαφνικὰ βλέπουν νὰ γίνονται ὁλοσέλιδες δημοσιεύσεις συγκεκριμένων «γνωστῶν» προσώπων, ποὺ παρεμβαίνουν σὲ κορυφαίας σημασίας ζητήματα, στὰ ὁποῖα τὸ «Μ» δὲν θὰ λάμβανε ποτὲ τὴν ἴδια θέση, ἂν τὰ διαχειριζόταν μὲ τὴ δική του ὀπτική. Διότι, μπορεῖ, ναὶ μέν, τὸ «Μ» νὰ ἔχει ἀδαπάνως ἕνα κείμενο γιὰ τὴ διαπλοκὴ τῆς διπλωματίας στὰ ἀνώτατα ἐκκλησιαστικὰ κλιμάκια, ὅμως τὸ πληρώνει ὡς λάθος καὶ τοῦ κοστίζει σὲ ἀξιοπιστία. Ἄλλοι πηγαίνουν “ταμεῖο” καὶ τὸ ἴδιο (τὸ «Μ») τὸ μόνο ποὺ ἔχει νὰ ἐπικαλεστεῖ, γιὰ νὰ δικαιολογηθεῖ, ὅταν ἀντιληφθεῖ ἢ τοῦ ἐπισημανθεῖ τὸ λάθος του, εἶναι ἡ ἄγνοια κι’ ἂς θέλει νὰ ἐμφανίζεται ἐπιπόλαια μέσα σὲ ὅλα…
Γιὰ παράδειγμα, ὅσα ἔγραψε ὁ Σωτ. Τζούμας, στὸ φύλλο τῆς 27ης Ὀκτωβρίου καὶ μὲ τὸ ὕφος ποὺ τὰ ἔγραψε, ἐλέγχοντας τὸν ἀθῶο καὶ ἀθωώνοντας τὸν ἔνοχο, ὡς «πάπας τῶν παπῶν», χρεώθηκαν στὸν λογαριασμὸ τῆς ἐφημερίδας, ἐνῶ ὁ Τζούμας «ἔκανε τὸ κομμάτι του» καί, σίγουρα, ὅταν εἶδε δημοσιευμένες τὶς ἐλεγχόμενες γιὰ τὴν ἀκρίβεια καὶ τὴν ἀντικειμενικότητά τους ἀπόψεις του, θὰ εἶπε σίγουρα ἱκανοποιημένος στὸν ἑαυτό του: «πᾶμε σὲ ἄλλα»…
Καὶ ὄντως, μετὰ ἀπὸ δύο μέρες, θὰ ἔγραφα, ἀμείφθηκε μὲ νέο ὁλοσέλιδο δημοσίευμα (29 Ὀκτωβρίου), μὲ τὸ ὁποῖο ἐπέκτεινε τὴν ἐπιρροή του (ὄχι τὴν ἐπιρροὴ τοῦ «Μ») στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου παρότι ἐπισκέπτης, δὲν δίστασε νὰ γράψει γιὰ πρόσωπα καὶ πράγματα, ὡς νοικοκύρης! Τὸ «Μ» ἐξαιτίας αὐτῶν τῶν δημοσιευμάτων αὐτοδιαψεύδεται καὶ χρεώνεται ἀπόψεις χωρὶς κἄν τὴν ἔνδειξη, ποὺ τίθεται προνοητικά, ὅτι «οἱ ἀπόψεις τῶν συνεργατῶν του δὲν ἀπηχοῦν ὁπωσδήποτε τὶς δικές του». Θέλει προσοχή, σὰν αὐτὴ ποὺ ἐπιδεικνύουμε ἐμεῖς πρὸς ὄφελος αὐτῶν στοὺς ὁποίους ἀναφερόμαστε. Οἱ καιροὶ εἶναι πονηροί, οἱ διάβολοι ἁλωνίζουν…