Ὁ κ. Ἐλευθέριος Κοσμίδης εἰς ἄρθρον του εἰς τὸ ἱστολόγιον “Κατάνυξη” τῆς 11ης Νοεμβρίου μὲ ἀφορμὴν τὴν ἀνανεωμένην Charta Oecumenica γράφει μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:
«Μία ἐπικαιροποίηση πρὸς τὸ «οἰκουμενιστικότερον» ἐπιβάλλεται, ὅταν οἱ ἀντιδράσεις εἶναι λιγότερες ἀπὸ τὸ ἀναμενόμενο ἢ ἀπουσιάζουν παντελῶς.
Ἡ εὐθύνη τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, ποὺ ἀφήνουν ἀνεξέλεγκτους τοὺς Φαναριῶτες νὰ ἁλωνίζουν στὴν Ὀρθοδοξία γιὰ κρίσιμα ζητήματα πίστεως, σὰν νὰ πρόκειται γιὰ τὸ τσιφλίκι τους, εἶναι τεράστια ἀπέναντι στὸν Θεό.
Ἡ νέα ἔκδοση τῆς δαιμονικῆς οἰκουμενιστικῆς χάρτας μαζὶ μὲ τὰ ὅσα σχεδιάζονται νὰ γίνουν στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας θὰ ἀποκαλύψουν τὸ μέγεθος τῆς προδοσίας τῆς πίστεως, ποὺ συντελεῖται στοὺς διαχριστιανικοὺς καὶ διαθρησκειακοὺς διαλόγους τῆς δῆθεν ἀγάπης.
Μετὰ τὴν ἐξέλιξη αὐτὴ ἀντὶ γιὰ μία σειρὰ ἐρωτημάτων θὰ ὑποβάλουμε ἕνα ἐρώτημα:
Ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῆς νέας ἔκδοσης, τὶς δηλώσεις του ἐνώπιον τοῦ Πάπα καὶ τῶν ΜΜΕ στὴν Ἰταλία πρὶν καὶ μετὰ τὴν συνάντηση, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων ἐκφράζει τὴν πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἢ συντάσσεται μετὰ τῶν ἀμετανόητων καὶ πλανεμένων αἱρετικῶν;».
Πρὸς ἐπιβεβαίωσιν τοῦ ἀρθρογράφου ὅτι οἱ Φαναριῶται εἶναι ἀνεξέλγκτοι παραθέτομεν τὸ πρῶτον κεφάλαιον τῆς ἐπικαιρομένης Charta Oecumenica “Καλεσμένοι σὲ Ἑνότητα στὴν Πίστη”:
«Μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὴ μαρτυρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ὅπως ἐκφράζεται στὸ οἰκουμενικὸ Σύμβολο τῆς Νίκαιας-Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 325/381, πιστεύουμε σὲ ἕνα Θεό, «τὸν Πατέρα, τὸν Παντοδύναμο, ποιητὴ οὐρανοῦ καὶ γῆς»· ἕνα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος στὴν ἐνανθρώπηση, τὴ σταύρωση καὶ τὴν ἀνάστασή Του μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ μυστήριο τῆς συμφιλίωσης· καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, «τὸ δωρητὴ τῆς ζωῆς», τὸ ὁποῖο μᾶς ἕλκει νὰ ζήσουμε σὲ κοινωνία (κοινωνία καὶ συμμετοχικὴ) μαζί Του καὶ μὲ ὅλο τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδὴ ὁμολογοῦμε «μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», τὸ πρωταρχικό μας οἰκουμενικὸ ἔργο εἶναι νὰ δείξουμε αὐτὴ τὴν ἑνότητα.
Ὑπακούοντας στὴν τελικὴ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὑπὸ τὴν ὤθηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Πράξεις 2:46-47), εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ «κηρύξουμε τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὅλη τὴν κτίση» (Μᾶρκος 16:15), καὶ ἰδιαίτερα σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς Εὐρώπης, καὶ νὰ τὸ διακηρύξουμε μαζί. Πιστεύουμε καὶ ἤδη βιώνουμε αὐτὴ τὴν διακήρυξη τοῦ Εὐαγγελίου ὡς ἕνα ἰσχυρὸ σημάδι καὶ πηγὴ τῆς ἑνότητάς μας, ἡ ὁποία εἶναι πάντα ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ.
Ὡστόσο, ὁρισμένες διαφορὲς ἀποτελοῦν ἐμπόδια στὴν ὁρατὴ ἑνότητα, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἐκεῖνες ποὺ ἀφοροῦν τὴν κατανόησή μας γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τὰ μυστήρια καὶ τὴ διακονία. Λυπούμαστε βαθιὰ γι’ αὐτές, ἐπειδὴ γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸ ποὺ μοιραζόμαστε εἶναι βαθύτερο καὶ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα ὅσα μᾶς χωρίζουν.
Δεσμευόμαστε:
• νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ἀποστολικὴ προτροπὴ γιὰ ἑνότητα καὶ νὰ ἐντείνουμε τὴν ἀναζήτησή μας γιὰ μία κοινὴ μαθητεία ἐν Χριστῷ·
• νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ἀναζητήσουμε συγχώρεση καὶ συμφιλίωση, καταβάλλοντας κάθε δυνατὴ προσπάθεια, γιὰ νὰ ξεπεράσουμε τὶς διαιρέσεις ποὺ χωρίζουν τὶς ἐκκλησίες·
• νὰ διακρίνουμε καὶ νὰ ἀγκαλιάσουμε αὐτὴν τὴν ποικιλομορφία ποὺ φανερώνει τὸν πλούσιο σκοπὸ τοῦ Θεοῦ·
• νὰ συνεχίσουμε νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν ὁρατὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴν μία πίστη, ὑπακούοντας στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ στὴν Ἁγία Γραφή, ἀκολουθώντας τὴν καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, προχωρώντας πρὸς τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση τοῦ Βαπτίσματος, τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας καὶ τῆς κοινῆς μαρτυρίας καὶ διακονίας».
Ὄντως πρόκειται διὰ δαιμονικήν, οἰκουμενιστικὴν χάρτα.